'Ik' ga verhuizen.

Don't worry, geen relatiecrisis, dramatische baanwisseling of wat dan ook. Ardie en ik blijven gewoon waar we zijn, maar het wordt wel tijd voor een andere verhuizing.


Toen ik dit blog begon, was het bedoeld om mijn sponsoren op de hoogte te houden van mijn 'race tegen de kilo's voor Duchenne'. Mijn sponsoractie om d.m.v. afvallen zoveel mogelijk geld in te zamelen voor de 'Vrienden van Tijs, inmiddels omgedoopt naar 'strijden tegen Duchenne'.
Inmiddels ligt de sponsoractie al weer 3/4 jaar achter me, werd het bloggen meer en meer een verslag van mijn ontdekkingsreis naar mezelf, en loop ik langzaam maar zeker aan tegen de beperkingen van deze provider. Let wel, voor het bloggen alleen voldeed deze site perfect. Maar...


Sinds bekend is dat mijn full-time dienstverband niet door zal gaan, ben ik nog eens goed na gaan denken. En langzaamaan kwam ik tot de conclusie dat ik het niet doorgaan van deze 4 extra uren moet zien als een cadeautje. Omdat ik er de hele tijd vanuit gegaan ben dat ik 36 uur zou gaan werken, was dat het laatste zetje wat ik nodig had te stoppen met mijn bestuursfunctie bij 'Happy Sound'. En zo waren er nog wat dingen die tijd vragen en waar ik het vermoeden van had dat me dat met ingang van mijn nieuwe baan niet meer zou gaan lukken. Voordat deze 'vrije' tijd nu opgeslokt wordt door zoiets banaals als huishouden, tv-kijken, shoppen of whatever, besloot ik mijn hart te volgen. Zoals een aantal van jullie weten heb ik naast mijn betaalde baan nog een beroep. En wel Reikimaster. Door al het werken, mantelzorgen, bestuurszaken (en zeker het afgelopen jaar het jubileumconcert en de reis van het koor) en nog meer van dat soort dingen, maar ook de de mindere aanvragen voor cursussen (waarschijnlijk door de crisis), was mijn praktijk stil komen te liggen.
Het mooie is alleen dat ik nooit gestopt ben met Reiki en alles er omheen. Het hoort tenslotte bij wie ik ben, hoe ik in het leven sta en naar dingen kijk.
Nu ik dus 'extra' tijd heb, ben ik gaan zoeken naar een manier om een site betaalbaar, liefst volledig in eigen beheer de lucht in te krijgen, om weer wat leven in mijn praktijk te blazen.
En voor degene die zich nu zorgen maakt, nee ik ga mezelf niet over de kop werken, ga niet elk weekend activiteiten plannen, maar ja, ik heb er zin in weer meer met die kant van mij aan de slag te gaan. En daarbij hoort in deze tijd, naast een blog (want dat blijf ik doen), iets van een site.
Dankzij Rianne kwam ik bij wordpress uit en daar ben ik aan de slag gegaan.
http://www.youtube.com/watch?v=TjKmQmsRlBk&feature=player_detailpage


De site is nog niet helemaal klaar, suggesties zijn welkom, en natuurlijk zal het zich ook met mij blijven ontwikkelen. Maar het wordt wel tijd om dit vertrouwde blog te gaan verhuizen.


Dus hierbij de adreswijziging: http://racetegendekilos.blogspot.com wordt http://gewoonharriette.wordpress.com.
Jullie zijn en blijven van harte welkom!


Liefs,
Hariëtte
ps. Vraag me niet waarom er zo'n grote regelafstand is, ik heb echt van alles proberen te doen maar het is of een grote blok tekst, of een grote afstand. So be it, het is blijkbaar echt tijd om te verhuizen ;)

Een goed begin

2014 is als ik dit blog (in concept) start net 3 dagen jong, maar het voelde alsof het al weken waren. Ligt dat aan mij?
Aangezien ik even rustig aan moet doen (je leest zo waarom) neem ik even de tijd om het hoe en waarom met jullie te delen.

Het nieuwe jaar was nog vers, 1 januari was het om precies te zijn, toen Ardie tot de conclusie kwam dat hij geen zin had om te koken, en ik alleen te porren was voor een etentje bij de Japanner (mijn favoriete keuken). Ondanks dat we er nog maar pas waren geweest, hadden we beide wel trek in goede sushi en al het andere lekkers wat ze bij Shuisui in Venray serveren, dus vrolijk gemutst vertrokken we naar het restaurant.
Eenmaal goed en wel binnen maakte ik een daverende entree. Daverend als in de zin van een gigantische smak, vol op mijn heup/bil (ik kan nog steeds niet goed bepalen waar ik precies geland ben aangezien het hele gebied wat beurs is), pal bij de ingang. Iets van een heel klein plasje water in combinatie met mijn hakje en laminaat waren to much blijkbaar.
Het ging zo snel dat ik pas door had wat er gebeurde op het moment dat ik de pijn voelde, Ardie had het pas door toen hij de klap hoorde en me hoorde kreunen (hij liep voorop), de rest van het restaurant viel voor mijn gevoel stil.
Zo snel als het enigszins lukte (met Ardie's hulp) klauterde ik overeind, vooral om te voelen of ik op het been kon staan, de pijn zoveel mogelijk verbijtend, en gelukkig dat lukte. Een toegesnelde serveerster hielp me naar het toilet (op mijn verzoek, ik wilde even alleen zijn en doorademen), ik maakte zelfs een beweging van 'tadaa' naar de rest van het restaurant om ze gerust te stellen. Tja ik ben ik he....
Eenmaal in alle rust op het op het toilet heb ik even de tranen de vrije loop gegeven, jeetje wat deed het pijn! Het trok helemaal door naar mijn knie en voet. Gelukkig heb ik in mijn gereedschapskist (rugzak vind ik altijd zo beladen klinken, ik noem het een flinke gereedschapskist MET wieltjes) genoeg gereedschap (zoals Reiki en transformeren) dat ik na een paar minuten in elk geval weer kon doorademen en een beetje lopen.
Gegeten hebben we evenzogoed (ik had nu eenmaal ook honger), en de rest van de avond bleef Ardie en het bedienend personeel heel lief vragen hoe het ging. Uiteindelijk besloot ik dat ik ongelooflijk veel geluk had gehad, met die smak was een beenbreuk helemaal niet zo onwaarschijnlijk geweest.

Twee dagen (en heel veel spierpijn) later zat ik met zuslief in onze auto, op de terugweg van een boodschappenrondje. Ik zat net aandachtig te luisteren naar de geluiden die de auto met remmen maakte. Hij schuurde al langer wat, maar het leek luider nu. Ik had nog niet gedacht "zo meteen maar eerst even de monteur bellen" toen ik iets hoorde vallen en ik faliekant door de rem trapte! Jaiks!
Blijkbaar (vertelde zus) heb ik aan de handrem getrokken in een reflex, in elk geval stonden we een klein stukje voor een drukke kruising stil.... Bijzonder eigenlijk dat ik zo rustig bleef.
En weer had ik heel snel door hoe ongelooflijk veel geluk we gehad hadden.

Dit deed ik dus niet, de koffie riep ;)

Inmiddels zijn de remmen gemaakt en is hij nu weg voor groot onderhoud. Dat even 'for the record'.

Wel kreeg ik het gevoel dat ik maar even wat extra voorzichtig moest zijn. 2 van dit soort voorvallen in 3 dagen, mijn beschermengeltjes zijn waarschijnlijk zwaar aan een vakantie toe ;)

Heel even voelde ik me teleurgesteld. Ik had vol overtuiging 2013 afgesloten met een gevoel dat 2014 geweldig jaar zou worden. Na zoveel loslaten was ik zo toe aan wat rust en het gevoel dat ik ergens naar toe aan het werken was. En wilde vooruit met afvallen en sporten. Potdomme.
Zoals ik al zei, dat was maar even, want zoals jullie hierboven kunnen lezen zag ik snel genoeg in dat ik ongelooflijk veel geluk gehad heb.

Wat maakt dat ik langzaamaan het vertrouwen krijg dat ik weer een beetje in balans begin te komen. De afgelopen maanden was ik met enige regelmaat een leeglopend vat. Nog steeds kan ik me er over verbazen hoe de hele reorganisatie, maar ook het loslaten van het bestuurlijke rondom het koor me raakte. Maar goed, het zal ergens goed voor zijn geweest.

Inmiddels borrelt het weer meer en meer. Afgelopen week ben ik gestart met inwerken op mijn nieuwe werk. Afgelopen dinsdag hadden we na een prachtig afscheid van onze dirigente Angelique op 4 januari, een geweldige leuke 1e repetitie met onze nieuwe dirigent.
Ook is inmiddels bekend dat mijn fulltime contract niet doorgaat op het werk, en begint het meer en meer te kriebelen om weer meer met Reiki en de praktijk te gaan doen. Dus... ja, ik ga er van uit dat 2014 een mooi jaar gaat worden. Met alle ups en downs.
Want een ding heeft 2013 me absoluut gebracht, ik ben mezelf weer beter gaan leren kennen, en wat nog veel belangrijker is, ik ben steeds eerlijker naar mezelf en daarmee ook naar mijn buitenwereld over hoe de dingen voor me voelen.

En DAT is misschien wel het grootste cadeau van 2013 :)

1. Van wie zijn eigen weg gaat, groeien de vleugels :)

Liefs,
Hariëtte