Emotioneel incontinent

Ik heb een tijdje getwijfeld of ik wel of geen blog zou schrijven deze keer, vooral omdat er dingen zijn die me bezighouden waar ik misschien niet volledig open over kan schrijven. En schrijven met een rem, dat vind ik (tot nu toe) nog wat lastig. Maar vooruit, ik waag toch een poging.

Vorige week zat ik in een heerlijke flow op mijn werk, dus ik had deze week de hoop dat dat ook weer zo zou zijn. En op zich het goed. Maar toch... er knaagde iets. Mijn afdeling staat nl. voor een grote reorganisatie, en ergens zat er een vervelend gevoel, een angstig voorgevoel over wat komen gaat. Niet raar I guess, al verbaasde ik mezelf er wel over, aangezien ik al legio grote en minder grote reorganisaties binnen het ziekenhuis heb meegemaakt, en eigenlijk altijd met een positieve impuls voor mijn eigen persoontje tot resultaat.

Maar goed, alle trucen dozen (transformeren, mediteren, nog fanatieker sporten) ten spijt, bleef het gevoel op en af komen. Niets aan te doen, telkens sprak ik mezelf toe, relativeerde en zette het vervolgens van me af. Tot vorige week donderdag, de dag dat mijn projectgroep m.b.t. de reorganisatie bijgepraat zou worden over de plannen tot nu toe.
En daar, tijdens dat overleg, drong het besef ineens tot me door, dat er voor mij heel veel zou veranderen. Misschien voor een groot deel alleen maar positief, maar zo voelde het op dat moment niet. Op een of andere manier knakte er iets in me. De waterlanders zaten hoog, ik kon ze nog net binnenhouden tijdens het overleg om gewoon professioneel aantekeningen te maken voor het geval er nog een verslagje nodig was.

Na afloop, toen ik alle apparatuur ingepakt had, liep ik langs het kantoor van mijn leidinggevende, ik twijfelde, besefte dat ik misschien de tranen niet binnen kon houden, toch wilde ik graag weten hoe zij het overleg ervaren had. Tja, ik had het kunnen weten, na een blik en een oprechte vraag terug stond ik te janken, en ik geloof dat ik het daarna amper nog droog gehouden heb.

Ik kan en wil niet op detail ingaan op wat er allemaal boven kwam drijven in de gesprekken die ik die dag had. Tenminste niet op het vlak van mijn werk. Het werd me echter wel heel duidelijk dat ik teveel op mijn nek heb op dit moment. Het regelwerk rondom de verhuizing bij mijn schoonouders, het zorgen rondom mam (en met name nu het verdriet rondom het overlijden van een nicht/vriendin), alle bestuurlijke zaken van het koor, niet te vergeten ons eigen huishouden in combinatie met spannende tijden op mijn werk, dat trek ik dus duidelijk even niet.....

Nog steeds kan ik amper geloven dat ik zo heftig reageerde en .. reageer. Want met enige regelmaat zitten de emoties nog steeds hoog. Waarom (buiten bovenstaande) is me zo langzaamaan wel duidelijk.
Voor mijn gevoel had ik in mijn huidige baan mijn droombaan gevonden. Ja natuurlijk had en heb ik zo mijn momenten, dat ik niet blij ben met hoe dingen lopen, maar eigenlijk voelt mijn baan als een op maat gesneden kostuum. Ik heb niet alleen te maken met de hele afdeling, maar ook met veel mensen in het ziekenhuis alsook buiten het ziekenhuis. En ja, dat vind ik leuk, erg leuk.
Het wil helemaal niet zeggen dat dat straks niet zo is. Maar wat straks mijn functie zal zijn is mij op dit moment nog onduidelijk, en in tegenstelling tot hoe ik dacht in dit traject te stappen, heb ik daar dus blijkbaar last van.

Een voordeel had deze zoals Rianne het zo mooi noemt "emotioneel incontinente" toestand wel. Ik heb 's avonds met een focus het circuit gedaan, om je vingers bij af te likken. En drie dagen later was de spierpijn ook weer voorbij. ;)

Na diverse gesprekken met zowel mijn leidinggevende, als ook Ardie en vriendin Hellen, ben ik inmiddels weer bijna in balans. Bijna ja, want telkens als ik probeer mezelf een beeld te schetsen van de toekomst m.b.t. werk, wordt ik weer een beetje emo. Niet zo heftig als donderdag, maar toch.

Gelukkig had ik zondag een dagje shoppen gepland staan. Nichtje Lisa had nog 2 verjaardagskado's te goed van ons, en zelf had ze nog een stapel H&M cadeaubonnen liggen. Hoog tijd dus om eens serieus een potje te shoppen!
Ik zal het hele programma van de dag niet navertellen. Lisa (het arme kind)  heeft waarschijnlijk ruim anderhalf uur opgesloten gezeten in een pashokje, met zus Marij, schoon-nichtje Saskia en mij als keurmeesters vlakbij. Regelmatig toog Saskia weer naar beneden om nog even wat anders erbij te zoeken, en Lisa paste maar, en paste maar.
Uiteindelijk heeft ze zo'n beetje een compleet nieuwe garderobe, met 1 jasje (ons cadeau, echt heel gaaf), 2 broeken, een legging, een jurkje (Oh nee, een lang shirt want Lisa houdt niet van jurkjes), een vestje, en ik geloof 5 topjes (kunnen er ook meer zijn geweest.....grijns). En later nog een paar leuke sneakers.
Tja, inmiddels was ik opgewarmd en in "the mood" voor een stevig potje "troost-shoppen". Binnen no time scoorde ik 2 leuke shirts bij C&A, en later bij Etam nog een leuk shirt met vest. Leuk detail... elk shirt heeft een tekst die me op het lijf geschreven is.... feelgood shoppen in het kwadraat dus.
En helaas Ardie, wederom een paar schoenen, want zoals een meisjes-meisje betaamd....... ik kan echt nooit teveel schoenen hebben......



Op dit setje werd ik meteen verliefd :)

Het mooiste van alles? Ardie heeft zelfs amper met z'n ogen gedraaid toen hij de schoenen zag. Sterker nog, uit zijn vragen of ik een leuke dag had gehad en of ik e.e.a. wat van me af had kunnen zetten, kan ik alleen maar concluderen dat hij oprecht bezorgd is geweest om me, en me dit dagje van harte gunde. Dat is dan ook wel weer het mooie aan dit soort weken, het maakt weer even glashelder hoe goed je het samen hebt....

En mijn werk? Mijn verstand en gevoel zegt dat dat wel snor zit, dat ik over een jaar waarschijnlijk erg moet lachen om mezelf. Het voelt alleen nog even niet zo. En daarvoor is het ook te vroeg. Want het zijn allemaal nog maar plannen, er is nog geen besluit genomen, dus simpel gezegd is het veel te vroeg om me er al druk over te maken. Laten we dus maar afspreken dat (planner die ik ben) ik gewoon lekker vroeg klaar ben met de voorbereidingen van deze reorganisatie, en er na de klusweek bij mijn schoonouders, vol energie tegenaan kan...

Liefs,
Harriette

Wijze les

Zondagmorgen 6.00 uur, ik ben klaarwakker. Draai nog eens linksom en rechtsom, hobbel naar het toilet en kruip weer diep onder m'n dekbed. Om half zeven geef ik het op, ik ben wakker.
Mijn grijze massa was inmiddels te actief. Ik herinnerde me ineens dat ik afgelopen week mijn 3 maandelijkse spuit bij de gynaecologen had moeten halen (om kunstmatig in de overgang te blijven, zodat ik geen nieuwe cystes ontwikkel), maar ik herinnerde me ook dat ik nog een belofte na te komen had.
Ik zou nog schrijven over het Hemelvaart weekend. De belofte deed ik aan een hele leuke knul in Amsterdam. En tja, belofte maakt schuld nietwaar? Bovendien.... het was veel te leuk om niet over te schrijven :)

Bijna een jaar geleden, tijdens de zomervakantie "won" ik een overnachting bij het Grand Hotel Amstelveen. Volgens de gegevens was Amsterdam goed te doen van daaruit dus voila, als we ons verveelden hadden we nog een mogelijkheid.
De vakantie was echter zo gaaf, zo lekker en zo vol met bezoek wat gezellig kwam zwemmen en eten, dat twee dagen er tussenuit niet eens meer in ons opkwam.
Maar ach, de bon was geldig tot 20 mei 2013, dus tijd genoeg....

En toen was het al mei, en herinnerden we ons dat we nog die bon hadden liggen. Na wat speuren bleek dat we de optie uit 2 dagen hadden, wat uiteindelijk voor ons maar 1 optie was. De woensdag voor Hemelvaart. Ardie had die week vakantie en ik kan gelukkig op mijn werk relatief flexibel m'n dagen indelen dus meteen boeken!

Mijn dagen waren verder zo vol dat ik verder geen tijd en puf meer had om nog uit te zoeken wat we zouden gaan doen in Amsterdam, ik had zoiets van "we zien het wel".
Voor ons vrij nieuw, normaal gesproken hebben we van alles gepland (en komt er vaak niet veel terecht).

Woensdagmiddag, na weer een ochtend full speed op het werk, trof ik de laatste voorbereidingen en rond een uur of twee vertrokken we naar Amstelveen. De reis verliep boven verwachting vlot, en dankzij de routeplanner op m'n telefoon ook zonder omwegen.
Aangekomen bekroop ons even een gevoel van twijfel, het zag er een beetje onderkomen uit, maar ach, onder het mom "een nacht overleven we wel" togen we naar binnen. Waar het plaatje meteen heel anders werd, het zag er hartstikke mooi uit! In de kamer aangekomen hadden we inmiddels een smile van oor tot oor, wat een ruimte, hartstikke mooie (vrij nieuwe) badkamer en het allerbelangrijkste... een heerlijk groot en comfortabel bed!

Na alles ingeruimd (voor een nacht is dat nogal eens gedaan) te hebben, nestelde ik me met de Ipad op het bed en ging ik op zoek naar een leuk restaurant. Ik had in eerste instantie een Surinamer of iets in die trant in gedachten omdat we dat helaas hier in omgeving Venray niet hebben. Maar ineens schoot me Fifteen Amsterdam binnen.
10 jaar geleden volgden we de serie over het ontstaan enthousiast. We vinden Jamie allebei een leuke gast en zijn eten erg lekker. Puur en simpel, geen poeha. Iets wat Ardie tegenwoordig ook meer en meer nastreeft. Het gaat uiteindelijk om de smaak. En de opzet van Fifteen sprak ons vanaf het begin aan. Jongeren die tussen wal en schip dreigden te raken, een toekomst bieden in de horeca door ze een gedegen opleiding en werkervaring te geven.

Op ons gemak liepen we daarna naar de metro, een minuut of 10 lopen. Heerlijk weer, lekker relaxed en ook wel erg lekker na een autorit van een anderhalf-twee uur.
Een half uurtje laten stonden op centraal in Amsterdam. Heerlijk, ik ben altijd weer blij als ik er ben, ik heb gewoon iets met die Stad.
Welke baan we vervolgens moesten hebben voor onze tram was ons even onduidelijk, maar gelukkig zag ik net op tijd een rails van ons vandaan ons nummer stoppen.
Eenmaal aangekomen sloeg bij Ardie de twijfel toe want nergens zagen we een vlag of iets in die aard van Fifteen. Ik wist echter zeker dat we goed zaten dus liepen we op goed geluk naar de kade, sloegen linksaf en kwamen, jawel, snel genoeg bij de achteringang van Fifteen. Hahahah.

De ontvangst was hartelijk, spontaan en het voelde meteen goed. Er zaten wat tafeltjes dus we waren in elk geval niet alleen. Ardie was verbaasd over hoe groot het was, ik herinnerde me dat nog wel al gaf ook ik mijn ogen goed de kost. Vooral de graffiti trok mijn aandacht, zo mooi gemaakt!

De gastheer (baal er van dat ik z'n naam kwijt ben, er waren er die avond zover ik kon zien 2) kwam al snel weer langs om de kaarten te geven en hij pakte ons meteen in met z'n open, gastvrije, spontane manier van doen. Hij ging door z'n knieën als hij ons iets vertelde, had een open "kijk" en gaf ons echt het gevoel meer dan welkom te zijn. Kortom, een hele goede gastheer.
Al snel hoorden we dat er net een nieuwe groep gestart was, leuk!

Maar toen de keuze, wat gaan we eten? Ik had nl. net met mezelf en Ardie afgesproken dat we van het menu eten af zouden stappen omdat het vaak toch wel wat veel van het goede is. Ik volg daarin in feite de Françaises.Hun manier om in shape te blijven schijnt nl. te zijn: Kies met zorg het lekkerste wat je kunt krijgen, en geniet daar van. Kortom lekker maar met mate.
In ons geval dus i.p.v. 4-5 gangen omdat dat gewoon goedkoper is dan a la cart eten, 2 gerechten en dan het aller, aller lekkerste wat je op de kaart kunt vinden. Financieel ben je dan in feite vaak hetzelfde kwijt, maar ja, ik wil de kwijtgeraakte kilo's nu eenmaal niet terugvinden, en sterker nog, ik wil verder met afvallen.

Als je deze foto ziet, dan weet je hoeveel we genoten hebben.. toch?

Deze ene keer was ik echter te verleiden tot een uitzondering. Omdat we ons graag wilden laten verassen. Omdat het zo speciaal was voor ons om daar te zijn. Omdat het op zo'n korte termijn iets regelen me het gevoel gaf van een puber die er stiekem tussenuit geknepen was met haar vriendje. En omdat we de avond niet te snel voorbij wilden laten gaan.
Ardie koos er een lekker fles Chardonnay bij uit en om te beginnen namen we een glaasje bubbels.

Ik kan niet anders zeggen, de avond vloog voorbij, maar wat hebben we genoten. Het eten was puur en overheerlijk, de jeugd was leuk en enthousiast en de gastheer (in vergelijking met ons ook nog maar een knul) een geweldige mentor. We kregen er echt energie van om te zien hoe hij met deze jongeren omging, heel respectvol, met aandacht voor zowel de leerling als de gast. Ik kan niet anders zeggen: helemaal top.
Een meisje wat die avond vaker bij ons kwam heb ik aan het eind het compliment gegeven dat ik niet door had dat het haar aller-allereerste avond was. En dat was ook echt zo. De smile die ik daarvoor terugkreeg was onbetaalbaar.

Toen de gastheer hoorde dat Ardie ook uit het vak komt en Ardie vroeg of hij even de keuken mocht zien was dat ook geen probleem, en toen ik eenmaal terug was van het toilet stond Ardie al heel geanimeerd met de souschef en gastheer te praten in de keuken. Of beter gezegd, Ardie was vol overgave aan het vertellen over aspergegerechten die hij zelf bedacht heeft en de twee anderen konden af en toe ook wat zeggen ;)

Helemaal voldaan gingen we richting hotel. De reis verliep vlekkeloos op een kleine toeristische omweg vanaf de metro halte tot hotel. Lang leve de routemiep.... hihi.

We vielen als een blok in slaap. En wat me anders zelden overkomt, ik sliep als een engeltje, totaal relaxed, in een ruk door tot de volgende ochtend. Dat gebeurt me in een vreemd bed niet snel!

Rond tienen stond de room service voor de deur. We hadden nl. heel decadent ontbijt op de kamer besteld. Heerlijk! Niks in een rij aan een buffet. Nee een heerlijk gedekte tafel met de dingen die je besteld hebt, rustig wakker worden met je haren in de oorlog en de vouwen nog in je gezicht. Het summum van vakantiegevoel.

Vervolgens vertrokken we naar Amersfoort waar we afgesproken hadden met vriendin Hellen. En het weer speelde zo ongelooflijk goed mee dat we eindelijk het boottochtje door Amersfoort konden maken. Iets wat we al een paar jaar op ons verlanglijstje hadden staan.

Ook Amersfoort is een stad waar ik graag kom. Het heeft een prachtige oude stadskern en zo bleek bij de boottocht, een prachtige historie.
De waterlijn wordt volledig verzorgd door vrijwilligers. Een gigantische club mensen die met passie werken. En dat is te merken. Onze gids vertelde vol overgave en wij hingen aan z'n lippen. We genoten, Hellen genoot, en ook de puberdochters genoten. Kortom een prachtige, zonovergoten dag. Wat we bekroonden met een heerlijk ijsje bij de Italiaan.

Tegen de avond togen we weer op huis aan. Helemaal voldaan en opgeladen. Een paar prachtige herinneringen rijker en ... een goede les geleerd.
Ik heb nl. geleerd dat het soms heel goed uit kan werken als je wat minder aan het plannen gaat, en wat meer laat ontstaan wat er komt. Het kan je zomaar gebeuren dat het een fantastische herinnering wordt, veel beter dan je ooit had kunnen plannen

Stap voor stap

Hi lieve mensen,

Daar is ze weer, het heeft weer even geduurd.

En nu zit ik hier, op zaterdagmiddag, het huishouden roept, 1001 dingen te doen maar ik kies er nu heel bewust voor om eerst dit voor mij te doen. Even een stukje van me afschrijven, gewoon omdat dat zo lekker is, ik er zoveel over mezelf van leer en het zo heerlijk bevrijdend werkt om alle gedachten en gevoelens vrij te laten op "papier".

Onderwerpen genoeg, dat is het hem juist. Het valt me zwaar om te kiezen...
Dus laat ik maar gewoon beginnen en zien wat er ontstaat.

De dag begon al heerlijk. Eindelijk weer eens uitgeslapen, lui wakker worden en na 't ontbijt aan de pc om mezelf bij te lezen. Een prachtig blog van Rianne verslonden en daarna een heerlijk gesprek met haar, en ... meteen een 'wandeldate voor a.s. maandag'!
Door dat gesprek zit ik in een heerlijke energie. Heel dicht bij mezelf. In en om me heen is het stil. Ik hoor alleen af en toe wat geluiden uit het buurhuis en een vogeltje wat buiten naar hartenlust zit te tjilpen. Het wordt stiller en stiller in me, sereen kun je het bijna noemen....

Deze stilte merk ik de laatst tijd steeds vaker. Als ik alleen thuis ben, geen radio en tv aan, soms schrijvend, soms gewoon hard aan het werk. Maar met een rust in en om me die zo ongelooflijk lekker voelt. En door die rust ontstaat er ook vanzelf ruimte voor stappen op mijn weg, ik zal er een paar met jullie delen:

Zojuist heb ik zelfs een hele grote stap gezet voor mezelf. Al jaren hoor ik van veel mensen om me heen dat ik meer "moet" doen met m'n muzikale talent d.m.v bv een talentenjacht. En steeds weer reageer ik met de woorden "alsof Nederland zit te wachten op mij". Sinds een paar jaar zeg ik, "als ik al ooit meedoe, dan is het aan TVOH" vanwege de blind auditions. Niets eerlijker dan beoordeeld worden op puur je geluid. Al moet ik zeggen dat ik het jammer vind dat de coaches tegenwoordig overleggen, van mij mogen ze schotten tussen de stoelen zetten ;)

Hoe dan ook, vanmorgen heb ik mezelf aangemeld. Eerst dacht ik nog dat ik het voor mezelf zou houden, stel dat je er niets van hoort dan is het ook goed. Maar weet je. Het maakt eigenlijk geen bal uit of ik er nog ooit iets van hoor of niet. Het gaat er om dat IK de stap gezet heb. Ik heb gedaan wat ik kan, en nu kan ik het loslaten en gebeurt wat gebeurt. Hoor ik er niets meer van, prima, dan is mijn talent niet wat ze zoeken. Ik heb geen droom om "beroemd" te worden, mijn droom maak ik al heel vaak waar: Zingen vanuit mijn gevoel, vanuit mijn hart, mijn liefde voor muziek delen met het publiek. Waardoor het publiek vaak echt geraakt wordt. En als dat gebeurt... dat is zo'n magisch moment. Op zo'n moment ben je 1 met het publiek. Daar kan qua optreden niets tegenop.

Met dit filmpje en dat van "Mien durp" heb ik de aanmelding verstuurd. Ik heb er voor gekozen niet nog van alles te gaan repeteren. Deze gelegenheid was speciaal en spontaan. Niet perfect maar wel helemaal Harriette

En dan zette ik afgelopen week nog een stap m.b.t. mijn passie voor 't zingen. Al ruim een jaar zeg ik dat ik zangles wil gaan nemen. Gewoon voor mezelf, omdat ik wil ontdekken wat er nog meer in me zit wat ik nog niet ontdekt heb op dat gebied. Al zo vaak struinde ik het internet af naar een match qua zangcoach maar steeds vond ik niet wat ik zocht. Ik wil nl. geen wekelijks of tweewekelijkse zanglessen maar meer iets in de richting van 1x per maand. Zodat ik in dat toch wel volle schema van me, ook de tijd en rust heb om het geleerde te oefenen. En deze week ineens..... trok ik de stoute schoenen aan en vroeg ik aan iemand die ik goed ken en verdomd veel verstand van muziek heeft of zij me niet wil bijspijkeren. En wat denken jullie? Zij zei ja! Whoehoe!

Dit alles laat heel mooi zien dat ik echte stappen aan het zetten ben op alle vlakken van mijn bestaan. Want ook met mijn werk zat ik deze week ineens in een flow. Ik kon heerlijk met focus werken, kreeg dingen eindelijk afgerond. Mede omdat ik meer en meer dicht bij mezelf blijf en soms ook gewoon nee zeg als iemand met een vraag komt. Ik geloof trouwens niet dat mijn collega's er erg veel last van hebben, misschien valt het ze niet eens op ;)

En ook met afvallen/sporten zit ik weer in een goede flow. Het gaat niet snel maar tegelijk heb ik het gevoel dat ik wel flinke stappen zet. Bijzonder he? Gisteren had ik weer een weegmoment bij Dave maar het mooie was dat het wegen eigenlijk het kleinste onderdeel van het consult was. Hij en ik waren beide dik tevreden over het resultaat gezien de blessure aan mijn knie en de vele feestjes en gelegenheden de afgelopen 3,5 week. - 0,6 ons is dan nog altijd meer dan niets. Bovendien, het totaal sinds ik bij Dave ben is nu - 17,3 uur en sinds 1 aug 2011 - 31,5 kg. Dus mij hoor je niet klagen...
Het grootste deel van het consult ging het over hoe het ging, wat er speelt, hoe hij en ik tegen dingen aankijken. Zoals altijd een heerlijk gesprek waar ik met nieuwe energie vandaan kwam.

Een mooi compliment wat ik trouwens kreeg van Rianne na afronding van mijn sponsortraject blijft bij me hangen merk ik: "met elke kilo die jij kwijtraakte heb je een kilo persoonlijkheid gewonnen".
Eigenlijk geeft het weer wat ik met de titel van mijn blog ook zeg. Zoveel meer ik achter me laat aan gewicht, aan ballast, aan (zichtbare en onzichtbare) schil om me heen, zoveel meer wordt mijn ware ik zichtbaar. Voor mezelf en voor de mensen om me heen.



Afgelopen donderdag wandelde ik na het sporten (met enige aansporing van Dave) van het ziekenhuis naar Blerick. En wat ben ik blij dat ik dat deed, want wat was het een prachtige wandeling....

De boodschap van dit blog is denk ik wel duidelijk. Jet zit lekker in haar vel, steeds lekkerder eigenlijk. Ik ben ongelooflijk nieuwsgierig wat er allemaal op mijn pad komt en wat ik nog allemaal over mezelf ga ontdekken maar ondertussen geniet ik vooral heel erg van mijn wandeling....

Een heel mooi pinksterweekend allemaal en tot ziens ergens tijdens m'n wandeling :)

Liefs,'
Harriette

Van race naar wandeling

Hoi lieve mensen,

Inmiddels zijn we alweer bijna twee weken verder na het afronden van het sponsortraject. En nog steeds geniet ik met enige regelmaat na.

Zoals jullie kunnen zien heb ik het blog aangepast aan de nieuwe situatie d.m.v. een nieuwe naam voor het blog en een ietwat andere layout.
Want voor Duchenne "race" ik niet meer, het is, zoals ik in van mijn vorige blogs schreef meer en meer een weg (wandeling) naar mezelf geworden. En hoe "mezelf" is? Geen idee, als ik dat wist, was ik al klaar... toch?

Op zoek naar een passend plaatje of muziek kwam ik deze rap tegen. Oké, ik heb geen gevecht met drugs, maar eten kan net zo verslavend zijn. En al met al vond ik hem mooi passen.



Dit vond ik wel een erg mooie benadering van het thema "het maakt niet uit wat een ander van je denkt, zolang je maar met jezelf door een deur kunt"

Na het afsluitingsfeestje, was ik weer vol nieuwe energie begonnen aan die weg. Inmiddels met 4x sporten in de week. Die week had ik zelfs 4 1/2 sport "moment", doordat ik die bewuste maandagavond toch ook nog wat gedaan had (telde niet zei Dave, nou ik vind van wel... lekker puh).
Dinsdag t/m donderdag gesport zoals altijd en zaterdag ging ik voor 't eerst met vriendin C. het bos in om daar een soort van "bootcamp" te houden.
Wat hebben we gelachen, en wat was het momenten pittig. Ik ervaarde die zaterdag wel de toegevoegde waarde van een trainer. Die "kietelt" je om net dat ene stapje meer te doen en let tegelijk op je houding en of je bewegingen op de juiste manier maakt (blessure oplopen gaat sneller dan genezen), maar dat even terzijde.
Hoe dan ook hebben we die zaterdag flink ons best hadden gedaan EN lol gehad. We gaan er een vaste afspraak op zaterdag van maken hebben we afgesproken.

Afgelopen maandag verzorgde vriendin O. voor het eerst een Zumba les, en aangezien ik bijna niets leuker vind dan dansen op lekkere muziek, en Zumba altijd op heerlijke latino muziek is, was ik van de partij. Bijna een uur lang werkten we ons in 't zweet, en gaandeweg merkte ik wel dat het "best wel pittig" was voor mijn knie. Mijn rechterknie had nog steeds wat kuren na het ren-avontuur een paar weken geleden.
Maar goed, no pain, no gain zeggen ze dan, dus Jetje dacht "dat trekt zoals altijd wel bij".
Nou... nee dus.

Dinsdag was er geen fitness en zat ik, net als zo'n beetje half Nederland, lekker mee te genieten met het evenement van het jaar, met een zeurende knie.
Woensdag werkte ik zo goed als het ging, met nog steeds een zeurende knie en bij de fitness die avond avonds kreeg ik er met moeite 20 min op de loopband uitgeperst. De crosstrainer moest ik na 2 min. opgeven. Ik baalde niet... nee... ik BAALDE.
Dave drukte me op 't hart om nu echt actie te ondernemen en een fysiotherapeut op te zoeken, dus 's avonds meteen een afspraak gemaakt.
Donderdag zeurde mijn knie nog hardnekkiger (alsof ik 'm niet al gehoord had...), dus trok ik de stoute schoenen aan en belde een therapeut op het werk of hij heeeeeel toevallig nog een gaatje had die dag. En .. jawel, ik had mazzel, er was zowaar nog ruimte in z'n agenda!

Uiteindelijk blijkt dus dat ik mijn knie, na blessure van het rennen te weinig rust heb gegeven. De pezen aan de buitenkant van mijn knie zijn geïrriteerd en moeten wat ontzien worden. Niet dat ik niet mag bewegen maar het moet nu wel even met mate. Simpel gezegd dus voordat het echt vervelend wordt stoppen. Het euvel moet dan over een dag of 10 over zijn. En oh ja, niet vergeten, een paar keer per dag koelen.
Dit alles negeren is niet slim omdat het irritante plekje dan kan uitgroeien tot een vervelende ontsteking, en daar heb ik dus echt geen zin in.

En wie nu denkt dat ik me gisteren niet in 't zweet gewerkt heb, think again. Trust me, Dave is ERG creatief in het bedenken van oefeningen waar je ook duchtig van gaat zweten (en daar ben ik ook oprecht blij mee), terwijl je bepaalde onderdelen van je lijf ontziet.

Foto geleend van http://www.bodystore.nl/buikspieroefeningen/buikspieroefeningen.html

Ergens wist ik dat al dat het kon. Dat leerde ik tenslotte jaren geleden al bij de taoist taichi vereniging. Daar organiseren ze al jaren een speciale "health recovery class" voor mensen die minder mobiel zijn en graag willen bewegen. En... waar ik bij de doorzetters ongelooflijke resultaten zag.
Na een beetje googelen vond ik ook nog deze site, dus er is blijkbaar ook voor de minder mobiele mensen onder ons e.e.a. te vinden om te bewegen. Zoals een overgewichtige danser laatst bij zo'n danswedstrijd op tv zei "er is geen excuus meer, iedereen kan bewegen". Kortom... IK heb geen excuus meer om niet te bewegen.

Bijkomend voordeel?
1. Het ongemak wordt zo wat beter verdeeld over mijn hele lijf.
2. Shoppen gaat ook niet, nog goed voor de portomoniks ook nog ook...

Fijn weekend allemaal :D

Liefs,
Harriette