Obese, Obesitas en ik

Al een paar weken broeit dit stukje in me. Er zit me nl iets dwars.

Het heeft te maken met het programma Obese maar niet alleen. En tja, ik vrees dat ik het niet kort kan houden… dus neem even de tijd.

Een jaar geleden was het programma Obese op t.v. zoals jullie misschien wel weten, en natuurlijk was ik nieuwsgierig toen het programma begon. En hoe erg viel het me gaandeweg het programma tegen.

Let wel, ik heb niets tegen Wendy van Dijk, al vond ik het wel een tikkie bijzonder dat juist zo’n heel slank vrouwtje, dit programma ging presenteren. Maar… ik ben redelijk fan van Wendy en ik heb ook totaal niets aan te merken op hoe ze het programma presenteerde. Voor de deelnemers van het programma voel ik vooral een diep respect, want mijn god wat moesten ze afzien. En ook de coaches, hoe hard soms ook, uit hun doen en laten bleek toch vooral de drive om deze mensen echt te helpen (al was ik het ook vaak niet met ze eens).

Wat me irriteerde en nog steeds behoorlijk dwars zit is dat het WEER een programma was waarbij het lijkt alsof een  kort termijn resultaat op de voorgrond staat. In 1 jaar moesten mensen ongelooflijk veel kilo’s afvallen. Mensen die misschien nog wel nooit van hun leven gesport hadden moesten ineens uren per dag heel intensief sporten. Dat er niemand omgekiept is tijdens die opnames verbaasd me nog steeds…..

Dat deze mensen ook gewoon gezinnen en werk hadden leek wel bijzaak. Het enige doel, het enige waar het eigenlijk om ging was om zo snel mogelijk, zo veel mogelijk kilo’s af te vallen.
En daar zit mijn irritatiepunt.
Hoe wonderlijk vond ik het dan ook toen ik ontdekte dat de Nederlandse obesitaskliniek, de kliniek waar ik veel aan te danken heb en waar ik heel veel geleerd heb, deze mensen ook begeleidde.

Ik vind het zo ontzettend jammer dat er weer in feite maar een half verhaal op tv te zien was. Het is dat ik me wat verder in het programma verdiepte, de site eens ging bekijken en zo er achter kwam dat er nog een heel verhaal achter schuil ging. Maar laten we reëel zijn, wie van de kijkers doet dat?

 Maar goed, dat even terzijde want eerlijk is eerlijk, tot nu toe is het wel het meest eerlijke programma over wat afvallen voor mensen zoals ik eigenlijk betekend. Dat je echt een soort van “levenslang” hebt….

Toen ik in een gesprek met mijn coach Dave het erover had, kwam ik tot een inzicht. Een inzicht m.b.t. mijzelf.

Ik had de uitzending gezien waar men terugblikte met “mister Obese”  Danny. Tijdens de uitzending bleek dat hij maar liefst 40 kg weer was aangekomen, in 1 jaar!
Tijdens de uitzending klikte het ineens bij mij.
Danny was tijdens het programma eigenlijk gewoon doorgeslagen. Hij was gaandeweg met een wedstrijd bezig, bloedfanatiek, vastbesloten om te winnen. Hij sportte zelfs op een gegeven moment een uur of 5 per dag! Zijn coach sprak ook zijn zorgen daarover uit, maar ondanks dat werd Danny mr. Obese om de doodeenvoudige reden dat hij zijn streven ruim gehaald had…..
Het wedstrijdelement zat er dus ook wel degelijk in.
De klik die bij mij kwam had met mijn eigen traject te maken destijds bij de obesitaskliniek.
Want toen ik dit alles zag, toen kwam het besef ineens glashelder door dat ook ik destijds bezig was geweest met een wedstrijd. Ook ik was bloedfanatiek, vastbesloten om het meeste van allemaal af te vallen.
Enig nadeel van een wedstrijd is, is dat er een finish is……

Danny was van origine een echte sportman, de stimulans om te sporten was bij hem dus helemaal niet zo hard nodig. Bij hem was juist het stukje psychologische begeleiding veel en veel belangrijker.

Ik weet natuurlijk niet hoe intensief hij op dat gebied is geholpen, dat werd niet in beeld gebracht.
En eerlijk is eerlijk, om dat stukje aan te pakken moet je zelf ook bereid zijn. Je moet er klaar voor zijn om heel eerlijk naar jezelf te kijken, en geloof me, dat is verre van gemakkelijk.
Dat stukje, dat heb ik dus gemist bij het programma. Want ja, goede voeding en genoeg beweging is wezenlijk als je echt een goed resultaat wilt bereiken en zeker dat sporten helpt je ook om een positiever gevoel over jezelf te krijgen.
Maar dat stukje psyche is in mijn ogen het allerbelangrijkste in het hele verhaal.

Ook ik heb net zoals Danny, de teugels laten glippen na het traject. Al ging het bij mij heel geleidelijk. Slechte gewoontes slopen er toch weer in, ik kreeg een andere baan wat een stuk intensiever was en ik meer tijd kwijt was met reizen, mijn crosstrainer ging stuk etc. etc.

Goddank ben ik niet volledig gestopt met sporten anders was het resultaat waarschijnlijk helemaal dramatisch geweest.
Blijkbaar was ik nog niet helemaal klaar om heel eerlijk naar mezelf te kijken, hield ik nog wat deurtjes gesloten.

Gelukkig kwam er een moment dat ik echter doorhad dat ik behoorlijk aan het afglijden was naar een plek waar ik niet wilde zijn. En ja, natuurlijk vind ik het jammer dat ik het zover heb laten komen maar…. Ik ben niet meer boos op mezelf. Want juist dat soort negatieve energie is funest voor mensen zoals ik. Juist dat soort gedachten maken dat je je nog slechter voelt dan je al deed en maken dat je nog verder wegzakt.

Gelukkig heb ik nu een manier gevonden die bij me past. Minder intensief zo lijkt het maar met een lange termijn gedachte erachter.

Nu, een jaar later, kan ik concluderen dat het erg goed met me gaat en durf ik ook te beweren dat er echt een knop om is. Gewoon, omdat ik veel opener en eerlijker durf en kan vertellen over mijn uitdagingen op mijn weg (zoals in dit blog). Ik dus veel meer van mezelf laat zien en deel.

En ja, het gaat langzaam. Was ik bij de obesitaskliniek na 66 weken 40 kg kwijt, nu ben ik na een goed jaar ruim 27 kg kwijt.
Maar zoals ik al zei, er is wel een wezenlijk verschil. Ik ben nu niet met een wedstrijd bezig, ondanks dat ik aan mijn “race tegen de kilo’s” wel een sponsoractie heb verbonden.
Die sponsoractie is een extra stimulans maar mijn grootste doel is om op een gezond gewicht te komen op een gezonde, evenwichtige manier. Op een manier die goed voelt en vol te houden is, op een manier wat een soort van 2^e natuur moet worden.
En daar zit het grote winstpunt voor mij.
Het voelt nu niet als een wedstrijd, als iets met een finish streep aan het einde. Het voelt nu als iets wat bij me hoort, en iets wat de rest van mijn leven bij me zal horen.
Ik zal altijd alert moeten zijn op mijn eet en beweegpatroon. Doordat ik ooit een crash-dieet gevolgd heb, heb ik destijds zoveel schade toegebracht aan mijn stofwisseling dat ik altijd minder calorieën tot me kan nemen dan een “normaal” mens, wil ik niet aankomen.
Dat is een gegeven, daar hoef ik niet zielig om te doen, dat is gewoon zo. En ik zeg bewust dat ik daar niet zielig om hoef te doen want ieder mens heeft zo zijn/haar uitdagingen in het leven.

En eerlijk is eerlijk, ik heb het grote geluk dat ik een coach heb gevonden die me op een hele prettige manier begeleid. Die een gezonde dosis mensenkennis heeft en vaak de juiste vragen stelt waardoor ik tijdens onze gesprekken veel over mezelf leer, ondanks dat ik al zoveel aan zelfonderzoek heb gedaan tijdens mijn Reikiopleidingen.

Een van de dingen die me helder werd is dat ik een type ben die eigenlijk altijd alles zelf wil doen, het misschien wel als zwak zag om hulp nodig te hebben. Maar ergens gaandeweg het afgelopen jaar heb ik dat eindelijk los gelaten en kan ik ook toegeven dat ook ik het niet allemaal alleen kan.

Ik heb dus een hele weg al achter me, en er zal nog een hele lange weg volgen, voordat ik op het punt aanbeland ben van een “gezond gewicht”.

Deze keer zit ik echter zo lekker in mijn vel, en al zo lang, dat ik er alle vertrouwen in heb dat ik nu echt een ommekeer heb gemaakt.
Om bovenstaande woorden kracht bij te zetten een stukje film van ons optreden op 30 sept ;)

En dan kom ik weer terug op het programma en mijn ergernis. Want het doet me pijn, het raakt me echt in mijn ziel, dat er altijd zo de nadruk ligt (of lijkt te liggen) op de korte termijn.

Ik hoop echt oprecht dat in de toekomst ook het stukje psyche meer en meer in beeld wordt gebracht. Voor mijzelf is dat niet zo nodig, maar er zijn zoveel mensen in Nederland die nog een hele lange weg te gaan hebben en die ik het toewens een echte klik te maken.
Het liefst zou ik zien dat ze een lange termijn programma maakten, een waarin ze mensen volgen in een periode van 2-3 jaar. Maar ja, ik vrees dat dat een wens zal blijven, waarschijnlijk verkoopt dat minder….

En ik hoop ook van harte dat de overheid en verzekeringsmaatschappijen ook een duit in het zakje doen. Nu is het nog vaak zo dat je eerder een bestraffend vingertje krijgt als je ongezond leeft terwijl iedereen weet dat positieve motivatie veel beter werkt.

Toen ik onder behandeling was van de obesitas kliniek verbaasde het me al. Fase 1 en 2, in totaal geloof ik zo’n 1600 euro, werd volledig vergoed door de ziektekosten verzekeraar op een eigen bijdrage. Er waren echter ook mensen die het volledig betaald kregen van hun werkgever…
Maar…. Het allerbelangrijkste stuk in mijn ogen, de nazorg. De 3^e fase waarin je maandelijks terug zou komen, juist die hele belangrijke fase werd NIET vergoed door de verzekering.
Nu ben ik wel van mening dat je uiteindelijk zelf een grote verantwoording hebt in dit hele stuk en dat je er best zelf ook moeite (financieel) voor mag doen maar toch….

Ik zou het zo fijn vinden als de generatie na mij, de generatie van de toekomst op een positieve, effectieve en langdurende manier geholpen zouden worden om hun weg in een gezonde leefstijl te vinden en vast te houden.

Dat is mijn wens voor al die jongeren die nog die hele weg te gaan hebben, mijn wens voor alle mensen die wat minder zelfvertrouwen hebben als ik nu heb, al die mensen die nog in zichzelf opgesloten zitten. Ik wens ze toe dat ze snel open mogen bloeien, dat ze mogen gaan ervaren wat ik ervaar. Kunnen gaan genieten van het leven zoals ik het nu kan en dat ze nooit meer terug hoeven naar de eenzaamheid van het niet begrepen en het gevoel van uitgekotst worden door de maatschappij.

Dat wilde ik even kwijt….