Confession/ik biecht op....

Gisteren moest en zou ik een blog plaatsen, ik had al zo lang niets meer geschreven (gevoelsmatig dan), dat het voelde alsof ik uit elkaar barstte. Toch werd het geen blog over hele bijzondere dingen en nu, nu ik het vanmorgen nog eens nalees, tja, nu besef ik dat het juist dat "gewone" zo bijzonder is....

Gisteren (vrijdag 19 okt), was een heerlijke dag. Een dag waarin ik alweer op tijd uit de veren was (7 uur) om Ardie's werkkleding uit de droger te vissen maar ook omdat ik het gewoon lekker vind mijn vrije dagen zo optimaal mogelijk te gebruiken.
Buiten de vaste dingen voor het weekend (schoonmaken mams huisje, koffie bij zuslief, beetje schoonmaken bij schoonouders, boodschappen en wat werk), wilde ik ook zoveel mogelijk andere dingen doen (schoonmaken eigen huis, dierenarts met Poemel, blog schrijven, wat administratie).
Enne... met Poemel gaat het redelijk. Ze heeft laatst haar tanden bij moeten laten slijpen (werden te lang) waardoor ze waarschijnlijk wat last heeft/had. Ze at wat minder goed en ik voelde dat ze afgevallen was. En tja, als het om het welzijn van mijn konijn gaat (en voorheen onze hond) dan ben ik net een echte mams.....
Ik heb nu wat pijnstilling voor ons madammeke meegekregen en vanmorgen was ze alweer een stuk fitter.

Het kan natuurlijk ook zijn dat de rui ook nog eens meespeelt. Ik bedoel maar, wie zou nu niet in de war raken van het weer? (ik klaag trouwens niet, van mij mag het zachte weer nog wel even aanhouden....)

Maar goed, dat is eigenlijk allemaal bijzaak.

Gisteravond, terwijl Ardie en ik volop zaten mee te jureren met "TVOH", in de reclameblokken overzappend naar "het televisier-ring gala", zat ik ook met een oog in het tijdschrift "Sante". Een tijdschrift wat ik met enige regelmaat koop (afgewisseld met Viva, Margriet, Libelle, Vriendin, Happyness, Onkruid, Spiegelbeeld etc.).
Meestal kijk ik als ik weet dat ik wat tijd ga hebben om in een tijdschrift te bladeren welke me die keer aanspreekt. Ooit had ik een abbonement op de Margriet (op een leeftijd stukken jonger dan de doelgroep, vooral omdat er heel veel borduurpatronen in stonden wat ik destijds veel deed), maar ergens in de loop der jaren kwam bij mij het besef dat ik niet het type vrouw ben wat een (half) leven lang trouw lid kan/wil blijven van 1 tijdschrift.
Gaanderweg de jaren ben ik gaan beseffen dat ik niet 1 bepaald type ben, dat ik niet in 1 specifiek hokje te stoppen ben, dat ik met heel veel verschillende mensen, culturen, meningen overweg kan en sterker nog dat ik van al die ervaringen wel weer iets leer.
En daarom dus deze keer de Sante omdat er deze keer wel erg veel onderwerpen in staan die me aanspreken.

Zo staat er het artikel in "Strong is the new skinny". Waarin journalist Evelyn (een echt beautymeisje) helemaal verslingerd raakt aan bootcamptraining. Ik lees het artikel, lig met enige regelmaat te grinniken uit herkenning en haal er 2 hele sterke quotes uit: "Strong is the new skinny" (liever iets gespierder/voller en gezond dan superslank en slap... zoiets) en " Sweat is fat crying" (geen verklaring nodig lijkt me).
Ik heb meteen het gevoel dat ik Dave op dit tijdschrift attent "moet" maken en lees verder.

Even later neem ik globaal de test "Beat the blues" door maar al snel kom ik tot de conclusie dat ook ik wel eens last heb van wat winterdip gevoelens maar dat ik positief genoeg van aard ben om dat te handelen. :)

Dan komt het artikel over het boek "Eet jezelf jong" en na afloop ben ik absoluut nieuwsgierig naar het boek maar tegelijk weet ik ook dat het niet "mijn" manier zal zijn. Het zal dus hooguit een boek zijn waar ik wat handige tips uit kan halen.

Natuurlijk sla ik de eroscoop niet over (een horoscoop maar dan anders) en sla glimlachend de pagina om.

Ook het artikel over "sportvoer" vind ik erg boeiend. Het doet me ook weer meteen denken aan mijn gesprek met Dave waarin hij me vraagt of ik nog vaak behoefte heb aan tussendoortjes of dat ik genoeg heb aan mijn maaltijden. En terwijl ik dat besef komt er een ander besef binnen.
Afgelopen week werd het me steeds duidelijker. Heel vaak dan stelt Dave een vraag of hij zwengelt een onderwerp aan wat dan bij me blijft. Gaanderweg de weken die volgen gaan me dan dingen opvallen die te maken hebben met dat onderwerp.
Dus tijdens dit artikel vraag ik me af of ik mijn voedingspatroom misschien nog iets moet aanpassen, dat ik misschien wel sommige stofjes wat meer nodig heb ivm het sporten.
En.... het besef komt binnen dat een onderwerp heel erg is blijven hangen na mijn laatste bezoek bij Dave.
Hij heeft het al vaker aangetipt. Vaak hoort hij me vertellen over de dingen die ik zoal doe en hij gaf me terug dat het wel erg vaak over anderen gaat, over dingen die ik voor anderen doe dan....
En hij brengt het bij me terug dat het nu echt ook tijd is om genoeg tijd in mezelf te stoppen. En dan vooral in het investeren in mezelf, in mijn sporten, in mijn afvallen, in mijn bewustworden (dat heeft hij niet zo benoemd trouwens, dat maak ik er nu van).
En ja, die opmerking is in mijn achterhoofd blijven zitten sindsdien.

Want het klopt, ik doe best veel dingen op het eerste oog voor anderen. Ik poets (samen met mijn grote lieve zus) bij mijn moeder om de doodeenvoudige reden dat ik vind dat mijn moeder het verdiend dat haar kinderen dingen voor haar doen en mijn moeder liever zoveel mogelijk geholpen wordt door haar kinderen ipv vreemden (en dat deed zij ook voor haar moeder). Bovendien weet ik op die manier zeker dat ik in elk geval minstens 1x per week even bij haar ben, in de ratrace genaamd "het leven" zou dat er anders wel eens in kunnen schieten. En... altijd na het schoonmaakwerk (in principe meestal een half uurtje) is het meestal erg lekker en gezellig koffieleuten met zuslief (meestal wel langer dan een half uurtje). :)

Dan doe ik nog wat schoonmaakwerk bij mijn schoonouders. Sinds mijn schoonmoeder een herseninfarct had en mijn schoonvader zo'n beetje ziekenhuis in, ziekenhuis uit gaat, doe ik wat klusjes voor ze. Gemiddeld 1x per week maar met enige regelmaat krijg ik ook vrij van ze :)
Dingen zoals het bed opmaken, badkamer poetsen en tuinieren zijn gewoon te zwaar voor ze en zoals ik al heel vaak tegen ze zei, ik heb liever dat ze hun energie gebruiken voor zoveel mogelijk leuke dingen (zoals tijd doorbrengen met hun kinderen en kleinkind) dan dat ze alles opgebruiken voor zoiets als huishoudelijk werk. Natuurlijk kunnen ze daar thuiszorg voor krijgen, maar ik doe het graag voor ze. Zij stonden (net als mijn ouders) zo lang als ik me kan herinneren voor mij/ons klaar. Ze hebben oma tot haar dood intensief verzorgd (alle kinderen van oma, ik heb er echt veel bewondering voor) en hebben hun leven lang hard gewerkt. Hoeveel investering is het dan om 1x per week er (hooguit) een uurtje bezig te zijn en tussentijds gezellig bij te kunnen praten of lekker aan te kunnen schuiven aan tafel....

En ja, ik ben voorzitter van Happy Sound, en enthousiast lid en regelmatig solo-zangeres.
Zingen/muziek is een passie van me. Het is iets wat me gemakkelijk af gaat, waar ik blij van wordt, het is emotie, en het geeft een wisselwerking met het publiek. Kortom het is gewoon erg LEUK.
Het voorzitter zijn vind ik trouwens soms iets minder. Ik ben geen bestuurslid omdat ik graag vergader maar het hoort er bij. Ik vind het niet leuk om me altijd bewust te zijn van mijn "voorbeeldrol" maar ben het wel bijna altijd. En ik wordt soms stapeldol van al het mailverkeer wat erbij hoort.
Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik een te betrokken lid ben om me niet met de dingen te bemoeien. Dat heb ik altijd gedaan.....
Ik ben ooit gevraagd om lid te worden van dit koor toen het nog opgericht moest worden, waarschijnlijk vanuit de gedachte "haar zus zingt erg goed dus zij zal het ook wel kunnen". Ik was nieuwsgierig, heb er HEEL veel geleerd over muziek en over mezelf en ben dus nog steeds lid. Een jaar of 7 geleden werd mijn hulp ingeroepen door het bestuur en werd me gevraagd om bestuurslid te worden.
Soms vraag ik mezelf af of ik nog wel lid/bestuurslid wil blijven maar tot nu toe kom ik altijd weer tot de conclusie dat ik ze/het niet kan/wil missen ;)

Dan is er deze race tegen de kilo's. Het afvallen doe ik natuurlijk alleen voor mezelf maar de sponsoractie is i.d.d. weer voor iemand of beter gezegd, heel veel iemanden anders.
Toen ik het hele proces rondom het ziek zijn van Tijs van zo dichtbij meemaakte. Toen ik zag (echt zag en voelde) wat het met ouders doet, toen tot me doordrong dat dat superleuke manneke waar ik vanaf het allereerste moment "verliefd" op was misschien wel heel jong zou kunnen sterven... Toen KON ik niet anders dan iets verzinnen om geld voor de stichting te verzamelen.
En ik denk dat heel veel mensen die betrokken zijn bij "de vrienden van Tijs" dit gevoel herkennen. Er is maar een beperkte groep mensen die Francy, Roy en hun kinderen echt kunnen steunen als vrienden en familie. Door de ziekte van Tijs ging ik beseffen hoeveel zieke kinderen er eigenlijk zijn, niet alleen met Duchenne maar met zoveel andere ziektes. En niet alleen kinderen maar ook volwassenen. En daarergens ontstond het idee van de sponsoractie.
Er zijn al veel organisaties waar Ardie en ik heel betrokken bij zijn, waar we op z'n minst iets in de collectebus stoppen als ze langskomen (en wij thuis zijn) maar als je zo'n "verhaal" ineens in je vrienden/bekendenkring van dichtbij meekrijgt, dan gaat bij mij ook echt leven.
Ineens vielen meer verhalen van kinderen met Duchenne me op. Overlijdensadvertenties ook.... En meer en meer ging ik beseffen wat voor een ongelooflijk akelige ziekte het is. En... hoe bijzonder eigenlijk al die kinderen zijn.....
En ook al loopt de sponsoractie richting einde.... ik geloof niet dat mijn betrokkenheid nog ooit helemaal weg zal gaan....

En dan mijn schrijvelarij. Mijn blog maar ook de diverse (inmiddels) publicaties van stukjes die ik schreef of waar ik aan mee mocht werken.
Ja, het is zo dat ik dit blog gestart ben om mijn sponsoren de kans te geven bij te houden hoe het met de actie gaat. Maar al heel snel werd het een blog over mijn leven, over mijn ontwikkelingen (in de breedste zin van het woord) over wat me bezig houdt. En veel minder over de actie zelf.
En tijdens het vele schrijven werd me duidelijk hoe lekker ik het vind om te doen. Schrijven net zoals dichten. Het geeft lucht aan allerlei gedachten en gevoelens, en daardoor komt er weer ruimte in mijn hoofd en lijf. Het werkt gewoon heel therapeutisch heb ik gemerkt en iedereen die het leuk vind om te lezen en iedereen die er iets mee kan is welkom om er zijn/haar ding mee te doen. Dat is toch mooi meegenomen?
Het is voor mij een hele bewuste keuze om mijn blog openbaar te hebben (instellingen) zodat mensen er d.m.v. googlen gemakkelijk terecht kunnen zonder allerlei aanmeldprocedures, want daar knap ikzelf ook zo vaak op af. ;)
Ja, dat is kwetsbaar. Ja, daar zou iemand misbruik van kunnen maken. Ja, dat ben ik me dus bewust en... Tja, die mensen geef ik bij deze een hele grote, dikke, vette middelvinger. Ze doen maar wat ze niet laten kunnen!

Wat me brengt tot de conclusie die ergens tussen gisteravond en vanmorgen opdook in mijn hoofd en waarvan mijn hart zegt, tja het klopt.
Als ik heel eerlijk ben, eerlijk naar jullie en nog veel enger; HEEL eerlijk naar mezelf....
Dan moet ik toegeven dat ik alle aandacht die ik krijg door de dingen die ik doe ook wel erg lekker vind.
Zoals ik vaak aangeef; van alle dingen die ik hierboven noem krijg ik energie; van de oprechte dankbaarheid van mensen als ik iets voor ze doe; van het oprechte applaus/reacties wat ik krijg van mensen als ik zing; van de oprechte reacties die ik krijg op stukjes die ik schrijf.
Dus, de enige conclusie die ik dan kan trekken zonder daar boos of beschaamd te zijn (ja oke.. een heeeel klein beetje schaamte zit er wel bij maar ik zeg het toch maar eerlijk), is:
ALLES WAT IK DOE, DOE IK UITEINDELIJK VOOR MEZELF

Zo.... dat is wel een uitspraak he.... en als je het zo leest, alleen dat ene zinnetje... dan denk je toch meteen "wat een egoiste"?

Ergens in mijn spirituele pad heb ik echter geleerd, en ben ik gaan geloven dat wij allemaal met elkaar in verbinding staan. Wij mensen met elkaar maar ook wij mensen met de natuur, met "moeder aarde".
Dus... als je dat geloofd, als je met die gedachte wat kunt, dan kun je (en ik dus ook) concluderen dat:
WIJ ALLES DOEN WAT WE DOEN VOOR ONSZELF EN DUS VOOR ELKAAR

Voor iedereen die niets kan met wat ik hierboven schrijf... lekker loslaten. Voor iedereen die er wel wat mee kan, wat fijn! Voor iedereen die nu negatief over mij denkt; jammer. Voor iedereen die bewondering heeft voor de moed om dit zo over mezelf te schrijven; ik vind het doodeng en tegelijk ben ik blij met weer een stukje inzicht in mezelf.
Voor iedereen die nu denkt dat ik een halve Heilige ben; "not by far!". Ik heb best veel lieve, bijzondere vriend(inn)en en het komt vaak genoeg voor dat ze graag met me af willen spreken en ik gewoon geen tijd voor ze vrij "kan" maken door bovenstaande. Daar ga ik niet zielig over doen want op dat moment kies ik er voor dat die dingen belangrijker zijn als die vriend(in). Gelukkig komt het ook vaak voor dat ik ze wel kan zien.....

Het is (weer) een lang blog geworden. Ik heb al gekeken of ik niet stukjes kan verwijderen maar voor mij voelt het dan niet meer compleet. Al schrijvend kwam ik tot bovenstaande conclusies. Iedereen die de tijd of het geduld niet kan opbrengen het te lezen: Laat het los, vind ik niet erg.
Ik ga nog wat linkjes plakken en wat fototjes of zo en dan...  dan gooi ik deze, voor mij hele bijzondere, en heel erg eerlijke blog de wijde wereld in.

Liefs,
Harriette