D-day; een erg goed gesprek en meer....

Jaja lieve mensen, vandaag was weer een D-day. Eentje waar ik naar uit keek en tegelijk kriebels van in mijn buik kreeg... Mijn weegschaal gaf wel aan dat ik was afgevallen maar ja, mijn weegschaal is het niet altijd eens met die van Dave...

Om 11.15 uur had ik de afspraak bij Dave, dus mooi vooraf nog even tijd voor de wekelijkse schoonmaakklus bij mam en een kop koffie bij Marij.

Dave viel eigenlijk meteen met de deur in huis. Hij wilde het hebben over mijn blog over Obese. Hij had nl. de eerste versie ook gelezen, een versie die nog vol woede en frustratie zat, veel meer dan in het uiteindelijke blog. Hij wilde het graag hebben over een aantal dingen die hem waren opgevallen.
Het werd een erg fijn en zeker ook "voedend" gesprek, weer zoeen waar ik echt wat mee kan, wat me helpt mezelf nog beter te begrijpen, dingen aan de oppervlakte te krijgen. Een gesprek wat me helpt weer een beetje metzelf mezelf te laten zien, vanuit m'n kern.

Een van de dingen die Dave erg positief vond te lezen was dat het echt geklikt had bij me m.b.t. de uitzending over Danny. Dat ik inzag dat Danny een gigantische spiegel voor me was, dat hij en ik eigenlijk behoorlijk wat overeenkomsten hebben. Dat ik net zoals hij destijds weer teruggevallen ben in oude valkuilen en verleidingen, in een negatieve spiraal naar beneden.
Want ik had dan wel geschreven dat hij " even helemaal los was gegaan en volop aan het genieten was geslagen", maar als je eerlijk kijkt.... als IK eerlijk naar mezelf kijk, heeft het continu over grenzen heengaan, het consumeren zonder grenzen niet veel te doen met genieten.. Want ergens zit dat irritante stemmetje wat iets anders zegt, wat jezelf misschien wel een schuldgevoel aanpraat en dat soort dingen. En dat heeft helemaal niets met genieten te maken....

Ook vond hij het heel positief om te lezen dat ik besefte dat deze manier van leven een soort van 2e natuur moet worden, gewoon MIJN manier van leven. Geen keurslijf waar ik mezelf inwring maar een bewust keuze wat uiteindelijk niet zozeer meer voelt als een keuze maar gewoon als MIJN manier. Hij las uit dit alles dat bij mij toch echt de knop wel om is. En ja, langzaamaan durf ik dat zelf ook te geloven.

Ook haalde hij een stukje aan uit mijn eerste versie. Eentje wat echt een soort schok had teweeggebracht bij hem tijdens het lezen. Zat hij eerst nog gewoon lekker in het verhaal, op dat punt aangekomen was het echt BAM! Zo, en dat vind ik er van!
Het ging om het stukje hoe de Nederlandse regering, de verzekeringen maar eigenlijk gewoon een groot deel van de maatschappij tegen dikke mensen (en andere "anderen") aankijkt.
Ik noemde het in dat stukje "uitgekotst worden door de maatschappij". En al heb ik er tegenwoordig minder last van, denk ik bij vervelende reacties al heel snel "heej, dat gedrag zegt meer over jou dan over mij", dan nog is het niet leuk.
Dave voelde de emotie bij mij in dit stuk, zeker toen ik aangaf dat ik in dit geval verder ga dan alleen dit beschrijven in mijn blog. In dit geval (en dan heb ik het vooral even over het psychologische stuk in het hele traject) dit onderwerp wat me zo raakt, zal ik mijn blog en feedback zeker ook sturen naar het programma. Niet om mijn gelijk te halen, niet om zomaar even te "zeiken", nee, mijn doel is om mijn zicht op alles aan hun mee te geven, in de hoop dat heel misschien er wel iets mee gedaan wordt en een volgende keer meer ook dat stuk in beeld gebracht wordt (en daarmee bedoel ik niet de sessies zelf maar wel de achtergronden, die stukken waar zoveel mensen wat aan kunnen hebben en wat nu volledig buiten beeld gelaten wordt). En ook dat stuk wat mensen die mensen zoals ik zo vaak uitlachen laten zien, ja confronteren, met wat hun gedrag met mensen zoals ik doet.....

Hij voelde mijn passie om hier iets in te betekenen door mijn verhaal, mijn proces open te delen op dit blog maar ook verder. Zoals hij zei "je gaat ver hierin". En ja, dat klopt denk ik wel.
Want al die stukjes die zo links en rechts verschenen zijn in tijdschriften hebben er niet zoveel mee van doen dat ik zo nodig in een tijdschrift moet (al vind ik het natuurlijk wel leuk en ben ik er ook hartstikke trots op). Mijn doel is heel simpel om mensen die er iets aan kunnen hebben te bereiken, ze een steuntje te bieden, iets waarmee ze verder kunnen.
Dave waarschuwde me wel om vooral ook voor mezelf bezig te blijven, dat het heel mooi is dat ik dat wil doen maar dat ik mijn eigen doel niet uit het oog moet verliezen.

Yes coach....... don't worry, ik heb mijn doel nog heel helder voor ogen ;)

Tja, toen ik daarna op de weegschaal stond en er 1,2 kg af bleek te zijn was ik natuurlijk helemaal blij. Want ja, ik blijf het nog frustrerend vinden als de weegschaal niet het resultaat laat zien waar ik zo hard voor werk. Tegelijkertijd besef ik wel meer en meer dat die beloning er uiteindelijk toch wel komt, en als ik dat uit het oog verlies helpt Dave me wel herinneren.

Het was dus een hele fijne en inspirerende sessie.

Eenmaal thuis dook ik even op youtube om wat nummers op te zoeken voor het koor. En daar vond ik dit filmpje.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ZsNlcr4frs4

En dit filmpje laat glashelder zien wat ik bedoel over vooroordelen. Ik heb dikke tranen laten rollen. Ja ook van ontroering wat mijn god wat zingt die jongen prachtig maar er rolden zeker ook tranen van verdriet en herkenning.
Kijk maar eens naar de reacties van de jury en het publiek als deze behoorlijk schuchtere jongen op het podium komt en staat. Hoe er gelachen en gedaan wordt.
Het sneed me in m'n ziel want ja, ik herken het maar al te goed vanuit mijn eigen verleden. En nog steeds heb ik wel eens te maken met dit soort dingen. Ik heb alleen inmiddels mijn weg erin gevonden. Maar leuk... leuk is het niet, sterker nog, het doet gewoon pijn. Het doet je verdriet en dit soort reacties helpen mensen zoals Jonathan alleen maar verder in de put, het maakt je nog onzekerder, en voor je het weet ga je nog verder mee in een negatieve spiraal van gedachten en gevoelens.

Ik ben een gezegend mens met HEEL veel lieve mensen in mijn omgeving die me nemen zoals ik ben, sterker nog, die van me houden OM wie ik ben. Die me volledig accepteren met al mijn goede en minder goede eigenschappen. Dat..... samen met mijn van nature positieve karakter heeft mij geholpen die spreekwoordelijke knop te vinden en ook daadwerkelijk om te zetten.

Ik weet dat niet alleen dikke mensen dit kennen. Iedereen die op welke manier dan ook uit "de groep" valt zal het in meer of mindere mate herkennen. En ieder mens wil eigenlijk niets anders dan geaccepteerd en gerespecteerd te worden. Ieder mens wil niets liever dan liefde ontvangen.
Dus waarom in hemelsnaam vinden we het dan nog steeds zo leuk om mensen te kakken te zetten? Om iemand naar beneden te halen, en ga zo nog maar even door.

Als wij zo graag een fijne, respectvolle maatschappij willen. Waar iedereen gewoon zichzelf kan en mag zijn. Dan zullen we daar toch echt zelf ook wat aan moeten doen. Dan zullen we allemaal verder moeten kijken dan onze neuzen lang zijn en geloof me, dan zullen we ontdekken dat er HEEL veel prachtige mensen zijn op deze aardbol.....