Derek Ogilvie



Zo, het weekend is weer zo goed als voorbij. En wat een bijzonder weekend weer!
Het weeg resultaat waar sommigen van jullie op zitten te wachten? Nog heel even geduld! Daar staat een blog van klaar maar ik moet even een paar dingen checken voordat ik het kan posten.
Sorry.

Vandaag (zondag) was de surprise dag die de buren voor ons hadden georganiseerd. Helemaal NIETS hadden ze losgelaten en ja, ik was nieuwsgierig. Had gisteren nog een poging op Google gedaan om te kijken of ik een bijzonder evenement, niet al te ver weg kon vinden (we moesten tenslotte om 12 uur klaar staan, voor Amsterdam vertrek je vroeger...). Maar nee, niets gevonden.
Wel zei ik nog tegen Ardie "misschien willen ze wel met ons naar onze favoriete Japanner", ik wist dat ze dat nog wel eens mee wilden maken. Maar goed, dan vertrek je niet om 12 uur...

Al snel was duidelijk dat we richting Nijmegen vertrokken. Toch de Japanner?
De stemming zat er goed in, wat hadden ze een lol dat ik al zo vroeg wakker en nieuwsgierig was. En wat had ik een lol, ik vind zoiets toch zo leuk he!
Als iemand de moeite doet om je een verrassing te bezorgen.... (ik weet uit ervaring hoe leuk het is om voor iemand te doen), hoe bijzonder is het dan, als het dan ineens voor ons gedaan wordt....

In Nijmegen kwamen we bij het Keizer Karel plein aan en daar zag ik een concertgebouw, ik had al zo'n gevoel van theater (had die dag daarvoor nog aan Rieu gedacht maar goed, die zit meestal in Maastricht of echt heel ver weg...).

De auto werd geparkeerd op 't dak van een winkelcentrum, de winkel die buurvrouw "open" zag was volgens mij een coffee shop maar goed, whatever ;)

Volgens de buren moesten we richting het Keizer Karelplein. Heel toevallig had ik al eens op dat dak gestaan jaren geleden met mijn vriendin Hellen, dus ik wist de weg. Al snel waren we weer bij het plein, langzaam ging een (spaar)lampje branden. Kwam Derek Ogilvie niet ook hier?
Ook had ik buurvrouw wel er eens over gehoord dat ze daar wel eens heen zou willen, en had ik mijn enthousiaste verhalen over destijds in de Theaterfabriek ook niet met ze gedeeld?
Ze hadden losgelaten dat ze zeker wisten dat ik het leuk zou vinden, ze twijfelden over Ardie....

En jawel hoor, daar was het theater, we draaiden er naar af, en daar stond het.
Today in this theater of zoiets... Derek Ogilvie!
Ik werd nog blijer dan ik al was (en jullie weten, ik kan al zo'n blije gup zijn), volgens mij heb ik vanaf dat moment een grijns van oor tot oor gehad....

Even nog wat gedronken in het café. Bij gratie Gods werden er nog een paar muffins opgesnord. De buren hadden eigenlijk gedacht daar nog wat te kunnen eten :)

 

Maar goed, om 14.00 uur begon de show, dus eigenlijk was er ook niet veel meer tijd dan een paar koppen koffie en een rondje wc (waarom maken ze in een theater, waar zoveel mensen in kunnen, zo weinig wc's?).

Het bleek dat toen onze buren boekten, het programma al bijna uitverkocht was. Alleen al het bemachtigen van kaartjes was dus al een avontuur op zich geweest. Maar goed, ze hadden toch maar mooi 4 kaartjes, op een rij. Op het balkon, allerlaatste rij (rug vrij is wel heel prettig), niet te enthousiast opspringen want dan stoot je je hoofd (he buuf). Maar echt. Jet was blij, Jet was blij!
En ja, Ardie natuurlijk ook ;)



De foto's zijn natuurlijk gemaakt voor aanvang voor de show, nog voor het moment dat aangegeven werd dat er geen opnames meer gemaakt mochten worden. Daarna had ik wel wat anders te doen! :)

Het duurde niet lang tot de lampen doofden en man o man, ik vond het bijzonder!
Over inhoud van de diverse readings ga ik niet in. Zoals in de show ook wordt gezegd, je mag de mensen die een reading krijgen wel respecteren, en dat wat verteld wordt, hoeft niet meteen de hele wereld over... En ja, daar geef ik hem helemaal gelijk in.

Een ding wil ik echter wel kwijt.... Want op een gegeven moment kreeg ik de kriebels. Al die dingen die verteld werden....... ging dat niet over onze eigen buuf? Alle verhalen had ik wel eens gehoord, alleen het aantal kinderen uit het gezin wist ik niet. Ik fluister naar haar, zie haar twijfel (het gaat ook zo ongelooflijk snel!). Maar na wat op en neer gefluister gaf ze toch richting Derek aan dat het om haar ging.



Je moet dan met allebei je armen zwaaien zodat de geluidsmensen en camera je snel kunnen vinden, zodat ook iedereen in de zaal het kan volgen, en je verstaanbaar bent (je krijgt een hand microfoon).
Ergens tijdens de reading wilde Derek zien met wie buuf daar was, maar hoe de camera ook zocht, hij vond ons niet en nee, wij stonden niet op (Sorry Derek).

Aan de ene kant ben je een beetje overdonderd dat het nu zo dichtbij is. Aan de andere kant was ik volop bezig te vertalen voor de buuf want Derek praat erg snel en de vertaler bleef deze keer wat achter, en eigenlijk...... weet je...... het ging niet over ons. Af en toe gepaste bescheidenheid mag ook wel..... toch?
Derek vond het in elk geval dolkomisch dat buuf en haar man zo ver (ja logisch... Ardie en ik zaten er tussen!) van elkaar zaten.
De grapjes tussendoor verteld hij trouwens (vind ik) ook heel goed getimed. Op het moment dat het erg emotioneel wordt, maakt hij even een kwinkslag. Sommigen vinden dat misschien niet respectvol. Ik persoonlijk vind dat juist HEEL respectvol. Er worden soms hele persoonlijke dingen van de mensen die een reading krijgen, gedeeld met een pakweg 500-600 mensen... Een grapje tussendoor kan je dan echt wel even lucht geven....pffff.

En oh ja, je mag ALTIJD een reading weigeren, zolang je maar even aangeeft dat het over jou gaat maar dat je geen reading wilt. Dan kan hij verder en is het klaar.

Al met al, echt heel bijzonder vonden wij viertjes.

De terugweg was even een tikkeltje eng. De straat waar onze auto op het dak stond was inderdaad een straat met coffeeshops en op het tijdstip dat we terugkwamen dus ook dealers. We werden aangesproken, maar ik geloof dat onze reactie (verbaal en non verbaal) duidelijk was. Bah!
Maar ach, dat was op het dak alweer bijna vergeten ;)

En dan, als dikke vette en erg lekkere kers op de pap? Een etentje bij... jawel.... onze favoriete Japanner!
Kijk en krijg het water in jullie mond ;)

 





Sorry, ik had honger... iets te laat met het maken van een foto... :)

 

Heej..... op tijd! Maar....eh.... sorry.... toetje ben ik vergeten ;)

 





En voordat je het weet is het dan tijd om naar huis te gaan....

Welterusten allemaal en nogmaals lieve buren...... Dank jullie wel voor deze hele bijzondere dag.

Liefs,

Harriette (maar dank je wel natuurlijk ook namens Ardie!)


PS.
Ik heb nog een paar prachtige foto's van Ardie en de buurtjes maar ja. Ik kan op dit moment niet meer vragen of ze oké zijn met plaatsen er van en ach...... sommige dingen mag je ook wel een beetje privé houden ;)