Me, myself & I

Het is misschien stil rondom mij, maar... er gebeurt van alles in mij.

Sinds vorige week donderdag ben ik mijn stem zo goed als kwijt. Er komt niet meer uit dan een hees gefluister.
Lukte het me vorige week om, ondanks dat en het vele hoesten te werken. Deze week lukte dat niet meer. In overleg met m'n leidinggevende besloot ik een paar dagen thuis te werken om mijn stem en mezelf rust te geven. Uiteindelijk lukte ook dat niet meer en moest ik me alsnog ziekmelden.

Normaal gesproken als ik ziek ben doe ik niet veel meer dan slapen, slapen en nog eens slapen. Deze keer is 't anders. Slapen lukte vaak niet (ook door 't vele hoesten), energie om iets anders te doen heb ik niet. Wat me dus dwingt om rust te nemen, en me bezig te houden met mezelf.
Aangezien ik amper kan praten heb ik op dit moment maar een gesprekspartner, nl. mezelf.
Het dwingt me dus om stil te staan bij waar ik nu sta, hoe het met me gaat, wat ik wil en hoe ik dat klaar wil boksen.
Confronterend? Ja! Vervelend?.... Nee....

Het klinkt misschien raar maar ergens zie ik het ziekzijn op dit moment ook als een cadeautje.

Mijn leven bestond de laatste jaren voor een heel groot deel uit werken, sporten, zorgen en regelen.

Het sporten doe ik dan wel voor mezelf. Maar het voelt toch ook wel met enige regelmaat als flink werken, ook al doe ik het dan nog zo voor mezelf.
Het zingen is een grote passie van me, maar omdat ik ook voorzitter van de club ben, voel ik toch ook altijd een verantwoordelijkheid in de groep. Eigenlijk ben ik me altijd bewust van mijn rol als voorzitter, de voorbeeldfunctie etc. Het gewoon lekker zingen kwam daardoor ook wel eens in 't gedrang.
Het zorgen (ouders en schoonouders) doe ik met alle liefde. Natuurlijk! Zij hebben al die jaren zo goed voor ons gezorgd, dan vind ik het niet meer dan normaal dat je op een gegeven moment ook je steentje bijdraagt, simple as that.
En mijn werk. Tja, ik heb gewoon heel erg leuk werk, hele lieve collega's, en nog steeds ben ik me bewust hoe blij ik daarmee mag zijn. Dat maakt dat ik ook vol voor mijn werk ga, me verantwoordelijk ervoor voel en vaak meer doe dan wat misschien gevraagd wordt.

Al die dingen doe ik met liefde en plezier, en meestal krijg ik er ook heel veel voor terug. Maar nu, nu ik een aantal dagen even niet anders kan dan me bezighouden met mezelf, besef ik ook dat ik daardoor ook te vaak over mijn eigen grenzen heenging. Het belang van de anderen eigenlijk bijna altijd boven dat van mezelf stel wat maakt dat het op een gegeven moment niet meer zozeer als een keuze maar als een moet gaat voelen. En de vraag die bij me opkwam was; waarom dan?

Nu ik zo weinig kan praten ben ik verplicht me te beperken tot de kern van de dingen die ik wil zeggen. Cut the crap & get to the point. En ja, dat voelt wel heel erg lekker.

 

Afgelopen week las ik een stukje terug wat ik een tijd geleden aan iemand mailde. Diegene gaf toen aan dat het nogal overweldigend was, een beetje too much.
Ergens is die opmerking blijven hangen. Ging ik beseffen dat het zo maar zou kunnen zijn dat ik op sommige mensen heel erg aanwezig over kan komen. Ik ging beseffen dat ik toch wel heel vaak het woord heb... dat soort dingen. En...weer ging ik me afvragen waarom ik zo doe.
En toen ik het stukje mail teruglas, kon ik ook niet anders dan erkennen dat het wel heel erg veel was. Echt een massa aan woorden, ik kreeg het er zelf gewoon benauwd van....

Gelukkig heb ik nogal wat mensen om me heen die heel eerlijk naar me durven zijn en precies de vinger op de zere plek weten te leggen. Zo zei laatst iemand tegen me "je doet veel te veel je best om aardig gevonden te worden, dat is helemaal niet nodig!".
Auw! Raak! Midden in de roos....
Ik wilde het op dat moment nog niet meteen als waarheid aannemen, maar nu, na een paar dagen volop met mezelf bezig te zijn geweest, kan ik niet anders dan erkennen en herkennen, dat er wel een grote kern van waarheid in zit.
Waarom zou ik anders zo aanwezig zijn? Als ik volledig tevreden met mezelf was, zou ik in alle rust in een groep kunnen zijn zonder het hoogste woord te voeren....
Natuurlijk heb ik ook een enthousiaste aard, dat hoort bij mijn karakter, en daar is ook niets mis mee. Maar als je zo aanwezig bent in een groep, neem je wel heel erg veel ruimte in en is er minder ruimte voor anderen....

Afgelopen week mailde ik met een vriendin. Geen koetjes en kalfjes verhalen, het ging over de wezenlijke dingen in ons leven. En ergens tijdens die mailwisseling ging er een lichtje op bij me. Ineens had ik helder waarom ik me ondanks dat ik ziek ben en verre van (lichamelijk) fit ben, ook een goed gevoel over dit alles heb. Ineens kon ik het glashelder beschrijven.
Het voelt nl. alsof ik in een soort van transformatie zit. Ik vergeleek het met het vervellen van een slang. Voor die slang is het fysiek erg vermoeiend, zo'n proces, maar het is gewoon nodig om te kunnen groeien. En precies zo voelt 't ziek zijn van mij ook.
Het is pittig, het vraagt fysiek veel maar misschien is het even nodig voor mijn groeiproces?

Het afvallen is een onderdeel ervan. Langzaamaan wordt ik fysiek minder aanwezig, heel letterlijk. Gewoon minder massa. Het misschien staat dat wel symbool voor mijn innerlijke transformatie.....

Ik hoop van harte dat ik dit gevoel, en deze lijn vast kan houden. Dat ik minder woorden nodig heb om duidelijk te maken wat ik denk, voel en vind. Zodat ik duidelijk ben naar mijn omgeving en tegelijk ruimte geef aan mezelf en de mensen om me heen.

Het is nog een uitdaging om dat ook qua tekst korter neer te tikken, ook dat is een proces.
Heb wat geduld met me ;)

Liefs,
Harriette