Een grote droom werd werkelijkheid

Jaja lieve mensen, na alle heftige emoties vorige week, kwam er tijdens het gezellige kookweekend een geweldig bericht binnen!

Ik had een hele tijd terug (eind april/begin mei) de stoute schoenen aangetrokken, en het Venrays Mannenkoor een grote wens (en tevens ook wel brutale) gemaild onder het mom van "niet geprobeerd is altijd verloren".
Nu vragen jullie je misschien af wat ik in hemelsnaam gevraagd heb...
Nou... mijn vraag was dus of ik niet een keer tijdens een repetitie "Gabriella's sang"  uit de film as it is in Heaven met ze mocht komen zingen.
Sinds we dit nummer in het repertoire van Happy Sound hebben (nadat we met een deel van het koor de film gezien hadden), heb ik er een gigantische klik mee.
Het nummer is echter niet mijn solo maar die van Therezi. We zijn tenslotte ook door haar aan de film en het lied gekomen en ook Therezi voelde een diepe klik ermee. Het was dan ook haar grote wens om het nummer in ons repertoire toe te voegen en ja, een solo van haar kant was daarna een logisch gevolg.
Natuurlijk heb ik dit haar ook altijd van harte gegund (en nog) maar ja, eerlijk is eerlijk, ik vond het wel jammer dat ik dan wel back-up was maar het nummer uiteindelijk nooit echt kon zingen. Tja, Jetje kan ook niet altijd de soliste zijn he.... (zou ook wel erg saai worden).

Dat even om een kort verhaal lang te maken...

Een fragment van onze uitvoering met onze soliste Therezi

Een hele tijd terug hoorde ik van andere dames van het koor, dat het Venrays Mannenkoor dit nummer ook zingt (met gast solistes), en tja, toen ging er een stoute droom leven bij mij...

Dus ergens dit voorjaar dook ik in de mail en stuurde mijn brutale wens op.
Ik kreeg erg snel een reactie terug dat ze het met de muziek commissie en dirigent zouden bespreken en er op terug zouden komen.
In juni kwam er vervolgens een tweede bericht om te melden dat mijn wens was besproken, en dat het nummer misschien tijdens het eindejaarsconcert uitgevoerd zou worden. In dat geval zou ik in september/oktober bericht krijgen om eventueel een keer te komen auditeren. Fingers crossed dus!

(Hierbij een link met een uitvoering van het Venrays Mannenkoor met soliste Mieke Janssen:
http://youtu.be/Gbk4gAJoBPU)

Ik vond het al geweldig dat mijn idee niet meteen afgeschoten werd, maar dat ze het serieus overwogen..... wauw!

Aangezien ik eind oktober nog niets gehoord had, ging ik er zo langzaamaan vanuit dat of het nummer niet op het programma stond, of ze toch besloten hadden om niet verder met mij in zee te gaan.
Ik heb me verschillende keren moeten bedwingen niet nog een mailtje te sturen. Vond dat ik niet het recht had om meer te verlangen dan dat ze er over nadachten, en legde me er eigenlijk bij neer dat het een gevalletje wel geschoten maar helaas mis was...

Tot afgelopen vrijdag, toen ik ineens een mailtje ontdekte in mijn mailbox van de secretaris, waarin stond dat ze besloten hadden mijn wens uit te laten komen!!
Weliswaar hadden ze de solisten voor de verschillende uitvoeringen al gevonden (tja, zo'n topkoor kan natuurlijk hengelen uit een vijver van vele talenten) maar ze verwachten me donderdag 15 nov. tijdens de pauze, zodat de dirigent het nummer met me door kon nemen en ik na de pauze het met ze mocht zingen!
Ik was helemaal overrompeld, hartstikke blij en maakte dus ook zowaar een rondedansje in de kamer. En tja, de traantjes zaten ook wel hoog eerlijk gezegd....
Ik bedoel, ze waren me helemaal niets verplicht! Er stond niets tegenover! Dat ze dan (terwijl ze toch volop moesten repeteren voor de diverse concerten) deze tijd aan mij wilden spenderen, dat raakte me diep.....

Ardie en ik besloten het voorlopig even voor onszelf te houden, ons geheimpje, maar tjonge wat was dat moeilijk!

Dinsdag tijdens de repetitie kon ik het toch niet langer voor me houden en vertelde ik de dames over dit alles. Ze waren oprecht blij voor me en Therezi (tevens een vriendin van me) en mijn zus keken me al ietwat smekend aan in de trant van " mag ik mee?". Maar helaas voor beiden, hoezeer ik het ze ook gunde. Dit was nu echt eens een cadeautje voor mij, speciaal voor mij, en daarom wilde ik er niemand anders bij hebben dan Ardie om dit speciale moment samen met me te beleven. Als er anderen bij zouden zijn, zou ik toch ook weer gericht zijn op hun en ik wilde nu eens een keer dicht bij mezelf blijven.
Bovendien kon ik moeilijk ongevraagd een heel gevolg mee gaan nemen... dat zou ik respectloos van mezelf hebben gevonden richting het koor.

Woensdag was vervolgens zo ongelooflijk druk op het werk, dat ik niet eens de kans kreeg om zenuwachtig te worden. Ik rende van hot naar her, werd soms horendol, en was 's avonds helemaal afgedraaid. Van oefenen kwam ook niet veel meer aangezien Ardie al een paar dagen flink verkouden was en ik aan mijn longen voelde dat ik ook een beginnende verkoudheid aan het kweken was. Ik heb me dus zoveel mogelijk gewaard. Een stem overbelasten is het stomste wat je kunt doen tenslotte. Veel thee met honing gedronken, en regelmatig een ibuprofen naar binnen. Het ging me toch niet gebeuren dat een koutje een streek door mijn rekening ging halen... Dacht het niet! Ik beloofde mijn lijf dat het vrijdag in mocht storten maar geen dag eerder......grijns.

Donderdag was het zelfs zo ongelooflijk stressvol op het werk, dat ik om 6 uur helemaal gaar de computer afsloot en naar de fitness slofte.
Toen ik zag dat het enorm druk was in de fitnessruimte, besloot ik lekker met tai chi aan de slag te gaan in de gymzaal. Even afschakelen en in alle rust (alleen) voorbereiden op "mijn" avond.
En daar, toen ik de rust weer in mijn lijf voelde komen, repeteerde ik het nummer 2x. Het klonk best lekker met wat nasale klanken in de hoogte waar de verkoudheid me toch een beetje parten speelde. Maar, ik deed het er mee. Ik had echt het gevoel van nu of nooit, en dit laat ik niet langs m'n neus gaan!

Om half acht ging ik Ardie ophalen bij de HANOS, (hij had koopavond) en uiteindelijk waren we rond 20.15 uur thuis. Even wat opfrissen en hup door.
Ik heb een kwartiertje voor de deur staan wachten, waar de zenuwen ineens in alle hevigheid toesloegen. Gelukkig had ik even tijd om door te ademen. En wat klonk het mooi daar achter die deur.... kippenvel gewoon!

Toen de pauze begon kwam er een hele stoet mannen naar buiten. Wauw wat veel!!! Er leek geen eind aan te komen :)
En daar ontmoette ik dus de voorzitter, René Franken die me vervolgens aan de dirigent Anton Kropivšek voorstelde. Ik had meteen een prettig gevoel bij deze man. Een open blik, hartelijk, heel relaxed, oprecht geïnteresseerd.
We praatten even en vervolgens werden alle mannen naar buiten gestuurd en mocht ik een stukje zingen.
Hij vroeg me daarna of hij wat aandachtspuntjes mocht aangeven. Ja natuurlijk mocht dat! Als ik de kans krijg bij te leren zou ik toch knap stom zijn dat niet te doen? Hij gaf me een paar hele nuttige tips. Tja, ik ben nu eenmaal niet technisch geschoold, heb nooit het notenschrift geleerd dus doe alles een op m'n gevoel. Ik kon me levendig voorstellen dat hij wel wat verbeterpunten hoorde.... ;)
En verder drukte hij me op het hart om er vooral van te genieten, om me te laten meevoeren met de stemmen van de mannen die me zouden steunen.

Toen de zaal weer volstroomde moest ik wel even slikken. Jeetje, wat een koor! Vele nieuwsgierige blikken, een paar mannen uit Merselo hadden me al aangesproken en leken het erg leuk te vinden.




Volledig omringd door mannenstemmen zong ik hier de 1x het nummer, nog een tikkeltje zenuwachtig met wat trillingen en een scherp randje op de stem maar al wel een HEEL gaaf gevoel! 




Het koor is zo groot dat Ardie ze er niet in 1x op kreeg, vandaag opgesplitst in 2 foto's




en deel 2 dus ;)

Toen iedereen er was vertelde de dirigent waarom ik daar was, en wel het vervullen van een grote droom.
Hij lachte er nog mee dat hij zou willen dat meer dames deze droom hadden........ :)
De eerste keer ging het nog niet helemaal lekker, ik had echt wat moeite in de hoogte, een kraakje op mijn stem, waarschijnlijk een combinatie verkoudheid/spanning.
Maar ook de mannen moesten waarschijnlijk even wennen aan mij, dus ook daar werd wat gesleuteld. Maar.... toen mocht ik hem nog een keer zingen :)

De tweede keer heb ik zoveel mogelijk alle spanning los gelaten en geprobeerd zo veel mogelijk te genieten van het moment. Ik durfde de tekst nog niet helemaal uit het hoofd te doen, voor mij is dat altijd het summum, dan kan ik echt helemaal in een lied duiken en me helemaal laten gaan. Maar ondanks dat voelde het zo ongelooflijk gaaf!
De warmte van die prachtige mannenstemmen, ik had kippenvel op mijn armen staan. Ik voelde me echt gesteund.. nee.. gedragen door hun klanken. Zo ongeloveloos super gaaf!

Veel te snel was het moment voorbij, ik was eigenlijk helemaal overdonderd (jullie weten, zo snel gebeurt dat nu ook weer niet). De hartelijke ontvangst, de oprechte belangstelling en het lieve applaus aan het eind. De verschillende opgestoken duimpjes van diverse mannen, bemoedigende glimlachjes.... Ik was zo geraakt!
Het Venrays Mannenkoor heeft voor eens en altijd mijn hart gestolen. Als ik ooit iets voor ze kan betekenen.... ze hoeven maar te vragen, thats for sure!

Nog helemaal ontdaan bedankte ik heel kort het koor en dirigent Anton voor alle moeite, en dat ze me deze kans gegeven hadden. En dat was het dan ook al. Na nog een applaus van de heren liep ik naar buiten, ging de deur achter me dicht en voelde ik de tranen opkomen. Het begon te zakken.
En Ardie? Die keek me aan met van trots blinkende kijkers en ik kreeg een dikke zoen om het nog even te benadrukken. Hij had er net zo van genoten als ik....

Helaas voor jullie, ik kan er geen filmpje van laten zien. Het beleid bij het koor is dat er niet in de wilde weg filmpjes op internet geplaatst worden, waarvan de kwaliteit misschien maar la la is. Ze willen daar graag zelf de regie over houden. En dat is natuurlijk hun goed recht, dat begrijp ik absoluut. We hadden dan ook afgesproken dat we alleen wat foto's zouden knippen, wat Ardie dus ook heeft gedaan.
Helaas is onze camera (denk ik) stuk aan het gaan, de kwaliteit is dus niet zoals jullie van me gewend zijn, maar goed, it's all I can share.
Jullie zullen het dus moeten doen met dit verslag :)

Nog 1x een oprecht woord van dank aan alle mannen van het Venrays mannenkoor, aan hun muziekcommissie en het bestuur, en in het bijzonder natuurlijk aan hun dirigent Anton Kropivšek.
Zoals ik al op facebook vertelde: Al wordt ik 100, deze avond vergeet ik nooit meer. Ik vind het zo bijzonder dat jullie me dit plezier gegund hebben....