Moeders....

Lieve mensen,

Het is even stil geweest rondom mijn persoontje. Niet dat ik niets te melden had, juist niet! Mijn dagen waren zo ongelooflijk vol, dat ik 's avonds meestal totaal K.O. in bed viel. Niet in staat ook nog maar een restje energie uit mezelf te persen om een stukje te schrijven.

Jullie weten dat ik altijd wel een redelijk bezig mutske ben. Ik verveel me zelden, kijk weinig tv zodat ik mijn tijd vooral kan spenderen aan dingen die me energie geven, zoals zingen, dansen, lezen, schrijven, dichten en natuurlijk, het onderhouden van al die prachtige contacten die ik in al die jaren heb opgedaan.

Al een hele tijd begon de hectiek op het werk wat te kriebelen. Ben ik normaal gesproken iemand die goed tegen stress kan, de laatste tijd had ik last van alle onrust en hectiek die ik voelde en merkte bij mensen. Ik kon het niet meer goed loslaten, had vaak een onrustig gevoel in mijn buik en voelde me gejaagd. Zo erg dat al die prachtige leuke dingen die ik op mijn pad kreeg, bijna ging voelen als verplichtingen.
En toen kwam de genadeklap. Een heftig telefoontje van mijn moeder, na een prachtig bijzonder en leuk weekend waarin we een buffet verzorgden voor het 25 jarig huwelijk van m'n zwager en schoonzus en het VieCuri matinee waarbij we voor allerlei lekkere vegetarische hapjes mochten zorgen. Die zondag was het in 1 klap voorbij. Ik ga niet in op de details uit respect voor mijn moeder. Het telefoontje raakte me echter in het diepst van m'n ziel, zoals alleen een moeder kan waarschijnlijk...

Op dat moment ben ik finaal ingestort. Heb gejankt als een klein kind en kon die nacht de slaap niet vatten. Er bleven steeds een paar woorden door mijn hoofd spoken... Hoe later het werd, hoe onrustiger het voelde. Ik voelde het bloed door m'n aderen pompen, m'n hart in mijn keel kloppen, ik voelde me gejaagd en intens verdrietig. Kortom, een fikse dosis stress...
Tegen 6 uur viel ik in slaap dus toen ik een uurtje later er uit moest, stond ik te tollen op mijn benen in de badkamer. Het was dus niet verstandig om te gaan rijden....
Na een mailtje naar mijn werk, dook ik weer in bed, in de hoop iets van de slaap in te halen.
Helaas was ik op een gegeven moment te wakker, dus toch maar er uit..
Langzaamaan ging me meer en meer duidelijk worden waar de schoen echt knelde.

Mijn moeder heeft nl. zo lang ik me kan herinneren, last van sombere buien in deze tijd van het jaar. We noemden het altijd mam's winterdip...
En als het zo ver was dan had ze nergens meer zin in, kwamen we nergens meer en kwam er ook niks meer uit haar. Het heeft (en nee dit is geen verwijt) een fikse impact gehad op hoe ik me als kind ontwikkelde. Eigenlijk moest ik altijd in die periode op mijn tenen lopen...
En tijdens die slapeloze nacht werd me dan ook eindelijk duidelijk waarom ik toch zo'n bloedhekel heb aan deze tijd van het jaar. Het heeft niet zoveel te maken met het weer (al blijf ik een mooi weer meisje), het heeft veel meer te maken met de stemming die er vroeger rond deze tijd thuis hing....
En ja, toen werd ik wel even kwaad ja. Potverdomme, 42 jaar en dan zou ik nog steeds mijn dagen laten vergallen door de stemming van mijn moeder? En daar trok ik dus ook een denkbeeldige streep, tot hier en niet verder.
De dag erna ben ik naar mam gegaan en heb een pittig gesprek met haar gehad, en haar verteld dat als ze nog ooit zo'n rottige opmerking durfde te maken, ik ECHT boos zou worden.
Mam kon zich het al helemaal niet meer herinneren, maar.... de boodschap kwam aan.
Helaas heb ik nog een dag nodig gehad om bij te tanken, het had me echt een soort van genadeklap gegeven. Mijn weken waren al zo lang gevuld met te veel werk en te veel leuke dingen in de avonduren en weekenden, dat ik mezelf gewoon even kwijt was geraakt.
Na nog een dag thuis, zoveel mogelijk afgesloten van alles en iedereen (met alleen Ardie dicht bij me die me erg lief steunde en zijn steeds breder wordende schouder aanbood) was ik weer mijn eigen vrolijke ik.

Om nu even terug te komen op het eigenlijke thema van dit blog. Een ding vond ik wel heel erg positief aan het hele verhaal. Was vroeger dit soort stress momenten een vrijbrief om te gaan bunkeren, om mezelf helemaal vol te "vreten", wat eigenlijk niet meer was dan gevoelens wegproppen en verdoven, nu zat ik daar anders in.
Ik realiseerde me dat ik een tricky moment had en koos er daarom bewust voor om even over te stappen op zoveel mogelijk thee en water, koos verstandige hapjes en at juist minder dan meer!
Ik merkte dus gaandeweg die vervelende dagen dat er iets wezenlijks veranderd is in mij, en zo te merken definitief! Voor het eerst in mijn leven resulteerde stress dus in minder kilo's op de weegschaal!
Morgen heb ik weer een weegmoment bij Dave, ben zo ongelooflijk nieuwsgierig!

Na die vervelende dagen lag mijn week weer stralend voor me open. Donderdagavond had ik weer een highlight op de agenda staan. Een modeshow bij Twister Venray.
En wat was het weer leuk! Niet te geloven wat voor lieve, prachtige dames Ans verzameld had om haar kleding te showen. Er was meteen weer een klik, zo mooi!
Ik mocht een groot deel van de dames voorzien van make-up, echt leuk om te doen. Er was veel gezelligheid maar tegelijk ook tijd en ruimte voor wat diepzinnigere gesprekken.
Het voelde alsof ik weer een paar nieuwe vrienden ontmoet had die avond....

Excuses voor de kwaliteit, er is iets mis met ons fototoestel zo te zien

(Helaas kreeg ik begin deze week het droevige bericht dat een van deze prachtige dames een hersenbloeding heeft gehad en inmiddels al was geopereerd. De eerste berichten zijn voorzichtig positief, en ik hoop van harte dat dat zo blijft. Zo'n prachtig bijzonder mens......)

Dat weekend hadden we ons jaarlijkse kookweekend met Fonza en Paul. Fonza is Ardie's peettante en deze twee lieve mensen zijn altijd ons voorbeeld geweest hoe wij met onze petekinderen om willen gaan en de band die we met ze willen hebben.
Vrijdag gingen we alle boodschappen scoren bij de Hanos en de supermarkt en alles voorbereiden en zaterdag zouden we er dan van gaan smullen.

Helaas begon de vrijdag wat minder omdat ik WEER een aanvaring had met mam, waardoor ik te laat thuis was en deze twee schatten al op me stonden te wachten. Hoe gezellig het ook was, ik kon het weer niet helemaal los laten, tot ik die avond besloot dat het nu echt klaar was en ik mijn denkbeeldige bokkenpruik in de kliko gooide :)

Zaterdag ging ik dus fris en fruitig die avond op pad en echt, het werd zo'n prachtige avond.
Fonza en Paul verrasten ons met de tafeldekking. Ze hadden bij ieder bordje een gedicht neergelegd. Je mocht zelf op gevoel er een uitkiezen en dat werd dan je plekje voor die avond.
En ja, mijn gedicht matchte wonderbaarlijk goed....

" Geluk?

Soms, fietsend langs donkere grachten, duikt je blik ongevraagd
een woonkamer binnen, stuit op een glimlach, een hand op een schouder,
maar je bent al voorbij.
Niet meer dan een tiende seconde lijkt nodig om haarscherp te tonen waar het om gaat.
Moet je in je huis misschien gewoonweg trachten te kijken alsof je er toevallig voorbij rijdt.
Marc Tritsmans"

En Ardie had:
"Waarom die haast
weet jij wanneer je werk af is
Willem Hussem"

:)

Het eten was heerlijk! Het menu zag er als volgt uit:

Carpaccio van rosbief bestreken met truffelolie, salade en pijnboompitjes
Een heldere waterkers soep (Ayurvedisch)
Kreeft
Fazant met zuurkool en puree
div. kaassoorten met kletsenbrood
Applecrumble met een bolletje vanille ijs

Helaas heb ik geen foto's gemaakt van de klare gerechten, ik was telkens te laat, dan was het al op :)
En, het was een sideplate menu, dus qua calorietjes was het goed te doen, allemaal kleine porties dus.
Het was een avondje op en top genieten!

Wat een plaatje he...

De kreeft bijna klaar

De apple crumble voordat hij de oven in ging

Ardie en Paul lekker bezig in de keuken

En natuurlijk moest de wijn goed vloeien, ook in het eten

Onze kruimeldief :)

Die maandag vertrok ik 's middags naar mijn lieve vriendin Hellen. Ik zou bij haar een nachtje logeren omdat ik die dinsdag training had in Utrecht en er al om 9 uur moest zijn.
Het werd een heerlijke middag/avond waarin we lekker bijkletsen en we naar een meditatie bijeenkomst gingen. Heerlijk relaxed bijtanken......
Helaas was er die ochtend nogal een probleem met de treinen. Er reed geen intercity waardoor ik meerdere bomvolle boemeltreinen voorbij zag gaan en ik me uiteindelijk toch in een van die gevallen naar binnen wurmde (gevalletje aanloopje nemen en hop was het bijna). Nu weet ik ook hoe sardientjes zich voelen....brrrr.
Ik kwam dus veel te laat aan in Utrecht maar mazzelkont dat ik ben, ik was heel toevallig de enige cursiste die ochtend dus ik mocht alsnog beginnen.
Het werd een leerzame dag met een aantal leuke en gezellige gesprekken met degene die met de man die me daar begeleide. De vervelende ervaringen van die ochtend verdwenen als sneeuw voor de zon.
Goddank liep de dienstregeling die avond weer redelijk vloog waardoor ik uiteindelijk ongelooflijk snel thuis was. Al zat ik wel het eerste deel van Utrecht tot den Bosch op een beugel van een deur, de trein was bommetje vol.... :)

Die avond maakten Ardie en ik het nog even lekker knus met een glaasje bubbels en moe en heel tevreden viel ik als een blok in slaap...

Mijn volgende blog zal gaan over een droom die waarheid werd... ik laat jullie nog even in spanning :)