Rust

Hi lieve mensen,

Tja, eigenlijk heb ik volgens mij niet eens zoveel te melden. Maar goed, dat denk ik dan wel eens vaker en als ik dan klaar ben met typen staat er nog een heel verhaal. ;)

Afgelopen week was een relatief rustig weekje. Niet dat er veel minder werk ligt maar ik voelde me rustiger. Ik had dan ook wel bewust wat gas terug genomen links en rechts. Even bijtanken.
Het werk schoot lekker op, iedere keer en ik zat lekker in mijn vel. Gewoon lekker dus.

Er moest e.e.a. aan Klaas cadeautjes gezocht worden (iets wat ik altijd leuk vind om te doen), ik had een training van het werk (altijd leuk om nieuwe dingen te leren), ik had een mylene avond en ik ben nog even lekker gaan rondstruinen bij een outletwinkel voor grote maten.
Oh ja, ik kreeg ook nog een hele leuke reactie over mijn zingen bij het mannenkoor, heel gaaf om te horen!
En natuurlijk ben ik weer di, wo en do avond gaan sporten bij de bedrijfsfitness. Dinsdag en donderdag heb ik mezelf vermaakt, woensdag heeft Dave me goed onder handen genomen. Dan kom je zo voldaan van het sporten af!

En voor je het dan weet is het alweer weekend.

Mijn vrijdag was super productief. Ik was al heel vroeg wakker en ben toen eerst voor mijn werk aan de slag gegaan, daarna de benedenverdieping onder handen genomen, vervolgens schoonmaken bij mam, daarna door naar mijn schoonouders om de slaapkamer onder handen te nemen, weer terug naar Marij om op te halen voor ons winkel rondje, tussen de bedrijven door een paar machines was gedraaid, nog wat kado's voor klaas gehaald, boodschappen gedaan  en nog een hele tijd aan de telefoon gehangen met iemand die door een hele heavy periode gaat.
Zeg nu zelf, dat ziet er toch ook uit als een productief dagje of niet?

Zaterdag heb ik daarom lekker rustig aan gedaan. Eerst heerlijk lui uitgeslapen, en daarna uitgebreid op mijn gemak ontbeten. Wel wat klusjes gedaan zoals het bed verschonen en nog meer was wassen, nog wat klaas cadeautjes ingepakt, nog een beetje werk voor het werk en dat was het ook wel zo'n beetje. We zouden al op tijd naar mijn schoonouders vertrekken want Sinterklaas zou die avond bij mijn zwager en schoonzus komen.
Ardie had lekkere lasagne en gyros (met gebakken aardappelen, salade en zelfgemaakt tzatziki)gemaakt als avondeten. Een leuke traditie aan die kant van de familie. Lekker samen eten en dan nog wat cadeautjes voor m.n. de jongste telg Shinju.
Het werd super gezellig ondanks dat mijn zwager Wilbert heel rustig aan moet doen, hij is net geopereerd aan zijn neus en zitten is nog geen succes. We hebben het dan ook niet laat gemaakt om hem zijn broodnodige rust te gunnen.
Nog even lekker nagepraat bij mijn schoonouders en toen op weg naar huis (dacht ik).
Ardie kwam echter op het idee om nog even bij Babouche (de kroeg waar we elkaar hebben leren kennen) binnen te wippen dus zo gezegd zo gedaan. Bleek een groot deel van zijn oude vriendengroep daar te zijn. Ardie kon dus even zijn hartje ophalen en ik heb heerlijk staan kletsen met Laura, een prachtig mens en vrouw van een van de vrienden. Ze komt oorspronkelijk uit Ierland en is heerlijk alternatief. Echt my kind a girl dus.

En dan is het alweer zondag, en weer bijna het begin van een nieuwe week...

Maar het mooiste wat me afgelopen week overkwam was toch wel weer een inzicht. Eentje die me ook waarschijnlijk voor een groot deel deze rust bezorgd heeft.

Doordat ik mijn blog over mijn moeder geschreven had, kreeg ik behoorlijk wat reacties van mensen om me heen. En gaandeweg ging me opvallen dat wel heel veel mensen van mijn leeftijd of ietsjes ouder, ouders hebben met depressieve klachten. Opvallend veel vond ik zelfs.
Ik heb daar eens rustig over zitten peinzen en ineens viel het kwartje....

Mijn ouders en die van vele leeftijdgenootjes van mijn zus (ik ben tenslotte een nakomertje), dus zeg maar de mensen uit eind 50er, begin 60er jaren, hebben bewust de oorlog meegemaakt.
Als kind weliswaar maar toch.
Het is voor mij en velen met mij, gelukkig niet voor te stellen hoe dat destijds geweest moet zijn. De constante dreiging van een bezetter, armoede en honger op plaatsen, mannen, zonen, kleinzonen, neven, buurjongens, etc. die meegenomen werden om te gaan werken of erger nog, die opgepakt werden voor verzetswerk en waarvan je niet wist wat er mee gebeurt was. De onzekerheid en angst. De heftige gevechten rondom de bevrijding. En ga zo maar even door.
Wij kunnen van geluk spreken dat we geen idee hebben hoe dat voelt, en ik hoop van ganser harte dat we dat ook nooit gaan ervaren.

De generatie die het wel heeft meegemaakt is eigenlijk allemaal wel op een of andere manier getraumatiseerd. Daar komt bij dat na de oorlog de mentaliteit heerste van aanpakken en niet zeuren. De wederopbouw. Men wilde vergeten veelal, het er niet over hebben.
Gevoelens werden weggestopt, er werd niet gepraat over gevoelens en angsten.
En vrouwen? Die werden geacht om voor hun man en gezin te zorgen. Met ambities kon je nog niet zoveel in die tijd. Een vrouw stopte met werken na haar trouwen en kreeg kinderen.
Het was dus een generatie van hard werken en niet zeuren.
Tja.... is het dan raar dat juist van die generatie veel mensen rondlopen met depressieve klachten?
Bovendien, als ze al eens naar een arts gingen was de kans groot dat ze wat pilletjes toegestopt kregen en daar met een beetje pech de rest van hun leven aan vast bleven zitten.
Therapie was nog niet echt gangbaar. Eenmaal eens bij een psychiater gelopen wilde al snel betekenen het stempeltje "gek".

 

Voor mijn moeder kwam daar nog een stukje verdriet bovenop. Toen mijn opa en oma nl. niet meer zo goed vooruit konden, ontstond het idee om voor hun een bejaardenunit te bouwen aan mijn ouderlijk huis. Mijn vader deed een groot gedeelte zelf met ingehuurde bouwvakkers.
Mijn vader werkte in die tijd ploegendiensten wat betekende: in alle vroegte opstaan, werken, thuiskomen, even eten en hup verder werken aan de bouw. Of als hij late had, eerst meewerken en dan naar zijn werk. Dat heeft hij zolang volgehouden totdat hij totaal overspannen thuis kwam te zitten. Een HELE heftige tijd thuis.
En toen mijn opa en oma eenmaal bij ons woonden, kwam mijn opa na 2 weken of 2 maanden, dat moet ik even in het midden laten, te overlijden aan kanker. Hij ging naar het ziekenhuis, werd geopereerd en heeft toen nog een paar weken geleefd. Het was al helemaal uitgezaaid.
Dat alles heeft een zware wissel op mijn moeder getrokken. Ze had haar eigen verdriet, maar ook haar lamgeslagen moeder bij zich wonen. Dubbel op dus. En oma die claimde mijn moeder behoorlijk.
Als wij als gezin eens ergens heen wilden, dan zat oma in bed, "ziek". Dat was haar manier om met angst om te gaan. Als mam dan maar thuis bleef dan was het goed. Ik kan me zelfs zondagen herinneren dat we stiekem via de andere kant van het huis wegreden zodat ze het niet zag..... go figure.
Mijn vader kon ook behoorlijk uit zijn slof schieten als een gepland uitje weer eens in het water viel, om maar te zwijgen van mijn teleurstelling (mijn broer en zus waren ouder en deden hun eigen ding).

Tja, als ik dat allemaal op een rijtje zet, dan komt er toch wel een flinke dosis begrip naar boven geplopt. Wat niet wil zeggen dat ik nu ineens weer alles ga pikken van mijn moeder.
Ik begrijp haar beter, wat dan weer helpt om minder snel uit mijn slof te schieten. Maar bepaalde opmerkingen of bepaald gedrag zal ik nog steeds niet kunnen accepteren. So be it ;)

Bovendien hadden zuslief en ik het vrijdag goed aangepakt. We hebben eerst gezellig samen koffie geleut waardoor we daarna ook ontspannen naar mam vertrokken. Die houden we er dus in :)

Hoe dan ook, dat inzicht heeft mij wel e.e.a. aan rust en begrip gebracht. Nog steeds vind ik het lastig als mam zo somber is maar tegelijk voel ik me gezegend met mijn positieve kijk op het leven.