Het grote geschenk van ontvangen...

M.b.t. het afvallen: 14 dec. was ik weer bij Dave en was ik 0,5 kilo afgevallen sinds het vorige bezoek. Niet veel, minder dan ik zou willen voor de sponsoractie maar.... je kunt het zien als stabiel dus NIET aangekomen. En dat alleen is in de decembermaand al iets waar IK blij van kan worden ;)
In totaal ben ik officieel tijdens het sponsor traject voor Duchenne nu 15,8 kg afgevallen.
Omdat ik echter een eindsprint wil maken voordat de actie afgelopen is, heb ik tijdens dit bezoek de 14e met Dave afgesproken dat ik bij het volgende weegmoment 2 kilo kwijt zal zijn. Ja mensen, dat is met kerst en Nieuwjaar ertussen want de volgende "date" met Dave is op 11 januari a.s.
Tot zover mijn afvalrace, nu het onderwerp waar ik het deze keer over wil hebben ;)

Inmiddels zijn er een week of drie voorbij sinds mijn vorige blog.
Misschien hebben een aantal van jullie me gemist, of vonden het stil, maar ach, misschien wat het ook wel even lekker, die zendpauze? ;)

Mijn vorige blog ging over het geschenk van geven. En in de afgelopen 3 weken is er zoveel gebeurt dat ik in principe inspiratie heb voor een boek vol blogs. Daarom kies ik er nu bewust voor om 1 ervaring, een groot cadeau er uit te pikken en dat met jullie te delen.

Zoals velen van jullie weten is muziek mijn grote passie in het leven. Al vanaf jongs af aan heb ik iets met muziek. Als kind danste ik vaak door de kamer op de Duitse schlager muziek waar mijn ouders graag naar keken en luisterden, en vanaf mijn 11e ben ik lid van Happy Sound in Merselo. Destijds nog een jongerenkoor, inmiddels een popkoor met een redelijk stabiel ledenaantal, waarvan ik mezelf voorzitster mag noemen.

Bij Happy Sound leerde ik Therezi kennen. Ik heb haar wel eens vaker genoemd in mijn blogs. Therezi is inmiddels een dierbare vriendin, en niet alleen van mij maar ook van Ardie en mijn lieve zus Marij.

Therezi is opgegroeid in een heel muzikaal gezin. En daarbij een gezin waar goede manieren en cultuur met de paplepel ingegoten is. Mijn gezin is ook altijd heel muzikaal geweest en cultuur was ook bij ons niet vreemd en toch lagen beiden werelden mijlenver van elkaar.
Therezi's vader was een schoolmeester, mijn vader een boer in hart en nieren en "cultuur" betekende in beide gezinnen dan ook iets totaal anders.....

Toen ik eenmaal Therezi had leren kennen, leerde ik ook snel genoeg daarna, beetje bij beetje haar familie kennen. Haar lieve moeder die ons koor een heel warm hart toedraagt. Een zus die een prachtige yoga studio heeft waar wij met Happy Sound al eens een hele bijzondere feestavond konden beleven. Een broer die ook lid is van een koor in Veenendaal, waar zij en ik al eens een prachtig concert van konden beleven. En alle broers en zussen die op Therezi's verjaardag maakten dat het een onvergetelijke, bijzondere avond werd met veel muziek, sketches en plezier. Waar wij van Happy Sound ook aan mochten deelnemen en onderdeel van mochten zijn.

Een broer van Therezi (Jan Ezendam) heeft van muziek zijn werk gemaakt. En niet zomaar zijn werk, maar werk wat hij met veel plezier, talent en passie doet en deelt met de wereld.
Ik wist dat Therezi bezig was met de organisatie rondom een "Mozartiana" voor hem, maar wat het precies inhield wist ik niet. Ik wist dat het "iets met klassieke muziek" te doen had en tja, als ik ergens weinig kaas van gegeten heb op muzikaal gebied... dan is het wel klassieke muziek...
En toen ging een paar weken geleden ineens de telefoon en kreeg ik van Therezi, namens Therezi's moeder de vraag of ik misschien met mijn zus gast wilde zijn bij het Mozartiana....
Ik wist even niet hoe te reageren. Had net besloten rustiger aan te doen, minder afspraken in de doordeweekse avonden, even dicht bij mezelf blijven en dan zo'n vraag....
De vraag kwam van Therezi's moeder omdat deze het zo leuk zou vinden als er vriendinnen van Therezi bij het concert zouden zijn. En ja, ik voelde wel op een of andere manier dat het heel bijzonder was dat we dit aanbod kregen.

Mijn zus bedankte, ook zij zit hartstikke vol en de decembermaand is vaak een gekkenhuis. En ik gaf aan er even over te willen denken. Maar.... toen ik Ardie erover vertelde gaf hij meteen aan dat hij dat wel eens mee wilde maken! Voor mij totaal onverwacht! Zo zie je maar weer, ben je ruim 21 jaar samen, al dik 18 jaar getrouwd, en dan nog ken je elkaar niet door en door, en weet je elkaar nog steeds te verrassen!

Tja, dat veranderde voor mij het verhaal wel. Dus heb ik gevraagd of Ardie misschien mee mocht komen i.p.v. Marij. En jawel hoor, moeder en Therezi vonden het prima!

19 december j.l. was het dan zo ver. Na een volle werkdag voor beiden, vertrokken we rond vijf uur richting stad om daar even een hapje samen te eten. Omdat we beiden in Venlo werken en het Mozartiana ook in Venlo zou zijn, vonden we het gekkenwerk om op en neer te gaan.
Ik had maar 1 eis m.b.t. het eten, het mocht niet te calorierijk zijn i.v.m. mijn "deal"  met Dave.
Het werd daarom het Japanse Sushirestaurant Sashimi.
We hebben heerlijk gegeten, allerlei zalige hapjes kwamen op tafel en Ardie en ik genoten optimaal van even weer eens echt samen er uit.
Rond half 8 vertrokken we te voet naar Domani in Venlo. Ooit een kerkje, nu een heel bijzonder plekje midden in de stad waar je kunt trouwen, feesten kunt houden maar dus ook concerten.

Ik zou urenlang kunnen vertellen over deze avond. Maar ik vrees dat de woorden niet kunnen omschrijven wat die avond met me gedaan heeft. Het was mijn 2e klassieke concert in mijn leven tot nu toe, en vanaf het moment dat de eerste noten gespeeld werden, werd ik meegezogen in het leven van Mozart.
Het bezielde spel van de hoofdrolspeler Xavier Emmen kwam vanaf zijn eerste stappen op het podium bij me binnen. Maar wat me vooral raakte was het complete gebeuren.
Muzikanten en artiesten van jong tot oud gaven me een kijkje in het leven van Mozart. Het leerde me dat Mozart een heel bijzonder kind was, een kind wat we nu waarschijnlijk "nieuwetijdskind" zouden noemen en wat waarschijnlijk het stempeltje "ADHD" mee zou krijgen.

Het eerste deel vertelde d.m.v. toneel en muziek het levensverhaal van Mozart, waardoor ik het tweede deel van de avond, de uitvoering van de diverse muziekstukken met het koor, orkest en solisten echt ging begrijpen en voelen.

Ik zag en hoorde verschillende jonge en wat minder jonge talenten, klanken kwamen rechtstreeks bij me binnen, tranen zaten vaak hoog en rolden regelmatig over mijn wangen.

En echt, jullie kunnen het misschien niet geloven, maar Jetje werd hartstikke stil.....

Ik heb die avond niet veel meer kunnen vertellen. Jan Ezendam heb ik alleen maar "dank je wel" kunnen zeggen toen ik hem de hand gaf. Moeder Ezendam heb ik een knuffel en een paar zoenen gegeven als dank je wel en voor de rest heb ik de ervaring vooral even laten zakken....

Mijn "vooroordeel" over klassieke muziek is vanaf die avond weg, gesmolten als sneeuw voor de zon.

Moeder Ezendam, Therezi, haar hele familie en niet op de laatste plaats ALLE artiesten van het Mozartiana hebben mij maar net zo goed ook Ardie, een prachtig cadeau gegeven. Zonder dat we er om gevraagd hebben, zonder dat we iets verwacht hadden.
Hoe mooi kunnen geschenken zijn als je niets verwacht....

Vandaar de titel deze keer. Want groot was het cadeau wat we kregen.

Afgelopen week stelde iemand mij de oprechte vraag: "Wordt je nu nooit eens moe van alle dingen die je doet voor anderen? Nooit eens teleurgesteld?" En ja, natuurlijk ben ik wel eens ooit teleurgesteld, ik ben net als ieder ander maar gewoon een mens.
Maar wat ik ooit, al best weer een tijdje geleden leerde is dat als ik een ander iets geef, gewoon omdat ik die ander daarmee blij wil maken en er verder niets voor terug verwacht of verlang. Dat juist de reactie van de ontvanger het grote geschenk is wat je terugkrijgt.
Ik hoop dat Therezi, haar moeder en alle andere mensen van die avond, een beetje hebben kunnen zien en voelen hoe hun geschenk mij en ook Ardie geraakt heeft....

Dat was het voor vandaag, 1e kerstdag 2012. De pc gaat nu weer uit en Jetje gaat genieten van dat wat er komt vandaag. Geen mensen om me heen en gewoon doen waar ik zin in heb....
Fijne dagen lieve allemaal :)

Liefs,
Harriette

Het grote cadeau van geven...

En weer is er een week voorbij. Volgens mij wordt ik toch echt oud, het lijkt wel alsof ik even mijn m'n vingers knip en hup, we zijn weer een week verder...

Het was dan ook wel weer een volle week (ik val in herhaling, ik weet het), maar.... wel ook een hele leuke! Ik zal jullie de standaard dingen besparen (werken, sporten, schoonmaken etc.) en me beperken tot de hele hele leuke dingen. Want ....afgelopen week stond zoals jullie weten, voor een groot deel in het teken van Sinterklaas!
Mensen die me goed kennen weten hoe leuk ik het vind om cadeautjes uit te zoeken voor anderen (en ook voor mezelf trouwens), om er helemaal voor te gaan om iets te vinden waar een ander ECHT blij mee is. Iets wat past bij die persoon. Daar kan ik behoorlijk wat energie in steken en... daar krijg ik ook enorm veel energie voor terug! Een duidelijk gevalletje win-win dus ;)

Ieder jaar wordt er wel iets aan Sinterklaas gedaan op mijn werk. Niets groots, geen dure cadeaus (dat zou ook wat krom zijn in deze tijd lijkt me) maar wel iets waar aandacht aan is besteed en over is nagedacht. Mijn collega secretaresse en ik hadden de opdracht gekregen dit jaar scheurkalenders te bestellen, welke we bestelden waren we vrij in. Beiden vonden we het een erg leuk idee. Je krijgt dan in feite een cadeau waar je 365 dagen wat aan hebt.. toch? Nou mensen, nooit geweten dat er zoveel verschillende en leuke scheurkalenders waren!
na wat speuren hadden we een selectie van 5:
* 365 dagen positief denken (favoriet bij ons beiden)
* Kook ook (allemaal recepten)
* Braintraining
* Anti-crisis kalender
* Onderwijsneus (onderwijskalender)

 

 

Het idee was om ze willekeurig te verdelen tussen de collega's, en in het gedicht een stukje te verwerken waarin stond dat er onderling volop geruild kon worden.
We zouden het dan compleet maken met een lekker chocolade pietje of sintje van Rousseau(bescheiden aangezien er genoeg mensen zijn die aan de lijn denken en het cadeau tenslotte de kalender was) en een leuk naamkaartje.

Mij was gevraagd het bijpassende gedicht te schrijven omdat inmiddels bekend was dat ik dat vaker (en blijkbaar ook leuk en goed genoeg) doe. En leuk vind om te doen. De managers hadden me input gegeven over de diverse onderdelen van PO&O zodat ik deze in het gedicht kon betrekken. Al met al toch een hele uitdaging, mede omdat PO&O ongeveer 57 medewerkers heeft, maar absoluut een hele leuke!
Na een aantal versies kwam ik uiteindelijk (dankzij de aanvullende input van de managers en collega secretaresse) tot een gedicht van 2 A4tjes... ja echt! Niet te geloven he....
Maar ja, als je alle onderdelen wilt benoemen en nog een algemene boodschap voor iedereen mee wilt geven, niemand te kort wilt doen en het moet ook nog een beetje rijmen... dan krijg je het niet in een gedichtje van een regel of 15 rond. IK niet in elk geval....hihi.
Kortom, we waren er stiekem aardig wat tijd mee zoet. Tja, zoals ik al zei, als ik (en mijn collega is daar volgens mij niet anders in) een cadeau uitzoek, doe ik dat met zorg. Dat vraagt tijd en aandacht.
Het bestellen op zich was nog al eens gedaan en het inpakken viel op zich ook nog wel mee. Maar ja, de boodschappen eromheen, en al dat inpakken ga je (ik in elk geval) niet de hele tijd op of tijdens je werk zitten doen. Daar lagen andere dingen die riepen om onze aandacht. Al met al vroeg het dus wel wat vrije tijd. Maar nogmaals.... je krijgt er zoveel voor terug dat het me dat wel waard is.
Uiteindelijk was het dan woensdagavond zo ver dat mijn collega en ik ook daadwerkelijk klaas en piet konden spelen. Yes!
Inmiddels hebben we ook al weer aardig wat reacties terug gekregen. En... de reacties die we krijgen zijn erg leuk! Missie geslaagd mogen we dus denk ik wel zeggen ;)

Sinterklaasavond zouden we bij Ardie's ouders eten. Lekker de bakplaat op tafel en allemaal kleine hapjes. Heerlijk! Geen gedoe, geen uren in de keuken maar vooral gezellig met elkaar zijn.
Normaal gesproken zijn we op 5 december altijd bij Ardie's broer omdat hij dan jarig is, maar omdat hij net geopereerd was en ze natuurlijk ook graag zelf met hun dochtertje Sinterklaas wilden vieren, hadden we besloten dan gewoon gezellig naar pap en mam te gaan. En tja, bijkomend voordeel was natuurlijk voor Ardie een avondje niet hoeven koken :) Het werd in elk geval weer erg gezellig.
En als kers op de pap kreeg ik 's avonds van Sinterklaas een leuk tuniekjurkje en een prachtig bedeltje voor aan mijn armband (dolfijntje) en Ardie kreeg een lekker geurtje en een lekker drankje. Wat een verwennerij!

Gisteren mocht ik nog kerstvrouwtje spelen ook! Ik had van de schoonmaker op het werk gehoord dat hij waarschijnlijk geen kerstboom zou zetten dit jaar omdat hij nog geen spullen had. Hij was pas gescheiden en was nog volop bezig met het inrichten van zijn nieuwe woning. Tja, dan ga je je geld niet meteen uitgeven aan kerst spullen. En meteen ging er een lampje bij me branden. In onze garage stond nog onze oude kunstboom en een flinke lading blauwe kerstballen van mijn schoonouders. En nog wat andere kerstspullen die niet bij mijn verzameling pasten, maar die ik ook niet weg wilde gooien....
Spontaan vroeg ik hem dus of hij die spullen misschien wilde hebben. En jawel hoor, het viel in goede aarde, jullie hadden zijn gezicht moeten zien! Zeker toen ik zei dat ik er niets voor wilde hebben. Heel snel was het daarna geregeld, zaterdag zou hij alles komen halen.
En precies op de afgesproken tijd was hij er ook. Snel alles in de auto, nog even wat drinken en even een praatje en en passant kreeg ik nog een lekkere fles wijn in mijn handen gedrukt.
Maar echt.. die smile op zijn gezicht, dat was mijn cadeau. Natuurlijk had ik alles op marktplaats kunnen zetten en misschien had ik dan nog iets van 25 euro kunnen vangen. Maar echt, de tijd die je daarmee kwijt bent is het me niet waard. En bovendien, het cadeau wat ik er nu voor terugkreeg is niet in euro's uit te drukken. Iemand oprecht blij maken is toch veel leuker?!

En dan was er gisteravond nog het feest ter ere van Rianne's 50e verjaardag. Ook daarvoor moest natuurlijk een cadeau verzonnen worden. Deze was echter zo verzonnen. Een tijdje terug had ze nl. een post op facebook gezet met de titel "ik ben verliefd" met een plaatje (letterlijk en figuurlijk) van een jas. Tja, dan is het zo duidelijk toch? Een bijdrage voor die jas op een leuke manier verpakt zou het worden. Een aantal collega's zouden meedoen dus het zou nog een leuk bedrag worden ook!
Bij Action liep ik vervolgens maandag spontaan tegen een snoepje van een doosje, in de vorm van een hart en bij Xenos vond ik vervolgens prachtige houten hartjes en bloemetjes en een zakje waar het geld in kon. Nog een klein uurtje fröbelen en klaar was het cadeau. En zoals ik het in kon schatten "helemaal Rianne" ook nog. Wat ze vandaag ook bevestigde op haar facebook :)

Het grootste cadeau voor mij afgelopen week was echter weer een inzicht. Het gebeurde ergens tijdens een van de ritten naar huis toe, altijd zo'n lekker moment om even niets te zeggen en bezig zijn met je eigen gedachten en gevoelens. Ardie vind het fijn als ik niet de oren van z'n hoofd praat na een dag hard werken dus dat treft... ;)
Tijdens dat ritje zat ik me af te vragen hoe ik het wat rustiger kon krijgen. De afgelopen weken waren zo vol vaak, ja zelfs te vol soms. Maar wat kon ik dan laten vallen? Het waren toch ook veel hele leuke dingen die mijn weken zo vol maakten. En daar ergens ging het (spaar)lampje van Jet branden, mede door de feedback die ik deze week kreeg in een mail van een vriend van me....

Ik heb het al vaker gezegd, ik vind mezelf een ongelooflijke mazzelaar met al die talenten die ik in mijn leven meegekregen heb. Gaandeweg de jaren heb ik ontdekt dat ik veel meer in huis heb als dat ik ooit dacht. Was tot 2002 mijn grote passie en een van mijn weinige hobby's het zingen. Na verloop van tijd ging ik ontdekken dat ik eigenlijk alles wat ik uitprobeer, wat ik ECHT graag wil en waar ik tijd en energie in stop, me ook eigenlijk altijd lukt. In principe kan ik dus best veel en... vind ik ook HEEL veel erg leuk om te doen. En daar, precies daar zit mijn uitdaging....
Ik kan het nl. allemaal wel leuk vinden, uiteindelijk kun je maar 1 ding tegelijk GOED doen. Dus zal ik wat vaker een bewuste keuze moeten maken wil ik er ook optimaal van kunnen genieten.
Als ik voor het een helemaal wil gaan, dan kan ik het ander niet net zoveel tijd en aandacht geven. Perfectionisme zit in mijn aard, ik heb een broertje dood aan dingen half doen dus daar zit een echte uitdaging voor me. :)

Ach ja, spaarlampjes hebben wel zo hun voordelen he. Ze zijn energiezuinig en gaan lang mee... :))

Rust

Hi lieve mensen,

Tja, eigenlijk heb ik volgens mij niet eens zoveel te melden. Maar goed, dat denk ik dan wel eens vaker en als ik dan klaar ben met typen staat er nog een heel verhaal. ;)

Afgelopen week was een relatief rustig weekje. Niet dat er veel minder werk ligt maar ik voelde me rustiger. Ik had dan ook wel bewust wat gas terug genomen links en rechts. Even bijtanken.
Het werk schoot lekker op, iedere keer en ik zat lekker in mijn vel. Gewoon lekker dus.

Er moest e.e.a. aan Klaas cadeautjes gezocht worden (iets wat ik altijd leuk vind om te doen), ik had een training van het werk (altijd leuk om nieuwe dingen te leren), ik had een mylene avond en ik ben nog even lekker gaan rondstruinen bij een outletwinkel voor grote maten.
Oh ja, ik kreeg ook nog een hele leuke reactie over mijn zingen bij het mannenkoor, heel gaaf om te horen!
En natuurlijk ben ik weer di, wo en do avond gaan sporten bij de bedrijfsfitness. Dinsdag en donderdag heb ik mezelf vermaakt, woensdag heeft Dave me goed onder handen genomen. Dan kom je zo voldaan van het sporten af!

En voor je het dan weet is het alweer weekend.

Mijn vrijdag was super productief. Ik was al heel vroeg wakker en ben toen eerst voor mijn werk aan de slag gegaan, daarna de benedenverdieping onder handen genomen, vervolgens schoonmaken bij mam, daarna door naar mijn schoonouders om de slaapkamer onder handen te nemen, weer terug naar Marij om op te halen voor ons winkel rondje, tussen de bedrijven door een paar machines was gedraaid, nog wat kado's voor klaas gehaald, boodschappen gedaan  en nog een hele tijd aan de telefoon gehangen met iemand die door een hele heavy periode gaat.
Zeg nu zelf, dat ziet er toch ook uit als een productief dagje of niet?

Zaterdag heb ik daarom lekker rustig aan gedaan. Eerst heerlijk lui uitgeslapen, en daarna uitgebreid op mijn gemak ontbeten. Wel wat klusjes gedaan zoals het bed verschonen en nog meer was wassen, nog wat klaas cadeautjes ingepakt, nog een beetje werk voor het werk en dat was het ook wel zo'n beetje. We zouden al op tijd naar mijn schoonouders vertrekken want Sinterklaas zou die avond bij mijn zwager en schoonzus komen.
Ardie had lekkere lasagne en gyros (met gebakken aardappelen, salade en zelfgemaakt tzatziki)gemaakt als avondeten. Een leuke traditie aan die kant van de familie. Lekker samen eten en dan nog wat cadeautjes voor m.n. de jongste telg Shinju.
Het werd super gezellig ondanks dat mijn zwager Wilbert heel rustig aan moet doen, hij is net geopereerd aan zijn neus en zitten is nog geen succes. We hebben het dan ook niet laat gemaakt om hem zijn broodnodige rust te gunnen.
Nog even lekker nagepraat bij mijn schoonouders en toen op weg naar huis (dacht ik).
Ardie kwam echter op het idee om nog even bij Babouche (de kroeg waar we elkaar hebben leren kennen) binnen te wippen dus zo gezegd zo gedaan. Bleek een groot deel van zijn oude vriendengroep daar te zijn. Ardie kon dus even zijn hartje ophalen en ik heb heerlijk staan kletsen met Laura, een prachtig mens en vrouw van een van de vrienden. Ze komt oorspronkelijk uit Ierland en is heerlijk alternatief. Echt my kind a girl dus.

En dan is het alweer zondag, en weer bijna het begin van een nieuwe week...

Maar het mooiste wat me afgelopen week overkwam was toch wel weer een inzicht. Eentje die me ook waarschijnlijk voor een groot deel deze rust bezorgd heeft.

Doordat ik mijn blog over mijn moeder geschreven had, kreeg ik behoorlijk wat reacties van mensen om me heen. En gaandeweg ging me opvallen dat wel heel veel mensen van mijn leeftijd of ietsjes ouder, ouders hebben met depressieve klachten. Opvallend veel vond ik zelfs.
Ik heb daar eens rustig over zitten peinzen en ineens viel het kwartje....

Mijn ouders en die van vele leeftijdgenootjes van mijn zus (ik ben tenslotte een nakomertje), dus zeg maar de mensen uit eind 50er, begin 60er jaren, hebben bewust de oorlog meegemaakt.
Als kind weliswaar maar toch.
Het is voor mij en velen met mij, gelukkig niet voor te stellen hoe dat destijds geweest moet zijn. De constante dreiging van een bezetter, armoede en honger op plaatsen, mannen, zonen, kleinzonen, neven, buurjongens, etc. die meegenomen werden om te gaan werken of erger nog, die opgepakt werden voor verzetswerk en waarvan je niet wist wat er mee gebeurt was. De onzekerheid en angst. De heftige gevechten rondom de bevrijding. En ga zo maar even door.
Wij kunnen van geluk spreken dat we geen idee hebben hoe dat voelt, en ik hoop van ganser harte dat we dat ook nooit gaan ervaren.

De generatie die het wel heeft meegemaakt is eigenlijk allemaal wel op een of andere manier getraumatiseerd. Daar komt bij dat na de oorlog de mentaliteit heerste van aanpakken en niet zeuren. De wederopbouw. Men wilde vergeten veelal, het er niet over hebben.
Gevoelens werden weggestopt, er werd niet gepraat over gevoelens en angsten.
En vrouwen? Die werden geacht om voor hun man en gezin te zorgen. Met ambities kon je nog niet zoveel in die tijd. Een vrouw stopte met werken na haar trouwen en kreeg kinderen.
Het was dus een generatie van hard werken en niet zeuren.
Tja.... is het dan raar dat juist van die generatie veel mensen rondlopen met depressieve klachten?
Bovendien, als ze al eens naar een arts gingen was de kans groot dat ze wat pilletjes toegestopt kregen en daar met een beetje pech de rest van hun leven aan vast bleven zitten.
Therapie was nog niet echt gangbaar. Eenmaal eens bij een psychiater gelopen wilde al snel betekenen het stempeltje "gek".

 

Voor mijn moeder kwam daar nog een stukje verdriet bovenop. Toen mijn opa en oma nl. niet meer zo goed vooruit konden, ontstond het idee om voor hun een bejaardenunit te bouwen aan mijn ouderlijk huis. Mijn vader deed een groot gedeelte zelf met ingehuurde bouwvakkers.
Mijn vader werkte in die tijd ploegendiensten wat betekende: in alle vroegte opstaan, werken, thuiskomen, even eten en hup verder werken aan de bouw. Of als hij late had, eerst meewerken en dan naar zijn werk. Dat heeft hij zolang volgehouden totdat hij totaal overspannen thuis kwam te zitten. Een HELE heftige tijd thuis.
En toen mijn opa en oma eenmaal bij ons woonden, kwam mijn opa na 2 weken of 2 maanden, dat moet ik even in het midden laten, te overlijden aan kanker. Hij ging naar het ziekenhuis, werd geopereerd en heeft toen nog een paar weken geleefd. Het was al helemaal uitgezaaid.
Dat alles heeft een zware wissel op mijn moeder getrokken. Ze had haar eigen verdriet, maar ook haar lamgeslagen moeder bij zich wonen. Dubbel op dus. En oma die claimde mijn moeder behoorlijk.
Als wij als gezin eens ergens heen wilden, dan zat oma in bed, "ziek". Dat was haar manier om met angst om te gaan. Als mam dan maar thuis bleef dan was het goed. Ik kan me zelfs zondagen herinneren dat we stiekem via de andere kant van het huis wegreden zodat ze het niet zag..... go figure.
Mijn vader kon ook behoorlijk uit zijn slof schieten als een gepland uitje weer eens in het water viel, om maar te zwijgen van mijn teleurstelling (mijn broer en zus waren ouder en deden hun eigen ding).

Tja, als ik dat allemaal op een rijtje zet, dan komt er toch wel een flinke dosis begrip naar boven geplopt. Wat niet wil zeggen dat ik nu ineens weer alles ga pikken van mijn moeder.
Ik begrijp haar beter, wat dan weer helpt om minder snel uit mijn slof te schieten. Maar bepaalde opmerkingen of bepaald gedrag zal ik nog steeds niet kunnen accepteren. So be it ;)

Bovendien hadden zuslief en ik het vrijdag goed aangepakt. We hebben eerst gezellig samen koffie geleut waardoor we daarna ook ontspannen naar mam vertrokken. Die houden we er dus in :)

Hoe dan ook, dat inzicht heeft mij wel e.e.a. aan rust en begrip gebracht. Nog steeds vind ik het lastig als mam zo somber is maar tegelijk voel ik me gezegend met mijn positieve kijk op het leven.

Hoeveel leuks kun je in 1 week proppen?

Zoooo, daar is ze weer... :)

Voor de mensen die druk zijn. Weeg resultaat bij Dave vorige week - 1,7 kg.
Totaal tijdens sponsoractie tot nu toe: - 15,3 kg
Totaal sinds augustus vorig jaar: - 29,4 kg

Ik denk dat jullie begrijpen dat ik die dag met een HELE dikke vette grijns van Dave vandaan kwam.
Hij vond het ook tijd voor een volgende stap in ons trainingsprogramma. Dus voortaan alleen even wegen bij hem en daarna naar buiten, aan het werk. Mag hij me en public lekker afbeulen..... ach ja, heeft die jongen ook een pleziertje (ja, ik zal hem tippen dat hij mijn blog even moet lezen).

Het was weer een volle week. Goh, hoor ik jullie al denken, is het wel eens anders dan?
Eh.... jawel hoor, komt best wel eens voor dat ik me verveel, zo heel af en toe, kan me alleen nu even de laatste keer niet herinneren :))

Ik zal jullie de normale dingen besparen en even alleen op de highlights toespitsen,

Zondag de 18e was ik uitgenodigd door Rianne, voor de boekpresentatie van verhalenbundel "het Keerpunt" waar zij een van de auteurs van is! Jullie begrijpen vast dat ik me erg vereerd voelde.
De reden dat ik mee mocht was omdat ze zoals ze zelf zegt, door mijn blog weer gemotiveerd raakte om zelf ook te gaan bloggen. Op die manier herontdekte ze haar passie voor het schrijven (en echt, ze heeft talent!) en zag je haar blogverhalen mooier en mooier worden.
Geen verzonnen verhalen, nee verhalen zo uit het leven gegrepen. Heerlijk om te lezen (vraag mijn zus maar, die is inmiddels ook fan).
En zo kwam het dat ze, waarschijnlijk aangemoedigd na vele complimenten van liefhebbers zoals ik, dat ze meedeed aan een verhalenwedstrijd en won! Samen de verhalen van 50 andere auteurs werd haar verhaal als ik me niet vergis uit 163 inzendingen gepikt om het te publiceren in het boek.

En zo werd het zondag en togen we opgetogen richting Driebergen waar de presentatie gehouden werd. De reis verliep voorspoedig en gaandeweg konden we beiden ook even lekker ons hart luchten over ons overlopend emmertje m.b.t. onze moeders. Zo lekker om het er even over te hebben met iemand die met een half woord begrijpt wat je bedoeld!
Voordat we het wisten waren we al daar en pas daar, op het parkeerterrein ontdekte ik dat Toetje ook mee was gekomen! Het arme ding had nog wat last van een katertje en lag dan ook met wat lodderige oogjes naar ons te staren. Het leek ons dan ook het beste hem nog maar even lekker te laten slapen op de achterbank, lekker onder een dekentje.

De locatie was echt prachtig. Het was bij het wapen van Rijsenburg.
Wat ik alleen wel bijzonder vond was dat de presentatie gehouden werd in de serre, die in een open verbinding stond met een restaurant gedeelte en een bar gedeelte. En jawel hoor, het rumoer was soms niet leuk meer.
Het sfeertje daarentegen vond ik geweldig. Ik stond te genieten (op een enkele ergernis na bij een ietwat uit de kluiten gewassen ego links of rechts), keek mijn ogen uit en was echt stomverbaasd wat voor prachtige stukjes er voorgedragen werden.
We hebben vreselijk gelachen met een aantal andere auteurs (waarbij een zeker ego ook al opgevallen was) en ja... ik geef toe, ook even lekker geroddeld dus. Tja, ook ik ben verre van perfect :)
Bijzonder ook om door een wildvreemde herkend te worden van het blog van Rianne, die nog even een schepje erbovenop deed door me voor te stellen als "topmodel"...... !

Even lekker in de buitenlucht bijkomen, is het geen plaatje?

Hoe dan ook. Het werd een heerlijke middag die omvloog en voor we het goed en wel wisten tuften we alweer richting Venray. Toetje, inmiddels iets wakkerder hebben we een boek toegestopt zodat hij zich kon vermaken met wat leesvoer.

Het was al knap mistig op de terugweg waardoor Rianne en ik volop aan het fantaseren gingen en al bijna een eenhoorn of hobbit uit de mist zagen verschijnen, zo'n sprookjesachtig landschap ontpopte zich rechts van ons. Gelukkig werd de autoweg nog gevrijwaard van de dikke mistbanken...

Ardie had een verrassing verzonnen. I.p.v. een diner (wat we als feestelijke afsluiting hadden verzonnen voor Rianne) had hij de Tepanyakki plaat klaargezet en allerlei kleine hapjes voor op de bakplaat voorbereid. Heerlijk. Gewoon lekker gezellig met elkaar aan tafel, even goed napraten over de belevenissen van de dag. Had hij dus heel goed verzonnen!
Rianne genoot zichtbaar en veel te snel was de heerlijke dag voorbij.

De week erna was een klein tikkeltje rustiger op het werk als de weken ervoor. Of beter gezegd.... ik maakte me minder druk. Had nog steeds last van mijn maag als ik meer dan 2 koppen cappuccino durfde te drinken en reageerde erg gevoelig op suikers. Het grote pluspunt in het geheel was echter wel dat ik i.p.v. te gaan snaaien met alle stress, ik juist besloot om minder koffie en minder suikers of zoetstoffen tot me te nemen. Ik dronk bewust meer water. Ging nog bewuster eten, sloeg een flinke portie fruit in en was trots op mezelf dat ik het seintje opgepikt had en niet in de valkuil gevallen was.
Het resultaat was er dan ook naar bij het wegen! Yes!

Woensdag hadden we voor het eerst een avond samen thuis, en dat werd hoog tijd ook! Ik moest Ardie nl. nog een dansje aanleren wat hij donderdag moest kennen en zaterdag met een uitvoering moest doen!
De carnavalsclub van Merselo bestaat 5x11 jaar en daarom hadden ze een feestweekend waar op een van de avonden een revue gehouden zou worden met allemaal  plaatselijke artiesten.
Happy Sound was gevraagd een flashmob te doen en daarom ook introducees mee te vragen (om een grote groep te krijgen). Ardie was zo lief om meteen ja te zeggen net de vriendin van mijn petekind by the way :)
Precies zoals ik dacht hadden we na een paar keer oefenen de dans goed genoeg zitten en konden we vol vertrouwen naar de generale repetitie donderdag.
Daar mochten we de flashmob 2x doen, omdat we nog niet hadden kunnen oefenen met het opkomen vanuit de coulissen en vanuit de zaal. Ik had er een goed gevoel over.
Ook wel handig aangezien ik een van de 3 dames was die zouden beginnen. We hadden besloten dat het wel grappig zou zijn om de 3 "grootste"  dames van het koor te laten beginnen. De echte Weathergirls waren tenslotte ook geen kleintjes!
En voor we het doorhadden was het ook al zaterdagavond en zaten we te wachten tot we op mochten.
Ik mocht tussendoor nog even een dik compliment scoren van een van de mannen daar, die me vertelde dat het overduidelijk te zien was dat ik het leuk vond om te doen. Ik straalde gewoon volgens hem. En aan het eind van de avond kreeg ik datzelfde compliment nog een keer (samen met het compliment dat diegene me nog nooit zo slank had gezien en ik nog meer straalde dan anders)! Bloos....

Ook erg leuk trouwens dat ik daar Eric, een jeugdvriend van lang (heel lang) geleden weer tegenkwam. Hij heeft ooit ook nog eens een tijdje meegezongen met Happy Sound. Echt leuk weer eens bij te kletsen. Hij zat nu bij de drumband waar mijn neef(je) en nicht(je) ook bijzitten. Leuk!

En toen was het moment al daar. We stonden achter het gordijn startklaar terwijl de toneelmeester Bas nog even flink zat te ginnegappen. Volgens hem kon ik best nog even naar hartenlust flashen, zou toch niemand zien. Ik keek hem even droog aan, waarop hij zeg "och ja, ik sta hier ook nog".... whahahah. Wat een gast, perfect zo vlak voor een optreden. Thanks Bas.

En daar gingen we. En het ging lekker! Ik stond te genieten... niet normaal meer! En ... ik was niet de enige... ik hoorde later van andere dames dat ze eigenlijk nog helemaal niet van het podium wilden....hahahahhah.
Ook de reacties vanuit het publiek later was erg gaaf. En ik kreeg weer een dikke veer in m'n ... gestopt...  Volgens een kennis werden haar ogen telkens naar mij getrokken, ik danste zo sierlijk....
Tjonge.... je zou er bijna van naast je schoenen gaan lopen....

 

Excuses voor de kwaliteit. Ardie heeft z'n best gedaan maar de camera is maar een simpel ding en hij moest ook nog in de gaten houden wanneer hij op moest. En helaas... daarom ook geen beeldmateriaal van Ardie in actie...

Maar ... snel genoeg moest ik weer het koppie erbij houden want... zuslief Marij had ook nog een act. En wel als Surinaamse voorleesmoeder die het 16+ verhaaltje van Dikkie Dik voorlas.
Ik heb me rot gelachen! En wat deed José, een van onze koorleden het leuk als kindje, ongelooflijk, zo gaaf!
Ik heb haar (José) beloofd dat ik het filmpje hier niet plaats..... sorry mensen, ik kan jullie dus alleen maar linken naar het origineel, belofte maakt schuld ;)

De drumband had trouwens ook een erg gaaf stuk. Allemaal verkleed als dames, behalve de dame in het geheel, die stond in een overal.......hahaah. Met allerlei bijzondere attributen zetten ze een spektakel neer. Gaaf!

Maar ook alle overige optredens waren ongelooflijk goed. Ik heb zo genoten! Waar een klein dorp toch bijzonder in kan zijn. Waarschijnlijk de enige reden dat de tent niet volgepakt was met publiek was dat er nog een kleine 150 man achter het podium stonden om op te treden... :)
Mijn persoonlijke topper die avond was wel de cancan dans, uitgevoerd door de dames van het korfballen. Die act stond als een huis. Waanzinnig gewoon!

En ook deze avond vloog voorbij en voor we het wisten was het middernacht geweest en hoog tijd om naar huis te gaan want... zondagmorgen moest Happy Sound optreden in de jongerenkerk in Venlo.
Al rond half acht was ik wakker, wel lekker ook, kon ik tenminste rustig wakker worden en ontbijten. En niet te vergeten weer wat kleur op mijn gezicht smeren.....hihi.
Na nog 2 dames opgepikt te hebben tuften we relaxed naar Venlo, waar we zowaar de eersten bleken te zijn! Later kwam de aap uit de mouw, een van de dames had ik ongelooflijk verslapen... ietsjes te gezellig geweest bij de revue....

Het optreden in de kerk ging lekker op wat perikelen met het geluid na. Ondanks dat we misschien maar met de helft van het koor waren, zetten we er een mooi optreden neer voor mijn gevoel. We konden tevreden zijn. En eerlijk is eerlijk, het is altijd zo lekker om daar te zingen. Heerlijk sfeertje altijd, je voelt je er zo welkom!

Als toegift zongen we "Oh happy day", en hij ging lekker! Ik liet me helemaal gaan, stond gewoon te genieten samen met de rest van het koor en het publiek.
En echt, daarna zo gelachen....
Komt er een man naar ons toe die mij altijd vraag "of ik hem weer doe" en daar bedoeld hij deze solo mee. Nu stond hij naast me en zegt "ik weet niet wie die solo zong, maar het was mooi!" en meteen komt een dame van de kerk naar ons toe, kijkt me aan.... en vraagt of we een nieuwe soliste hadden bij het nummer en hoe mooi ze het vond..... Die lieve mensen herkenden me gewoon niet meer met en zoveel kilo's er af en een ander kapsel.....

Jullie begrijpen........ Mijn dag kon niet meer kapot!

Maar nog was het niet genoeg.... Omdat de winkels open waren en Ardie toch F1 wilde kijken, struinde ik vanmiddag even lekker op mijn gemak het dorp in. Eerst een hele tijd gezellig bij Ans van Twister koffie geleut onder het genot van heerlijke traktaties van "Kaffee Met".
En daarna nog even lekker op mijn gemak het dorp rond om alvast wat inspiratie op te doen voor de Klaas.

Helemaal voldaan kwam ik thuis en wat denken jullie? Had Ardie ook nog zin om iets overheerlijks te maken als avondeten. Ganzenlever, met een taartje van groente risotto, gebakken spinazie, een tagliatelle van wortelen en een truffelsaus.

Wie was er aan het afvallen? Wie ik? Oh ja... nee geintje. Ardie heeft goed opgelet en waar mogelijk magere varianten gebruikt.

Want, lieve sponsoren. Geloof maar dat ik nog een eindsprintje probeer te trekken voordat de sponsoractie is afgelopen :)

Een grote droom werd werkelijkheid

Jaja lieve mensen, na alle heftige emoties vorige week, kwam er tijdens het gezellige kookweekend een geweldig bericht binnen!

Ik had een hele tijd terug (eind april/begin mei) de stoute schoenen aangetrokken, en het Venrays Mannenkoor een grote wens (en tevens ook wel brutale) gemaild onder het mom van "niet geprobeerd is altijd verloren".
Nu vragen jullie je misschien af wat ik in hemelsnaam gevraagd heb...
Nou... mijn vraag was dus of ik niet een keer tijdens een repetitie "Gabriella's sang"  uit de film as it is in Heaven met ze mocht komen zingen.
Sinds we dit nummer in het repertoire van Happy Sound hebben (nadat we met een deel van het koor de film gezien hadden), heb ik er een gigantische klik mee.
Het nummer is echter niet mijn solo maar die van Therezi. We zijn tenslotte ook door haar aan de film en het lied gekomen en ook Therezi voelde een diepe klik ermee. Het was dan ook haar grote wens om het nummer in ons repertoire toe te voegen en ja, een solo van haar kant was daarna een logisch gevolg.
Natuurlijk heb ik dit haar ook altijd van harte gegund (en nog) maar ja, eerlijk is eerlijk, ik vond het wel jammer dat ik dan wel back-up was maar het nummer uiteindelijk nooit echt kon zingen. Tja, Jetje kan ook niet altijd de soliste zijn he.... (zou ook wel erg saai worden).

Dat even om een kort verhaal lang te maken...

Een fragment van onze uitvoering met onze soliste Therezi

Een hele tijd terug hoorde ik van andere dames van het koor, dat het Venrays Mannenkoor dit nummer ook zingt (met gast solistes), en tja, toen ging er een stoute droom leven bij mij...

Dus ergens dit voorjaar dook ik in de mail en stuurde mijn brutale wens op.
Ik kreeg erg snel een reactie terug dat ze het met de muziek commissie en dirigent zouden bespreken en er op terug zouden komen.
In juni kwam er vervolgens een tweede bericht om te melden dat mijn wens was besproken, en dat het nummer misschien tijdens het eindejaarsconcert uitgevoerd zou worden. In dat geval zou ik in september/oktober bericht krijgen om eventueel een keer te komen auditeren. Fingers crossed dus!

(Hierbij een link met een uitvoering van het Venrays Mannenkoor met soliste Mieke Janssen:
http://youtu.be/Gbk4gAJoBPU)

Ik vond het al geweldig dat mijn idee niet meteen afgeschoten werd, maar dat ze het serieus overwogen..... wauw!

Aangezien ik eind oktober nog niets gehoord had, ging ik er zo langzaamaan vanuit dat of het nummer niet op het programma stond, of ze toch besloten hadden om niet verder met mij in zee te gaan.
Ik heb me verschillende keren moeten bedwingen niet nog een mailtje te sturen. Vond dat ik niet het recht had om meer te verlangen dan dat ze er over nadachten, en legde me er eigenlijk bij neer dat het een gevalletje wel geschoten maar helaas mis was...

Tot afgelopen vrijdag, toen ik ineens een mailtje ontdekte in mijn mailbox van de secretaris, waarin stond dat ze besloten hadden mijn wens uit te laten komen!!
Weliswaar hadden ze de solisten voor de verschillende uitvoeringen al gevonden (tja, zo'n topkoor kan natuurlijk hengelen uit een vijver van vele talenten) maar ze verwachten me donderdag 15 nov. tijdens de pauze, zodat de dirigent het nummer met me door kon nemen en ik na de pauze het met ze mocht zingen!
Ik was helemaal overrompeld, hartstikke blij en maakte dus ook zowaar een rondedansje in de kamer. En tja, de traantjes zaten ook wel hoog eerlijk gezegd....
Ik bedoel, ze waren me helemaal niets verplicht! Er stond niets tegenover! Dat ze dan (terwijl ze toch volop moesten repeteren voor de diverse concerten) deze tijd aan mij wilden spenderen, dat raakte me diep.....

Ardie en ik besloten het voorlopig even voor onszelf te houden, ons geheimpje, maar tjonge wat was dat moeilijk!

Dinsdag tijdens de repetitie kon ik het toch niet langer voor me houden en vertelde ik de dames over dit alles. Ze waren oprecht blij voor me en Therezi (tevens een vriendin van me) en mijn zus keken me al ietwat smekend aan in de trant van " mag ik mee?". Maar helaas voor beiden, hoezeer ik het ze ook gunde. Dit was nu echt eens een cadeautje voor mij, speciaal voor mij, en daarom wilde ik er niemand anders bij hebben dan Ardie om dit speciale moment samen met me te beleven. Als er anderen bij zouden zijn, zou ik toch ook weer gericht zijn op hun en ik wilde nu eens een keer dicht bij mezelf blijven.
Bovendien kon ik moeilijk ongevraagd een heel gevolg mee gaan nemen... dat zou ik respectloos van mezelf hebben gevonden richting het koor.

Woensdag was vervolgens zo ongelooflijk druk op het werk, dat ik niet eens de kans kreeg om zenuwachtig te worden. Ik rende van hot naar her, werd soms horendol, en was 's avonds helemaal afgedraaid. Van oefenen kwam ook niet veel meer aangezien Ardie al een paar dagen flink verkouden was en ik aan mijn longen voelde dat ik ook een beginnende verkoudheid aan het kweken was. Ik heb me dus zoveel mogelijk gewaard. Een stem overbelasten is het stomste wat je kunt doen tenslotte. Veel thee met honing gedronken, en regelmatig een ibuprofen naar binnen. Het ging me toch niet gebeuren dat een koutje een streek door mijn rekening ging halen... Dacht het niet! Ik beloofde mijn lijf dat het vrijdag in mocht storten maar geen dag eerder......grijns.

Donderdag was het zelfs zo ongelooflijk stressvol op het werk, dat ik om 6 uur helemaal gaar de computer afsloot en naar de fitness slofte.
Toen ik zag dat het enorm druk was in de fitnessruimte, besloot ik lekker met tai chi aan de slag te gaan in de gymzaal. Even afschakelen en in alle rust (alleen) voorbereiden op "mijn" avond.
En daar, toen ik de rust weer in mijn lijf voelde komen, repeteerde ik het nummer 2x. Het klonk best lekker met wat nasale klanken in de hoogte waar de verkoudheid me toch een beetje parten speelde. Maar, ik deed het er mee. Ik had echt het gevoel van nu of nooit, en dit laat ik niet langs m'n neus gaan!

Om half acht ging ik Ardie ophalen bij de HANOS, (hij had koopavond) en uiteindelijk waren we rond 20.15 uur thuis. Even wat opfrissen en hup door.
Ik heb een kwartiertje voor de deur staan wachten, waar de zenuwen ineens in alle hevigheid toesloegen. Gelukkig had ik even tijd om door te ademen. En wat klonk het mooi daar achter die deur.... kippenvel gewoon!

Toen de pauze begon kwam er een hele stoet mannen naar buiten. Wauw wat veel!!! Er leek geen eind aan te komen :)
En daar ontmoette ik dus de voorzitter, René Franken die me vervolgens aan de dirigent Anton Kropivšek voorstelde. Ik had meteen een prettig gevoel bij deze man. Een open blik, hartelijk, heel relaxed, oprecht geïnteresseerd.
We praatten even en vervolgens werden alle mannen naar buiten gestuurd en mocht ik een stukje zingen.
Hij vroeg me daarna of hij wat aandachtspuntjes mocht aangeven. Ja natuurlijk mocht dat! Als ik de kans krijg bij te leren zou ik toch knap stom zijn dat niet te doen? Hij gaf me een paar hele nuttige tips. Tja, ik ben nu eenmaal niet technisch geschoold, heb nooit het notenschrift geleerd dus doe alles een op m'n gevoel. Ik kon me levendig voorstellen dat hij wel wat verbeterpunten hoorde.... ;)
En verder drukte hij me op het hart om er vooral van te genieten, om me te laten meevoeren met de stemmen van de mannen die me zouden steunen.

Toen de zaal weer volstroomde moest ik wel even slikken. Jeetje, wat een koor! Vele nieuwsgierige blikken, een paar mannen uit Merselo hadden me al aangesproken en leken het erg leuk te vinden.




Volledig omringd door mannenstemmen zong ik hier de 1x het nummer, nog een tikkeltje zenuwachtig met wat trillingen en een scherp randje op de stem maar al wel een HEEL gaaf gevoel! 




Het koor is zo groot dat Ardie ze er niet in 1x op kreeg, vandaag opgesplitst in 2 foto's




en deel 2 dus ;)

Toen iedereen er was vertelde de dirigent waarom ik daar was, en wel het vervullen van een grote droom.
Hij lachte er nog mee dat hij zou willen dat meer dames deze droom hadden........ :)
De eerste keer ging het nog niet helemaal lekker, ik had echt wat moeite in de hoogte, een kraakje op mijn stem, waarschijnlijk een combinatie verkoudheid/spanning.
Maar ook de mannen moesten waarschijnlijk even wennen aan mij, dus ook daar werd wat gesleuteld. Maar.... toen mocht ik hem nog een keer zingen :)

De tweede keer heb ik zoveel mogelijk alle spanning los gelaten en geprobeerd zo veel mogelijk te genieten van het moment. Ik durfde de tekst nog niet helemaal uit het hoofd te doen, voor mij is dat altijd het summum, dan kan ik echt helemaal in een lied duiken en me helemaal laten gaan. Maar ondanks dat voelde het zo ongelooflijk gaaf!
De warmte van die prachtige mannenstemmen, ik had kippenvel op mijn armen staan. Ik voelde me echt gesteund.. nee.. gedragen door hun klanken. Zo ongeloveloos super gaaf!

Veel te snel was het moment voorbij, ik was eigenlijk helemaal overdonderd (jullie weten, zo snel gebeurt dat nu ook weer niet). De hartelijke ontvangst, de oprechte belangstelling en het lieve applaus aan het eind. De verschillende opgestoken duimpjes van diverse mannen, bemoedigende glimlachjes.... Ik was zo geraakt!
Het Venrays Mannenkoor heeft voor eens en altijd mijn hart gestolen. Als ik ooit iets voor ze kan betekenen.... ze hoeven maar te vragen, thats for sure!

Nog helemaal ontdaan bedankte ik heel kort het koor en dirigent Anton voor alle moeite, en dat ze me deze kans gegeven hadden. En dat was het dan ook al. Na nog een applaus van de heren liep ik naar buiten, ging de deur achter me dicht en voelde ik de tranen opkomen. Het begon te zakken.
En Ardie? Die keek me aan met van trots blinkende kijkers en ik kreeg een dikke zoen om het nog even te benadrukken. Hij had er net zo van genoten als ik....

Helaas voor jullie, ik kan er geen filmpje van laten zien. Het beleid bij het koor is dat er niet in de wilde weg filmpjes op internet geplaatst worden, waarvan de kwaliteit misschien maar la la is. Ze willen daar graag zelf de regie over houden. En dat is natuurlijk hun goed recht, dat begrijp ik absoluut. We hadden dan ook afgesproken dat we alleen wat foto's zouden knippen, wat Ardie dus ook heeft gedaan.
Helaas is onze camera (denk ik) stuk aan het gaan, de kwaliteit is dus niet zoals jullie van me gewend zijn, maar goed, it's all I can share.
Jullie zullen het dus moeten doen met dit verslag :)

Nog 1x een oprecht woord van dank aan alle mannen van het Venrays mannenkoor, aan hun muziekcommissie en het bestuur, en in het bijzonder natuurlijk aan hun dirigent Anton Kropivšek.
Zoals ik al op facebook vertelde: Al wordt ik 100, deze avond vergeet ik nooit meer. Ik vind het zo bijzonder dat jullie me dit plezier gegund hebben....

Moeders....

Lieve mensen,

Het is even stil geweest rondom mijn persoontje. Niet dat ik niets te melden had, juist niet! Mijn dagen waren zo ongelooflijk vol, dat ik 's avonds meestal totaal K.O. in bed viel. Niet in staat ook nog maar een restje energie uit mezelf te persen om een stukje te schrijven.

Jullie weten dat ik altijd wel een redelijk bezig mutske ben. Ik verveel me zelden, kijk weinig tv zodat ik mijn tijd vooral kan spenderen aan dingen die me energie geven, zoals zingen, dansen, lezen, schrijven, dichten en natuurlijk, het onderhouden van al die prachtige contacten die ik in al die jaren heb opgedaan.

Al een hele tijd begon de hectiek op het werk wat te kriebelen. Ben ik normaal gesproken iemand die goed tegen stress kan, de laatste tijd had ik last van alle onrust en hectiek die ik voelde en merkte bij mensen. Ik kon het niet meer goed loslaten, had vaak een onrustig gevoel in mijn buik en voelde me gejaagd. Zo erg dat al die prachtige leuke dingen die ik op mijn pad kreeg, bijna ging voelen als verplichtingen.
En toen kwam de genadeklap. Een heftig telefoontje van mijn moeder, na een prachtig bijzonder en leuk weekend waarin we een buffet verzorgden voor het 25 jarig huwelijk van m'n zwager en schoonzus en het VieCuri matinee waarbij we voor allerlei lekkere vegetarische hapjes mochten zorgen. Die zondag was het in 1 klap voorbij. Ik ga niet in op de details uit respect voor mijn moeder. Het telefoontje raakte me echter in het diepst van m'n ziel, zoals alleen een moeder kan waarschijnlijk...

Op dat moment ben ik finaal ingestort. Heb gejankt als een klein kind en kon die nacht de slaap niet vatten. Er bleven steeds een paar woorden door mijn hoofd spoken... Hoe later het werd, hoe onrustiger het voelde. Ik voelde het bloed door m'n aderen pompen, m'n hart in mijn keel kloppen, ik voelde me gejaagd en intens verdrietig. Kortom, een fikse dosis stress...
Tegen 6 uur viel ik in slaap dus toen ik een uurtje later er uit moest, stond ik te tollen op mijn benen in de badkamer. Het was dus niet verstandig om te gaan rijden....
Na een mailtje naar mijn werk, dook ik weer in bed, in de hoop iets van de slaap in te halen.
Helaas was ik op een gegeven moment te wakker, dus toch maar er uit..
Langzaamaan ging me meer en meer duidelijk worden waar de schoen echt knelde.

Mijn moeder heeft nl. zo lang ik me kan herinneren, last van sombere buien in deze tijd van het jaar. We noemden het altijd mam's winterdip...
En als het zo ver was dan had ze nergens meer zin in, kwamen we nergens meer en kwam er ook niks meer uit haar. Het heeft (en nee dit is geen verwijt) een fikse impact gehad op hoe ik me als kind ontwikkelde. Eigenlijk moest ik altijd in die periode op mijn tenen lopen...
En tijdens die slapeloze nacht werd me dan ook eindelijk duidelijk waarom ik toch zo'n bloedhekel heb aan deze tijd van het jaar. Het heeft niet zoveel te maken met het weer (al blijf ik een mooi weer meisje), het heeft veel meer te maken met de stemming die er vroeger rond deze tijd thuis hing....
En ja, toen werd ik wel even kwaad ja. Potverdomme, 42 jaar en dan zou ik nog steeds mijn dagen laten vergallen door de stemming van mijn moeder? En daar trok ik dus ook een denkbeeldige streep, tot hier en niet verder.
De dag erna ben ik naar mam gegaan en heb een pittig gesprek met haar gehad, en haar verteld dat als ze nog ooit zo'n rottige opmerking durfde te maken, ik ECHT boos zou worden.
Mam kon zich het al helemaal niet meer herinneren, maar.... de boodschap kwam aan.
Helaas heb ik nog een dag nodig gehad om bij te tanken, het had me echt een soort van genadeklap gegeven. Mijn weken waren al zo lang gevuld met te veel werk en te veel leuke dingen in de avonduren en weekenden, dat ik mezelf gewoon even kwijt was geraakt.
Na nog een dag thuis, zoveel mogelijk afgesloten van alles en iedereen (met alleen Ardie dicht bij me die me erg lief steunde en zijn steeds breder wordende schouder aanbood) was ik weer mijn eigen vrolijke ik.

Om nu even terug te komen op het eigenlijke thema van dit blog. Een ding vond ik wel heel erg positief aan het hele verhaal. Was vroeger dit soort stress momenten een vrijbrief om te gaan bunkeren, om mezelf helemaal vol te "vreten", wat eigenlijk niet meer was dan gevoelens wegproppen en verdoven, nu zat ik daar anders in.
Ik realiseerde me dat ik een tricky moment had en koos er daarom bewust voor om even over te stappen op zoveel mogelijk thee en water, koos verstandige hapjes en at juist minder dan meer!
Ik merkte dus gaandeweg die vervelende dagen dat er iets wezenlijks veranderd is in mij, en zo te merken definitief! Voor het eerst in mijn leven resulteerde stress dus in minder kilo's op de weegschaal!
Morgen heb ik weer een weegmoment bij Dave, ben zo ongelooflijk nieuwsgierig!

Na die vervelende dagen lag mijn week weer stralend voor me open. Donderdagavond had ik weer een highlight op de agenda staan. Een modeshow bij Twister Venray.
En wat was het weer leuk! Niet te geloven wat voor lieve, prachtige dames Ans verzameld had om haar kleding te showen. Er was meteen weer een klik, zo mooi!
Ik mocht een groot deel van de dames voorzien van make-up, echt leuk om te doen. Er was veel gezelligheid maar tegelijk ook tijd en ruimte voor wat diepzinnigere gesprekken.
Het voelde alsof ik weer een paar nieuwe vrienden ontmoet had die avond....

Excuses voor de kwaliteit, er is iets mis met ons fototoestel zo te zien

(Helaas kreeg ik begin deze week het droevige bericht dat een van deze prachtige dames een hersenbloeding heeft gehad en inmiddels al was geopereerd. De eerste berichten zijn voorzichtig positief, en ik hoop van harte dat dat zo blijft. Zo'n prachtig bijzonder mens......)

Dat weekend hadden we ons jaarlijkse kookweekend met Fonza en Paul. Fonza is Ardie's peettante en deze twee lieve mensen zijn altijd ons voorbeeld geweest hoe wij met onze petekinderen om willen gaan en de band die we met ze willen hebben.
Vrijdag gingen we alle boodschappen scoren bij de Hanos en de supermarkt en alles voorbereiden en zaterdag zouden we er dan van gaan smullen.

Helaas begon de vrijdag wat minder omdat ik WEER een aanvaring had met mam, waardoor ik te laat thuis was en deze twee schatten al op me stonden te wachten. Hoe gezellig het ook was, ik kon het weer niet helemaal los laten, tot ik die avond besloot dat het nu echt klaar was en ik mijn denkbeeldige bokkenpruik in de kliko gooide :)

Zaterdag ging ik dus fris en fruitig die avond op pad en echt, het werd zo'n prachtige avond.
Fonza en Paul verrasten ons met de tafeldekking. Ze hadden bij ieder bordje een gedicht neergelegd. Je mocht zelf op gevoel er een uitkiezen en dat werd dan je plekje voor die avond.
En ja, mijn gedicht matchte wonderbaarlijk goed....

" Geluk?

Soms, fietsend langs donkere grachten, duikt je blik ongevraagd
een woonkamer binnen, stuit op een glimlach, een hand op een schouder,
maar je bent al voorbij.
Niet meer dan een tiende seconde lijkt nodig om haarscherp te tonen waar het om gaat.
Moet je in je huis misschien gewoonweg trachten te kijken alsof je er toevallig voorbij rijdt.
Marc Tritsmans"

En Ardie had:
"Waarom die haast
weet jij wanneer je werk af is
Willem Hussem"

:)

Het eten was heerlijk! Het menu zag er als volgt uit:

Carpaccio van rosbief bestreken met truffelolie, salade en pijnboompitjes
Een heldere waterkers soep (Ayurvedisch)
Kreeft
Fazant met zuurkool en puree
div. kaassoorten met kletsenbrood
Applecrumble met een bolletje vanille ijs

Helaas heb ik geen foto's gemaakt van de klare gerechten, ik was telkens te laat, dan was het al op :)
En, het was een sideplate menu, dus qua calorietjes was het goed te doen, allemaal kleine porties dus.
Het was een avondje op en top genieten!

Wat een plaatje he...

De kreeft bijna klaar

De apple crumble voordat hij de oven in ging

Ardie en Paul lekker bezig in de keuken

En natuurlijk moest de wijn goed vloeien, ook in het eten

Onze kruimeldief :)

Die maandag vertrok ik 's middags naar mijn lieve vriendin Hellen. Ik zou bij haar een nachtje logeren omdat ik die dinsdag training had in Utrecht en er al om 9 uur moest zijn.
Het werd een heerlijke middag/avond waarin we lekker bijkletsen en we naar een meditatie bijeenkomst gingen. Heerlijk relaxed bijtanken......
Helaas was er die ochtend nogal een probleem met de treinen. Er reed geen intercity waardoor ik meerdere bomvolle boemeltreinen voorbij zag gaan en ik me uiteindelijk toch in een van die gevallen naar binnen wurmde (gevalletje aanloopje nemen en hop was het bijna). Nu weet ik ook hoe sardientjes zich voelen....brrrr.
Ik kwam dus veel te laat aan in Utrecht maar mazzelkont dat ik ben, ik was heel toevallig de enige cursiste die ochtend dus ik mocht alsnog beginnen.
Het werd een leerzame dag met een aantal leuke en gezellige gesprekken met degene die met de man die me daar begeleide. De vervelende ervaringen van die ochtend verdwenen als sneeuw voor de zon.
Goddank liep de dienstregeling die avond weer redelijk vloog waardoor ik uiteindelijk ongelooflijk snel thuis was. Al zat ik wel het eerste deel van Utrecht tot den Bosch op een beugel van een deur, de trein was bommetje vol.... :)

Die avond maakten Ardie en ik het nog even lekker knus met een glaasje bubbels en moe en heel tevreden viel ik als een blok in slaap...

Mijn volgende blog zal gaan over een droom die waarheid werd... ik laat jullie nog even in spanning :)

Memo aan mezelf: "Maak je niet zo druk!" ;)

Zo, er is weer een week voorbij. En wat voor week! Tjonge, wat kan de tijd soms toch snel gaan en wat prop ik soms toch onmogelijk veel in een dag....

Ik ga jullie de details besparen, dan zou dit weer een idioot lang blog worden. Dat ga ik nu eens een keertje niet doen!

Het was erg druk (weer) op het werk, rommelig ook soms maar ach..., het zal de tijd van het jaar zijn. Ga er niet te veel woorden aan vuil maken.
Een leuk nieuwtje heb ik wel: Ik heb mijn reanimatiediploma weer voor een jaar "verdiend" met de herhalingsles afgelopen donderdag! :)
Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch weer wat dingetjes vergeten was of in elk geval niet goed in mijn systeem had zitten. En net zoals alle deelnemers voelde ik een soort van spanning toen we begonnen. Stom eigenlijk he... dat je dan toch iets van een spanning voelt terwijl het totaal niet bedoeld is om mensen op hun vingers te tikken maar JUIST om puntjes op de i te zetten en iedereen weer even "op scherp" te zetten. Mijn complimenten dan ook aan de trainers, ze deden het (weer) fantastisch.
Iedere keer weer voel ik die spanning en iedere keer weer ben ik aangenaam verrast door de ontspannen sfeer en heldere instructies.

Gaandeweg de week merkte ik dat de drukke dagen op het werk en drukke avonden thuis me een beetje op begonnen te breken. Donderdagavond was ik dan ook blij dat mijn werkweek voorbij was. Maar ook het weekend zat redelijk vol gepland... Ik begon er een beetje genoeg van te krijgen. Totdat me iets op ging vallen...

Want ja, de dagen zaten behoorlijk vol. Maar toen ik eens goed ervoor ging zitten viel me iets op...
De spanning die ik in mijn lijf voelde, voelde ik vooral als ik dacht aan alle afspraken in mijn agenda. Het besef dat ik iedere avond wel een afspraak had, buiten de volle werkdagen. En dat het in het weekend niet minder zou worden. Juist DIE gedachte maakte dat ik een knoop in mijn buik voelde en spanning in mijn lijf....
En wat bleek uiteindelijk? Ook al waren de dagen op het werk bijzonder hectisch, de dingen die ik in de avonden had waren hoofdzakelijk leuk! En al met al viel het best mee en was het veel minder gejaag en gehaast als ik gedacht had.

Ik weet heus wel dat het niet handig is om mijn agenda zo vol te plannen omdat het me een onrustig gevoel geeft, dus waarom doe ik het dan? Waarom vind ik het soms zo lastig om nee te zeggen? Waarom vind ik het soms zo lastig om gewoon een avond "niets" in te plannen?
Waarom vind ik dat ik alles wat ik doe moet doen? Ben ik er minder om als ik een keer nee zeg tegen iemand die mijn hulp vraagt? Zou die ander dat werkelijk zo vervelend vinden of zit dat toch meer in mij?
En waarom maak ik me zo druk ALS ik dan al eens zo'n volgeplande agenda heb? Waarom kan ik het dan niet op een relatief ontspannen manier allemaal over me heen laten komen?
En wat is het dan dat ik zo streng ben voor mezelf?

Vragen, vragen en nog meer vragen :)

Een pasklaar antwoord heb ik op dit moment nog niet. Ik ben al blij dat ik het inzicht heb dat ik het vooral mezelf soms zo moeilijk maak. En ... ik neem bij deze de beslissing mezelf eens wat minder op te fokken en gewoon wat meer met "the flow" mee te gaan.

En dat is wel een mooie gedachte om deze gedachtekronkels mee af te sluiten lijkt me.

 

Liefs,
Harriette

Gemaakt tijdens een heerlijk weekendje met Hellen :)

Confession/ik biecht op....

Gisteren moest en zou ik een blog plaatsen, ik had al zo lang niets meer geschreven (gevoelsmatig dan), dat het voelde alsof ik uit elkaar barstte. Toch werd het geen blog over hele bijzondere dingen en nu, nu ik het vanmorgen nog eens nalees, tja, nu besef ik dat het juist dat "gewone" zo bijzonder is....

Gisteren (vrijdag 19 okt), was een heerlijke dag. Een dag waarin ik alweer op tijd uit de veren was (7 uur) om Ardie's werkkleding uit de droger te vissen maar ook omdat ik het gewoon lekker vind mijn vrije dagen zo optimaal mogelijk te gebruiken.
Buiten de vaste dingen voor het weekend (schoonmaken mams huisje, koffie bij zuslief, beetje schoonmaken bij schoonouders, boodschappen en wat werk), wilde ik ook zoveel mogelijk andere dingen doen (schoonmaken eigen huis, dierenarts met Poemel, blog schrijven, wat administratie).
Enne... met Poemel gaat het redelijk. Ze heeft laatst haar tanden bij moeten laten slijpen (werden te lang) waardoor ze waarschijnlijk wat last heeft/had. Ze at wat minder goed en ik voelde dat ze afgevallen was. En tja, als het om het welzijn van mijn konijn gaat (en voorheen onze hond) dan ben ik net een echte mams.....
Ik heb nu wat pijnstilling voor ons madammeke meegekregen en vanmorgen was ze alweer een stuk fitter.

Het kan natuurlijk ook zijn dat de rui ook nog eens meespeelt. Ik bedoel maar, wie zou nu niet in de war raken van het weer? (ik klaag trouwens niet, van mij mag het zachte weer nog wel even aanhouden....)

Maar goed, dat is eigenlijk allemaal bijzaak.

Gisteravond, terwijl Ardie en ik volop zaten mee te jureren met "TVOH", in de reclameblokken overzappend naar "het televisier-ring gala", zat ik ook met een oog in het tijdschrift "Sante". Een tijdschrift wat ik met enige regelmaat koop (afgewisseld met Viva, Margriet, Libelle, Vriendin, Happyness, Onkruid, Spiegelbeeld etc.).
Meestal kijk ik als ik weet dat ik wat tijd ga hebben om in een tijdschrift te bladeren welke me die keer aanspreekt. Ooit had ik een abbonement op de Margriet (op een leeftijd stukken jonger dan de doelgroep, vooral omdat er heel veel borduurpatronen in stonden wat ik destijds veel deed), maar ergens in de loop der jaren kwam bij mij het besef dat ik niet het type vrouw ben wat een (half) leven lang trouw lid kan/wil blijven van 1 tijdschrift.
Gaanderweg de jaren ben ik gaan beseffen dat ik niet 1 bepaald type ben, dat ik niet in 1 specifiek hokje te stoppen ben, dat ik met heel veel verschillende mensen, culturen, meningen overweg kan en sterker nog dat ik van al die ervaringen wel weer iets leer.
En daarom dus deze keer de Sante omdat er deze keer wel erg veel onderwerpen in staan die me aanspreken.

Zo staat er het artikel in "Strong is the new skinny". Waarin journalist Evelyn (een echt beautymeisje) helemaal verslingerd raakt aan bootcamptraining. Ik lees het artikel, lig met enige regelmaat te grinniken uit herkenning en haal er 2 hele sterke quotes uit: "Strong is the new skinny" (liever iets gespierder/voller en gezond dan superslank en slap... zoiets) en " Sweat is fat crying" (geen verklaring nodig lijkt me).
Ik heb meteen het gevoel dat ik Dave op dit tijdschrift attent "moet" maken en lees verder.

Even later neem ik globaal de test "Beat the blues" door maar al snel kom ik tot de conclusie dat ook ik wel eens last heb van wat winterdip gevoelens maar dat ik positief genoeg van aard ben om dat te handelen. :)

Dan komt het artikel over het boek "Eet jezelf jong" en na afloop ben ik absoluut nieuwsgierig naar het boek maar tegelijk weet ik ook dat het niet "mijn" manier zal zijn. Het zal dus hooguit een boek zijn waar ik wat handige tips uit kan halen.

Natuurlijk sla ik de eroscoop niet over (een horoscoop maar dan anders) en sla glimlachend de pagina om.

Ook het artikel over "sportvoer" vind ik erg boeiend. Het doet me ook weer meteen denken aan mijn gesprek met Dave waarin hij me vraagt of ik nog vaak behoefte heb aan tussendoortjes of dat ik genoeg heb aan mijn maaltijden. En terwijl ik dat besef komt er een ander besef binnen.
Afgelopen week werd het me steeds duidelijker. Heel vaak dan stelt Dave een vraag of hij zwengelt een onderwerp aan wat dan bij me blijft. Gaanderweg de weken die volgen gaan me dan dingen opvallen die te maken hebben met dat onderwerp.
Dus tijdens dit artikel vraag ik me af of ik mijn voedingspatroom misschien nog iets moet aanpassen, dat ik misschien wel sommige stofjes wat meer nodig heb ivm het sporten.
En.... het besef komt binnen dat een onderwerp heel erg is blijven hangen na mijn laatste bezoek bij Dave.
Hij heeft het al vaker aangetipt. Vaak hoort hij me vertellen over de dingen die ik zoal doe en hij gaf me terug dat het wel erg vaak over anderen gaat, over dingen die ik voor anderen doe dan....
En hij brengt het bij me terug dat het nu echt ook tijd is om genoeg tijd in mezelf te stoppen. En dan vooral in het investeren in mezelf, in mijn sporten, in mijn afvallen, in mijn bewustworden (dat heeft hij niet zo benoemd trouwens, dat maak ik er nu van).
En ja, die opmerking is in mijn achterhoofd blijven zitten sindsdien.

Want het klopt, ik doe best veel dingen op het eerste oog voor anderen. Ik poets (samen met mijn grote lieve zus) bij mijn moeder om de doodeenvoudige reden dat ik vind dat mijn moeder het verdiend dat haar kinderen dingen voor haar doen en mijn moeder liever zoveel mogelijk geholpen wordt door haar kinderen ipv vreemden (en dat deed zij ook voor haar moeder). Bovendien weet ik op die manier zeker dat ik in elk geval minstens 1x per week even bij haar ben, in de ratrace genaamd "het leven" zou dat er anders wel eens in kunnen schieten. En... altijd na het schoonmaakwerk (in principe meestal een half uurtje) is het meestal erg lekker en gezellig koffieleuten met zuslief (meestal wel langer dan een half uurtje). :)

Dan doe ik nog wat schoonmaakwerk bij mijn schoonouders. Sinds mijn schoonmoeder een herseninfarct had en mijn schoonvader zo'n beetje ziekenhuis in, ziekenhuis uit gaat, doe ik wat klusjes voor ze. Gemiddeld 1x per week maar met enige regelmaat krijg ik ook vrij van ze :)
Dingen zoals het bed opmaken, badkamer poetsen en tuinieren zijn gewoon te zwaar voor ze en zoals ik al heel vaak tegen ze zei, ik heb liever dat ze hun energie gebruiken voor zoveel mogelijk leuke dingen (zoals tijd doorbrengen met hun kinderen en kleinkind) dan dat ze alles opgebruiken voor zoiets als huishoudelijk werk. Natuurlijk kunnen ze daar thuiszorg voor krijgen, maar ik doe het graag voor ze. Zij stonden (net als mijn ouders) zo lang als ik me kan herinneren voor mij/ons klaar. Ze hebben oma tot haar dood intensief verzorgd (alle kinderen van oma, ik heb er echt veel bewondering voor) en hebben hun leven lang hard gewerkt. Hoeveel investering is het dan om 1x per week er (hooguit) een uurtje bezig te zijn en tussentijds gezellig bij te kunnen praten of lekker aan te kunnen schuiven aan tafel....

En ja, ik ben voorzitter van Happy Sound, en enthousiast lid en regelmatig solo-zangeres.
Zingen/muziek is een passie van me. Het is iets wat me gemakkelijk af gaat, waar ik blij van wordt, het is emotie, en het geeft een wisselwerking met het publiek. Kortom het is gewoon erg LEUK.
Het voorzitter zijn vind ik trouwens soms iets minder. Ik ben geen bestuurslid omdat ik graag vergader maar het hoort er bij. Ik vind het niet leuk om me altijd bewust te zijn van mijn "voorbeeldrol" maar ben het wel bijna altijd. En ik wordt soms stapeldol van al het mailverkeer wat erbij hoort.
Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik een te betrokken lid ben om me niet met de dingen te bemoeien. Dat heb ik altijd gedaan.....
Ik ben ooit gevraagd om lid te worden van dit koor toen het nog opgericht moest worden, waarschijnlijk vanuit de gedachte "haar zus zingt erg goed dus zij zal het ook wel kunnen". Ik was nieuwsgierig, heb er HEEL veel geleerd over muziek en over mezelf en ben dus nog steeds lid. Een jaar of 7 geleden werd mijn hulp ingeroepen door het bestuur en werd me gevraagd om bestuurslid te worden.
Soms vraag ik mezelf af of ik nog wel lid/bestuurslid wil blijven maar tot nu toe kom ik altijd weer tot de conclusie dat ik ze/het niet kan/wil missen ;)

Dan is er deze race tegen de kilo's. Het afvallen doe ik natuurlijk alleen voor mezelf maar de sponsoractie is i.d.d. weer voor iemand of beter gezegd, heel veel iemanden anders.
Toen ik het hele proces rondom het ziek zijn van Tijs van zo dichtbij meemaakte. Toen ik zag (echt zag en voelde) wat het met ouders doet, toen tot me doordrong dat dat superleuke manneke waar ik vanaf het allereerste moment "verliefd" op was misschien wel heel jong zou kunnen sterven... Toen KON ik niet anders dan iets verzinnen om geld voor de stichting te verzamelen.
En ik denk dat heel veel mensen die betrokken zijn bij "de vrienden van Tijs" dit gevoel herkennen. Er is maar een beperkte groep mensen die Francy, Roy en hun kinderen echt kunnen steunen als vrienden en familie. Door de ziekte van Tijs ging ik beseffen hoeveel zieke kinderen er eigenlijk zijn, niet alleen met Duchenne maar met zoveel andere ziektes. En niet alleen kinderen maar ook volwassenen. En daarergens ontstond het idee van de sponsoractie.
Er zijn al veel organisaties waar Ardie en ik heel betrokken bij zijn, waar we op z'n minst iets in de collectebus stoppen als ze langskomen (en wij thuis zijn) maar als je zo'n "verhaal" ineens in je vrienden/bekendenkring van dichtbij meekrijgt, dan gaat bij mij ook echt leven.
Ineens vielen meer verhalen van kinderen met Duchenne me op. Overlijdensadvertenties ook.... En meer en meer ging ik beseffen wat voor een ongelooflijk akelige ziekte het is. En... hoe bijzonder eigenlijk al die kinderen zijn.....
En ook al loopt de sponsoractie richting einde.... ik geloof niet dat mijn betrokkenheid nog ooit helemaal weg zal gaan....

En dan mijn schrijvelarij. Mijn blog maar ook de diverse (inmiddels) publicaties van stukjes die ik schreef of waar ik aan mee mocht werken.
Ja, het is zo dat ik dit blog gestart ben om mijn sponsoren de kans te geven bij te houden hoe het met de actie gaat. Maar al heel snel werd het een blog over mijn leven, over mijn ontwikkelingen (in de breedste zin van het woord) over wat me bezig houdt. En veel minder over de actie zelf.
En tijdens het vele schrijven werd me duidelijk hoe lekker ik het vind om te doen. Schrijven net zoals dichten. Het geeft lucht aan allerlei gedachten en gevoelens, en daardoor komt er weer ruimte in mijn hoofd en lijf. Het werkt gewoon heel therapeutisch heb ik gemerkt en iedereen die het leuk vind om te lezen en iedereen die er iets mee kan is welkom om er zijn/haar ding mee te doen. Dat is toch mooi meegenomen?
Het is voor mij een hele bewuste keuze om mijn blog openbaar te hebben (instellingen) zodat mensen er d.m.v. googlen gemakkelijk terecht kunnen zonder allerlei aanmeldprocedures, want daar knap ikzelf ook zo vaak op af. ;)
Ja, dat is kwetsbaar. Ja, daar zou iemand misbruik van kunnen maken. Ja, dat ben ik me dus bewust en... Tja, die mensen geef ik bij deze een hele grote, dikke, vette middelvinger. Ze doen maar wat ze niet laten kunnen!

Wat me brengt tot de conclusie die ergens tussen gisteravond en vanmorgen opdook in mijn hoofd en waarvan mijn hart zegt, tja het klopt.
Als ik heel eerlijk ben, eerlijk naar jullie en nog veel enger; HEEL eerlijk naar mezelf....
Dan moet ik toegeven dat ik alle aandacht die ik krijg door de dingen die ik doe ook wel erg lekker vind.
Zoals ik vaak aangeef; van alle dingen die ik hierboven noem krijg ik energie; van de oprechte dankbaarheid van mensen als ik iets voor ze doe; van het oprechte applaus/reacties wat ik krijg van mensen als ik zing; van de oprechte reacties die ik krijg op stukjes die ik schrijf.
Dus, de enige conclusie die ik dan kan trekken zonder daar boos of beschaamd te zijn (ja oke.. een heeeel klein beetje schaamte zit er wel bij maar ik zeg het toch maar eerlijk), is:
ALLES WAT IK DOE, DOE IK UITEINDELIJK VOOR MEZELF

Zo.... dat is wel een uitspraak he.... en als je het zo leest, alleen dat ene zinnetje... dan denk je toch meteen "wat een egoiste"?

Ergens in mijn spirituele pad heb ik echter geleerd, en ben ik gaan geloven dat wij allemaal met elkaar in verbinding staan. Wij mensen met elkaar maar ook wij mensen met de natuur, met "moeder aarde".
Dus... als je dat geloofd, als je met die gedachte wat kunt, dan kun je (en ik dus ook) concluderen dat:
WIJ ALLES DOEN WAT WE DOEN VOOR ONSZELF EN DUS VOOR ELKAAR

Voor iedereen die niets kan met wat ik hierboven schrijf... lekker loslaten. Voor iedereen die er wel wat mee kan, wat fijn! Voor iedereen die nu negatief over mij denkt; jammer. Voor iedereen die bewondering heeft voor de moed om dit zo over mezelf te schrijven; ik vind het doodeng en tegelijk ben ik blij met weer een stukje inzicht in mezelf.
Voor iedereen die nu denkt dat ik een halve Heilige ben; "not by far!". Ik heb best veel lieve, bijzondere vriend(inn)en en het komt vaak genoeg voor dat ze graag met me af willen spreken en ik gewoon geen tijd voor ze vrij "kan" maken door bovenstaande. Daar ga ik niet zielig over doen want op dat moment kies ik er voor dat die dingen belangrijker zijn als die vriend(in). Gelukkig komt het ook vaak voor dat ik ze wel kan zien.....

Het is (weer) een lang blog geworden. Ik heb al gekeken of ik niet stukjes kan verwijderen maar voor mij voelt het dan niet meer compleet. Al schrijvend kwam ik tot bovenstaande conclusies. Iedereen die de tijd of het geduld niet kan opbrengen het te lezen: Laat het los, vind ik niet erg.
Ik ga nog wat linkjes plakken en wat fototjes of zo en dan...  dan gooi ik deze, voor mij hele bijzondere, en heel erg eerlijke blog de wijde wereld in.

Liefs,
Harriette