Memo aan mezelf: "Maak je niet zo druk!" ;)

Zo, er is weer een week voorbij. En wat voor week! Tjonge, wat kan de tijd soms toch snel gaan en wat prop ik soms toch onmogelijk veel in een dag....

Ik ga jullie de details besparen, dan zou dit weer een idioot lang blog worden. Dat ga ik nu eens een keertje niet doen!

Het was erg druk (weer) op het werk, rommelig ook soms maar ach..., het zal de tijd van het jaar zijn. Ga er niet te veel woorden aan vuil maken.
Een leuk nieuwtje heb ik wel: Ik heb mijn reanimatiediploma weer voor een jaar "verdiend" met de herhalingsles afgelopen donderdag! :)
Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch weer wat dingetjes vergeten was of in elk geval niet goed in mijn systeem had zitten. En net zoals alle deelnemers voelde ik een soort van spanning toen we begonnen. Stom eigenlijk he... dat je dan toch iets van een spanning voelt terwijl het totaal niet bedoeld is om mensen op hun vingers te tikken maar JUIST om puntjes op de i te zetten en iedereen weer even "op scherp" te zetten. Mijn complimenten dan ook aan de trainers, ze deden het (weer) fantastisch.
Iedere keer weer voel ik die spanning en iedere keer weer ben ik aangenaam verrast door de ontspannen sfeer en heldere instructies.

Gaandeweg de week merkte ik dat de drukke dagen op het werk en drukke avonden thuis me een beetje op begonnen te breken. Donderdagavond was ik dan ook blij dat mijn werkweek voorbij was. Maar ook het weekend zat redelijk vol gepland... Ik begon er een beetje genoeg van te krijgen. Totdat me iets op ging vallen...

Want ja, de dagen zaten behoorlijk vol. Maar toen ik eens goed ervoor ging zitten viel me iets op...
De spanning die ik in mijn lijf voelde, voelde ik vooral als ik dacht aan alle afspraken in mijn agenda. Het besef dat ik iedere avond wel een afspraak had, buiten de volle werkdagen. En dat het in het weekend niet minder zou worden. Juist DIE gedachte maakte dat ik een knoop in mijn buik voelde en spanning in mijn lijf....
En wat bleek uiteindelijk? Ook al waren de dagen op het werk bijzonder hectisch, de dingen die ik in de avonden had waren hoofdzakelijk leuk! En al met al viel het best mee en was het veel minder gejaag en gehaast als ik gedacht had.

Ik weet heus wel dat het niet handig is om mijn agenda zo vol te plannen omdat het me een onrustig gevoel geeft, dus waarom doe ik het dan? Waarom vind ik het soms zo lastig om nee te zeggen? Waarom vind ik het soms zo lastig om gewoon een avond "niets" in te plannen?
Waarom vind ik dat ik alles wat ik doe moet doen? Ben ik er minder om als ik een keer nee zeg tegen iemand die mijn hulp vraagt? Zou die ander dat werkelijk zo vervelend vinden of zit dat toch meer in mij?
En waarom maak ik me zo druk ALS ik dan al eens zo'n volgeplande agenda heb? Waarom kan ik het dan niet op een relatief ontspannen manier allemaal over me heen laten komen?
En wat is het dan dat ik zo streng ben voor mezelf?

Vragen, vragen en nog meer vragen :)

Een pasklaar antwoord heb ik op dit moment nog niet. Ik ben al blij dat ik het inzicht heb dat ik het vooral mezelf soms zo moeilijk maak. En ... ik neem bij deze de beslissing mezelf eens wat minder op te fokken en gewoon wat meer met "the flow" mee te gaan.

En dat is wel een mooie gedachte om deze gedachtekronkels mee af te sluiten lijkt me.

 

Liefs,
Harriette

Gemaakt tijdens een heerlijk weekendje met Hellen :)

Confession/ik biecht op....

Gisteren moest en zou ik een blog plaatsen, ik had al zo lang niets meer geschreven (gevoelsmatig dan), dat het voelde alsof ik uit elkaar barstte. Toch werd het geen blog over hele bijzondere dingen en nu, nu ik het vanmorgen nog eens nalees, tja, nu besef ik dat het juist dat "gewone" zo bijzonder is....

Gisteren (vrijdag 19 okt), was een heerlijke dag. Een dag waarin ik alweer op tijd uit de veren was (7 uur) om Ardie's werkkleding uit de droger te vissen maar ook omdat ik het gewoon lekker vind mijn vrije dagen zo optimaal mogelijk te gebruiken.
Buiten de vaste dingen voor het weekend (schoonmaken mams huisje, koffie bij zuslief, beetje schoonmaken bij schoonouders, boodschappen en wat werk), wilde ik ook zoveel mogelijk andere dingen doen (schoonmaken eigen huis, dierenarts met Poemel, blog schrijven, wat administratie).
Enne... met Poemel gaat het redelijk. Ze heeft laatst haar tanden bij moeten laten slijpen (werden te lang) waardoor ze waarschijnlijk wat last heeft/had. Ze at wat minder goed en ik voelde dat ze afgevallen was. En tja, als het om het welzijn van mijn konijn gaat (en voorheen onze hond) dan ben ik net een echte mams.....
Ik heb nu wat pijnstilling voor ons madammeke meegekregen en vanmorgen was ze alweer een stuk fitter.

Het kan natuurlijk ook zijn dat de rui ook nog eens meespeelt. Ik bedoel maar, wie zou nu niet in de war raken van het weer? (ik klaag trouwens niet, van mij mag het zachte weer nog wel even aanhouden....)

Maar goed, dat is eigenlijk allemaal bijzaak.

Gisteravond, terwijl Ardie en ik volop zaten mee te jureren met "TVOH", in de reclameblokken overzappend naar "het televisier-ring gala", zat ik ook met een oog in het tijdschrift "Sante". Een tijdschrift wat ik met enige regelmaat koop (afgewisseld met Viva, Margriet, Libelle, Vriendin, Happyness, Onkruid, Spiegelbeeld etc.).
Meestal kijk ik als ik weet dat ik wat tijd ga hebben om in een tijdschrift te bladeren welke me die keer aanspreekt. Ooit had ik een abbonement op de Margriet (op een leeftijd stukken jonger dan de doelgroep, vooral omdat er heel veel borduurpatronen in stonden wat ik destijds veel deed), maar ergens in de loop der jaren kwam bij mij het besef dat ik niet het type vrouw ben wat een (half) leven lang trouw lid kan/wil blijven van 1 tijdschrift.
Gaanderweg de jaren ben ik gaan beseffen dat ik niet 1 bepaald type ben, dat ik niet in 1 specifiek hokje te stoppen ben, dat ik met heel veel verschillende mensen, culturen, meningen overweg kan en sterker nog dat ik van al die ervaringen wel weer iets leer.
En daarom dus deze keer de Sante omdat er deze keer wel erg veel onderwerpen in staan die me aanspreken.

Zo staat er het artikel in "Strong is the new skinny". Waarin journalist Evelyn (een echt beautymeisje) helemaal verslingerd raakt aan bootcamptraining. Ik lees het artikel, lig met enige regelmaat te grinniken uit herkenning en haal er 2 hele sterke quotes uit: "Strong is the new skinny" (liever iets gespierder/voller en gezond dan superslank en slap... zoiets) en " Sweat is fat crying" (geen verklaring nodig lijkt me).
Ik heb meteen het gevoel dat ik Dave op dit tijdschrift attent "moet" maken en lees verder.

Even later neem ik globaal de test "Beat the blues" door maar al snel kom ik tot de conclusie dat ook ik wel eens last heb van wat winterdip gevoelens maar dat ik positief genoeg van aard ben om dat te handelen. :)

Dan komt het artikel over het boek "Eet jezelf jong" en na afloop ben ik absoluut nieuwsgierig naar het boek maar tegelijk weet ik ook dat het niet "mijn" manier zal zijn. Het zal dus hooguit een boek zijn waar ik wat handige tips uit kan halen.

Natuurlijk sla ik de eroscoop niet over (een horoscoop maar dan anders) en sla glimlachend de pagina om.

Ook het artikel over "sportvoer" vind ik erg boeiend. Het doet me ook weer meteen denken aan mijn gesprek met Dave waarin hij me vraagt of ik nog vaak behoefte heb aan tussendoortjes of dat ik genoeg heb aan mijn maaltijden. En terwijl ik dat besef komt er een ander besef binnen.
Afgelopen week werd het me steeds duidelijker. Heel vaak dan stelt Dave een vraag of hij zwengelt een onderwerp aan wat dan bij me blijft. Gaanderweg de weken die volgen gaan me dan dingen opvallen die te maken hebben met dat onderwerp.
Dus tijdens dit artikel vraag ik me af of ik mijn voedingspatroom misschien nog iets moet aanpassen, dat ik misschien wel sommige stofjes wat meer nodig heb ivm het sporten.
En.... het besef komt binnen dat een onderwerp heel erg is blijven hangen na mijn laatste bezoek bij Dave.
Hij heeft het al vaker aangetipt. Vaak hoort hij me vertellen over de dingen die ik zoal doe en hij gaf me terug dat het wel erg vaak over anderen gaat, over dingen die ik voor anderen doe dan....
En hij brengt het bij me terug dat het nu echt ook tijd is om genoeg tijd in mezelf te stoppen. En dan vooral in het investeren in mezelf, in mijn sporten, in mijn afvallen, in mijn bewustworden (dat heeft hij niet zo benoemd trouwens, dat maak ik er nu van).
En ja, die opmerking is in mijn achterhoofd blijven zitten sindsdien.

Want het klopt, ik doe best veel dingen op het eerste oog voor anderen. Ik poets (samen met mijn grote lieve zus) bij mijn moeder om de doodeenvoudige reden dat ik vind dat mijn moeder het verdiend dat haar kinderen dingen voor haar doen en mijn moeder liever zoveel mogelijk geholpen wordt door haar kinderen ipv vreemden (en dat deed zij ook voor haar moeder). Bovendien weet ik op die manier zeker dat ik in elk geval minstens 1x per week even bij haar ben, in de ratrace genaamd "het leven" zou dat er anders wel eens in kunnen schieten. En... altijd na het schoonmaakwerk (in principe meestal een half uurtje) is het meestal erg lekker en gezellig koffieleuten met zuslief (meestal wel langer dan een half uurtje). :)

Dan doe ik nog wat schoonmaakwerk bij mijn schoonouders. Sinds mijn schoonmoeder een herseninfarct had en mijn schoonvader zo'n beetje ziekenhuis in, ziekenhuis uit gaat, doe ik wat klusjes voor ze. Gemiddeld 1x per week maar met enige regelmaat krijg ik ook vrij van ze :)
Dingen zoals het bed opmaken, badkamer poetsen en tuinieren zijn gewoon te zwaar voor ze en zoals ik al heel vaak tegen ze zei, ik heb liever dat ze hun energie gebruiken voor zoveel mogelijk leuke dingen (zoals tijd doorbrengen met hun kinderen en kleinkind) dan dat ze alles opgebruiken voor zoiets als huishoudelijk werk. Natuurlijk kunnen ze daar thuiszorg voor krijgen, maar ik doe het graag voor ze. Zij stonden (net als mijn ouders) zo lang als ik me kan herinneren voor mij/ons klaar. Ze hebben oma tot haar dood intensief verzorgd (alle kinderen van oma, ik heb er echt veel bewondering voor) en hebben hun leven lang hard gewerkt. Hoeveel investering is het dan om 1x per week er (hooguit) een uurtje bezig te zijn en tussentijds gezellig bij te kunnen praten of lekker aan te kunnen schuiven aan tafel....

En ja, ik ben voorzitter van Happy Sound, en enthousiast lid en regelmatig solo-zangeres.
Zingen/muziek is een passie van me. Het is iets wat me gemakkelijk af gaat, waar ik blij van wordt, het is emotie, en het geeft een wisselwerking met het publiek. Kortom het is gewoon erg LEUK.
Het voorzitter zijn vind ik trouwens soms iets minder. Ik ben geen bestuurslid omdat ik graag vergader maar het hoort er bij. Ik vind het niet leuk om me altijd bewust te zijn van mijn "voorbeeldrol" maar ben het wel bijna altijd. En ik wordt soms stapeldol van al het mailverkeer wat erbij hoort.
Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik een te betrokken lid ben om me niet met de dingen te bemoeien. Dat heb ik altijd gedaan.....
Ik ben ooit gevraagd om lid te worden van dit koor toen het nog opgericht moest worden, waarschijnlijk vanuit de gedachte "haar zus zingt erg goed dus zij zal het ook wel kunnen". Ik was nieuwsgierig, heb er HEEL veel geleerd over muziek en over mezelf en ben dus nog steeds lid. Een jaar of 7 geleden werd mijn hulp ingeroepen door het bestuur en werd me gevraagd om bestuurslid te worden.
Soms vraag ik mezelf af of ik nog wel lid/bestuurslid wil blijven maar tot nu toe kom ik altijd weer tot de conclusie dat ik ze/het niet kan/wil missen ;)

Dan is er deze race tegen de kilo's. Het afvallen doe ik natuurlijk alleen voor mezelf maar de sponsoractie is i.d.d. weer voor iemand of beter gezegd, heel veel iemanden anders.
Toen ik het hele proces rondom het ziek zijn van Tijs van zo dichtbij meemaakte. Toen ik zag (echt zag en voelde) wat het met ouders doet, toen tot me doordrong dat dat superleuke manneke waar ik vanaf het allereerste moment "verliefd" op was misschien wel heel jong zou kunnen sterven... Toen KON ik niet anders dan iets verzinnen om geld voor de stichting te verzamelen.
En ik denk dat heel veel mensen die betrokken zijn bij "de vrienden van Tijs" dit gevoel herkennen. Er is maar een beperkte groep mensen die Francy, Roy en hun kinderen echt kunnen steunen als vrienden en familie. Door de ziekte van Tijs ging ik beseffen hoeveel zieke kinderen er eigenlijk zijn, niet alleen met Duchenne maar met zoveel andere ziektes. En niet alleen kinderen maar ook volwassenen. En daarergens ontstond het idee van de sponsoractie.
Er zijn al veel organisaties waar Ardie en ik heel betrokken bij zijn, waar we op z'n minst iets in de collectebus stoppen als ze langskomen (en wij thuis zijn) maar als je zo'n "verhaal" ineens in je vrienden/bekendenkring van dichtbij meekrijgt, dan gaat bij mij ook echt leven.
Ineens vielen meer verhalen van kinderen met Duchenne me op. Overlijdensadvertenties ook.... En meer en meer ging ik beseffen wat voor een ongelooflijk akelige ziekte het is. En... hoe bijzonder eigenlijk al die kinderen zijn.....
En ook al loopt de sponsoractie richting einde.... ik geloof niet dat mijn betrokkenheid nog ooit helemaal weg zal gaan....

En dan mijn schrijvelarij. Mijn blog maar ook de diverse (inmiddels) publicaties van stukjes die ik schreef of waar ik aan mee mocht werken.
Ja, het is zo dat ik dit blog gestart ben om mijn sponsoren de kans te geven bij te houden hoe het met de actie gaat. Maar al heel snel werd het een blog over mijn leven, over mijn ontwikkelingen (in de breedste zin van het woord) over wat me bezig houdt. En veel minder over de actie zelf.
En tijdens het vele schrijven werd me duidelijk hoe lekker ik het vind om te doen. Schrijven net zoals dichten. Het geeft lucht aan allerlei gedachten en gevoelens, en daardoor komt er weer ruimte in mijn hoofd en lijf. Het werkt gewoon heel therapeutisch heb ik gemerkt en iedereen die het leuk vind om te lezen en iedereen die er iets mee kan is welkom om er zijn/haar ding mee te doen. Dat is toch mooi meegenomen?
Het is voor mij een hele bewuste keuze om mijn blog openbaar te hebben (instellingen) zodat mensen er d.m.v. googlen gemakkelijk terecht kunnen zonder allerlei aanmeldprocedures, want daar knap ikzelf ook zo vaak op af. ;)
Ja, dat is kwetsbaar. Ja, daar zou iemand misbruik van kunnen maken. Ja, dat ben ik me dus bewust en... Tja, die mensen geef ik bij deze een hele grote, dikke, vette middelvinger. Ze doen maar wat ze niet laten kunnen!

Wat me brengt tot de conclusie die ergens tussen gisteravond en vanmorgen opdook in mijn hoofd en waarvan mijn hart zegt, tja het klopt.
Als ik heel eerlijk ben, eerlijk naar jullie en nog veel enger; HEEL eerlijk naar mezelf....
Dan moet ik toegeven dat ik alle aandacht die ik krijg door de dingen die ik doe ook wel erg lekker vind.
Zoals ik vaak aangeef; van alle dingen die ik hierboven noem krijg ik energie; van de oprechte dankbaarheid van mensen als ik iets voor ze doe; van het oprechte applaus/reacties wat ik krijg van mensen als ik zing; van de oprechte reacties die ik krijg op stukjes die ik schrijf.
Dus, de enige conclusie die ik dan kan trekken zonder daar boos of beschaamd te zijn (ja oke.. een heeeel klein beetje schaamte zit er wel bij maar ik zeg het toch maar eerlijk), is:
ALLES WAT IK DOE, DOE IK UITEINDELIJK VOOR MEZELF

Zo.... dat is wel een uitspraak he.... en als je het zo leest, alleen dat ene zinnetje... dan denk je toch meteen "wat een egoiste"?

Ergens in mijn spirituele pad heb ik echter geleerd, en ben ik gaan geloven dat wij allemaal met elkaar in verbinding staan. Wij mensen met elkaar maar ook wij mensen met de natuur, met "moeder aarde".
Dus... als je dat geloofd, als je met die gedachte wat kunt, dan kun je (en ik dus ook) concluderen dat:
WIJ ALLES DOEN WAT WE DOEN VOOR ONSZELF EN DUS VOOR ELKAAR

Voor iedereen die niets kan met wat ik hierboven schrijf... lekker loslaten. Voor iedereen die er wel wat mee kan, wat fijn! Voor iedereen die nu negatief over mij denkt; jammer. Voor iedereen die bewondering heeft voor de moed om dit zo over mezelf te schrijven; ik vind het doodeng en tegelijk ben ik blij met weer een stukje inzicht in mezelf.
Voor iedereen die nu denkt dat ik een halve Heilige ben; "not by far!". Ik heb best veel lieve, bijzondere vriend(inn)en en het komt vaak genoeg voor dat ze graag met me af willen spreken en ik gewoon geen tijd voor ze vrij "kan" maken door bovenstaande. Daar ga ik niet zielig over doen want op dat moment kies ik er voor dat die dingen belangrijker zijn als die vriend(in). Gelukkig komt het ook vaak voor dat ik ze wel kan zien.....

Het is (weer) een lang blog geworden. Ik heb al gekeken of ik niet stukjes kan verwijderen maar voor mij voelt het dan niet meer compleet. Al schrijvend kwam ik tot bovenstaande conclusies. Iedereen die de tijd of het geduld niet kan opbrengen het te lezen: Laat het los, vind ik niet erg.
Ik ga nog wat linkjes plakken en wat fototjes of zo en dan...  dan gooi ik deze, voor mij hele bijzondere, en heel erg eerlijke blog de wijde wereld in.

Liefs,
Harriette

Gewoon lekker....

Tjonge, wat vliegt de tijd..... niet normaal meer.

Het is een beetje stil geweest vanuit mij. Niets schokkends verder hoor, gewoon heel erg druk met van alles en nog wat.

Op het werk is het gewoon gigantisch druk. Ik noem het het "typische laatste kwartaal syndroom". Op een of andere manier is het laatste kwartaal altijd druk. Er moet ineens nog van alles en nog wat geregeld worden en opgezet worden voor het nieuwe jaar. Alsof iedereen ineens wakker geschud is na zijn/haar vakantie dat het nog maar een paar maanden is en dan het jaar alweer voorbij is.
Tja, ik kan het niet helpen, de nuchtere ik denkt dan: "so what, het wordt vanzelf ook weer 1 januari". Maar ja... ;)

Wat het mooie in alles is, is dat alle werkdruk (en drukke sociale agenda) er niet toe heeft geleid dat ik ongezonder ben gaan eten. Natuurlijk ben ik daarvan voor een deel afhankelijk van Ardie want tja, als hij geen zin (lees puf) heeft om nog wat gezonds op tafel te zetten, en liever een vette hap haalt, dan vraagt dat natuurlijk extra discipline van mij op dat moment. Gelukkig komt dat niet zo heel vaak voor en laat ik eerlijk zijn, af en toe een vette hap vind ik heerlijk!
Het resultaat van vorige week heeft me wel weer een ruggensteuntje gegeven er weer voor te gaan. Ik wil zo graag nog wat extra kilo's afvallen voordat de sponsoractie stopt!
Maar..... ik wil ook gewoon graag verder voor mezelf.

Het is ook wel iets waar Dave me regelmatig aan helpt herinneren. Hij hoort me heel vaak praten over anderen helpen, en hij herinnerd me er aan dat ik nu voor mezelf moet gaan. En ja, natuurlijk is dat ook zo. En natuurlijk doe ik dit alles in eerste instantie voor mezelf. Maar ja, het is zo lekker om anderen een handje te helpen. Het geeft extra energie. Zo voelt het tenminste voor mij...

Afgelopen weekend had ik daarbij een heus "bijtank" weekend. Ik was een weekendje naar Hellen, mijn vriendin uit Amersfoort. Een bijzondere vriendschap. Ooit ontstaan vanuit de spirituele chat van MSN waar ik het aan de stok had met een meisje die lukraak toekomstvoorspellingen deed (ongevraagd), vonden zij en ik elkaar. We raakten aan de praat en binnen een paar weken ontmoeten we elkaar "live". En ja, de klik die er was via internet, bleek er live nog steeds te zijn.
We hebben al heel wat dagen en weekenden met elkaar doorgebracht. Bellen doen we zelden en mailen nog veel minder (wel bijzonder terwijl het ooit ontstond vanuit internet).
Sms-jes gaan af en toe over en weer maar we moeten het toch vooral hebben van die momenten dat we elkaar zien. Soms kan dat zomaar een half jaar duren, kunnen er maanden voorbij gaan zonder dat we elkaar spreken, en vervolgens komt er dan een weekend waarin we elkaar helemaal bijpraten en vooral HEEL veel lachen en genieten.
Er is geen onderwerp taboe, alles kunnen we met elkaar delen. Heus... zo'n vriendschap zou ieder mens minstens een moeten hebben :)

Ik hou het verslag over het weekend kort. Het was een middagje Den Haag (heerlijke stad) met lekker shoppen (veel kijken weinig kopen). We hebben wat make-up ingeslagen voor Hellen zodat ik haar een mini make-up cursusje kon geven (ze vond dat ik me zo mooi opmaakte en vroeg of ik het haar wilde leren). Rond etenstijd zijn we richting Scheveningen vertrokken en hebben we gegeten bij de Argentijn (iedereen die er wel eens komt begrijpt wel welke ik bedoel) HEERLIJK!
Volgens Hellen had ik sjans met de ober, volgens mij was het gewoon een goede gastheer ;)
En aansluitend lekker naar Crazy Piano's. En ja hoor, het was weer genieten geblazen. Hellen was meteen enthousiast ondanks dat het geen uitgaanstype is. Het zijn ook gewoon topmuzikanten die er spelen. Leuk om te zien dat de muzikant die begin dit jaar in de schouwburg in Venray speelde nu daar aan de piano zat.

Wel zijn we weer op tijd naar huis gegaan aangezien het nog een uurtje rijden was.
Die zondag eerst heerlijk relaxed ontbeten en daarna de make-up cursus en daarna lekker naar Amsterdam! Heerlijke stad ook weer, weer lekker shoppen (hetzelfde recept) en super uitgebreid geluncht bij onze favoriete Japanner daar. Mmmmmmm.

Is het geen plaatje? :)

wakame salade en sushi.... mjammie

Kortom, echt zo'n weekend waar je weer lekker veel energie van krijgt.

Afgelopen week was gewoon ongewoon druk voor een herfstvakantie. Maar goed, het is zoals het is. Ga er ook niet teveel woorden aan vuil maken.
Het sporten daarentegen ging gewoon weer lekker. Al was ik dinsdag wel behoorlijk gaar na het werk. Eigenlijk had ik het liefst met een honkbalknuppel een kwartier me helemaal uit willen leven op iets (werkt erg therapeutisch) maar i.p.v. weer vol aan de bak te gaan ben ik eerst een half uur tai chi gaan doen. Een hele goede keuze. Gaandeweg voelde ik de spanning uit mijn lijf trekken en voelde ik een heerlijk ontspannen gevoel over me heen komen.

Een demo van de taoist tai chi vereniging waar ik jaren enthousiast lid van was en de stijl waarin ik nog steeds tai chi.

 

Precies het goede recept dus. Daarna heb ik me nog even een kwartier helemaal uitgeleefd op de crosstrainer.
Woensdag was ik nog steeds moe maar ondanks dat heb ik me wel kunnen geven met een circuit. En gisteren was ik weer helemaal boven Jan en heb ik mezelf flink lopen pushen.
En.... ik hoop dat deze lijn zich voortzet want mijn weegschaal was weer heel lief voor me de afgelopen dagen ;)

Laat ik het hier maar bij laten. Jullie hebben wel weer leesvoer genoeg. Zoals ik in de titel al omschreef.... eigenlijk gaat het "gewoon" lekker! :)

Fijn weekend allemaal!

Liefs,

Harriette

D-day; een erg goed gesprek en meer....

Jaja lieve mensen, vandaag was weer een D-day. Eentje waar ik naar uit keek en tegelijk kriebels van in mijn buik kreeg... Mijn weegschaal gaf wel aan dat ik was afgevallen maar ja, mijn weegschaal is het niet altijd eens met die van Dave...

Om 11.15 uur had ik de afspraak bij Dave, dus mooi vooraf nog even tijd voor de wekelijkse schoonmaakklus bij mam en een kop koffie bij Marij.

Dave viel eigenlijk meteen met de deur in huis. Hij wilde het hebben over mijn blog over Obese. Hij had nl. de eerste versie ook gelezen, een versie die nog vol woede en frustratie zat, veel meer dan in het uiteindelijke blog. Hij wilde het graag hebben over een aantal dingen die hem waren opgevallen.
Het werd een erg fijn en zeker ook "voedend" gesprek, weer zoeen waar ik echt wat mee kan, wat me helpt mezelf nog beter te begrijpen, dingen aan de oppervlakte te krijgen. Een gesprek wat me helpt weer een beetje metzelf mezelf te laten zien, vanuit m'n kern.

Een van de dingen die Dave erg positief vond te lezen was dat het echt geklikt had bij me m.b.t. de uitzending over Danny. Dat ik inzag dat Danny een gigantische spiegel voor me was, dat hij en ik eigenlijk behoorlijk wat overeenkomsten hebben. Dat ik net zoals hij destijds weer teruggevallen ben in oude valkuilen en verleidingen, in een negatieve spiraal naar beneden.
Want ik had dan wel geschreven dat hij " even helemaal los was gegaan en volop aan het genieten was geslagen", maar als je eerlijk kijkt.... als IK eerlijk naar mezelf kijk, heeft het continu over grenzen heengaan, het consumeren zonder grenzen niet veel te doen met genieten.. Want ergens zit dat irritante stemmetje wat iets anders zegt, wat jezelf misschien wel een schuldgevoel aanpraat en dat soort dingen. En dat heeft helemaal niets met genieten te maken....

Ook vond hij het heel positief om te lezen dat ik besefte dat deze manier van leven een soort van 2e natuur moet worden, gewoon MIJN manier van leven. Geen keurslijf waar ik mezelf inwring maar een bewust keuze wat uiteindelijk niet zozeer meer voelt als een keuze maar gewoon als MIJN manier. Hij las uit dit alles dat bij mij toch echt de knop wel om is. En ja, langzaamaan durf ik dat zelf ook te geloven.

Ook haalde hij een stukje aan uit mijn eerste versie. Eentje wat echt een soort schok had teweeggebracht bij hem tijdens het lezen. Zat hij eerst nog gewoon lekker in het verhaal, op dat punt aangekomen was het echt BAM! Zo, en dat vind ik er van!
Het ging om het stukje hoe de Nederlandse regering, de verzekeringen maar eigenlijk gewoon een groot deel van de maatschappij tegen dikke mensen (en andere "anderen") aankijkt.
Ik noemde het in dat stukje "uitgekotst worden door de maatschappij". En al heb ik er tegenwoordig minder last van, denk ik bij vervelende reacties al heel snel "heej, dat gedrag zegt meer over jou dan over mij", dan nog is het niet leuk.
Dave voelde de emotie bij mij in dit stuk, zeker toen ik aangaf dat ik in dit geval verder ga dan alleen dit beschrijven in mijn blog. In dit geval (en dan heb ik het vooral even over het psychologische stuk in het hele traject) dit onderwerp wat me zo raakt, zal ik mijn blog en feedback zeker ook sturen naar het programma. Niet om mijn gelijk te halen, niet om zomaar even te "zeiken", nee, mijn doel is om mijn zicht op alles aan hun mee te geven, in de hoop dat heel misschien er wel iets mee gedaan wordt en een volgende keer meer ook dat stuk in beeld gebracht wordt (en daarmee bedoel ik niet de sessies zelf maar wel de achtergronden, die stukken waar zoveel mensen wat aan kunnen hebben en wat nu volledig buiten beeld gelaten wordt). En ook dat stuk wat mensen die mensen zoals ik zo vaak uitlachen laten zien, ja confronteren, met wat hun gedrag met mensen zoals ik doet.....

Hij voelde mijn passie om hier iets in te betekenen door mijn verhaal, mijn proces open te delen op dit blog maar ook verder. Zoals hij zei "je gaat ver hierin". En ja, dat klopt denk ik wel.
Want al die stukjes die zo links en rechts verschenen zijn in tijdschriften hebben er niet zoveel mee van doen dat ik zo nodig in een tijdschrift moet (al vind ik het natuurlijk wel leuk en ben ik er ook hartstikke trots op). Mijn doel is heel simpel om mensen die er iets aan kunnen hebben te bereiken, ze een steuntje te bieden, iets waarmee ze verder kunnen.
Dave waarschuwde me wel om vooral ook voor mezelf bezig te blijven, dat het heel mooi is dat ik dat wil doen maar dat ik mijn eigen doel niet uit het oog moet verliezen.

Yes coach....... don't worry, ik heb mijn doel nog heel helder voor ogen ;)

Tja, toen ik daarna op de weegschaal stond en er 1,2 kg af bleek te zijn was ik natuurlijk helemaal blij. Want ja, ik blijf het nog frustrerend vinden als de weegschaal niet het resultaat laat zien waar ik zo hard voor werk. Tegelijkertijd besef ik wel meer en meer dat die beloning er uiteindelijk toch wel komt, en als ik dat uit het oog verlies helpt Dave me wel herinneren.

Het was dus een hele fijne en inspirerende sessie.

Eenmaal thuis dook ik even op youtube om wat nummers op te zoeken voor het koor. En daar vond ik dit filmpje.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ZsNlcr4frs4

En dit filmpje laat glashelder zien wat ik bedoel over vooroordelen. Ik heb dikke tranen laten rollen. Ja ook van ontroering wat mijn god wat zingt die jongen prachtig maar er rolden zeker ook tranen van verdriet en herkenning.
Kijk maar eens naar de reacties van de jury en het publiek als deze behoorlijk schuchtere jongen op het podium komt en staat. Hoe er gelachen en gedaan wordt.
Het sneed me in m'n ziel want ja, ik herken het maar al te goed vanuit mijn eigen verleden. En nog steeds heb ik wel eens te maken met dit soort dingen. Ik heb alleen inmiddels mijn weg erin gevonden. Maar leuk... leuk is het niet, sterker nog, het doet gewoon pijn. Het doet je verdriet en dit soort reacties helpen mensen zoals Jonathan alleen maar verder in de put, het maakt je nog onzekerder, en voor je het weet ga je nog verder mee in een negatieve spiraal van gedachten en gevoelens.

Ik ben een gezegend mens met HEEL veel lieve mensen in mijn omgeving die me nemen zoals ik ben, sterker nog, die van me houden OM wie ik ben. Die me volledig accepteren met al mijn goede en minder goede eigenschappen. Dat..... samen met mijn van nature positieve karakter heeft mij geholpen die spreekwoordelijke knop te vinden en ook daadwerkelijk om te zetten.

Ik weet dat niet alleen dikke mensen dit kennen. Iedereen die op welke manier dan ook uit "de groep" valt zal het in meer of mindere mate herkennen. En ieder mens wil eigenlijk niets anders dan geaccepteerd en gerespecteerd te worden. Ieder mens wil niets liever dan liefde ontvangen.
Dus waarom in hemelsnaam vinden we het dan nog steeds zo leuk om mensen te kakken te zetten? Om iemand naar beneden te halen, en ga zo nog maar even door.

Als wij zo graag een fijne, respectvolle maatschappij willen. Waar iedereen gewoon zichzelf kan en mag zijn. Dan zullen we daar toch echt zelf ook wat aan moeten doen. Dan zullen we allemaal verder moeten kijken dan onze neuzen lang zijn en geloof me, dan zullen we ontdekken dat er HEEL veel prachtige mensen zijn op deze aardbol.....

Obese, Obesitas en ik

Al een paar weken broeit dit stukje in me. Er zit me nl iets dwars.

Het heeft te maken met het programma Obese maar niet alleen. En tja, ik vrees dat ik het niet kort kan houden… dus neem even de tijd.

Een jaar geleden was het programma Obese op t.v. zoals jullie misschien wel weten, en natuurlijk was ik nieuwsgierig toen het programma begon. En hoe erg viel het me gaandeweg het programma tegen.

Let wel, ik heb niets tegen Wendy van Dijk, al vond ik het wel een tikkie bijzonder dat juist zo’n heel slank vrouwtje, dit programma ging presenteren. Maar… ik ben redelijk fan van Wendy en ik heb ook totaal niets aan te merken op hoe ze het programma presenteerde. Voor de deelnemers van het programma voel ik vooral een diep respect, want mijn god wat moesten ze afzien. En ook de coaches, hoe hard soms ook, uit hun doen en laten bleek toch vooral de drive om deze mensen echt te helpen (al was ik het ook vaak niet met ze eens).

Wat me irriteerde en nog steeds behoorlijk dwars zit is dat het WEER een programma was waarbij het lijkt alsof een  kort termijn resultaat op de voorgrond staat. In 1 jaar moesten mensen ongelooflijk veel kilo’s afvallen. Mensen die misschien nog wel nooit van hun leven gesport hadden moesten ineens uren per dag heel intensief sporten. Dat er niemand omgekiept is tijdens die opnames verbaasd me nog steeds…..

Dat deze mensen ook gewoon gezinnen en werk hadden leek wel bijzaak. Het enige doel, het enige waar het eigenlijk om ging was om zo snel mogelijk, zo veel mogelijk kilo’s af te vallen.
En daar zit mijn irritatiepunt.
Hoe wonderlijk vond ik het dan ook toen ik ontdekte dat de Nederlandse obesitaskliniek, de kliniek waar ik veel aan te danken heb en waar ik heel veel geleerd heb, deze mensen ook begeleidde.

Ik vind het zo ontzettend jammer dat er weer in feite maar een half verhaal op tv te zien was. Het is dat ik me wat verder in het programma verdiepte, de site eens ging bekijken en zo er achter kwam dat er nog een heel verhaal achter schuil ging. Maar laten we reëel zijn, wie van de kijkers doet dat?

 Maar goed, dat even terzijde want eerlijk is eerlijk, tot nu toe is het wel het meest eerlijke programma over wat afvallen voor mensen zoals ik eigenlijk betekend. Dat je echt een soort van “levenslang” hebt….

Toen ik in een gesprek met mijn coach Dave het erover had, kwam ik tot een inzicht. Een inzicht m.b.t. mijzelf.

Ik had de uitzending gezien waar men terugblikte met “mister Obese”  Danny. Tijdens de uitzending bleek dat hij maar liefst 40 kg weer was aangekomen, in 1 jaar!
Tijdens de uitzending klikte het ineens bij mij.
Danny was tijdens het programma eigenlijk gewoon doorgeslagen. Hij was gaandeweg met een wedstrijd bezig, bloedfanatiek, vastbesloten om te winnen. Hij sportte zelfs op een gegeven moment een uur of 5 per dag! Zijn coach sprak ook zijn zorgen daarover uit, maar ondanks dat werd Danny mr. Obese om de doodeenvoudige reden dat hij zijn streven ruim gehaald had…..
Het wedstrijdelement zat er dus ook wel degelijk in.
De klik die bij mij kwam had met mijn eigen traject te maken destijds bij de obesitaskliniek.
Want toen ik dit alles zag, toen kwam het besef ineens glashelder door dat ook ik destijds bezig was geweest met een wedstrijd. Ook ik was bloedfanatiek, vastbesloten om het meeste van allemaal af te vallen.
Enig nadeel van een wedstrijd is, is dat er een finish is……

Danny was van origine een echte sportman, de stimulans om te sporten was bij hem dus helemaal niet zo hard nodig. Bij hem was juist het stukje psychologische begeleiding veel en veel belangrijker.

Ik weet natuurlijk niet hoe intensief hij op dat gebied is geholpen, dat werd niet in beeld gebracht.
En eerlijk is eerlijk, om dat stukje aan te pakken moet je zelf ook bereid zijn. Je moet er klaar voor zijn om heel eerlijk naar jezelf te kijken, en geloof me, dat is verre van gemakkelijk.
Dat stukje, dat heb ik dus gemist bij het programma. Want ja, goede voeding en genoeg beweging is wezenlijk als je echt een goed resultaat wilt bereiken en zeker dat sporten helpt je ook om een positiever gevoel over jezelf te krijgen.
Maar dat stukje psyche is in mijn ogen het allerbelangrijkste in het hele verhaal.

Ook ik heb net zoals Danny, de teugels laten glippen na het traject. Al ging het bij mij heel geleidelijk. Slechte gewoontes slopen er toch weer in, ik kreeg een andere baan wat een stuk intensiever was en ik meer tijd kwijt was met reizen, mijn crosstrainer ging stuk etc. etc.

Goddank ben ik niet volledig gestopt met sporten anders was het resultaat waarschijnlijk helemaal dramatisch geweest.
Blijkbaar was ik nog niet helemaal klaar om heel eerlijk naar mezelf te kijken, hield ik nog wat deurtjes gesloten.

Gelukkig kwam er een moment dat ik echter doorhad dat ik behoorlijk aan het afglijden was naar een plek waar ik niet wilde zijn. En ja, natuurlijk vind ik het jammer dat ik het zover heb laten komen maar…. Ik ben niet meer boos op mezelf. Want juist dat soort negatieve energie is funest voor mensen zoals ik. Juist dat soort gedachten maken dat je je nog slechter voelt dan je al deed en maken dat je nog verder wegzakt.

Gelukkig heb ik nu een manier gevonden die bij me past. Minder intensief zo lijkt het maar met een lange termijn gedachte erachter.

Nu, een jaar later, kan ik concluderen dat het erg goed met me gaat en durf ik ook te beweren dat er echt een knop om is. Gewoon, omdat ik veel opener en eerlijker durf en kan vertellen over mijn uitdagingen op mijn weg (zoals in dit blog). Ik dus veel meer van mezelf laat zien en deel.

En ja, het gaat langzaam. Was ik bij de obesitaskliniek na 66 weken 40 kg kwijt, nu ben ik na een goed jaar ruim 27 kg kwijt.
Maar zoals ik al zei, er is wel een wezenlijk verschil. Ik ben nu niet met een wedstrijd bezig, ondanks dat ik aan mijn “race tegen de kilo’s” wel een sponsoractie heb verbonden.
Die sponsoractie is een extra stimulans maar mijn grootste doel is om op een gezond gewicht te komen op een gezonde, evenwichtige manier. Op een manier die goed voelt en vol te houden is, op een manier wat een soort van 2^e natuur moet worden.
En daar zit het grote winstpunt voor mij.
Het voelt nu niet als een wedstrijd, als iets met een finish streep aan het einde. Het voelt nu als iets wat bij me hoort, en iets wat de rest van mijn leven bij me zal horen.
Ik zal altijd alert moeten zijn op mijn eet en beweegpatroon. Doordat ik ooit een crash-dieet gevolgd heb, heb ik destijds zoveel schade toegebracht aan mijn stofwisseling dat ik altijd minder calorieën tot me kan nemen dan een “normaal” mens, wil ik niet aankomen.
Dat is een gegeven, daar hoef ik niet zielig om te doen, dat is gewoon zo. En ik zeg bewust dat ik daar niet zielig om hoef te doen want ieder mens heeft zo zijn/haar uitdagingen in het leven.

En eerlijk is eerlijk, ik heb het grote geluk dat ik een coach heb gevonden die me op een hele prettige manier begeleid. Die een gezonde dosis mensenkennis heeft en vaak de juiste vragen stelt waardoor ik tijdens onze gesprekken veel over mezelf leer, ondanks dat ik al zoveel aan zelfonderzoek heb gedaan tijdens mijn Reikiopleidingen.

Een van de dingen die me helder werd is dat ik een type ben die eigenlijk altijd alles zelf wil doen, het misschien wel als zwak zag om hulp nodig te hebben. Maar ergens gaandeweg het afgelopen jaar heb ik dat eindelijk los gelaten en kan ik ook toegeven dat ook ik het niet allemaal alleen kan.

Ik heb dus een hele weg al achter me, en er zal nog een hele lange weg volgen, voordat ik op het punt aanbeland ben van een “gezond gewicht”.

Deze keer zit ik echter zo lekker in mijn vel, en al zo lang, dat ik er alle vertrouwen in heb dat ik nu echt een ommekeer heb gemaakt.
Om bovenstaande woorden kracht bij te zetten een stukje film van ons optreden op 30 sept ;)

En dan kom ik weer terug op het programma en mijn ergernis. Want het doet me pijn, het raakt me echt in mijn ziel, dat er altijd zo de nadruk ligt (of lijkt te liggen) op de korte termijn.

Ik hoop echt oprecht dat in de toekomst ook het stukje psyche meer en meer in beeld wordt gebracht. Voor mijzelf is dat niet zo nodig, maar er zijn zoveel mensen in Nederland die nog een hele lange weg te gaan hebben en die ik het toewens een echte klik te maken.
Het liefst zou ik zien dat ze een lange termijn programma maakten, een waarin ze mensen volgen in een periode van 2-3 jaar. Maar ja, ik vrees dat dat een wens zal blijven, waarschijnlijk verkoopt dat minder….

En ik hoop ook van harte dat de overheid en verzekeringsmaatschappijen ook een duit in het zakje doen. Nu is het nog vaak zo dat je eerder een bestraffend vingertje krijgt als je ongezond leeft terwijl iedereen weet dat positieve motivatie veel beter werkt.

Toen ik onder behandeling was van de obesitas kliniek verbaasde het me al. Fase 1 en 2, in totaal geloof ik zo’n 1600 euro, werd volledig vergoed door de ziektekosten verzekeraar op een eigen bijdrage. Er waren echter ook mensen die het volledig betaald kregen van hun werkgever…
Maar…. Het allerbelangrijkste stuk in mijn ogen, de nazorg. De 3^e fase waarin je maandelijks terug zou komen, juist die hele belangrijke fase werd NIET vergoed door de verzekering.
Nu ben ik wel van mening dat je uiteindelijk zelf een grote verantwoording hebt in dit hele stuk en dat je er best zelf ook moeite (financieel) voor mag doen maar toch….

Ik zou het zo fijn vinden als de generatie na mij, de generatie van de toekomst op een positieve, effectieve en langdurende manier geholpen zouden worden om hun weg in een gezonde leefstijl te vinden en vast te houden.

Dat is mijn wens voor al die jongeren die nog die hele weg te gaan hebben, mijn wens voor alle mensen die wat minder zelfvertrouwen hebben als ik nu heb, al die mensen die nog in zichzelf opgesloten zitten. Ik wens ze toe dat ze snel open mogen bloeien, dat ze mogen gaan ervaren wat ik ervaar. Kunnen gaan genieten van het leven zoals ik het nu kan en dat ze nooit meer terug hoeven naar de eenzaamheid van het niet begrepen en het gevoel van uitgekotst worden door de maatschappij.

Dat wilde ik even kwijt….