Over mij

Mijn foto
Verre van slank maar lekker in mijn vel. Verre van het schoonheidideaal maar opmerkelijk vaak erg gelukkig. Verre van "normaal" and loving it. Wel een echte vrouw met alle bijbehorende "gebruiksaanwijzingen", een meisjes meisje in de zin van graag shoppen (liefst alleen), lekker tutten (maar wel effectief), en schoenen heb ik nooit te veel (vind ik). Mijn grootste uitdaging in dit leven tot nu toe is mezelf accepteren op allerlei vlakken en tegelijkertijd een zo gezond mogelijk gewicht te "vinden". En over die zoektocht gaat dit blog tegenwoordig.

zaterdag 26 januari 2013

Stilte

Hi lieve mensen,

Tja, voor het eerst zolang ik me kan heugen heb ik geen inspiratie voor mijn blog. That is.... er is niets wat zich al in mijn hoofd gemanifesteerd heeft waar ik perse wat over wil schrijven.
Iedereen die me kent weet dat ik zelden volledig zonder praatstof ben.....grijns.

Maar ja, op dit moment is het gewoon even stil.... Stil in huis (Ardie is het grootste deel van het weekend weg) maar ook stil in mij....
En jongens wat geniet ik daar van!

Het waren een paar pittige weken.
De schietpartij in onze straat had er harder bij me ingehakt als dat ik in eerste instantie wilde toegeven. Ik was even helemaal uit balans, zowel in mijn doen en laten als m.b.t. eten en bewegen.
Daarna (of misschien wel dankzij) kreeg ik behoorlijke maag/darm klachten waardoor ik ruim 8 dagen veel van mijn tijd doorbracht op het toilet (ik bespaar jullie de details).
Je zou misschien denken dat dat in elk geval een gunstig effect zou hebben op m'n gewicht maar helaas, het werkte eerder averechts. Mijn energielevel zakte behoorlijk, en donderdag had ik daar blijkbaar een dieptepunt in bereikt, ik was niet vooruit te branden met sporten!
Ondanks dat voelde ik me echter niet ziek en heb ik ook gewoon de hele tijd gewerkt. Gisteren merkte ik echter wel dat ik niet meer zo alert was, ik dingen door elkaar haalde etc.. Het werd dus tijd dat ik weer mijn gewone zelf werd!
Uit frustratie heb ik 2 stroken pure chocolade naar binnen gewerkt en een banaan. En of dat nu het wonder medicijn voor me is geweest of dat mijn buik net op dat moment besloot weer normaal te doen, geen idee maar eindelijk voelt het weer in balans. Hehe.

Gevoelsmatig was ik een week geleden al zover. Ik voelde me hartstikke lekker in mijn velletje. Nu mijn buik ook meewerkt voelt het weer helemaal als Jet.

En echt, ook de afgelopen weken heb ik ondanks die buik en de disbalans, ontzettend genoten van zoveel! Soms vraag ik me wel eens af wat het maakt dat ik zoveel mooie dingen mag beleven. Ondanks e.e.a. aan pittige dingen voelt m'n leven als een aaneenschakeling van bijzondere, prachtige en feestelijke gebeurtenissen.

Op mijn werk zijn we bv. gestart met "Meditatie voor en door VieCuri". Wat simpel gezegd wil zeggen dat medewerkers (die er ervaring mee hebben) meditaties verzorgen voor hun collega's. Wel te verstaan in eigen tijd voor zowel de collega's als de mensen die de meditaties verzorgen.
Het is bedoeld als een kort moment op de dag voor jezelf, of weer even helemaal tot jezelf te komen waardoor je de rest van de dag met nieuwe energie tegemoet kunt treden. De eerste reacties zijn in elk geval erg positief en vorige week vrijdag mocht ik de 1e sessie leiden. Zie hiervoor het blog van Rianne.

Zaterdag de 19e waren we bij de Kermenaaj visite in Merselo, samen met mijn zus en zwager. En mijn god wat hebben we gelachen! Wat een ongelooflijk gave avond!
Echt heel erg veel mooie en bijzondere acts, wat een talent toch daar in mijn mooie geboortedorpje.
Bij de groep waar ook mijn broer onderdeel van is heb ik echt met tranen in mijn ogen van 't lachen gezeten. Wat hadden ze een prachtige act in elkaar gedraaid!




Zondag de 20e zijn we bij Eddy en Omaira, twee schatten van vrienden, op bezoek geweest en aansluitend bij "Michelangelo" in Nettetal gaan eten. Wat een bijzondere man deze Italiaanse kok in hart en nieren, wat hebben we genoten!



Kortom, ondanks alles hebben we ook deze weken weer prachtige dingen meegemaakt.

En de stilte? Ik vind 'm heerlijk, geniet er enorm van. Misschien juist wel omdat mijn dagen vaak gevuld zijn met werk en veel mensen om me heen. Geen idee.
Daarom hou ik het nu dus ook kort. Ik ga nu lekker mijn gitaar erbij pakken en even heerlijk in m'n eentje wat tokkelen en zingen.
Man o man wat heb ik het toch goed!

Fijn weekend allemaal
xxx
Harriette

maandag 14 januari 2013

Derek Ogilvie


Zo, het weekend is weer zo goed als voorbij. En wat een bijzonder weekend weer!
Het weeg resultaat waar sommigen van jullie op zitten te wachten? Nog heel even geduld! Daar staat een blog van klaar maar ik moet even een paar dingen checken voordat ik het kan posten.
Sorry.

Vandaag (zondag) was de surprise dag die de buren voor ons hadden georganiseerd. Helemaal NIETS hadden ze losgelaten en ja, ik was nieuwsgierig. Had gisteren nog een poging op Google gedaan om te kijken of ik een bijzonder evenement, niet al te ver weg kon vinden (we moesten tenslotte om 12 uur klaar staan, voor Amsterdam vertrek je vroeger...). Maar nee, niets gevonden.
Wel zei ik nog tegen Ardie "misschien willen ze wel met ons naar onze favoriete Japanner", ik wist dat ze dat nog wel eens mee wilden maken. Maar goed, dan vertrek je niet om 12 uur...



Al snel was duidelijk dat we richting Nijmegen vertrokken. Toch de Japanner?
De stemming zat er goed in, wat hadden ze een lol dat ik al zo vroeg wakker en nieuwsgierig was. En wat had ik een lol, ik vind zoiets toch zo leuk he!
Als iemand de moeite doet om je een verrassing te bezorgen.... (ik weet uit ervaring hoe leuk het is om voor iemand te doen), hoe bijzonder is het dan, als het dan ineens voor ons gedaan wordt....



In Nijmegen kwamen we bij het Keizer Karel plein aan en daar zag ik een concertgebouw, ik had al zo'n gevoel van theater (had die dag daarvoor nog aan Rieu gedacht maar goed, die zit meestal in Maastricht of echt heel ver weg...).

De auto werd geparkeerd op 't dak van een winkelcentrum, de winkel die buurvrouw "open" zag was volgens mij een coffee shop maar goed, whatever ;)



Volgens de buren moesten we richting het Keizer Karelplein. Heel toevallig had ik al eens op dat dak gestaan jaren geleden met mijn vriendin Hellen, dus ik wist de weg. Al snel waren we weer bij het plein, langzaam ging een (spaar)lampje branden. Kwam Derek Ogilvie niet ook hier?
Ook had ik buurvrouw wel er eens over gehoord dat ze daar wel eens heen zou willen, en had ik mijn enthousiaste verhalen over destijds in de Theaterfabriek ook niet met ze gedeeld?
Ze hadden losgelaten dat ze zeker wisten dat ik het leuk zou vinden, ze twijfelden over Ardie....

En jawel hoor, daar was het theater, we draaiden er naar af, en daar stond het.
Today in this theater of zoiets... Derek Ogilvie!
Ik werd nog blijer dan ik al was (en jullie weten, ik kan al zo'n blije gup zijn), volgens mij heb ik vanaf dat moment een grijns van oor tot oor gehad....



Even nog wat gedronken in het café. Bij gratie Gods werden er nog een paar muffins opgesnord. De buren hadden eigenlijk gedacht daar nog wat te kunnen eten :)

 

Maar goed, om 14.00 uur begon de show, dus eigenlijk was er ook niet veel meer tijd dan een paar koppen koffie en een rondje wc (waarom maken ze in een theater, waar zoveel mensen in kunnen, zo weinig wc's?).

Het bleek dat toen onze buren boekten, het programma al bijna uitverkocht was. Alleen al het bemachtigen van kaartjes was dus al een avontuur op zich geweest. Maar goed, ze hadden toch maar mooi 4 kaartjes, op een rij. Op het balkon, allerlaatste rij (rug vrij is wel heel prettig), niet te enthousiast opspringen want dan stoot je je hoofd (he buuf). Maar echt. Jet was blij, Jet was blij!
En ja, Ardie natuurlijk ook ;)


De foto's zijn natuurlijk gemaakt voor aanvang voor de show, nog voor het moment dat aangegeven werd dat er geen opnames meer gemaakt mochten worden. Daarna had ik wel wat anders te doen! :)
Het duurde niet lang tot de lampen doofden en man o man, ik vond het bijzonder!
Over inhoud van de diverse readings ga ik niet in. Zoals in de show ook wordt gezegd, je mag de mensen die een reading krijgen wel respecteren, en dat wat verteld wordt, hoeft niet meteen de hele wereld over... En ja, daar geef ik hem helemaal gelijk in.

Een ding wil ik echter wel kwijt.... Want op een gegeven moment kreeg ik de kriebels. Al die dingen die verteld werden....... ging dat niet over onze eigen buuf? Alle verhalen had ik wel eens gehoord, alleen het aantal kinderen uit het gezin wist ik niet. Ik fluister naar haar, zie haar twijfel (het gaat ook zo ongelooflijk snel!). Maar na wat op en neer gefluister gaf ze toch richting Derek aan dat het om haar ging.


Je moet dan met allebei je armen zwaaien zodat de geluidsmensen en camera je snel kunnen vinden, zodat ook iedereen in de zaal het kan volgen, en je verstaanbaar bent (je krijgt een hand microfoon).
Ergens tijdens de reading wilde Derek zien met wie buuf daar was, maar hoe de camera ook zocht, hij vond ons niet en nee, wij stonden niet op (Sorry Derek).

Aan de ene kant ben je een beetje overdonderd dat het nu zo dichtbij is. Aan de andere kant was ik volop bezig te vertalen voor de buuf want Derek praat erg snel en de vertaler bleef deze keer wat achter, en eigenlijk...... weet je...... het ging niet over ons. Af en toe gepaste bescheidenheid mag ook wel..... toch?
Derek vond het in elk geval dolkomisch dat buuf en haar man zo ver (ja logisch... Ardie en ik zaten er tussen!) van elkaar zaten.
De grapjes tussendoor verteld hij trouwens (vind ik) ook heel goed getimed. Op het moment dat het erg emotioneel wordt, maakt hij even een kwinkslag. Sommigen vinden dat misschien niet respectvol. Ik persoonlijk vind dat juist HEEL respectvol. Er worden soms hele persoonlijke dingen van de mensen die een reading krijgen, gedeeld met een pakweg 500-600 mensen... Een grapje tussendoor kan je dan echt wel even lucht geven....pffff.

En oh ja, je mag ALTIJD een reading weigeren, zolang je maar even aangeeft dat het over jou gaat maar dat je geen reading wilt. Dan kan hij verder en is het klaar.

Al met al, echt heel bijzonder vonden wij viertjes.

De terugweg was even een tikkeltje eng. De straat waar onze auto op het dak stond was inderdaad een straat met coffeeshops en op het tijdstip dat we terugkwamen dus ook dealers. We werden aangesproken, maar ik geloof dat onze reactie (verbaal en non verbaal) duidelijk was. Bah!
Maar ach, dat was op het dak alweer bijna vergeten ;)

En dan, als dikke vette en erg lekkere kers op de pap? Een etentje bij... jawel.... onze favoriete Japanner!
Kijk en krijg het water in jullie mond ;)


 






Sorry, ik had honger... iets te laat met het maken van een foto... :)
 

Heej..... op tijd! Maar....eh.... sorry.... toetje ben ik vergeten ;)

 



En voordat je het weet is het dan tijd om naar huis te gaan....

Welterusten allemaal en nogmaals lieve buren...... Dank jullie wel voor deze hele bijzondere dag.

Liefs,
Harriette (maar dank je wel natuurlijk ook namens Ardie!)


PS.
Ik heb nog een paar prachtige foto's van Ardie en de buurtjes maar ja. Ik kan op dit moment niet meer vragen of ze oké zijn met plaatsen er van en ach...... sommige dingen mag je ook wel een beetje privé houden ;)

zondag 13 januari 2013

Uitstel ... geen afstel

Hi lieve mensen,

Waarschijnlijk zitten een aantal volgers/sponsoren vol spanning af te wachten wat het weeg resultaat gisteren (vrijdag 12-1-2013) opgeleverd heeft, aangezien ik had gemeld dat ik daarmee de sponsoractie zou afronden.

Tja, soms gaan dingen anders dan gedacht. Zoals een aantal van jullie inmiddels weten was ik afgelopen week behoorlijk uit balans, waardoor ook het eten en het sporten toch ietwat uit balans raakten.
Was ik de voorgaande weken goed bezig mijn streven van - 2 kg te halen, afgelopen weekend ging het faliekant mis. Eigenlijk kon het me ook gewoon even niet meer schelen.
Niet dat ik achterlijk over de schreef ben gegaan, maar de motivatie die ik (bijna) altijd heb om goed op mijn eten en sporten te letten, was even ver te zoeken. Goh...... Harriette blijkt ook maar een gewoon mens! :)

Zo voelde het afgelopen week. De ezel......ja duh, dat ben ik, de lading dat wat er in mijn hoofd rondspookte ;)
Eigenlijk was ik geneigd om mijn moment met Dave maar uit te stellen zodat ik de "schade" in kon halen. Maar ergens had ik ook gewoon behoefte om te zien wat het gedaan had, want tja, mijn eigen weegschaal is nooit zo eerlijk als die van Dave ;)
Tijdens het wegen bleek inderdaad dat er 9 ons bij was gekomen sinds de vorige keer. Maar... aan de andere kant was er sinds de vorige keer ook ruim 1% meer spiermassa. Wat volgens Dave wilde zeggen dat ik op gewicht was gebleven. Spiergroei is natuurlijk hartstikke positief en ook te begrijpen aangezien ik inmiddels weer zwaarder aan het trainen ben. En nog een positief punt was dat mijn vochtbalans weer wat gestegen was. Al met al geen verkeerd resultaat. Ik was en ben dan ook niet verdrietig of boos op mezelf.
Maar een leuke afsluiter van 1 jaar sponsor traject voor de vrienden van Tijs vind en vond ik het niet.

Vandaar dat Dave en ik tot de conclusie kwamen dat het veel leuker is, het resultaat pas bekend te maken op de avond van de officiële beëindiging van het traject. De avond dus dat het totaalbedrag aan de vrienden van Tijs, sponsoren en belangstellenden bekend gemaakt zal worden.
Omdat we eigenlijk wel "uitgepraat" zijn m.b.t. alleen maar praten tijdens een consult gingen na het wegen meteen de sportschoenen aan en wandelden we, al pratend, in een behoorlijk pittig tempo (maar wel goed te doen) rondom een deel van Merselo.
Dave vertelde me dat hij volgende week (dinsdag dus waarschijnlijk) een andere aanpak wilde starten. Niet in de zin van nog zwaarder trainen (ik hoef geen body buildster te worden) maar weer meer cardio (crosstrainer en loopband). We moeten er voor zorgen dat mijn lijf niet teveel gewend raakt aan dat wat ik doe aan beweging, het moet regelmatig even wakker geschud worden.
Misschien wel net zoals ik? ;)

Wat me dus wel meteen een redelijk urgente to do gebracht heeft: Een leuke afsluiting regelen voor mijn sponsortraject. Liefst ergens begin februari (aangezien 13 mijn geluksgetal is, ergens rond 9 februari misschien (13 maanden)? zonder dat ik teveel met Carnaval in de clinch kom), een locatie zoeken, kijken dat Francy & Roy/de vrienden van Tijs kunnen, en Dave, en Ardie en ikzelf natuurlijk en liefst zoveel mogelijk sponsoren. Een leuke invulling aan de avond geven en het mag natuurlijk ook nog liefst niet al te veel kosten (ik ga het natuurlijk zelf dokken en niet van het sponsorgeld doen...).
Dus lieve mensen, ideeën zijn welkom! :)

Afgelopen week was buiten de stress en hectiek ook nog een HEEL leuk iets op mijn werk.
Woensdagmorgen kwam mijn leidinggevende vragen of ik de "gastvrouw" wilde zijn voor de filmcrew van RTL-Z, die donderdag tv opnames zouden komen maken bij ons.
Ja natuurlijk wilde ik dat! Meteen ook wel een "IEKS" moment m.b.t. al het andere wat nog op mijn bordje ligt, maar heej, zolang het geen hinder aan mijn andere werk brengt.... laat ik zo'n kans natuurlijk niet schieten!
Dus schoof al het niet heel dringende even aan de kant en dook ik in het script om uit te zoeken wat ik nog te doen had.

Natuurlijk had ik er blind op kunnen vertrouwen dat alles goed afgesproken en gepland was maar ja, je bent secretaresse of je bent het niet. Vertrouwen is goed, checken is beter.
Ik kwam in het definitieve script een wijziging tegen, waarin stond dat er bij de hoofdingang gefilmd zou worden, terwijl tot die tijd alleen gesproken was over filmen op onze afdeling.
Gezien de privacy bescherming m.b.t. onze patiënten leek het me verstandig even te checken bij onze afdeling communicatie wat de regels hierin zijn.
Ook leek het me verstandig de gebruikers van de leer/flexplekken in de bibliotheek te waarschuwen dat er donderdag opnames gemaakt zouden worden. Iedereen die geen zin in dat soort dingen heeft kan er dan tenslotte tijdig voor kiezen niet te komen of op een ander tijdstip. Dus nog 'even' posters gemaakt volgens het officiële format van interne VieCuri posters en op alle werkplekken in de bibliotheek en op de leestafel gehangen.

Donderdagmorgen bij binnenkomst om 07.30 uur (normale tijd) de mensen van de informatiebalie bij de hoofdingang verteld dat ze in de loop van de ochtend een camerateam konden verwachten. Van de afdeling communicatie nog een snel cursusje "waar op te letten" gekregen en de beveiliging op de hoogte gebracht.
Ja mensen, er wordt echt niet zomaar gefilmd bij ons. Hoe zouden jullie het vinden als je naar het ziekenhuis moet voor God weet wat en er staat ineens een cameraman voor je neus?
Meteen even gekeken of de ruimte die ik gereserveerd had voor de ploeg oké was en de trainers van de training waar ook gefilmd zou worden gezegd dat ik ze voor de pauze niet zou storen. Zodat tijdens de pauze de crew met ze af kon stemmen wanneer, hoe en wat.
En ja, tussendoor natuurlijk ook nog gewoon mijn normale werk gedaan aan de balie.

Nadat de mensen van de crew binnen waren, ik mezelf voorgesteld had en zij aan mij, konden we via ze kortste weg naar de afdeling (sorry, ik loop sinds mijn -30 kg iets vlotter door). Ik vertelde ze wanneer mijn leidinggevende tijd ingeruimd had voor hun interview, wanneer de trainers beschikbaar waren, gaf een snelle rondleiding over het gedeelte waar ze zouden filmen en liet ze"hun" ruimte zien (sorry dames, ik had echt eerder moeten waarschuwen dat er poppen in die kamer lagen. Ik ben er zo aan gewend.....), vertelde nog even waar de koffie/thee stond, waar de toiletten waren en dat ze me altijd konden vragen als ze iets nodig hadden. Daarna liet ik ze alleen, aangezien ik me levendig voor kan stellen dat zij veel beter weten dan ik wat ze moeten doen qua voorbereidingen, en ikzelf altijd een beetje kriebelig wordt als iemand continu om me heen loopt. Ik ga en ging er vanuit dat zij de professionals zijn, ik hoef ze niet te vertellen hoe ze hun werk moeten doen. ;)

De Verslaggeefster was Chantalle Sampat. Een leuke en hele knappe jonge vrouw die me bekend voorkwam. Ik heb haar vast al eens gezien bij een reportage. Helaas ben ik de naam van de andere jongedame kwijt. De cameraman was een lekkere nuchtere Fries. Een stevige handdruk (net zoals van Chantalle trouwens) en een pientere & leuke kop; Tsjerk is de naam.
Kortom; een lekker jong leuk team, no nonsens en geen overbodige toeters en bellen.

De ochtend liep in mijn beleving erg soepel en relaxed. Mijn gevoel zei dat het inderdaad vakmensen waren die ik wel grotendeels hun gang kon laten gaan.
Snel na binnenkomst van het team kwam ook Daan, de directeur van Atrivision, onze leverancier van ons elearning systeem, en het bedrijf waar het item in principe over gaat. Hij vertelde me dat hij blij was dat ik als gastvrouw wilde fungeren. Tja, op de eerste plaats is het gewoon mijn werk, op de tweede plaats heb ik altijd prettig gewerkt met de mensen van Atrivision en op de derde plaats.... hartstikke leuk toch om zoiets eens van dichtbij te zien?! Maar eerlijk is eerlijk, altijd fijn als je dat soort dingen te horen krijgt.

Halverwege de ochtend kreeg ik een seintje van iemand van communicatie. Bleek de cameraman de poster gespot te hebben en getweet te hebben!
Volgens communicatie mocht ik het compliment in m'n zak steken, wat ik dus ook deed, merci Tsjerk. ;)

De tekst die ik er ter informatie op had staan valt bij deze afbeelding weg ;)

Het moge duidelijk zijn dat ik veel heb geleerd deze morgen en natuurlijk hoop ik dat het een mooi item wordt. Het zal ongeveer 2 min duren heb ik begrepen en de eerste uitzending is op 28 januari om 11.20 u bij "Ondernemend Nederland" van RTL-Z.

Natuurlijk ben ik ook heel nieuwsgierig of ze een van de shots die ze van mij gemaakt hebben gebruiken. Ik denk zelf dat ze meer dan voldoende leuk en boeiend materiaal hebben waardoor de receptioniste die aan 't werk is, net niet boeiend genoeg is. Maar goed, je weet 't nooit nietwaar?

Nu vragen jullie je misschien af of ik er rekening mee gehouden had dat ik gefilmd zou kunnen worden. En eerlijk? Ja en nee. Ja in de zin van dat ik wel 's morgens goed gekeken heb of mijn haar goed zat (vind ik altijd belangrijk en ga zelden naar het werk met een nee), en of mijn make-up niet te aanwezig was (idem). 's Morgens voor mijn kledingkast ben ik HEEL even in de verleiding geweest om mijn mooiste setje eruit te plukken maar uiteindelijk won mijn gemakkelijke (en wat mij betreft netjes genoeg) setje het waarbij ik mijn heerlijk platte schoentjes aan kan waarmee ik meters kan maken.
Tja, comfort wint het dan toch bij me. ;)
En ach, stel ze gebruiken de opnames.... dan komt toch alleen mijn hoofd of rug in beeld .......whahahahha.

Door al dat (leuke) extra werk, heb ik wel gisteren nog e.e.a. aan werk ingehaald. Niet omdat iemand dat van me gevraagd heeft maar puur omdat ik maandag graag met een rustig gevoel wil starten. Omdat ik zoals ik al zei afgelopen week wat in disbalans was en ik dat ook kon merken aan mijn kwaliteit van werken. Omdat ik gewoon een kei leuke baan heb waar ik best af en toe wat extra tijd in wil stoppen en heej, er zijn waarschijnlijk genoeg vakantieperiodes het komende jaar waar ik weer wat uren op kan nemen :)

En dan was er nog een highlight afgelopen week. Afgelopen zondag lukte het ons EINDELIJK om te gaan eten bij Eethoeve De Boogaard in Geysteren. De zaak van Jan en Anita, een bevriend stel.
Geloof het of niet, de afgelopen maanden lukte het ons gewoon niet om een datum te plannen waarbij Ardie en mijn agenda matchten.... ja ik weet het, gewoon een luxe "probleem".

Hoe dan ook. Zondag was het eindelijk zo ver. En wat hebben we genoten!
De ontvangst alleen al! Een prachtige "dame" begroette ons bij de ingang. Ik heb echt een tijdje bij haar staan kijken, wat een prachtig kunstwerk. Zucht...... zwijmel.

Kunststuk van Nel Geurts : Conratehof bloemschikken.
Het moge duidelijk zijn dat we een fantastische avond hadden bij De Boogaard. Wat een verwennerij! Wat hebben we genoten en wat voelden we ons welkom. We zullen er waarschijnlijk nog heel vaak gaan komen (niet te vaak natuurlijk, liefst na mijn weegmomenten bij Dave....grijns).

Voor nu rond ik af. Het konijnenkooi moet uitgemest en om 12 uur moeten we klaarstaan. Onze buren hebben een verrassing in petto voor ons en ze hebben geen een keer hun mond voorbij gepraat! Dedju! Jahaaaa... ik ben nieuwsgierig!

Tot gauw allemaal.

Liefs,
Harriette

vrijdag 4 januari 2013

Opruimwoede

Ja lieve mensen. Het nieuwe jaar maakte bij mij de schoonmaak kriebels los.
Het kriebelde al een tijdje maar ja, om echt goed aan te pakken heb je wel meer dan een uurtje tijd nodig. Dus stiekem, toen ik spontaan van mijn schoonmoeder vrij kreeg dit weekend, besloot ik om zonder dat Ardie het wist, eens even flink op te ruimen.

Voor m'n gevoel was het ook wel hoognodig, dit voorbeeld is niet eens zo overdreven.... Onze garage was een beetje "ontploft".

 
Dus, toen ik Ardie vanmorgen eenmaal netjes op z'n werk had afgezet, mijn ontbijt achter de kiezen had en mijn moeders huisje weer fris en fruitig was, ging ik op weg naar mijn schoonzus om de sleutel van het hangslot van hun aanhanger te halen, zodat ik deze kon meenemen.
 
Zo gezegd zo gedaan, sleutel opgehaald, naar opslagplaats, aanhanger uit de schuur over het grasveld, aangekoppeld en wat bleek toen? Paste die @#$%^^*&grrr stekker niet! Zucht..
Aanhanger weer afgekoppeld, weer over het gras teruggezeuld, aan de ketting gehangen en terug naar schoonzus om sleutel af te leveren (stom achteraf maar goed).
Naar huis en daar achter de pc gedoken en wat leerde mijn speurtocht over internet? Er bestaat zoiets als verloopstekkers voor dit soort gevalletjes.
 
 
Dus Jet in de auto naar Heuts om zo'n ding te scoren.
 
Nadat de jongeman achter de balie EINDELIJK klaar was met het intikken van what te ... hij aan het intikken was, liep hij nadat hij mijn uitgeprinte plaatje had gezien naar het rek, plukte er een uit en liep zonder al te veel woorden naar god weet waar hij zo verdomde druk mee was. Sorry, hij zal het vast niet zo bedoeld hebben (duh) maar klantvriendelijk is in mijn ogen wat anders.
Toen ik de erg (zo bleek achteraf) blonde vraag stelde aan de man aan de kassa of het wel klopte dat dat ding maar 7 pinnetjes had en onze stekker 13 gaatjes, probeerde hij mij duidelijk te maken dat het heel logisch was. Ja sorry, mijn boerenverstand kon er niet aan maar deze man was wel heel erg klantvriendelijk en zette het ding er ook nog voor me op ook! (Misschien was hij bang dat ik terug zou komen om te zeggen dat hij niet paste want jaaaaaaah, je moest er mee draaien om hem te monteren)....... grinn.
 
Dus weer terug naar Merselo, sleutel halen, aanhanger halen, aangekoppeld en jaaaa, stekker passte, nummerbord er op... nummerbord er op.... nummerbord er !@$$$$ op! Gaatje in nummerbord te klein. Aaaaaaarch! (zelfs niet na een welgemikte trap)
 
Naar huis zonder nummerbord, gaatje groter gemaakt (vraag maar niet hoe). En toen kon in EINDELIJK echt aan de bak. Want tja, ons lekke bad lag nog in de tuin en dat ding was ik nu toch echt wel beu.
 
 
Nieuwe uitdaging: Hoe krijg je in je eentje een bad van 4,57 m doorsnee en 1,07 m hoog via tuin, garage (een volle dus) op een aanhanger.


Oplossing:

Na een uurtje zwoegen was het resultaat er ook naar.




Waarna ik ietwat bezweet richting gemeentewerf trok. Ik hoefde zelfs maar 1x te stoppen i.v.m. klapperend plastic .... ;)

Nadat de hele kar gelost was, soms met wat hulp van de mannen daar. Toog Jet weer richting Merselo om de aanhanger weer aan de ketting te hangen.
Wat bleek toen ik het slot dicht klikte...... Ja.... echt waar...... had ik de andere kant van de ketting er niet tussen zitten! 0 effect dus op die manier!

Naar de eigenaar van de schuur en gelukkig, hij had ook een sleutel. Pffffff

EINDELIJK kon ik naar huis om mijn 3e mok koffie die dag naar binnen te gooien. Dat ging nog net lukken voordat ik Ardie weer van z'n werk moest halen.

Zo trots als een .....


reed ik daarna naar huis en later naar Ardie.

Maar echt. Er waren aardig wat momenten vandaag dat ik spijt had dat ik mijn 1e impuls toen ik vanmorgen van het wegbrengen van Ardie niet gevolgd had.

Wat dat was?

Nog HEEL even terug naar dat lekkere warme nestje van ons.... ;)

Fijn weekend!