Rode loper

Een tijd geleden viel de uitnodiging voor het 3-jaarlijkse personeelsfeest van VieCuri in de bus. Ik las de uitnodiging en vond meteen leuk wat zag. Thema "Rode loper" met de vraag "dress to Impress".
En was (zo bleek gaandeweg) niet tegen dovemansoren gezegd.
Eigenlijk wist ik meteen dat ik voor deze avond 'alles'  uit de kast wilde halen, tja, volgens mij schreef ik het al vaker, ik ben wat dit soort dingen betreft toch echt wel een 'meisjes meisje'. Dus ging ik op zoek naar een (betaalbare) 'gala' jurk op internet.
Ik weet niet hoeveel sites ik bezocht heb, ontelbare jurken tot in detail bekeken, maar DE jurk zag ik niet. Het was daarbij ook knap lastig een beeld te krijgen hoe die jurken (ik bedoel, de zeldzame exemplaren die mij zouden passen) me zouden staan aangezien ze altijd geshowd worden op modellen met maximaal maatje 36 (ik heb best fantasie maar dat is teveel gevraagd).
In een grote matenwinkel vond ik uiteindelijk wel 1(!) jurk maar ik vond zowel de kleur als ook het model niet echt geweldig, het model wat het showde was nog steeds een maatje of wat kleiner dan ik, en de prijs was nog altijd meer dan ik wilde uitgeven voor (waarschijnlijk) 1 avond.

Nu is het zo dat ik een groot voorbeeld heb in de Nederlandse showbizz wereld, een vrouw die zowel met lef zichzelf durft te laten zien, maar die bovendien een vakvrouw is in wat ze doet. En dat is Karin Bloemen.
Al jaren verzucht ik tegen Ardie: 'wat zou ik graag eens in zo'n jurk optreden'. Nu met dit feest in zicht begon er langzaamaan een stout plannetje te broeien, en na wederom (jawel) een goed gesprek met zus, zette ik door.
Ik zocht haar website op, vond een pagina met contactgegevens en mailde met als titel 'brutale vraag', mijn wens. Omdat ik geen ellenlang verhaal wilde schrijven (jullie kennen me) maar wel heel duidelijk wilde zijn waarom dit idee ontstaan was, vertelde ik in de mail wat voor inspiratie Karin voor me is op verschillende manieren, en hoe graag ik eens in zo'n jurk zou willen staan. Vertelde beknopt over zowel het VieCuri feest als ook mijn familie reünie die de dag er na zou zijn en waar ik mijn eigen versie van 'ons Dorp' wilde zingen, en dat ik dit nummer heb ik omgeschreven nadat ik haar het origineel hoorde zingen en bevestigd kreeg dat ook vrouwen dit nummer prachtig konden zingen.
Daarna kwam de vraag of ik misschien een jurk van haar voor een zacht prijsje kon overnemen of misschien lenen, en vermelde voor de zekerheid mijn maat erbij.
Kortom, ik trok weer eens de stoute schoenen aan, verstuurde de mail en heel raar, ik had zo'n voorgevoel dat het wel eens wat zou kunnen worden...
Lang hoefde ik niet te wachten, twee dagen later had ik mail terug van het management. De 'normale' jurken van Karin waren me te klein, maar ze had wel twee overslagjurken die zouden moeten passen, dus als ik het geen probleem vond zelf voor een korset en petticoat te zorgen, dan kon er wel wat geregeld worden. Ik moest de mail twee keer lezen voordat het echt doordrong, whoehoe!
We mailden wat over en weer, er werd een afspraak gepland om de jurk te gaan halen en gaandeweg kreeg ik door dat Karin daar zelf bij aanwezig zou zijn.
Omdat je zo'n dag niet in je eentje wilt beleven, mijn zus Marij altijd voor me klaar staat en collega/vriendin Rianne me een lift aanbood, togen we 26 oktober met z'n drieën richting Amsterdam.
We hadden wat file's, en we dachten te parkeren bij het Olympisch stadion, maar ik had het verkeerde adres erbij gezocht waardoor we ineens bijna in centrum Amsterdam stonden. Uiteindelijk parkeerden we bij Nemo, zochten de tram en stapten uiteindelijk, om nog op tijd te zijn in een taxi. Onderweg vroeg de taxi chauffeur heel belangstellend waarnaar we op weg waren en ik vertelde het verhaal, tot enthousiasme van de man. Eenmaal aangekomen zag hij al dat Karin ook net gearriveerd was en toen ik eenmaal uitstapte wisselde ze even wat woorden met de man.
De ontvangst was hartelijk en heel relaxed. Het klinkt misschien heel stom, maar het voelde heel normaal om daar te staan, een gesprek te hebben en later om in haar kleding magazijn te staan.
Het voelde zelfs zo 'gewoon' dat ik totaal vergat om foto's te maken. Ik was alleen maar aan het genieten. Het voelde alsof ik in een snoepwinkel stond, maar dan vol met de meest prachtige jurken.
Karin babbelde ondertussen gezellig met ons alle drie, vertelde dat ze net terug was uit Rio en dat ze de avond ervoor nog een optreden had gehad dus dat ze nog even moest opruimen.
De eerste jurk die ik aanpaste was de zogenaamde 'rozenjurk' een jurk van rekbaar materiaal met daarop heel veel bloemen, ik vond hem mooi maar kon even niet het totaalplaatje voor mijn geest halen, vroeg me af of het niet te 'carnavalistisch' was voor zo'n avond. De andere jurk was 'de dreamgirl jurk' van de show in Ahoy in 2004. Iets meer ingetogen alhoewel hij vol zat met grote pailletten. Onder deze jurk hoefde geen petticoat (iets wat ik juist wel graag wilde) omdat hij een sleep had, en hij zat wat krap in de mouwen, waardoor Karin Marij wees hoe ze dag heel gemakkelijk kon verhelpen. Ik verbaasde me er over dat ze het blijkbaar geen probleem vond als we er aan gingen knutselen. Uiteindelijk koos ik voor de laatste jurk alhoewel ik het lastig vond. Ik verwachtte dat dat de mooiste jurk voor de gelegenheid was. Toen ik het koffer al gesloten had zegt Karin ineens 'anders neem je ze beiden mee, kun je thuis nog even rustig kiezen'. Misschien voelde ze aan dat de andere jurk eigenlijk beter paste? Voordat ik kon vragen of ze er iets voor wilde hebben, of een borg of zo kwam ze zelf al met de opmerking 'ik wil wel een foto, dat is mijn beloning!', nou die belofte kom ik graag na. Hoe dan ook, ik liet het me geen twee keer zeggen, koffer open, andere jurk erbij en toen was het ook alweer tijd om te gaan.
Na nog even buiten op de stoep geanimeerd gesproken te hebben over afvallen en alles eromheen, werd er hartelijk afscheid genomen.

Helaas heb ik geen mooie heldere foto van ons samen, zal proberen er aan te denken er te maken als ik de jurk ga terug brengen ;)

Na nog even gezellig wat gegeten en gedronken te hebben in de stad, vertrokken we weer huiswaarts, gezellig babbelend, nagenietend van de heerlijke dag.

De weken er na was het vreselijk moeilijk voor me te houden wat voor outfit ik 'gescoord' had voor het feest. Soms kon ik het ook echt niet voor me houden en vertelde ik het aan mensen waarvan ik zeker wist dat ze het niet zouden verklappen. Even samen genieten van de voorpret is tenslotte zoveel leuker. Inmiddels had ik toch besloten om voor de rozenjurk te gaan. Ardie zag hem voor het eerst en wist meteen zeker DAT is hem, en later bleek dat ook Rianne het gevoel had dat deze beter bij mij paste. En tja, ik wilde eigenlijk wel heel graag een wijdvallende jurk met petticoat.
Marij ging aan de slag om een petticoat in elkaar te draaien op patroon van de hoepel van mijn trouwjurk, met dezelfde baleinen voor een grootser effect. De zaterdag voor het feest toog ik met schoonzus Anita naar Masu in Panningen voor mooie accessoires en om Rianne's en collega's outfits te bewonderen die ze die dag op zouden halen. En tjonge, het waren inderdaad plaatjes!
Al snel vond ik een mooi setje 'juwelen', en even later had ik ook een leuk passend tasje gevonden.

De vrijdag er voor had zus de rok klaar en die avond ging het complete setje voor het eerst aan. Het voelde zo gaaf! Ik moest het met iemand delen dus togen we richting buren om even te showen, en daar in de spiegel in hun hal zag ik mezelf voor het eerst. Ik moest mezelf eigenlijk even knijpen, kon het beeld bijna niet geloven.... Vanaf dat moment liep ik alleen nog maar te glimmen.

De zaterdag van het feest was ik in alle vroegte al wakker, kriebels in mijn buik nog erger dan op mijn trouwdag! Ik leek wel een puber. Over en weer gingen de berichtjes tussen Rianne, collega en ik, we hadden toch een portie lol en voorpret! Collega's waren inmiddels stik nieuwsgierig (hadden we wel voor gezorgd), we konden bijna niet wachten tot de avond.
Om twee uur had ik een afspraak bij de kapper om mijn haren op te laten steken, en ik moet zeggen, petje af. Nadat ze klaar was leek het net of ik lang haar had, had ik een mooie toef krullen op mijn hoofd en ging ik langzaamaan het totaalplaatje zien. Eenmaal thuis ging ik aan de slag met de make-up, werd ik ingesnoerd door Ardie en mocht ik het spul eindelijk allemaal aan.
Gelukkig paste ik nog in de auto en zo togen we vol voorpret richting vriend Mark die deze avond mijn 'date' zou zijn.

Mijn 'date' die ik het grootste deel van de avond kwijt was

Samen vertrokken we richting de plek waar we zouden verzamelen en daar druppelden de collega's een voor een binnen. De reacties waren erg leuk en lief, de verrassing was goed gelukt.
Ardie begeleide me nog naar de schouwburg en daar kon het feest beginnen.
Vanaf dat moment heb ik om de 5 minuten uit moeten leggen hoe ik aan de jurk kwam, of ik hem zelf gemaakt had, of ik geen grapje maakte als ik vertelde dat het echt een jurk van Karin Bloemen was. Mensen gingen met ons (want Rianne en collega waren ook plaatjes) op de foto, we flaneerden ons helemaal suf, werden geregeld geïnterviewd en gefilmd, en dansten we dat het een lieve lust was.

 

Rond kwart voor elf werd ik in 'studio 2' verwacht, want wat nog niemand wist... ik zou die avond ook nog tafeldame zijn van Pierre Wind tijdens zijn 'programma' kom je bij me eten? Ik kreeg e.e.a. uitgelegd en toen ging het ook al van start. Pierre gaf een inleiding waarom ik daar zat, dat ik een bijzondere jurk aan had maar ook dat ik zoveel ben afgevallen. Hij vroeg ook hoeveel ik nu woog (slik) waarop ik uiteindelijk eerlijk antwoordde. Hij reageerde erg leuk, had oprecht respect en bewondering voor wat ik tot nu toe klaargebokst had. Daarna werden de andere gaste en ik uitgenodigd hem te helpen in de keuken, erg leuk allemaal en ik dacht eigenlijk dat we al aan het eind kwamen. Maar terwijl de andere gaste weer mocht gaan zitten moest ik nog even blijven, ze hadden nl. nog een cadeautje voor me als compliment voor mijn prestatie, en kreeg ik een prachtige champagnekoeler met een heerlijke fles wijn cadeau. Maar.... er was nog een verrassing, en daar kwam ineens Ardie aangelopen! Had hij al drie uur beneden in de artiesten foyer gezeten tot dat moment! Ik was stomverbaasd.
Ik mocht gaan zitten terwijl de mannen samen een lekkere salade voor me maakten.
Daarna was het ook al snel klaar en konden we nog even met Pierre op de foto. Iedereen zegt altijd dat hij zo druk is, en ja, hij is druk in zijn bewegingen. Maar ik vind het een erg sympathieke man, oprecht, belangstellend en gewoon heel aardig.


Daarna hebben we nog een paar uurtjes heerlijk gedanst en gefeest in de grote zaal totdat veel te snel de lichten alweer aangingen en het feest voorbij was.

Wat heb ik genoten, wat hebben WE genoten, wat een heerlijk feest, wat een geweldig thema, wat een geoliede organisatie. Wat een ongelooflijke ervaring.
Ik voelde me deze avond echt de koningin van het bal, misschien nog wel meer als op mijn trouwdag, misschien omdat ik nu wat ouder ben en er relaxter onder was, maar ook door alle super lieve reacties, de oprechte bewondering, en niet te vergeten de trotse blik in Ardie's ogen.

Ergens is het jammer dat de jurk terug moet, ik voelde me er supermooi in, zat als gegoten, maar goed, een voordeel heeft het wel. Moet ik nog een keer naar Amsterdam, wat een straf ;)

Zusterliefde

Zoals jullie merken blog ik minder. Soms betreur ik dat, maar om heel eerlijk te zijn, gisteren werd me duidelijk dat ik ook m.b.t. bloggen een keuze gemaakt heb.
Was tijdens mijn gesponsorde afvalrace (ook) het gevoel aanwezig dat ik mijn sponsoren op de hoogte 'moest' houden van mijn vorderingen, inmiddels heb ik het besluit genomen alleen een blog te schrijven als ik het gevoel heb iets te vertellen te hebben.
Natuurlijk niet alleen maar hele serieuze onderwerpen, dat bedoel ik juist niet. Wat ik bedoel is dat ik alleen wil schrijven op het moment dat het van binnen kriebelt, dat een verhaal er uit 'moet'.
Het schrijven is mijn uitlaatklep, mijn manier om de vele bijzondere, heftige, mooi, fantastische, verdrietige, leerzame, gelukkige 'engazonogmaarevendoor' momenten met jullie te delen, maar vooral dus ook voor mezelf om dingen op een rijtje te krijgen.

Vandaag is weer zo'n moment. Terwijl ik kon uitslapen werd ik al achterlijk vroeg wakker. Kriebels in mijn buik zoals jaren geleden toen ik ging trouwen en ik voor het eerst in mijn leven mezelf als prinses uit mocht en kon dossen. En dat ik me zo uit kan dossen heb ik grotendeels te danken aan mijn lieve zus Marij.

Voor wie haar niet kent, ze is 9 jaar ouder en 1 hoofd kleiner, en qua persoonlijkheid en grootte van haar hart is ze altijd een voorbeeld voor me geweest. De hele geschiedenis hoe onze band ontstaan en zich ontwikkelde is te lang om hier te vertellen. Daar zou ik beter een boek aan kunnen wijden of zo.
Zus heeft vanaf mijn geboorte voor me gezorgd als een tweede moeder.
Onze moeder had het buiten haar gezin druk met de zorg rondom oma (haar moeder), die twee weken nadat mijn opa en opa in de aangebouwde bejaardenwoning woonden, weduwe werd.
Toen ik dus op de kleuterschool kwam, en daar een 'kijkdag' voor familie was, kreeg zus te horen "dus JIJ bent 'os Marij', we krijgen zoveel verhalen over jou te horen!
Marij was dus mijn grote voorbeeld, mijn grote zus, en deels ook mijn moederfiguur. Mam was wel echt mam, terwijl Marij degene was waar ik heenging met mijn vragen.

Mijn leven lang heeft ze alles wat ik haar vroeg, als het enigszins in haar mogelijkheden zat, gedaan. Ze heeft me jarenlang de haren geknipt toen ik ze lang had omdat kapsters naar mijn idee altijd te veel er af haalden. Ze heeft me geholpen met werkstukken, ze heeft een toneelstukje tijdens Sinterklaas voor me geschreven waar we op de hele school de blits mee maakten, en misschien nog wel het allerbelangrijkste, ze effende mijn pad door zichzelf als dochter vrij te knokken in haar pubertijd.
Mijn zus heeft me vaak verwenst, want hoe leuk is het als je met je vrienden bij elkaar zit als 17 jarige, je 8 jarig zusje er bij wil zitten? Wat heb ik gehuild toen ze veel langer dan gedacht als aupair in Engeland bleef, en wat heb ik veel brieven naar haar geschreven in die tijd (is het daar begonnen?).
Ik hing aan haar rokken omdat ik voelde dat ze afstand nam, en ze nam die afstand omdat ze dat zo hard nodig had. Allemaal heel duidelijk nu zoveel jaren later. Het knalde dus zoals dat gaat tussen zussen, tijdens mijn kindertijd ook vaak gigantisch.
Maar... vanaf de dag dat Marij besloot (heel vooruitstrevend in haar tijd) te gaan samenwonen, ze aan het werk ging in haar nieuwe huis, en mijn moeder meehielp ondanks dat het toch schande was dat 'hokken'. Ging ik mee en hielp ik waar ik kon, ik vond het erg dat ze uit huis ging, maar was inmiddels zelf ook een pubertje en zag een grote kamer voor mezelf binnen bereik komen. Vanaf het moment dat we niet meer bij elkaar op de lip zaten, gingen we meer op gelijkwaardig niveau met elkaar om. Al was ik het pubertje en zij de 'volwassen' vrouw. We kregen dezelfde hobby's, en ze woonde binnen fietsafstand. In die tijd ontwikkelde onze zussenband zich van moeder/dochter naar grote zus/kleine zus met 4 handen op 2 buiken.

Een ding is niet veranderd. Nog steeds, als ik haar iets vraag, en het kan enigszins..... dan doet ze het. Sinds ik dat besef, ben ik dus wel wat voorzichtiger geworden met wat ik vraag. En zeg ik er bij dat ze het eerlijk moet zeggen als ze niet kan of wil.
Sinds ze moeder is (ook alweer een jaartje of 20), vind ik het dan ook doodnormaal dat ik links en rechts een handje meehelp. Als jong meisje mocht ik lekker met de kids tutten en oppassen, en toen eenmaal bleek dat kinderen voor Ardie en mij een onvervulde wens zou blijven, mocht ik naar hartenlust (binnen grenzen natuurlijk) mee moederen over haar kroost.
Zij en ik delen dus niet alleen een stuk geschiedenis, onze familie, ons koor en vele hobby's. Mijn zus en ik delen al 43 jaar lang een deel van ons leven met elkaar. Bij alle belangrijke momenten van de een is de ander op een of andere manier betrokken. Mijn lieve schoonzus Anita maakte mijn prachtige trouwjurk, Marij zette er heel veel pareltjes op en maakte het stukje voor in mijn haar. Ik zong zelf het Ave Maria op die dag, maar met haar hoogzwanger (en Ardie natuurlijk) aan mijn zij. Zij werd een fantastische boerenbruid een aantal jaren geleden en Ardie en ik waren suikeroom en suikertante, mijn vriendin Danielle (en vele anderen die ons na stonden) overleefde haar rot ziekte niet en Marij haar armen waren daar om ons op te vangen. En zo kan ik nog een heel leven doorgaan.

Vandaag is een bijzondere dag. Vandaag zit ik met vergelijkbare kriebels als ruim 19 jaar geleden toen ik de bruid was. Want vandaag is het feest van mijn werk. En vanavond ga ik me weer een prinses voelen, niet alleen, maar wel voor een groot deel dankzij Marij. Want een belangrijk deel van mijn outfit heeft zij in elkaar gezet. Ze heeft er uren werk aan gehad, en waarschijnlijk ook wel wat stress. En nu geniet ze volop mee. Het verhaal rond vanavond is nog veel langer, maar dat horen jullie later. Het gaat nu nl. eens niet om mij maar om haar.

Daarom deze keer geen foto's van mezelf, maar een van haar. Een vrouw zoals er waarschijnlijk heel veel rondlopen, die heel belangrijk zijn in anderen hun leven, maar die zelf vaak net niet de spotlight 'vangen'.

Marij tijdens haar solo tijdens ons jubileum concert van ons koor dit jaar.
Vol overtuiging en bezieling zingt ze hier "go like Elijah'

Marij, dank je wel. Ik heb het echt wel vaker gezegd, maar nu ik ouder wordt ga ik meer en meer beseffen wat anderen doen zodat ik zoveel mooie, bijzondere dingen kan en mag beleven. Natuurlijk heb ik daar zelf ook een flinke rol in, maar zoals ik al zei; deze keer gaat het om jou, niet om mij. Take you're moment of fame with pride&joy sister!

Liefs,
Harriette

p.s.
Voor wie het zich afvraagt... Ook mijn broer staat klaar als ik hem dat vraag. Hij is echt een grote broer met ons 11 jaar leeftijdsverschil. De band is anders maar niet minder waardevol. Als ik iets technisch moet weten hang ik bij hem aan de telefoon. En heel af en toe kan ik hem ook ergens mee helpen. We lopen de deur niet plat bij elkaar, hangen niet uren aan de telefoon, maar zorgen dat we wel op de hoogte blijven van de belangrijke dingen en proberen er te zijn als het nodig is. Dat even 'for the record'. Mijn broer is echter ook iemand die niet snel op de voorgrond gaat staan, en dat respecteer ik natuurlijk en dan ga ik hier geen hele persoonlijke dingen over hem neertikken ;)