Daar is hij dan eindelijk, het blog over de afrondingsavond van mijn sponsortraject.
Ik moet eerlijk zeggen, hoe erg ik er ook naar uitkeek (omdat ik er echt aan toe was om mijn weg te vervolgen puur voor mezelf), toch zag ik er wat tegenop.
Aan de ene kant omdat het voorlaatste weeg moment nogal een domper was, en ik voor vrienden van Tijs een mooie eindspurt wilde trekken. En aan de andere kant omdat ik gewoon zo'n volle weken had, dat ik naar mijn zin niet genoeg tijd en aandacht kon stoppen in de voorbereidingen van deze avond.
Want natuurlijk wilde ik een leuke avond organiseren voor al die mensen die me al tijd tijd zo geweldig gesteund hebben, zowel financieel als sponsor als mentaal!
En tja, Jetje is nogal een regeltante, met een tikkie perfectionisme erbij, en dan voelt het niet fijn als je zo'n avond niet kunt voorbereiden met de zorg en aandacht zoals je dat gewend bent.
We hadden om 20.00 uur afgesproken, meteen na sluiting van de bedrijfsfitness. Er zouden 5 sponsoren komen (van de 16) wat ik al super vond gezien de korte termijn waarop alles geregeld was.
Rond half acht waren we present. Dave was er natuurlijk al en Ardie ging meteen in de startblokken om alles klaar te zetten. Snel daarna trokken Dave en ik ons terug voor het weegmoment.
En wat bleek? Was ik die laatste 2 weken "gewoon" nog een kilo afgevallen! Het totaal werd dus ineens 16,7 kg. Ik maakte nog net geen rondedansje maar blij dat ik was! Vooral ook omdat ook het vochtgehalte en de spiermassa toegenomen was, dus het lag niet aan afbraak aan spiermassa of zo. Tja, vanaf dat moment kon mijn avond dus echt niet meer stuk. En toen verraste die knul (Dave) me ook nog eens met een waardecheque van 17 euro (voor iedere kilo 1 euro) voor deze actie. Ik was echt geraakt, had het helemaal niet aan zien komen. Sterker nog, ik vind al dat hij zoveel doet. Dave is echt een man die bezield werkt, ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten zeggen. Het meeleven en meedenken is oprecht en spontaan. Er zit niks gemaakts aan hem, anders zouden hij en ik ook nooit een match zijn geweest. En hij doet veel voor z'n cliënten. Niks de kantjes er vanaf, nee, volgens mij werkt hij zoals hij altijd gesport heeft. Niet voor 100% maar minstens 110....
Iets te laat heette ik de gasten welkom en na een (zeer) korte inleiding, gaf ik het woord aan Francy, zodat ze beknopt hun verhaal kon vertellen en wat achtergrond informatie over de doelstellingen van vrienden van Tijs kon geven. Geboeid luisterende iedereen. Het blijft ook bijzonder om hun verhaal te horen, en dan vooral door hun positieve insteek in het geheel, terwijl het toch echt een afschuwelijke ziekte is en de prognoses op dit moment nog steeds zwaar klote. Iedere keer weer merk ik dat dat me diep raakt.
Maar toen ze het woord speciaal naar mij richtte en vertelde over bijzonder Roy en zij mijn actie vonden en de manier waarop ik het deed, tja, toen kwamen de traantjes omhoog. Eigenlijk had ik tot dat moment helemaal niet door hoe m'n actie Roy en Francy geraakt had.... Simpelweg omdat het vanaf het begin heel natuurlijk voor me voelde om het zo te doen. Net zoals het waarschijnlijk voor al die lieve mensen, die allerlei fantastische acties op poten zetten voor dit doel, heel normaal voelt.
Als je voor de rest weinig anders kunt betekenen dan er gewoon zijn bij tijd en wijle, is het (vind ik)erg fijn om op zo'n manier toch een verschil te kunnen maken. De machteloosheid die je als omgeving voelt als je zo'n verdriet ziet bij mensen die je aan het hart gaan....... is echt ZWAAR @#$$%.
Na Francy gaf ik Dave het woord om iets te vertellen over het afgelopen jaar, terwijl ik mezelf alvast warm trapte op de crosstrainer. En ook naar Dave z'n verhaal werd geboeid geluisterd, met tussendoor (merkte ik) bewonderende blikken mijn kant op m.b.t. het tempo wat ik daar op de crosstrainer had.
Vervolgens namen Dave en ik de mensen mee naar de gymzaal waar Dave op mijn verzoek een circuit had uitgezet. Het leek me nl. leuk om de mensen nu met eigen ogen te laten zien hoe ik e.e.a. had bereikt. Wat zo'n circuit nu precies inhield. Dave had een circuit uitgezet zoals ik ze al vaker gehad had, zodat hij me niet heel intensief hoefde te begeleiden en ondertussen de gasten kon vertellen over het nut van de diverse oefeningen. Dus waar het effect op had, waarom het effect heeft etc.
Blijkbaar was het een goed idee van me geweest, want de reacties waren niet mis. Van diverse mensen kreeg ik na afloop (ik deed iets van 2 rondjes) opmerkingen als "respect" en "knap" of "ik doe het je niet na". En ja, natuurlijk is dat lekker om te horen!
 |
| Mijn "favoriete" oefening met circuit, zwaaien met een gewicht van een kg of 12... |
Na deze demonstratie gingen we terug naar de fitness waar Roy (inmiddels in het tenue van de Tijs Trappers) en ik op symbolische wijze zouden "finishen". Vanaf het begin had ik nl. helder dat ik ook graag hun actie nog even wilde promoten. Want tjonge wat heb ik een respect voor die mannen.
7 dagen lang 100 km per dag mountainbiken. Echt..... ik krijg al pijn aan m'n kont als ik er aan denk (over de rest nog maar te zwijgen). Ongelooflijk wat al die mannen en vrouwen daar presteren.
Meteen toen Roy op de fiets zat gingen z'n benen als vanzelf rond. Hoezo getraind?!
Het moment was gaaf, met een high five gingen we samen over de symbolische eindstreep (al moesten we het daarna nog een keer doen i.v.m. de foto.......hahahha). Het voelde ook echt als een finish, heel bijzonder....
De kwaliteit was dan ook niet dat wat ik van mezelf gewend ben maar daar ging het nu ook niet om. Ik wilde met het nummer wat zeggen, iets overbrengen en dat lukte ook merkte ik tijdens het zingen.
En toen was het moment daar. Ik had ergens tussendoor snel alles bij elkaar geteld (en nageteld).
Weer nam ik het woord en haalde ik tegelijk mijn zelf geknutselde cheque tevoorschijn, waarop ik toen eindelijk het bedrag kon schrijven. € 716,15! Ik voelde me zo trots! Later bleek echter dat mijn hoofdsponsor naar boven afgerond had en werd het totaalbedrag zelfs € 741,15! Ik ben er nog steeds een beetje van onder de indruk dat al die mensen zo royaal hebben willen sponsoren.
Dus bij deze, nog een keer, aan al jullie mooie, bijzondere mensen die een jaar lang mijn sponsor wilden zijn...... Heel heel erg bedankt.
En toen gebeurde er iets waar ik totaal geen rekening had gehouden. Ik kreeg allerlei cadeautjes!
Geen moment heb ik er bij stilgestaan dat mensen dat zouden doen, ik bedoel maar..... ze waren al allemaal zo royaal! Ik kreeg een prachtige roos, een heerlijke fruitmand met super gezonde chips ;) een prachtig boekje met Chinese wijsheden, en....... een heuse, eigen Toet!
En heel veel lieve warme knuffels....... daar kan ik nooit genoeg van krijgen :)
Als laatste kwam Ardie me feliciteren. Terwijl hij zelf toch ook hard meewerkt aan dit alles. Ik bedoel maar, als hij niet achter me zou staan en zou proberen telkens weer een lekkere, gezonde maaltijd in elkaar te draaien, zou e.e.a. een stuk lastiger zijn.
Met een laatste toast met alle aanwezigen sloten we deze heerlijke avond af.
Behoorlijk onder de indruk togen Ardie, zus Marij en ik bepakt en bezakt weer naar huis.
En toen kreeg ik thuis bij 't afscheid nog een hele dikke knuffel met traantjes van mijn zus, en vertelde ze me hoe trots ze op me was. Zo'n mooi moment... dat zijn de momenten die je in je hartje bewaard. En wat was ik blij dat ze er bij was, dat ze dit samen met ons heeft willen meemaken. Dat iemand van mijn familie (toch het naaste kringetje om me heen), die me al die tijd gesteund hebben, er bij was, dat maakte voor mij de avond compleet.
Natuurlijk had ik dit blog beknopter kunnen beschrijven, maar deze ene keer doe ik dat nog bewust niet. Dit is hoe de avond verliep en dat mag gerust uitgebreid beschreven worden. Bovendien wil ik op deze manier alle lieve mensen die er die avond niet bij konden zijn, mee laten genieten. Ik hoop dat de sfeer een beetje overkomt.
Vanaf nu zal ik proberen de blogs krachtiger (beknopter) te houden, wat meer op de schrijfstijl te letten etc. Want ja, voor iedereen die zich het afvroeg..... ik ga door met bloggen.
Want mijn race tegen de kilo's voor Duchenne is dan misschien wel klaar, mijn weg "naar mezelf", die begint nog maar net...... ik heb zin in die wandeling... jullie ook?
Heel veel liefs,
Harriette
