Onderstaand blog gaat over de reis naar binnen die ik de afgelopen week maakte. Een reis die hoognodig gemaakt moest worden om te onderzoeken waar al die tranen de afgelopen weken nu echt vandaan kwamen.
Ik heb dit verhaal al een week in concept staan. Twijfelde of ik het wel het wereldwijde web op wilde gooien omdat het zo persoonlijk is. Afgelopen week kreeg ik het mooiste compliment wat je met bloggen maar kunt krijgen. Iemand kwam naar me toe om te vertellen dat ik haar geïnspireerd had met mijn verhalen op mijn blog. Blijkbaar was dat het laatste zetje wat ik nodig had.
Zoals mijn trouwe lezers weten, ben ik op de social media momenteel wat 'stilletjes'.
Niet omdat er niets gebeurt, niet omdat ik niet wil schrijven, maar om de doodeenvoudige reden dat ik geen fatsoenlijk verhaal in elkaar gedraaid kreeg. Kreeg ja, want zojuist (achterlijk laat in de nacht, of idioot vroeg in de ochtend, hoe je het wilt bekijken), kreeg ik de drang om te schrijven (oké, het snurken van lief gaf me het laatste zetje, dus ja schat, ook deze keer heb je weer meegeholpen).
Als het je niet zinnig in de oren klinkt, voel je vrij te stoppen met lezen, je bent me niets verplicht.
Zoals jullie wellicht weten worstel ik al een tijdje met het feit dat mijn functie (die ik 1 augustus op de kop af 5 jaar met heel veel plezier vervul) binnen niet al te lange tijd komt te vervallen. En zoals jullie dan waarschijnlijk ook weten, kom ik niet op straat te staan, is er voldoende (ook leuk) werk, vangnet, sociaal plan, kortom; er is niets wezenlijks om me zorgen over te maken.
Dat heb ik al zo vaak tegen mezelf en mijn omgeving gezegd en geloofwaardig willen overbrengen. Maar telkens als iemand me de afgelopen weken oprecht belangstellend vroeg of er al meer duidelijk was, hoe het nu met mij ging, kreeg diegene een emotionele Harriëtte te zien.
Ik begreep mezelf niet meer. Hoeveel reorganisaties had ik nu al meegemaakt, en was ik daar niet altijd beter/sterker uit gekomen? Had ik niet al lang aan zien komen dat er flinke veranderingen aan zaten te komen, en sterker nog, was dat ook niet hard nodig? (ja dus). Zijn er niet zoveel ontelbaar veel mensen die er veel rottiger voor zitten, die werkeloos raken, huizen niet meer kunnen betalen, kortom die echt reden tot huilen/zorgen hebben? (ja, met het schaamrood op mijn wangen). Dus waarom blijf ik zo emotioneel terwijl ik zoveel goede stappen zet, zo goed aan het overwegen ben wat voor MIJ de beste volgende stap is?
Op dit moment is er zelfs geen enkele reden om te denken dat er geen plek meer voor mij is binnen de muren van mijn werkgever. Dus waarom, waarom, ver****e waarom?!
Therapeutisch werkt bovenstaande geweldig merk ik. Heel goed om het zo voor me op mijn scherm te zien staan. Wat zit ik nog te miepen? Kom op Jet, stop met piekeren en laat je gevoel en verstand eens samen kijken wat goed voelt en past. Handel er naar en vertrouw, ga er voor, you go girl!
Moest ik daarvoor nu echt eerst dat ongelooflijk trieste verhaal uit de Groene lezen? Moest ik daarvoor echt eerst de verhalen van schatten van vriendinnen van me opnieuw binnen laten komen? Moest ik nu echt weer eerst beseffen wat pijn, ziekte, verdriet, afscheid van geliefden, kortom, de wezenlijke dingen in het leven die echt pijn doen horen/lezen/zien?
Nou ja, blijkbaar dus wel. Ik beken (vooral aan mezelf); ik ben ook maar gewoon een mens. Een mens met ups en downs, met absoluut een positieve inslag, een mens wat al best e.e.a. meegemaakt heeft, maar nog veel meer heftige dingen heeft zien gebeuren met mensen die haar dierbaar zijn. Een mens die perfectionistische trekjes heeft maar gelukkig ook teveel Bourgondiër is om neurotisch te worden. Een mens die intens geniet van een dag zoals vandaag waar ik echte gesprekken met man en vriendinnen kan voeren, afgewisseld met de grootste "lege humor" die je kunt bedenken. Een mens die vleugeltjes krijgt (waarschijnlijk voelt een leuke trip met soft drugs ook een beetje zo?) als ze zich helemaal kan laten gaan met dansen, voelt dat ze dat uren vol kan houden en (helaas voor iedereen die een dikke vrouw uit haar dak zien gaan op de dansvloer wanstaltig vindt), dat ook soms doet. Een mens die zelf emotioneel kan worden als ze ziet dat haar liedje 1 toehoorder emotioneerde. Een mens die lang niet altijd lief en aardig is, sterker nog, niet eens altijd wil zijn, ondanks dat ze net als zovelen ooit leerde dat dat haar grootste goed is. Een mens wat steeds vaker niet alleen eerlijk naar haar omgeving durft te zijn en IS over wat er echt speelt in haar hoofd en hart, maar nog veel belangrijker: Die daarover eerlijk durft te zijn naar zichzelf.
Zo durfde ik afgelopen week voor het eerst te erkennen dat ik misschien wel een beetje veel identiteit had gehangen aan mijn baan. Om een lange uitleg in te korten:
Tot 2005 was mijn grootste wens moeder worden, werk was leuk maar erg ambitieus was ik niet.
In 2004-2006 bleek dat kinderen krijgen op een natuurlijke manier niet mogelijk was. En ik, helemaal murw van jaren volop (soms echt helse) pijn, verdriet, hormonale behandelingen, onderzoeken op kanker, een operatie, teleurstellende resultaten, nog meer onderzoeken en behandelingen en het onbegrepen voelen bij velen, wist dat ik een medisch traject niet zou gaan redden. Ik had te veel vrouwen stuk zien gaan op een onvervulde kinderwens, en accepteerde vrij abrupt dat het niet voor mij was weggelegd. (Natuurlijk had Ardie er ook een stem in, maar ik wil niet namens hem spreken, dat recht heb ik niet). Let wel, ik waardeer en respecteer ieder ander die deze weg wel is gegaan. Petje af, diep respect zelfs.
En daar ergens ging ik ook zien dat het werk wat ik tot die tijd met veel plezier gedaan had, me niet meer voldoende voldoening gaf, om het nog lang te blijven doen. Tot dat moment had ik altijd gedacht dat ik na het krijgen van kinderen part-time te gaan werken, of misschien zelfs wel zou stoppen. Toen dat toekomstbeeld verdween, ging op zoek naar een nieuwe uitdaging en vond die uiteindelijk als secretaresse van het leerhuis.
Ergens afgelopen week, in een van de vele goede gesprekken, ging ik beseffen dat ik onbewust een soort van compensatie gezocht heb. En daarom werd mijn werk (denk ik), een van mijn 'kindjes'.
Mijn race tegen de kilo's is er ook een van. Doodeenvoudig omdat ik me destijds beloofd heb, nooit meer niet geopereerd te worden i.v.m. de risico's van mijn overgewicht.
Langzaamaan ging ik beseffen dat ik echt in een soort rouwproces zat, maar dat de dieperliggende oorzaak alleen getriggerd werd door het moeten loslaten van 'mijn kindje' het leerhuis. Mentaal had ik alles een plekje gegeven, maar mijn hart had wat meer tijd nodig.
Ja, ik ben een mens van vlees en bloed. Verre van perfect ondanks dat ik iedere dag mijn best doe, om dat wat ik doe zo goed mogelijk te doen. En dat mens gaat waarschijnlijk ergens de komende jaren terugdenken aan deze tijd, met waarschijnlijk een glimlachje van herkenning, erkenning en weemoed over die prachtige tijd, die 5 jaar tijdens die fantastische baan. Waarna ik zal overgaan naar de orde van de dag, doen waar ik goed in ben en nog veel belangrijker, doen waar ik blij van wordt, energie van krijg waardoor weer zal stralen.
Whatever that may be tegen die tijd.
Mijn belangstellingsgesprek heb ik inmiddels achter de rug, en een prachtige (al zeg ik het zelf) sollicitatiebrief is weg. Eindelijk heb ik weer rust in mijn lijf en kan ik gaan genieten van 3 weken vakantie.
Veel liefs,
Harriette
Mooi verwoordt sis.
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel.
Thanks sis. Dikke knuffel terug :)
Verwijderen