Met een lach en traan

Afgelopen week werd ik sinds hele lange tijd geconfronteerd met het gevoel ieder moment flauw te kunnen vallen. Wat een raar gevoel is dat!
Ik weet het aan een iets te vol schema door een avondwake en uitvaart waar ik heen wilde. Niet alleen omdat me gevraagd was om te komen zingen bij de avondwake, en stand-by te staan bij de uitvaart. De reden dat ik er absoluut heen wilde was omdat we afscheid gingen nemen van een heel bijzonder mens: Jo.

Ik heb Jo leren kennen als zijnde de moeder van een van onze koorleden, inmiddels dierbare vriendin Therezi.
Vanaf de allereerste kennismaking hield ik van deze vrouw. Zelden ontmoet je in je leven mensen die vanaf het allereerste moment je hart veroveren. Die volledig oprecht zijn in hun doen en laten. Die belangstelling hebben voor iedereen in hun naaste en minder naaste omgeving. Jo was zo'n mens. Het duurde ook maar even en Jo was fan van Happy Sound, en donateur erbij. Bovendien liet ze me toe in haar gezin, mocht ik meegenieten van diverse hoogtepunten in haar leven, en was ze altijd oprecht blij me te zien. Ze was inmiddels al 87 maar bijzonder 'jong' van geest.
Kortom: Een puur, lief, bijzonder, creatief en warm mens.

Omdat ik inmiddels door mijn vakantiedagen heen ben, er werk in overvloed lag en ik ook hoognodig mijn sporten wilde opkrikken, besloot ik gewoon te gaan werken en dinsdag aansluitend na het werken, en sporten, de avondwake en de repetitie (die niet gemist kan worden i.v.m. het snel naderende jubileum) te doen. Kortom, ik vertrok 's morgens om 07.10 u van huis en viel 's avonds rond 22.30 u helemaal gaar in m'n stoel. Slim? Nee... heb ik er van geleerd? Yep, echt wel!

Woensdag na het werk, de bijzonder mooie uitvaart en nog meer werk, kwam ik ietwat duizelig aan bij de fitness. Ik ging op een rustig tempo aan de slag maar merkte dat ik niet vooruit te branden was, hoe graag ik ook wilde. Daarom vroeg ik Dave even mijn bloeddruk te meten, met de verwachting dat die misschien wat hoog zou zijn. Wat bleek? Hij was aan de lage kant, zeker na inspanning; 110/64, terwijl mijn gemiddelde bloeddruk altijd rond 120/80 hangt.
Sommige mensen hebben er amper last van als de onderdruk wat laag is, Jet wordt dan blijkbaar erg licht in haar hoofd. De rest van de avond was het dus rustig aan doen, een heerlijk lang bad en op tijd naar bed.

Ik verwachtte daarom donderdag weer boven Jetje te zijn. Maar....helaas. Niet dus. Gedurende de dag ging het prima, ik heb tenslotte een zittend beroep, maar rond vijf uur, bij de fitness, was ik weer duizelig. Uit voorzorg liet ik maar meteen meten. Nu was het 124/64 in rust. Ik mocht daarom niets anders dan op een slakkengang 10 min fietsen en dan weer meten. De meter sloeg toen zoals 'den Dave' al verwachtte naar 133/54. Niks sporten dus. Rustig aan, goed eten en op tijd naar bed was het 'commando'.

Na wat speurwerk op internet leerde ik dat een lage bloeddruk niet direct gevaarlijk is, in elk geval niet schadelijk voor je vaten, maar wel knap lastig kan zijn (joh). Het kan een gevolg van stress of vermoeidheid zijn (hmmmmm..... okeeeee), en is een momentopname (I know).
In samenspraak met Dave en op verzoek van Ardie kijk ik het dit weekend aan, ga ik maandag weer braaf aan de meter en is het dan nog laag ga ik praten met tante huisarts.
Na het speurwerk, goed nadenken over mijn eigen handelen afgelopen week, ben ik grotendeels er wel uit waar het zit. Ik had iets betere keuzes kunnen maken. Of werk, of sporten had ik kunnen skippen, maar neeee, Jet wilde weer eens alles doen.
Goed dus, weer wat geleerd.

Gisteren ben ik dus op een slakkengang op pad gegaan voor de boodschappen voor mijn verjaardag, voor een paar cadeautjes die ik zelf uit mocht zoeken, en nog wat meer boodschappen. Heb ik alleen bij mams wat schoonmaakwerk gedaan (van de andere pap en mam kreeg ik vrij .. grijns) en heb ik met heel veel liefde en plezier de keuken tot een chaos getransformeerd om 3 zelfgemaakte taarten te produceren.

Ik heb nog zo gezegd.. geen ...?

Opruimen bleef liggen tot vanmorgen, het was goed geweest, inmiddels vet na middernacht was het echt bedtijd.

Vanmorgen was ik verschrikkelijke nieuwsgierig. Dus nadat ik de keuken onder handen genomen had, wilde ik de taarten bekijken. Maar... eerst een kopje koffie.

Beter :)

Zojuist kon ik m'n nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Zie hier het resultaat.

De worteltaart, ik ben zo nieuwsgierig hoe hij smaakt. Het huis rook gisteren zalig!
 

De relatief simpele nieuwe creatie: Een witte chocolade taart met aardbeien

Grappig; de 'oudgediende' waarvan ik het recept kan dromen is het minst gelukt.
De monchou zakt een beetje.
Maar... volgens mij smaakt hij evenzogoed lekker :)

En nu nog even de rest van het huis in 'shape' maken en dan gaat dit jarig Jobientje lekker badderen en genieten van wat de rest van de dag gaat brengen. Over m'n bloeddruk maak ik me dus niet druk, komt vast goed als ik maar goed luister (en handel) naar wat mijn lijf me zegt.

En eerlijk is eerlijk, door ineens zo'n stappen terug te moeten zetten, door alles wat ik anders binnen no time gedaan heb, nu 3x zo langzaam te moeten doen. Door te merken dat mijn concentratie stukken minder is dan anders. Door nu echt eens even aan den lijve te ondervinden hoe lastig dat is met juist de simpele, kleine dingen in 't leven, begrijp ik mijn moeder, mijn schoonouders, maar ook alle andere mensen om me heen, die minder actief kunnen zijn of meer afhankelijk zijn, dan dat ze zouden willen. Jetje heeft dus een hele mooie les gekregen als verjaardagscadeau, en daar ben ik, ondanks dat ik het lastig vind, echt dankbaar voor.

Liefs,
Hariëtte

Mijn ultieme doel

Afgelopen week liep ik weer eens spontaan tegen een paar tijdschriften aan, met diverse artikelen die me boeiden. Ze gaven me het laatste zetje voor onderstaand blog.

 

Een artikel komt uit de Sante van september 2013. "Afvallen heeft niets met wilskracht te maken".

Het artikel is een interview met Marjolijn Loderichs, die verteld over de 'Gabriel Methode', "een methode die voor eens en voor altijd duidelijk maakt waarom diëten niet werken".

Deze dame beschrijft heel mooi waarmee ik de laatste jaren worstel. Over wat ik ergens wel weet, maar waar ik vervolgens vaak overheen stap. Ik kan en wil het artikel hier niet navertellen, een belangrijke conclusie was in elk geval dat stress en het onderbewuste een grote rol spelen in het wel of niet slagen van gewichtsbeheersing.

Niet dat ik nu genegen ben dat boek te kopen of deze 'goeroe' te volgen. Niet de theorie maar het DOEN is voor mij de kunst ....

 

Een conclusie (doel) die ik voor mezelf trok (handig, morgen begint het gewone leven na de vakantie weer) is dat ik elk geval stress in mijn leven wil verminderen. Waar een artikel uit het blad psychologie van september me een mooi zetje mee gaf, "lessen voor elke levenscrisis, wat nieuw geluksonderzoek ons leert'.

Mijn 'boerenverstandconclusie': De meeste stress ontstaat in mijn eigen hoofd. Door alle dingen die ik van mezelf 'moet', de vele dingen die ik denk te moeten en/of willen doen.

 

De laatste weken werd me steeds helderder dat mijn grootste uitdaging in het leven 'keuzes maken' is. Er is zo ontzettend veel wat leuk is om te doen! Als ik ergens aan begin ontdek ik vaak onbekende talenten in mezelf. Daar duik ik vervolgens enthousiast op met als resultaat 'nog een bordje meer om in de lucht te houden', alsof ik alles wat ik kan of waar ik goed in ben ook daadwerkelijk moet doen!

Onderliggend probleem is waarschijnlijk angst (zover ik weet is angst ook de grootste stressfactor maar dat even terzijde), en wel de angst om een verkeerde keuze te maken. Terwijl ik heel goed weet dat er zelden zoiets bestaat als een verkeerde keuze. Dat elke keuze je ook weer iets brengt, dat je overal van leert en je soms gewoon een omweg maakt om toch bij je doel te komen.

 

Bovenstaande was grotendeels een mail die ik vanmorgen aan mijn coach Dave wilde schrijven, maar gaandeweg die mail ontdekte ik dat dit mijn volgende blogonderwerp moest zijn. En veel belangrijker; met een beetje mazzel heb ik nu meer focus of wat Jet 'deep down inside' wil.

 

Wat me brengt op de titel van dit blog. Een (voor iedereen die hem kent) bekende uitspraak van Dave: ' Doel is Doen', en dat voelt voor mij als helemaal waar.

 

Al schrijvend aan dit blog ontdekte ik dat ik geen helder doel heb. Dat ik helemaal niet weet wat ik nu eigenlijk echt wil. Het gaat niet om slanker zijn (niet alleen), het gaat niet om gezonder zijn/blijven (niet alleen). Gaandeweg dit blog zakte het besef dat mijn doel eigenlijk heel simpel en tegelijk verdomde lastig is:

Ik wil 'gewoon' blij zijn met mezelf, tevreden kunnen zijn met mezelf, ook als ik besef dat ik 'niet alles eruit gehaald heb wat er misschien in zat', kortom houden van mezelf in al mijn mooie en minder mooie gedaantes, zonder me er veel van aan te trekken wat mijn omgeving of wie dan ook daar van denkt. Dat als vandaag ineens mijn leven voorbij zou zijn (prachtige visualisatie oefening uit het boek van Stephen Covey), er tijdens de uitvaart dingen over me gezegd worden waaruit blijkt dat mijn leven zinvol was, om misschien wel hele kleine, basale dingen. Maar dingen die maakten dat ik mijn leven met plezier leefde en dat 'als krent op de pap' menigeen van dit plezier mee genoot.

Ergens heel simpel als ik er even goed over nadenk. Ik hoef dus alleen maar van mezelf te houden, zoals ik van alle mensen die wat voor me betekenen houdt..... Niet straks, niet als ik een doel heb gehaald maar juist NU, tijdens die reis naar volgende en uiteindelijk mijn ultieme doel. Wat, waar en wanneer dat ook moge zijn.

 

Een foto gemaakt tijdens een van mijn wandelingen in Groesbeek. Het illustreert heel mooi m'n verhaal vond ik. Het doel waar dit pad naar toe gaat is niet zichtbaar, het uitzicht is echter prachtig. Dus i.p.v. alleen te focussen op het uiteindelijke doel, kan ik beter meteen genieten van het uitzicht tijdens de wandeling......

En wat heb ik daar voor nodig? Juist, mezelf. Want of ik mezelf voldoende tijd gun om iedere dag een paar minuten te nemen om te mediteren/visualiseren (wat me rust en helderheid brengt), ligt toch echt aan mezelf. Of ik ga sporten (iets wat soms gigantisch veel moeite kost maar me bijna altijd meer energie oplevert), juist, die keuze maak ik zelf. En zo kan ik (en waarschijnlijk kunnen jullie dat ook) nog heel veel voorbeelden aandragen.

 

Heb ik nu de illusie dat ik ieder moment van de dag blij ga zijn met mezelf? Neuh, lijkt me stug. Maar zoals een Duitse reclame zo mooi zegt 'nicht immer, aber... immer öfter !'

 

En nu pas herinner ik me een sms die ik mezelf vannacht voor het slapen gaan stuurde (moderne versie van velletje papier en pen naast het bed). Een gedachte die in me opkwam toen ik even een moment genomen had om te mediteren. En heel bijzonder, het vat bovenstaand verhaal kort en krachtig samen:

"Ik ben compleet zoals ik ben. Alles zit in me; ying en yang, goed en kwaad, hemel en aarde, man en vrouw. Ik heb dus geen enkele toevoeging van buitenaf nodig om compleet te zijn.

Echter, dit geluk kunnen en mogen delen met anderen maakt het magisch".

 

Het is de afgelopen jaren door een paar goede vrienden al vaker tegen me gezegd. Ik ben vaak op zoek naar goedkeuring, naar een aai over mijn bol, van een ander ja, maar eigenlijk, diep van binnen, wil ik die goedkeuring van mezelf. En daar kan ik honderden boeken en artikelen over lezen, ontelbare cursussen voor volgen, en oneindig veel filosoferen. Maar uiteindelijk hoef ik het alleen maar te DOEN.

 

Liefs,

Hariëtte