Met een lach en traan

Afgelopen week werd ik sinds hele lange tijd geconfronteerd met het gevoel ieder moment flauw te kunnen vallen. Wat een raar gevoel is dat!
Ik weet het aan een iets te vol schema door een avondwake en uitvaart waar ik heen wilde. Niet alleen omdat me gevraagd was om te komen zingen bij de avondwake, en stand-by te staan bij de uitvaart. De reden dat ik er absoluut heen wilde was omdat we afscheid gingen nemen van een heel bijzonder mens: Jo.

Ik heb Jo leren kennen als zijnde de moeder van een van onze koorleden, inmiddels dierbare vriendin Therezi.
Vanaf de allereerste kennismaking hield ik van deze vrouw. Zelden ontmoet je in je leven mensen die vanaf het allereerste moment je hart veroveren. Die volledig oprecht zijn in hun doen en laten. Die belangstelling hebben voor iedereen in hun naaste en minder naaste omgeving. Jo was zo'n mens. Het duurde ook maar even en Jo was fan van Happy Sound, en donateur erbij. Bovendien liet ze me toe in haar gezin, mocht ik meegenieten van diverse hoogtepunten in haar leven, en was ze altijd oprecht blij me te zien. Ze was inmiddels al 87 maar bijzonder 'jong' van geest.
Kortom: Een puur, lief, bijzonder, creatief en warm mens.

Omdat ik inmiddels door mijn vakantiedagen heen ben, er werk in overvloed lag en ik ook hoognodig mijn sporten wilde opkrikken, besloot ik gewoon te gaan werken en dinsdag aansluitend na het werken, en sporten, de avondwake en de repetitie (die niet gemist kan worden i.v.m. het snel naderende jubileum) te doen. Kortom, ik vertrok 's morgens om 07.10 u van huis en viel 's avonds rond 22.30 u helemaal gaar in m'n stoel. Slim? Nee... heb ik er van geleerd? Yep, echt wel!

Woensdag na het werk, de bijzonder mooie uitvaart en nog meer werk, kwam ik ietwat duizelig aan bij de fitness. Ik ging op een rustig tempo aan de slag maar merkte dat ik niet vooruit te branden was, hoe graag ik ook wilde. Daarom vroeg ik Dave even mijn bloeddruk te meten, met de verwachting dat die misschien wat hoog zou zijn. Wat bleek? Hij was aan de lage kant, zeker na inspanning; 110/64, terwijl mijn gemiddelde bloeddruk altijd rond 120/80 hangt.
Sommige mensen hebben er amper last van als de onderdruk wat laag is, Jet wordt dan blijkbaar erg licht in haar hoofd. De rest van de avond was het dus rustig aan doen, een heerlijk lang bad en op tijd naar bed.

Ik verwachtte daarom donderdag weer boven Jetje te zijn. Maar....helaas. Niet dus. Gedurende de dag ging het prima, ik heb tenslotte een zittend beroep, maar rond vijf uur, bij de fitness, was ik weer duizelig. Uit voorzorg liet ik maar meteen meten. Nu was het 124/64 in rust. Ik mocht daarom niets anders dan op een slakkengang 10 min fietsen en dan weer meten. De meter sloeg toen zoals 'den Dave' al verwachtte naar 133/54. Niks sporten dus. Rustig aan, goed eten en op tijd naar bed was het 'commando'.

Na wat speurwerk op internet leerde ik dat een lage bloeddruk niet direct gevaarlijk is, in elk geval niet schadelijk voor je vaten, maar wel knap lastig kan zijn (joh). Het kan een gevolg van stress of vermoeidheid zijn (hmmmmm..... okeeeee), en is een momentopname (I know).
In samenspraak met Dave en op verzoek van Ardie kijk ik het dit weekend aan, ga ik maandag weer braaf aan de meter en is het dan nog laag ga ik praten met tante huisarts.
Na het speurwerk, goed nadenken over mijn eigen handelen afgelopen week, ben ik grotendeels er wel uit waar het zit. Ik had iets betere keuzes kunnen maken. Of werk, of sporten had ik kunnen skippen, maar neeee, Jet wilde weer eens alles doen.
Goed dus, weer wat geleerd.

Gisteren ben ik dus op een slakkengang op pad gegaan voor de boodschappen voor mijn verjaardag, voor een paar cadeautjes die ik zelf uit mocht zoeken, en nog wat meer boodschappen. Heb ik alleen bij mams wat schoonmaakwerk gedaan (van de andere pap en mam kreeg ik vrij .. grijns) en heb ik met heel veel liefde en plezier de keuken tot een chaos getransformeerd om 3 zelfgemaakte taarten te produceren.

Ik heb nog zo gezegd.. geen ...?

Opruimen bleef liggen tot vanmorgen, het was goed geweest, inmiddels vet na middernacht was het echt bedtijd.

Vanmorgen was ik verschrikkelijke nieuwsgierig. Dus nadat ik de keuken onder handen genomen had, wilde ik de taarten bekijken. Maar... eerst een kopje koffie.

Beter :)

Zojuist kon ik m'n nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Zie hier het resultaat.

De worteltaart, ik ben zo nieuwsgierig hoe hij smaakt. Het huis rook gisteren zalig!
 

De relatief simpele nieuwe creatie: Een witte chocolade taart met aardbeien

Grappig; de 'oudgediende' waarvan ik het recept kan dromen is het minst gelukt.
De monchou zakt een beetje.
Maar... volgens mij smaakt hij evenzogoed lekker :)

En nu nog even de rest van het huis in 'shape' maken en dan gaat dit jarig Jobientje lekker badderen en genieten van wat de rest van de dag gaat brengen. Over m'n bloeddruk maak ik me dus niet druk, komt vast goed als ik maar goed luister (en handel) naar wat mijn lijf me zegt.

En eerlijk is eerlijk, door ineens zo'n stappen terug te moeten zetten, door alles wat ik anders binnen no time gedaan heb, nu 3x zo langzaam te moeten doen. Door te merken dat mijn concentratie stukken minder is dan anders. Door nu echt eens even aan den lijve te ondervinden hoe lastig dat is met juist de simpele, kleine dingen in 't leven, begrijp ik mijn moeder, mijn schoonouders, maar ook alle andere mensen om me heen, die minder actief kunnen zijn of meer afhankelijk zijn, dan dat ze zouden willen. Jetje heeft dus een hele mooie les gekregen als verjaardagscadeau, en daar ben ik, ondanks dat ik het lastig vind, echt dankbaar voor.

Liefs,
Hariëtte