Over mij

Mijn foto
Verre van slank maar lekker in mijn vel. Verre van het schoonheidideaal maar opmerkelijk vaak erg gelukkig. Verre van "normaal" and loving it. Wel een echte vrouw met alle bijbehorende "gebruiksaanwijzingen", een meisjes meisje in de zin van graag shoppen (liefst alleen), lekker tutten (maar wel effectief), en schoenen heb ik nooit te veel (vind ik). Mijn grootste uitdaging in dit leven tot nu toe is mezelf accepteren op allerlei vlakken en tegelijkertijd een zo gezond mogelijk gewicht te "vinden". En over die zoektocht gaat dit blog tegenwoordig.

donderdag 30 mei 2013

Emotioneel incontinent

Ik heb een tijdje getwijfeld of ik wel of geen blog zou schrijven deze keer, vooral omdat er dingen zijn die me bezighouden waar ik misschien niet volledig open over kan schrijven. En schrijven met een rem, dat vind ik (tot nu toe) nog wat lastig. Maar vooruit, ik waag toch een poging.

Vorige week zat ik in een heerlijke flow op mijn werk, dus ik had deze week de hoop dat dat ook weer zo zou zijn. En op zich het goed. Maar toch... er knaagde iets. Mijn afdeling staat nl. voor een grote reorganisatie, en ergens zat er een vervelend gevoel, een angstig voorgevoel over wat komen gaat. Niet raar I guess, al verbaasde ik mezelf er wel over, aangezien ik al legio grote en minder grote reorganisaties binnen het ziekenhuis heb meegemaakt, en eigenlijk altijd met een positieve impuls voor mijn eigen persoontje tot resultaat.

Maar goed, alle trucen dozen (transformeren, mediteren, nog fanatieker sporten) ten spijt, bleef het gevoel op en af komen. Niets aan te doen, telkens sprak ik mezelf toe, relativeerde en zette het vervolgens van me af. Tot vorige week donderdag, de dag dat mijn projectgroep m.b.t. de reorganisatie bijgepraat zou worden over de plannen tot nu toe.
En daar, tijdens dat overleg, drong het besef ineens tot me door, dat er voor mij heel veel zou veranderen. Misschien voor een groot deel alleen maar positief, maar zo voelde het op dat moment niet. Op een of andere manier knakte er iets in me. De waterlanders zaten hoog, ik kon ze nog net binnenhouden tijdens het overleg om gewoon professioneel aantekeningen te maken voor het geval er nog een verslagje nodig was.

Na afloop, toen ik alle apparatuur ingepakt had, liep ik langs het kantoor van mijn leidinggevende, ik twijfelde, besefte dat ik misschien de tranen niet binnen kon houden, toch wilde ik graag weten hoe zij het overleg ervaren had. Tja, ik had het kunnen weten, na een blik en een oprechte vraag terug stond ik te janken, en ik geloof dat ik het daarna amper nog droog gehouden heb.

Ik kan en wil niet op detail ingaan op wat er allemaal boven kwam drijven in de gesprekken die ik die dag had. Tenminste niet op het vlak van mijn werk. Het werd me echter wel heel duidelijk dat ik teveel op mijn nek heb op dit moment. Het regelwerk rondom de verhuizing bij mijn schoonouders, het zorgen rondom mam (en met name nu het verdriet rondom het overlijden van een nicht/vriendin), alle bestuurlijke zaken van het koor, niet te vergeten ons eigen huishouden in combinatie met spannende tijden op mijn werk, dat trek ik dus duidelijk even niet.....



Nog steeds kan ik amper geloven dat ik zo heftig reageerde en .. reageer. Want met enige regelmaat zitten de emoties nog steeds hoog. Waarom (buiten bovenstaande) is me zo langzaamaan wel duidelijk.
Voor mijn gevoel had ik in mijn huidige baan mijn droombaan gevonden. Ja natuurlijk had en heb ik zo mijn momenten, dat ik niet blij ben met hoe dingen lopen, maar eigenlijk voelt mijn baan als een op maat gesneden kostuum. Ik heb niet alleen te maken met de hele afdeling, maar ook met veel mensen in het ziekenhuis alsook buiten het ziekenhuis. En ja, dat vind ik leuk, erg leuk.
Het wil helemaal niet zeggen dat dat straks niet zo is. Maar wat straks mijn functie zal zijn is mij op dit moment nog onduidelijk, en in tegenstelling tot hoe ik dacht in dit traject te stappen, heb ik daar dus blijkbaar last van.

Een voordeel had deze zoals Rianne het zo mooi noemt "emotioneel incontinente" toestand wel. Ik heb 's avonds met een focus het circuit gedaan, om je vingers bij af te likken. En drie dagen later was de spierpijn ook weer voorbij. ;)

Na diverse gesprekken met zowel mijn leidinggevende, als ook Ardie en vriendin Hellen, ben ik inmiddels weer bijna in balans. Bijna ja, want telkens als ik probeer mezelf een beeld te schetsen van de toekomst m.b.t. werk, wordt ik weer een beetje emo. Niet zo heftig als donderdag, maar toch.

Gelukkig had ik zondag een dagje shoppen gepland staan. Nichtje Lisa had nog 2 verjaardagskado's te goed van ons, en zelf had ze nog een stapel H&M cadeaubonnen liggen. Hoog tijd dus om eens serieus een potje te shoppen!
Ik zal het hele programma van de dag niet navertellen. Lisa (het arme kind)  heeft waarschijnlijk ruim anderhalf uur opgesloten gezeten in een pashokje, met zus Marij, schoon-nichtje Saskia en mij als keurmeesters vlakbij. Regelmatig toog Saskia weer naar beneden om nog even wat anders erbij te zoeken, en Lisa paste maar, en paste maar.
Uiteindelijk heeft ze zo'n beetje een compleet nieuwe garderobe, met 1 jasje (ons cadeau, echt heel gaaf), 2 broeken, een legging, een jurkje (Oh nee, een lang shirt want Lisa houdt niet van jurkjes), een vestje, en ik geloof 5 topjes (kunnen er ook meer zijn geweest.....grijns). En later nog een paar leuke sneakers.
Tja, inmiddels was ik opgewarmd en in "the mood" voor een stevig potje "troost-shoppen". Binnen no time scoorde ik 2 leuke shirts bij C&A, en later bij Etam nog een leuk shirt met vest. Leuk detail... elk shirt heeft een tekst die me op het lijf geschreven is.... feelgood shoppen in het kwadraat dus.
En helaas Ardie, wederom een paar schoenen, want zoals een meisjes-meisje betaamd....... ik kan echt nooit teveel schoenen hebben......




Op dit setje werd ik meteen verliefd :)





Het mooiste van alles? Ardie heeft zelfs amper met z'n ogen gedraaid toen hij de schoenen zag. Sterker nog, uit zijn vragen of ik een leuke dag had gehad en of ik e.e.a. wat van me af had kunnen zetten, kan ik alleen maar concluderen dat hij oprecht bezorgd is geweest om me, en me dit dagje van harte gunde. Dat is dan ook wel weer het mooie aan dit soort weken, het maakt weer even glashelder hoe goed je het samen hebt....

En mijn werk? Mijn verstand en gevoel zegt dat dat wel snor zit, dat ik over een jaar waarschijnlijk erg moet lachen om mezelf. Het voelt alleen nog even niet zo. En daarvoor is het ook te vroeg. Want het zijn allemaal nog maar plannen, er is nog geen besluit genomen, dus simpel gezegd is het veel te vroeg om me er al druk over te maken. Laten we dus maar afspreken dat (planner die ik ben) ik gewoon lekker vroeg klaar ben met de voorbereidingen van deze reorganisatie, en er na de klusweek bij mijn schoonouders, vol energie tegenaan kan...

Liefs,
Harriette

4 opmerkingen:

  1. Ik ben trots op je! (en die paar kleine tikfoutjes vergeef ik je gezien alle emoties van de laatste tijd).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lief van je (zowel het trots zijn op als het vergeven van de foutjes). :)

      Verwijderen
  2. He lief mens :-)

    Super trots en ook over je openheid. Thx so much!

    Therezi

    BeantwoordenVerwijderen