Daar is ze weer, het heeft weer even geduurd.
En nu zit ik hier, op zaterdagmiddag, het huishouden roept, 1001 dingen te doen maar ik kies er nu heel bewust voor om eerst dit voor mij te doen. Even een stukje van me afschrijven, gewoon omdat dat zo lekker is, ik er zoveel over mezelf van leer en het zo heerlijk bevrijdend werkt om alle gedachten en gevoelens vrij te laten op "papier".
Onderwerpen genoeg, dat is het hem juist. Het valt me zwaar om te kiezen...
Dus laat ik maar gewoon beginnen en zien wat er ontstaat.
De dag begon al heerlijk. Eindelijk weer eens uitgeslapen, lui wakker worden en na 't ontbijt aan de pc om mezelf bij te lezen. Een prachtig blog van Rianne verslonden en daarna een heerlijk gesprek met haar, en ... meteen een 'wandeldate voor a.s. maandag'!
Door dat gesprek zit ik in een heerlijke energie. Heel dicht bij mezelf. In en om me heen is het stil. Ik hoor alleen af en toe wat geluiden uit het buurhuis en een vogeltje wat buiten naar hartenlust zit te tjilpen. Het wordt stiller en stiller in me, sereen kun je het bijna noemen....
Deze stilte merk ik de laatst tijd steeds vaker. Als ik alleen thuis ben, geen radio en tv aan, soms schrijvend, soms gewoon hard aan het werk. Maar met een rust in en om me die zo ongelooflijk lekker voelt. En door die rust ontstaat er ook vanzelf ruimte voor stappen op mijn weg, ik zal er een paar met jullie delen:
Zojuist heb ik zelfs een hele grote stap gezet voor mezelf. Al jaren hoor ik van veel mensen om me heen dat ik meer "moet" doen met m'n muzikale talent d.m.v bv een talentenjacht. En steeds weer reageer ik met de woorden "alsof Nederland zit te wachten op mij". Sinds een paar jaar zeg ik, "als ik al ooit meedoe, dan is het aan TVOH" vanwege de blind auditions. Niets eerlijker dan beoordeeld worden op puur je geluid. Al moet ik zeggen dat ik het jammer vind dat de coaches tegenwoordig overleggen, van mij mogen ze schotten tussen de stoelen zetten ;)
Hoe dan ook, vanmorgen heb ik mezelf aangemeld. Eerst dacht ik nog dat ik het voor mezelf zou houden, stel dat je er niets van hoort dan is het ook goed. Maar weet je. Het maakt eigenlijk geen bal uit of ik er nog ooit iets van hoor of niet. Het gaat er om dat IK de stap gezet heb. Ik heb gedaan wat ik kan, en nu kan ik het loslaten en gebeurt wat gebeurt. Hoor ik er niets meer van, prima, dan is mijn talent niet wat ze zoeken. Ik heb geen droom om "beroemd" te worden, mijn droom maak ik al heel vaak waar: Zingen vanuit mijn gevoel, vanuit mijn hart, mijn liefde voor muziek delen met het publiek. Waardoor het publiek vaak echt geraakt wordt. En als dat gebeurt... dat is zo'n magisch moment. Op zo'n moment ben je 1 met het publiek. Daar kan qua optreden niets tegenop.
Met dit filmpje en dat van "Mien durp" heb ik de aanmelding verstuurd. Ik heb er voor gekozen niet nog van alles te gaan repeteren. Deze gelegenheid was speciaal en spontaan. Niet perfect maar wel helemaal Harriette
En dan zette ik afgelopen week nog een stap m.b.t. mijn passie voor 't zingen. Al ruim een jaar zeg ik dat ik zangles wil gaan nemen. Gewoon voor mezelf, omdat ik wil ontdekken wat er nog meer in me zit wat ik nog niet ontdekt heb op dat gebied. Al zo vaak struinde ik het internet af naar een match qua zangcoach maar steeds vond ik niet wat ik zocht. Ik wil nl. geen wekelijks of tweewekelijkse zanglessen maar meer iets in de richting van 1x per maand. Zodat ik in dat toch wel volle schema van me, ook de tijd en rust heb om het geleerde te oefenen. En deze week ineens..... trok ik de stoute schoenen aan en vroeg ik aan iemand die ik goed ken en verdomd veel verstand van muziek heeft of zij me niet wil bijspijkeren. En wat denken jullie? Zij zei ja! Whoehoe!
Dit alles laat heel mooi zien dat ik echte stappen aan het zetten ben op alle vlakken van mijn bestaan. Want ook met mijn werk zat ik deze week ineens in een flow. Ik kon heerlijk met focus werken, kreeg dingen eindelijk afgerond. Mede omdat ik meer en meer dicht bij mezelf blijf en soms ook gewoon nee zeg als iemand met een vraag komt. Ik geloof trouwens niet dat mijn collega's er erg veel last van hebben, misschien valt het ze niet eens op ;)
En ook met afvallen/sporten zit ik weer in een goede flow. Het gaat niet snel maar tegelijk heb ik het gevoel dat ik wel flinke stappen zet. Bijzonder he? Gisteren had ik weer een weegmoment bij Dave maar het mooie was dat het wegen eigenlijk het kleinste onderdeel van het consult was. Hij en ik waren beide dik tevreden over het resultaat gezien de blessure aan mijn knie en de vele feestjes en gelegenheden de afgelopen 3,5 week. - 0,6 ons is dan nog altijd meer dan niets. Bovendien, het totaal sinds ik bij Dave ben is nu - 17,3 uur en sinds 1 aug 2011 - 31,5 kg. Dus mij hoor je niet klagen...
Het grootste deel van het consult ging het over hoe het ging, wat er speelt, hoe hij en ik tegen dingen aankijken. Zoals altijd een heerlijk gesprek waar ik met nieuwe energie vandaan kwam.
Een mooi compliment wat ik trouwens kreeg van Rianne na afronding van mijn sponsortraject blijft bij me hangen merk ik: "met elke kilo die jij kwijtraakte heb je een kilo persoonlijkheid gewonnen".
Eigenlijk geeft het weer wat ik met de titel van mijn blog ook zeg. Zoveel meer ik achter me laat aan gewicht, aan ballast, aan (zichtbare en onzichtbare) schil om me heen, zoveel meer wordt mijn ware ik zichtbaar. Voor mezelf en voor de mensen om me heen.
 |
| Afgelopen donderdag wandelde ik na het sporten (met enige aansporing van Dave) van het ziekenhuis naar Blerick. En wat ben ik blij dat ik dat deed, want wat was het een prachtige wandeling.... |
De boodschap van dit blog is denk ik wel duidelijk. Jet zit lekker in haar vel, steeds lekkerder eigenlijk. Ik ben ongelooflijk nieuwsgierig wat er allemaal op mijn pad komt en wat ik nog allemaal over mezelf ga ontdekken maar ondertussen geniet ik vooral heel erg van mijn wandeling....
Een heel mooi pinksterweekend allemaal en tot ziens ergens tijdens m'n wandeling :)
Liefs,'
Harriette
Geen opmerkingen:
Een reactie posten