Hoeveel leuks kun je in 1 week proppen?

Zoooo, daar is ze weer... :)

Voor de mensen die druk zijn. Weeg resultaat bij Dave vorige week - 1,7 kg.
Totaal tijdens sponsoractie tot nu toe: - 15,3 kg
Totaal sinds augustus vorig jaar: - 29,4 kg

Ik denk dat jullie begrijpen dat ik die dag met een HELE dikke vette grijns van Dave vandaan kwam.
Hij vond het ook tijd voor een volgende stap in ons trainingsprogramma. Dus voortaan alleen even wegen bij hem en daarna naar buiten, aan het werk. Mag hij me en public lekker afbeulen..... ach ja, heeft die jongen ook een pleziertje (ja, ik zal hem tippen dat hij mijn blog even moet lezen).

Het was weer een volle week. Goh, hoor ik jullie al denken, is het wel eens anders dan?
Eh.... jawel hoor, komt best wel eens voor dat ik me verveel, zo heel af en toe, kan me alleen nu even de laatste keer niet herinneren :))

Ik zal jullie de normale dingen besparen en even alleen op de highlights toespitsen,

Zondag de 18e was ik uitgenodigd door Rianne, voor de boekpresentatie van verhalenbundel "het Keerpunt" waar zij een van de auteurs van is! Jullie begrijpen vast dat ik me erg vereerd voelde.
De reden dat ik mee mocht was omdat ze zoals ze zelf zegt, door mijn blog weer gemotiveerd raakte om zelf ook te gaan bloggen. Op die manier herontdekte ze haar passie voor het schrijven (en echt, ze heeft talent!) en zag je haar blogverhalen mooier en mooier worden.
Geen verzonnen verhalen, nee verhalen zo uit het leven gegrepen. Heerlijk om te lezen (vraag mijn zus maar, die is inmiddels ook fan).
En zo kwam het dat ze, waarschijnlijk aangemoedigd na vele complimenten van liefhebbers zoals ik, dat ze meedeed aan een verhalenwedstrijd en won! Samen de verhalen van 50 andere auteurs werd haar verhaal als ik me niet vergis uit 163 inzendingen gepikt om het te publiceren in het boek.

En zo werd het zondag en togen we opgetogen richting Driebergen waar de presentatie gehouden werd. De reis verliep voorspoedig en gaandeweg konden we beiden ook even lekker ons hart luchten over ons overlopend emmertje m.b.t. onze moeders. Zo lekker om het er even over te hebben met iemand die met een half woord begrijpt wat je bedoeld!
Voordat we het wisten waren we al daar en pas daar, op het parkeerterrein ontdekte ik dat Toetje ook mee was gekomen! Het arme ding had nog wat last van een katertje en lag dan ook met wat lodderige oogjes naar ons te staren. Het leek ons dan ook het beste hem nog maar even lekker te laten slapen op de achterbank, lekker onder een dekentje.

De locatie was echt prachtig. Het was bij het wapen van Rijsenburg.
Wat ik alleen wel bijzonder vond was dat de presentatie gehouden werd in de serre, die in een open verbinding stond met een restaurant gedeelte en een bar gedeelte. En jawel hoor, het rumoer was soms niet leuk meer.
Het sfeertje daarentegen vond ik geweldig. Ik stond te genieten (op een enkele ergernis na bij een ietwat uit de kluiten gewassen ego links of rechts), keek mijn ogen uit en was echt stomverbaasd wat voor prachtige stukjes er voorgedragen werden.
We hebben vreselijk gelachen met een aantal andere auteurs (waarbij een zeker ego ook al opgevallen was) en ja... ik geef toe, ook even lekker geroddeld dus. Tja, ook ik ben verre van perfect :)
Bijzonder ook om door een wildvreemde herkend te worden van het blog van Rianne, die nog even een schepje erbovenop deed door me voor te stellen als "topmodel"...... !

Even lekker in de buitenlucht bijkomen, is het geen plaatje?

Hoe dan ook. Het werd een heerlijke middag die omvloog en voor we het goed en wel wisten tuften we alweer richting Venray. Toetje, inmiddels iets wakkerder hebben we een boek toegestopt zodat hij zich kon vermaken met wat leesvoer.

Het was al knap mistig op de terugweg waardoor Rianne en ik volop aan het fantaseren gingen en al bijna een eenhoorn of hobbit uit de mist zagen verschijnen, zo'n sprookjesachtig landschap ontpopte zich rechts van ons. Gelukkig werd de autoweg nog gevrijwaard van de dikke mistbanken...

Ardie had een verrassing verzonnen. I.p.v. een diner (wat we als feestelijke afsluiting hadden verzonnen voor Rianne) had hij de Tepanyakki plaat klaargezet en allerlei kleine hapjes voor op de bakplaat voorbereid. Heerlijk. Gewoon lekker gezellig met elkaar aan tafel, even goed napraten over de belevenissen van de dag. Had hij dus heel goed verzonnen!
Rianne genoot zichtbaar en veel te snel was de heerlijke dag voorbij.

De week erna was een klein tikkeltje rustiger op het werk als de weken ervoor. Of beter gezegd.... ik maakte me minder druk. Had nog steeds last van mijn maag als ik meer dan 2 koppen cappuccino durfde te drinken en reageerde erg gevoelig op suikers. Het grote pluspunt in het geheel was echter wel dat ik i.p.v. te gaan snaaien met alle stress, ik juist besloot om minder koffie en minder suikers of zoetstoffen tot me te nemen. Ik dronk bewust meer water. Ging nog bewuster eten, sloeg een flinke portie fruit in en was trots op mezelf dat ik het seintje opgepikt had en niet in de valkuil gevallen was.
Het resultaat was er dan ook naar bij het wegen! Yes!

Woensdag hadden we voor het eerst een avond samen thuis, en dat werd hoog tijd ook! Ik moest Ardie nl. nog een dansje aanleren wat hij donderdag moest kennen en zaterdag met een uitvoering moest doen!
De carnavalsclub van Merselo bestaat 5x11 jaar en daarom hadden ze een feestweekend waar op een van de avonden een revue gehouden zou worden met allemaal  plaatselijke artiesten.
Happy Sound was gevraagd een flashmob te doen en daarom ook introducees mee te vragen (om een grote groep te krijgen). Ardie was zo lief om meteen ja te zeggen net de vriendin van mijn petekind by the way :)
Precies zoals ik dacht hadden we na een paar keer oefenen de dans goed genoeg zitten en konden we vol vertrouwen naar de generale repetitie donderdag.
Daar mochten we de flashmob 2x doen, omdat we nog niet hadden kunnen oefenen met het opkomen vanuit de coulissen en vanuit de zaal. Ik had er een goed gevoel over.
Ook wel handig aangezien ik een van de 3 dames was die zouden beginnen. We hadden besloten dat het wel grappig zou zijn om de 3 "grootste"  dames van het koor te laten beginnen. De echte Weathergirls waren tenslotte ook geen kleintjes!
En voor we het doorhadden was het ook al zaterdagavond en zaten we te wachten tot we op mochten.
Ik mocht tussendoor nog even een dik compliment scoren van een van de mannen daar, die me vertelde dat het overduidelijk te zien was dat ik het leuk vond om te doen. Ik straalde gewoon volgens hem. En aan het eind van de avond kreeg ik datzelfde compliment nog een keer (samen met het compliment dat diegene me nog nooit zo slank had gezien en ik nog meer straalde dan anders)! Bloos....

Ook erg leuk trouwens dat ik daar Eric, een jeugdvriend van lang (heel lang) geleden weer tegenkwam. Hij heeft ooit ook nog eens een tijdje meegezongen met Happy Sound. Echt leuk weer eens bij te kletsen. Hij zat nu bij de drumband waar mijn neef(je) en nicht(je) ook bijzitten. Leuk!

En toen was het moment al daar. We stonden achter het gordijn startklaar terwijl de toneelmeester Bas nog even flink zat te ginnegappen. Volgens hem kon ik best nog even naar hartenlust flashen, zou toch niemand zien. Ik keek hem even droog aan, waarop hij zeg "och ja, ik sta hier ook nog".... whahahah. Wat een gast, perfect zo vlak voor een optreden. Thanks Bas.

En daar gingen we. En het ging lekker! Ik stond te genieten... niet normaal meer! En ... ik was niet de enige... ik hoorde later van andere dames dat ze eigenlijk nog helemaal niet van het podium wilden....hahahahhah.
Ook de reacties vanuit het publiek later was erg gaaf. En ik kreeg weer een dikke veer in m'n ... gestopt...  Volgens een kennis werden haar ogen telkens naar mij getrokken, ik danste zo sierlijk....
Tjonge.... je zou er bijna van naast je schoenen gaan lopen....

 

Excuses voor de kwaliteit. Ardie heeft z'n best gedaan maar de camera is maar een simpel ding en hij moest ook nog in de gaten houden wanneer hij op moest. En helaas... daarom ook geen beeldmateriaal van Ardie in actie...

Maar ... snel genoeg moest ik weer het koppie erbij houden want... zuslief Marij had ook nog een act. En wel als Surinaamse voorleesmoeder die het 16+ verhaaltje van Dikkie Dik voorlas.
Ik heb me rot gelachen! En wat deed José, een van onze koorleden het leuk als kindje, ongelooflijk, zo gaaf!
Ik heb haar (José) beloofd dat ik het filmpje hier niet plaats..... sorry mensen, ik kan jullie dus alleen maar linken naar het origineel, belofte maakt schuld ;)

De drumband had trouwens ook een erg gaaf stuk. Allemaal verkleed als dames, behalve de dame in het geheel, die stond in een overal.......hahaah. Met allerlei bijzondere attributen zetten ze een spektakel neer. Gaaf!

Maar ook alle overige optredens waren ongelooflijk goed. Ik heb zo genoten! Waar een klein dorp toch bijzonder in kan zijn. Waarschijnlijk de enige reden dat de tent niet volgepakt was met publiek was dat er nog een kleine 150 man achter het podium stonden om op te treden... :)
Mijn persoonlijke topper die avond was wel de cancan dans, uitgevoerd door de dames van het korfballen. Die act stond als een huis. Waanzinnig gewoon!

En ook deze avond vloog voorbij en voor we het wisten was het middernacht geweest en hoog tijd om naar huis te gaan want... zondagmorgen moest Happy Sound optreden in de jongerenkerk in Venlo.
Al rond half acht was ik wakker, wel lekker ook, kon ik tenminste rustig wakker worden en ontbijten. En niet te vergeten weer wat kleur op mijn gezicht smeren.....hihi.
Na nog 2 dames opgepikt te hebben tuften we relaxed naar Venlo, waar we zowaar de eersten bleken te zijn! Later kwam de aap uit de mouw, een van de dames had ik ongelooflijk verslapen... ietsjes te gezellig geweest bij de revue....

Het optreden in de kerk ging lekker op wat perikelen met het geluid na. Ondanks dat we misschien maar met de helft van het koor waren, zetten we er een mooi optreden neer voor mijn gevoel. We konden tevreden zijn. En eerlijk is eerlijk, het is altijd zo lekker om daar te zingen. Heerlijk sfeertje altijd, je voelt je er zo welkom!

Als toegift zongen we "Oh happy day", en hij ging lekker! Ik liet me helemaal gaan, stond gewoon te genieten samen met de rest van het koor en het publiek.
En echt, daarna zo gelachen....
Komt er een man naar ons toe die mij altijd vraag "of ik hem weer doe" en daar bedoeld hij deze solo mee. Nu stond hij naast me en zegt "ik weet niet wie die solo zong, maar het was mooi!" en meteen komt een dame van de kerk naar ons toe, kijkt me aan.... en vraagt of we een nieuwe soliste hadden bij het nummer en hoe mooi ze het vond..... Die lieve mensen herkenden me gewoon niet meer met en zoveel kilo's er af en een ander kapsel.....

Jullie begrijpen........ Mijn dag kon niet meer kapot!

Maar nog was het niet genoeg.... Omdat de winkels open waren en Ardie toch F1 wilde kijken, struinde ik vanmiddag even lekker op mijn gemak het dorp in. Eerst een hele tijd gezellig bij Ans van Twister koffie geleut onder het genot van heerlijke traktaties van "Kaffee Met".
En daarna nog even lekker op mijn gemak het dorp rond om alvast wat inspiratie op te doen voor de Klaas.

Helemaal voldaan kwam ik thuis en wat denken jullie? Had Ardie ook nog zin om iets overheerlijks te maken als avondeten. Ganzenlever, met een taartje van groente risotto, gebakken spinazie, een tagliatelle van wortelen en een truffelsaus.

Wie was er aan het afvallen? Wie ik? Oh ja... nee geintje. Ardie heeft goed opgelet en waar mogelijk magere varianten gebruikt.

Want, lieve sponsoren. Geloof maar dat ik nog een eindsprintje probeer te trekken voordat de sponsoractie is afgelopen :)

Een grote droom werd werkelijkheid

Jaja lieve mensen, na alle heftige emoties vorige week, kwam er tijdens het gezellige kookweekend een geweldig bericht binnen!

Ik had een hele tijd terug (eind april/begin mei) de stoute schoenen aangetrokken, en het Venrays Mannenkoor een grote wens (en tevens ook wel brutale) gemaild onder het mom van "niet geprobeerd is altijd verloren".
Nu vragen jullie je misschien af wat ik in hemelsnaam gevraagd heb...
Nou... mijn vraag was dus of ik niet een keer tijdens een repetitie "Gabriella's sang"  uit de film as it is in Heaven met ze mocht komen zingen.
Sinds we dit nummer in het repertoire van Happy Sound hebben (nadat we met een deel van het koor de film gezien hadden), heb ik er een gigantische klik mee.
Het nummer is echter niet mijn solo maar die van Therezi. We zijn tenslotte ook door haar aan de film en het lied gekomen en ook Therezi voelde een diepe klik ermee. Het was dan ook haar grote wens om het nummer in ons repertoire toe te voegen en ja, een solo van haar kant was daarna een logisch gevolg.
Natuurlijk heb ik dit haar ook altijd van harte gegund (en nog) maar ja, eerlijk is eerlijk, ik vond het wel jammer dat ik dan wel back-up was maar het nummer uiteindelijk nooit echt kon zingen. Tja, Jetje kan ook niet altijd de soliste zijn he.... (zou ook wel erg saai worden).

Dat even om een kort verhaal lang te maken...

Een fragment van onze uitvoering met onze soliste Therezi

Een hele tijd terug hoorde ik van andere dames van het koor, dat het Venrays Mannenkoor dit nummer ook zingt (met gast solistes), en tja, toen ging er een stoute droom leven bij mij...

Dus ergens dit voorjaar dook ik in de mail en stuurde mijn brutale wens op.
Ik kreeg erg snel een reactie terug dat ze het met de muziek commissie en dirigent zouden bespreken en er op terug zouden komen.
In juni kwam er vervolgens een tweede bericht om te melden dat mijn wens was besproken, en dat het nummer misschien tijdens het eindejaarsconcert uitgevoerd zou worden. In dat geval zou ik in september/oktober bericht krijgen om eventueel een keer te komen auditeren. Fingers crossed dus!

(Hierbij een link met een uitvoering van het Venrays Mannenkoor met soliste Mieke Janssen:
http://youtu.be/Gbk4gAJoBPU)

Ik vond het al geweldig dat mijn idee niet meteen afgeschoten werd, maar dat ze het serieus overwogen..... wauw!

Aangezien ik eind oktober nog niets gehoord had, ging ik er zo langzaamaan vanuit dat of het nummer niet op het programma stond, of ze toch besloten hadden om niet verder met mij in zee te gaan.
Ik heb me verschillende keren moeten bedwingen niet nog een mailtje te sturen. Vond dat ik niet het recht had om meer te verlangen dan dat ze er over nadachten, en legde me er eigenlijk bij neer dat het een gevalletje wel geschoten maar helaas mis was...

Tot afgelopen vrijdag, toen ik ineens een mailtje ontdekte in mijn mailbox van de secretaris, waarin stond dat ze besloten hadden mijn wens uit te laten komen!!
Weliswaar hadden ze de solisten voor de verschillende uitvoeringen al gevonden (tja, zo'n topkoor kan natuurlijk hengelen uit een vijver van vele talenten) maar ze verwachten me donderdag 15 nov. tijdens de pauze, zodat de dirigent het nummer met me door kon nemen en ik na de pauze het met ze mocht zingen!
Ik was helemaal overrompeld, hartstikke blij en maakte dus ook zowaar een rondedansje in de kamer. En tja, de traantjes zaten ook wel hoog eerlijk gezegd....
Ik bedoel, ze waren me helemaal niets verplicht! Er stond niets tegenover! Dat ze dan (terwijl ze toch volop moesten repeteren voor de diverse concerten) deze tijd aan mij wilden spenderen, dat raakte me diep.....

Ardie en ik besloten het voorlopig even voor onszelf te houden, ons geheimpje, maar tjonge wat was dat moeilijk!

Dinsdag tijdens de repetitie kon ik het toch niet langer voor me houden en vertelde ik de dames over dit alles. Ze waren oprecht blij voor me en Therezi (tevens een vriendin van me) en mijn zus keken me al ietwat smekend aan in de trant van " mag ik mee?". Maar helaas voor beiden, hoezeer ik het ze ook gunde. Dit was nu echt eens een cadeautje voor mij, speciaal voor mij, en daarom wilde ik er niemand anders bij hebben dan Ardie om dit speciale moment samen met me te beleven. Als er anderen bij zouden zijn, zou ik toch ook weer gericht zijn op hun en ik wilde nu eens een keer dicht bij mezelf blijven.
Bovendien kon ik moeilijk ongevraagd een heel gevolg mee gaan nemen... dat zou ik respectloos van mezelf hebben gevonden richting het koor.

Woensdag was vervolgens zo ongelooflijk druk op het werk, dat ik niet eens de kans kreeg om zenuwachtig te worden. Ik rende van hot naar her, werd soms horendol, en was 's avonds helemaal afgedraaid. Van oefenen kwam ook niet veel meer aangezien Ardie al een paar dagen flink verkouden was en ik aan mijn longen voelde dat ik ook een beginnende verkoudheid aan het kweken was. Ik heb me dus zoveel mogelijk gewaard. Een stem overbelasten is het stomste wat je kunt doen tenslotte. Veel thee met honing gedronken, en regelmatig een ibuprofen naar binnen. Het ging me toch niet gebeuren dat een koutje een streek door mijn rekening ging halen... Dacht het niet! Ik beloofde mijn lijf dat het vrijdag in mocht storten maar geen dag eerder......grijns.

Donderdag was het zelfs zo ongelooflijk stressvol op het werk, dat ik om 6 uur helemaal gaar de computer afsloot en naar de fitness slofte.
Toen ik zag dat het enorm druk was in de fitnessruimte, besloot ik lekker met tai chi aan de slag te gaan in de gymzaal. Even afschakelen en in alle rust (alleen) voorbereiden op "mijn" avond.
En daar, toen ik de rust weer in mijn lijf voelde komen, repeteerde ik het nummer 2x. Het klonk best lekker met wat nasale klanken in de hoogte waar de verkoudheid me toch een beetje parten speelde. Maar, ik deed het er mee. Ik had echt het gevoel van nu of nooit, en dit laat ik niet langs m'n neus gaan!

Om half acht ging ik Ardie ophalen bij de HANOS, (hij had koopavond) en uiteindelijk waren we rond 20.15 uur thuis. Even wat opfrissen en hup door.
Ik heb een kwartiertje voor de deur staan wachten, waar de zenuwen ineens in alle hevigheid toesloegen. Gelukkig had ik even tijd om door te ademen. En wat klonk het mooi daar achter die deur.... kippenvel gewoon!

Toen de pauze begon kwam er een hele stoet mannen naar buiten. Wauw wat veel!!! Er leek geen eind aan te komen :)
En daar ontmoette ik dus de voorzitter, René Franken die me vervolgens aan de dirigent Anton Kropivšek voorstelde. Ik had meteen een prettig gevoel bij deze man. Een open blik, hartelijk, heel relaxed, oprecht geïnteresseerd.
We praatten even en vervolgens werden alle mannen naar buiten gestuurd en mocht ik een stukje zingen.
Hij vroeg me daarna of hij wat aandachtspuntjes mocht aangeven. Ja natuurlijk mocht dat! Als ik de kans krijg bij te leren zou ik toch knap stom zijn dat niet te doen? Hij gaf me een paar hele nuttige tips. Tja, ik ben nu eenmaal niet technisch geschoold, heb nooit het notenschrift geleerd dus doe alles een op m'n gevoel. Ik kon me levendig voorstellen dat hij wel wat verbeterpunten hoorde.... ;)
En verder drukte hij me op het hart om er vooral van te genieten, om me te laten meevoeren met de stemmen van de mannen die me zouden steunen.

Toen de zaal weer volstroomde moest ik wel even slikken. Jeetje, wat een koor! Vele nieuwsgierige blikken, een paar mannen uit Merselo hadden me al aangesproken en leken het erg leuk te vinden.




Volledig omringd door mannenstemmen zong ik hier de 1x het nummer, nog een tikkeltje zenuwachtig met wat trillingen en een scherp randje op de stem maar al wel een HEEL gaaf gevoel! 




Het koor is zo groot dat Ardie ze er niet in 1x op kreeg, vandaag opgesplitst in 2 foto's




en deel 2 dus ;)

Toen iedereen er was vertelde de dirigent waarom ik daar was, en wel het vervullen van een grote droom.
Hij lachte er nog mee dat hij zou willen dat meer dames deze droom hadden........ :)
De eerste keer ging het nog niet helemaal lekker, ik had echt wat moeite in de hoogte, een kraakje op mijn stem, waarschijnlijk een combinatie verkoudheid/spanning.
Maar ook de mannen moesten waarschijnlijk even wennen aan mij, dus ook daar werd wat gesleuteld. Maar.... toen mocht ik hem nog een keer zingen :)

De tweede keer heb ik zoveel mogelijk alle spanning los gelaten en geprobeerd zo veel mogelijk te genieten van het moment. Ik durfde de tekst nog niet helemaal uit het hoofd te doen, voor mij is dat altijd het summum, dan kan ik echt helemaal in een lied duiken en me helemaal laten gaan. Maar ondanks dat voelde het zo ongelooflijk gaaf!
De warmte van die prachtige mannenstemmen, ik had kippenvel op mijn armen staan. Ik voelde me echt gesteund.. nee.. gedragen door hun klanken. Zo ongeloveloos super gaaf!

Veel te snel was het moment voorbij, ik was eigenlijk helemaal overdonderd (jullie weten, zo snel gebeurt dat nu ook weer niet). De hartelijke ontvangst, de oprechte belangstelling en het lieve applaus aan het eind. De verschillende opgestoken duimpjes van diverse mannen, bemoedigende glimlachjes.... Ik was zo geraakt!
Het Venrays Mannenkoor heeft voor eens en altijd mijn hart gestolen. Als ik ooit iets voor ze kan betekenen.... ze hoeven maar te vragen, thats for sure!

Nog helemaal ontdaan bedankte ik heel kort het koor en dirigent Anton voor alle moeite, en dat ze me deze kans gegeven hadden. En dat was het dan ook al. Na nog een applaus van de heren liep ik naar buiten, ging de deur achter me dicht en voelde ik de tranen opkomen. Het begon te zakken.
En Ardie? Die keek me aan met van trots blinkende kijkers en ik kreeg een dikke zoen om het nog even te benadrukken. Hij had er net zo van genoten als ik....

Helaas voor jullie, ik kan er geen filmpje van laten zien. Het beleid bij het koor is dat er niet in de wilde weg filmpjes op internet geplaatst worden, waarvan de kwaliteit misschien maar la la is. Ze willen daar graag zelf de regie over houden. En dat is natuurlijk hun goed recht, dat begrijp ik absoluut. We hadden dan ook afgesproken dat we alleen wat foto's zouden knippen, wat Ardie dus ook heeft gedaan.
Helaas is onze camera (denk ik) stuk aan het gaan, de kwaliteit is dus niet zoals jullie van me gewend zijn, maar goed, it's all I can share.
Jullie zullen het dus moeten doen met dit verslag :)

Nog 1x een oprecht woord van dank aan alle mannen van het Venrays mannenkoor, aan hun muziekcommissie en het bestuur, en in het bijzonder natuurlijk aan hun dirigent Anton Kropivšek.
Zoals ik al op facebook vertelde: Al wordt ik 100, deze avond vergeet ik nooit meer. Ik vind het zo bijzonder dat jullie me dit plezier gegund hebben....

Moeders....

Lieve mensen,

Het is even stil geweest rondom mijn persoontje. Niet dat ik niets te melden had, juist niet! Mijn dagen waren zo ongelooflijk vol, dat ik 's avonds meestal totaal K.O. in bed viel. Niet in staat ook nog maar een restje energie uit mezelf te persen om een stukje te schrijven.

Jullie weten dat ik altijd wel een redelijk bezig mutske ben. Ik verveel me zelden, kijk weinig tv zodat ik mijn tijd vooral kan spenderen aan dingen die me energie geven, zoals zingen, dansen, lezen, schrijven, dichten en natuurlijk, het onderhouden van al die prachtige contacten die ik in al die jaren heb opgedaan.

Al een hele tijd begon de hectiek op het werk wat te kriebelen. Ben ik normaal gesproken iemand die goed tegen stress kan, de laatste tijd had ik last van alle onrust en hectiek die ik voelde en merkte bij mensen. Ik kon het niet meer goed loslaten, had vaak een onrustig gevoel in mijn buik en voelde me gejaagd. Zo erg dat al die prachtige leuke dingen die ik op mijn pad kreeg, bijna ging voelen als verplichtingen.
En toen kwam de genadeklap. Een heftig telefoontje van mijn moeder, na een prachtig bijzonder en leuk weekend waarin we een buffet verzorgden voor het 25 jarig huwelijk van m'n zwager en schoonzus en het VieCuri matinee waarbij we voor allerlei lekkere vegetarische hapjes mochten zorgen. Die zondag was het in 1 klap voorbij. Ik ga niet in op de details uit respect voor mijn moeder. Het telefoontje raakte me echter in het diepst van m'n ziel, zoals alleen een moeder kan waarschijnlijk...

Op dat moment ben ik finaal ingestort. Heb gejankt als een klein kind en kon die nacht de slaap niet vatten. Er bleven steeds een paar woorden door mijn hoofd spoken... Hoe later het werd, hoe onrustiger het voelde. Ik voelde het bloed door m'n aderen pompen, m'n hart in mijn keel kloppen, ik voelde me gejaagd en intens verdrietig. Kortom, een fikse dosis stress...
Tegen 6 uur viel ik in slaap dus toen ik een uurtje later er uit moest, stond ik te tollen op mijn benen in de badkamer. Het was dus niet verstandig om te gaan rijden....
Na een mailtje naar mijn werk, dook ik weer in bed, in de hoop iets van de slaap in te halen.
Helaas was ik op een gegeven moment te wakker, dus toch maar er uit..
Langzaamaan ging me meer en meer duidelijk worden waar de schoen echt knelde.

Mijn moeder heeft nl. zo lang ik me kan herinneren, last van sombere buien in deze tijd van het jaar. We noemden het altijd mam's winterdip...
En als het zo ver was dan had ze nergens meer zin in, kwamen we nergens meer en kwam er ook niks meer uit haar. Het heeft (en nee dit is geen verwijt) een fikse impact gehad op hoe ik me als kind ontwikkelde. Eigenlijk moest ik altijd in die periode op mijn tenen lopen...
En tijdens die slapeloze nacht werd me dan ook eindelijk duidelijk waarom ik toch zo'n bloedhekel heb aan deze tijd van het jaar. Het heeft niet zoveel te maken met het weer (al blijf ik een mooi weer meisje), het heeft veel meer te maken met de stemming die er vroeger rond deze tijd thuis hing....
En ja, toen werd ik wel even kwaad ja. Potverdomme, 42 jaar en dan zou ik nog steeds mijn dagen laten vergallen door de stemming van mijn moeder? En daar trok ik dus ook een denkbeeldige streep, tot hier en niet verder.
De dag erna ben ik naar mam gegaan en heb een pittig gesprek met haar gehad, en haar verteld dat als ze nog ooit zo'n rottige opmerking durfde te maken, ik ECHT boos zou worden.
Mam kon zich het al helemaal niet meer herinneren, maar.... de boodschap kwam aan.
Helaas heb ik nog een dag nodig gehad om bij te tanken, het had me echt een soort van genadeklap gegeven. Mijn weken waren al zo lang gevuld met te veel werk en te veel leuke dingen in de avonduren en weekenden, dat ik mezelf gewoon even kwijt was geraakt.
Na nog een dag thuis, zoveel mogelijk afgesloten van alles en iedereen (met alleen Ardie dicht bij me die me erg lief steunde en zijn steeds breder wordende schouder aanbood) was ik weer mijn eigen vrolijke ik.

Om nu even terug te komen op het eigenlijke thema van dit blog. Een ding vond ik wel heel erg positief aan het hele verhaal. Was vroeger dit soort stress momenten een vrijbrief om te gaan bunkeren, om mezelf helemaal vol te "vreten", wat eigenlijk niet meer was dan gevoelens wegproppen en verdoven, nu zat ik daar anders in.
Ik realiseerde me dat ik een tricky moment had en koos er daarom bewust voor om even over te stappen op zoveel mogelijk thee en water, koos verstandige hapjes en at juist minder dan meer!
Ik merkte dus gaandeweg die vervelende dagen dat er iets wezenlijks veranderd is in mij, en zo te merken definitief! Voor het eerst in mijn leven resulteerde stress dus in minder kilo's op de weegschaal!
Morgen heb ik weer een weegmoment bij Dave, ben zo ongelooflijk nieuwsgierig!

Na die vervelende dagen lag mijn week weer stralend voor me open. Donderdagavond had ik weer een highlight op de agenda staan. Een modeshow bij Twister Venray.
En wat was het weer leuk! Niet te geloven wat voor lieve, prachtige dames Ans verzameld had om haar kleding te showen. Er was meteen weer een klik, zo mooi!
Ik mocht een groot deel van de dames voorzien van make-up, echt leuk om te doen. Er was veel gezelligheid maar tegelijk ook tijd en ruimte voor wat diepzinnigere gesprekken.
Het voelde alsof ik weer een paar nieuwe vrienden ontmoet had die avond....

Excuses voor de kwaliteit, er is iets mis met ons fototoestel zo te zien

(Helaas kreeg ik begin deze week het droevige bericht dat een van deze prachtige dames een hersenbloeding heeft gehad en inmiddels al was geopereerd. De eerste berichten zijn voorzichtig positief, en ik hoop van harte dat dat zo blijft. Zo'n prachtig bijzonder mens......)

Dat weekend hadden we ons jaarlijkse kookweekend met Fonza en Paul. Fonza is Ardie's peettante en deze twee lieve mensen zijn altijd ons voorbeeld geweest hoe wij met onze petekinderen om willen gaan en de band die we met ze willen hebben.
Vrijdag gingen we alle boodschappen scoren bij de Hanos en de supermarkt en alles voorbereiden en zaterdag zouden we er dan van gaan smullen.

Helaas begon de vrijdag wat minder omdat ik WEER een aanvaring had met mam, waardoor ik te laat thuis was en deze twee schatten al op me stonden te wachten. Hoe gezellig het ook was, ik kon het weer niet helemaal los laten, tot ik die avond besloot dat het nu echt klaar was en ik mijn denkbeeldige bokkenpruik in de kliko gooide :)

Zaterdag ging ik dus fris en fruitig die avond op pad en echt, het werd zo'n prachtige avond.
Fonza en Paul verrasten ons met de tafeldekking. Ze hadden bij ieder bordje een gedicht neergelegd. Je mocht zelf op gevoel er een uitkiezen en dat werd dan je plekje voor die avond.
En ja, mijn gedicht matchte wonderbaarlijk goed....

" Geluk?

Soms, fietsend langs donkere grachten, duikt je blik ongevraagd
een woonkamer binnen, stuit op een glimlach, een hand op een schouder,
maar je bent al voorbij.
Niet meer dan een tiende seconde lijkt nodig om haarscherp te tonen waar het om gaat.
Moet je in je huis misschien gewoonweg trachten te kijken alsof je er toevallig voorbij rijdt.
Marc Tritsmans"

En Ardie had:
"Waarom die haast
weet jij wanneer je werk af is
Willem Hussem"

:)

Het eten was heerlijk! Het menu zag er als volgt uit:

Carpaccio van rosbief bestreken met truffelolie, salade en pijnboompitjes
Een heldere waterkers soep (Ayurvedisch)
Kreeft
Fazant met zuurkool en puree
div. kaassoorten met kletsenbrood
Applecrumble met een bolletje vanille ijs

Helaas heb ik geen foto's gemaakt van de klare gerechten, ik was telkens te laat, dan was het al op :)
En, het was een sideplate menu, dus qua calorietjes was het goed te doen, allemaal kleine porties dus.
Het was een avondje op en top genieten!

Wat een plaatje he...

De kreeft bijna klaar

De apple crumble voordat hij de oven in ging

Ardie en Paul lekker bezig in de keuken

En natuurlijk moest de wijn goed vloeien, ook in het eten

Onze kruimeldief :)

Die maandag vertrok ik 's middags naar mijn lieve vriendin Hellen. Ik zou bij haar een nachtje logeren omdat ik die dinsdag training had in Utrecht en er al om 9 uur moest zijn.
Het werd een heerlijke middag/avond waarin we lekker bijkletsen en we naar een meditatie bijeenkomst gingen. Heerlijk relaxed bijtanken......
Helaas was er die ochtend nogal een probleem met de treinen. Er reed geen intercity waardoor ik meerdere bomvolle boemeltreinen voorbij zag gaan en ik me uiteindelijk toch in een van die gevallen naar binnen wurmde (gevalletje aanloopje nemen en hop was het bijna). Nu weet ik ook hoe sardientjes zich voelen....brrrr.
Ik kwam dus veel te laat aan in Utrecht maar mazzelkont dat ik ben, ik was heel toevallig de enige cursiste die ochtend dus ik mocht alsnog beginnen.
Het werd een leerzame dag met een aantal leuke en gezellige gesprekken met degene die met de man die me daar begeleide. De vervelende ervaringen van die ochtend verdwenen als sneeuw voor de zon.
Goddank liep de dienstregeling die avond weer redelijk vloog waardoor ik uiteindelijk ongelooflijk snel thuis was. Al zat ik wel het eerste deel van Utrecht tot den Bosch op een beugel van een deur, de trein was bommetje vol.... :)

Die avond maakten Ardie en ik het nog even lekker knus met een glaasje bubbels en moe en heel tevreden viel ik als een blok in slaap...

Mijn volgende blog zal gaan over een droom die waarheid werd... ik laat jullie nog even in spanning :)