Over mij

Mijn foto
Verre van slank maar lekker in mijn vel. Verre van het schoonheidideaal maar opmerkelijk vaak erg gelukkig. Verre van "normaal" and loving it. Wel een echte vrouw met alle bijbehorende "gebruiksaanwijzingen", een meisjes meisje in de zin van graag shoppen (liefst alleen), lekker tutten (maar wel effectief), en schoenen heb ik nooit te veel (vind ik). Mijn grootste uitdaging in dit leven tot nu toe is mezelf accepteren op allerlei vlakken en tegelijkertijd een zo gezond mogelijk gewicht te "vinden". En over die zoektocht gaat dit blog tegenwoordig.

zondag 23 juni 2013

Publiciteit afsluiting "race tegen de kilo's voor Duchenne"

Deze keer geen blog, maar een kort berichtje. Voor iedereen die het niet kon lezen omdat ze in een andere regio van het zondagsnieuws wonen (of elders Nederland/de Wereld) :D

Onderstaand artikel stond vorige week in het zondagsnieuws. Ik wist dat het geplaatst zou worden, e.e.a. was vooraf door Dave met zowel de stichting als mij besproken.
Maar als je het artikel dan zwart op wit voor je neus hebt, dan is dat nog steeds bijzonder, speciaal en was ik ook wel weer een tikkeltje trots ook :)

De benefietavond is inmiddels (gisteren ) achter de rug en wederom was het een fantastische avond.


Liefs,
Harriette

zaterdag 22 juni 2013

Terug van weggeweest, het zonnetje in m'n hart

Eindelijk, hèhè, ik ben er weer. Nee, niet hier (ja oké, werd ook tijd dat ik weer wat blogde) maar ik bedoel vooral dat ik me eindelijk weer mezelf voel ..... zou potdomme tijd worden ook!

De grote omslag kwam afgelopen maandag. Ik had een gesprek bij Frank, de loopbaancoach van mijn werk, om te kijken naar mijn mogelijkheden nu mijn baan komt te vervallen.
Zoals ik had kunnen weten (Frank en ik kennen elkaar al langer) ging het gesprek meteen de diepte in. En nogal niet zo'n beetje ook!
DAT ik in gesprek ging was voor mij al een positieve stap. Nu had ik het heft zelf weer in handen, ik kan er niet zo goed tegen als ik dingen me maar moet laten overkomen, als ik zelf weinig invloed kan uitoefenen op iets wat voor mij wel (erg) belangrijk is (zoals mijn werk).
Frank hielp me, om dit punt waarop ik nu ben, te zien als een kans, als een kans om los te laten wat niet goed bij mij als persoon past, en aan te grijpen wat juist helemaal in m'n straatje past. Ergens wist ik dat allemaal wel al, maar ik had nog een zetje nodig om het ook zo te voelen.

Gaandeweg kreeg ik ook nog een paar dikke veren in m'n .... gestopt, of ik wel doorhad wat ik voor veel mensen/collega's beteken. Of ik wel doorheb hoeveel mensen "iets" bij mij komen "halen".
Nee.. niet echt I guess, maar ergens ook wel. Want dat soort gesprekken zijn over het algemeen ook gesprekken waar ik bergen energie krijg.
Misschien niet zo raar dus dat me op een gegeven moment gevraagd werd of ik niet zelf iets zou willen gaan doen in coaching, simpelweg omdat ik dat eigenlijk al doe ;)
Moge duidelijk zijn dat het een geweldig, intens en erg zinvol gesprek was. Soms tot tranen toe, warm, oprecht en man o man, ik kwam er met een energie vandaan! Niet normaal meer.
Ik kan het dus ook iedereen aanraden. Een coach kan je op dit soort momenten net de juiste vragen stellen waarmee je verder komt.



Helemaal happy kwam ik dus dinsdag op mijn werk. En daar gebeurde iets wat me het laatste zetje gaf. De manager kwam er bij navraag achter dat ik nogal heftig had gereageerd, en wilde meer weten. Ze gaf ook duidelijk aan dat ze dit gedeelte in zo'n proces altijd het lastigste vond, ze wist hoe het voelde. Door de manier waarop ze met me sprak, de oprechte belangstelling en wil om me helpen raakte me best wel merkte ik.
Het werd echter nog mooier. Want even later kreeg ik een opdracht van haar. Ik moet iedere dag een briefje bij haar inleveren met daarop iets waardoor ik energie krijg van mijn werk. Dat gaat ze verzamelen en daarna gaan we kijken wat een passende functie voor me zou kunnen zijn.
Ik vind het heel bijzonder. Iemand die met zo'n grote en intensieve processen bezig is, iemand die een club met zoveel mensen moet besturen, die dan de tijd en rust neemt om dit te doen, dat vind ik bijzonder en... dat geeft ook wel een bepaald vertrouwen voor de toekomst.
Het is tevens een hele slimme zet van haar geweest. Want door deze opdracht wordt ik gedwongen iedere dag stil te staan bij de leuke dingen in mijn werk, i.p.v. bij zorgen of angst om dingen los te laten. Het heeft mij dat laatste zetje gegeven om uit mijn "emotioneel incontinente"  staat te komen, en daar ben ik echt heel blij mee. Bovendien heb ik de vraag nog iets breder getrokken en focus ik er me nu op waarvan ik in mijn dagelijks leven energie krijg, dus niet alleen de dingen op mijn werk maar ook daarbuiten. Dat maakt dat ik weer focus op de positieve dingen in mijn leven. En dat heeft er voor gezorgd dat ik me weer helemaal mezelf voel. Sterker nog, ik voel me lichter, vrijer en krijg langzaamaan ook zin om te kijken naar waarnaar ik toe op weg ben.

En blijkbaar is het ook zichtbaar voor de buitenwereld. Want donderdag stond ik op een gegeven moment bij een collega van me. Ze keek, ze keek nog eens en zegt "goh, wat grappig, dat hangertje (ketting) van je geeft licht". Ik kijk, kijk naar haar en begin te lachen. Ik dacht in eerste instantie nog dat ze de weerspiegeling van het lampje van de telefoon of verlichting zag maar nee, ze zag echt licht komen van mijn hangertje. En ergens begrijp ik dat wel.
Het is ook een bijzonder hangertje. Als het niet goed met me gaat kijkt de steen er aan dof, en als het goed met me gaat, zoals nu, dan flonkert hij bij het leven.
Op het moment dat ik bij haar stond voelde ik me zo bevrijd en lekker dat het voor haar leek alsof er echt licht van het hangertje af kwam. Misschien gewoon een effect door een lamp. Maakt mij niet uit, voor mij voelde het alsof de blijheid die ik in mijn hart voelde, vrij naar buiten stroomde en dus ook echt visueel zichtbaar was voor de wereld om me heen.

Tot slot kreeg ik de opmerking van een collega "klopt toch ook? Je straalt vaak zo, dat het gewoon lijkt alsof er licht van je af komt". Nou ja, kun je nog een mooier compliment krijgen?

Ik heb weer vertrouwen in de toekomst, ik heb het vertrouwen in mezelf teruggevonden en ... ben vooral blij dat ik het van me af gegooid heb. Het voelt zoveel lichter, zoveel vrijer.

En tegelijk ben ik blij dat ik het meegemaakt heb. Dat ik dat verdriet, die angsten, de zorgen gevoeld heb. Want hoeveel mensen gaan hier momenteel doorheen? Nu ik weet hoe het voelt, kan ik die mensen die misschien op mijn weg komen, beter begrijpen en heel misschien ook een beetje verder op weg helpen.

Het weegmoment bij Dave vrijdag gaf een extra kick; 0,8 kg afgevallen! Ondanks de emoties en dus ook soms niet zo slimme keuzes m.b.t. eten......  Yes!

En als kers op de pap is daar vanavond eerst een optreden met Happy Sound in de grote kerk in Venray, waar ik o.a. "mien Durp" mag zingen en " Oh happy day", daarna gaan we door naar Beesel, naar de benefietavond voor Duchenne. Vandaag wordt het dus een aaneenschakeling van "feelgood" momenten :)

Fijn weekend allemaal.

Liefs,
Harriette

zondag 16 juni 2013

Emotioneel incontinent deel 2

Jullie hebben even geduld moeten hebben, maar hier ben ik weer.
Mijn schoonouders zijn vorig weekend verhuisd naar een prachtig huisje na een week keihard werken. En wat een fantastische week was het! Nee, natuurlijk was het niet altijd leuk, maar wat het bijzonder en mooi maakte was de sfeer in het "klus-team".
Zo was er ome Peter, iemand die jaren in de bouw gewerkt heeft en degene waarvan tante Nelly zegt dat het geen "echte" is. De rest van de rij broers en zusters is nl. op z'n zachtst gezegd wat ongeduldig, lichtelijk opvliegend en tja, ome Peter is de rust zelve (tenminste dat straalt hij uit), en ik heb hem buiten de schuine grappen her en der, geen onvertogen woord horen zeggen.
Maar het allermooiste viel me meteen dag 1 al op. Ik keek hem eens een keer goed aan en daar zag ik het, die twinkel oogjes, de vorm van z'n gezicht, het kapsel, de bouw...... echt waar, het had een broer van mijn vader kunnen zijn.... dus met enige regelmaat voelde het voor mij alsof ik met mijn vader aan het klussen was.... en dat is op z'n zachtst gezegd toch heel bijzonder aangezien die inmiddels alweer 8 jaar geleden overleden is.

Maar ook de andere broers en zussen heb ik in die week beter leren kennen en ik ben ze nog meer dan ik al deed, gaan waarderen. Wat een humor, wat heb ik gelachen! De spierpijn die ik had die week was m.n. rondom mijn buikstreek, gewoon, van het onbedaarlijk lachen om de zoveelste mop of opmerking van de een of ander. Niet te filmen. Betere stand-up komedie heb ik al lang niet meer gezien.....

Maar goed, buiten dat werkten we ons dus uit de naad. Dagen van 12-13 uur met de verhuisdag als uitschieter met een uurtje of 15 op de teller, maakten dat ik vanaf die zaterdag (vorige week) alleen nog maar wilde slapen. Op maandag was het weer gewoon werken en maandagmiddag moest het PS-je nog verhuisd worden. Die hele week kon ik mijn zorgen rondom mijn werk dus goed loslaten, parkeren zeg maar. Gewoon even een week flink fysiek aan de bak was het beste medicijn voor mij.

Het uitzicht vanuit de woonkamer. De straat is in aanleg, bijna klaar, het landschap blijft zover ik weet zo.

Een deel van de kamer/keuken, met mijn vest heel charmant over de stoel gemikt ;)

Op dinsdag had ik een ouderwetse balie dienst, waardoor ik weinig kans zag te piekeren en op woensdag was daar dan de dag dat onze sector bijgepraat zou worden over alle plannen rondom de reorganisatie. Tot het overleg bleef ik rustig, af en toe een beetje vochtige oogjes maar verder oké.
Tijdens het overleg moest ik met enige regelmaat wat ademhalingsoefeningen doen maar eigenlijk werd er voor mijn gevoel weinig nieuws gezegd, al bleef het heel erg confronterend om te zien dat bij mijn functie stond: vervalt. Want ja, als alle plannen goedgekeurd worden door de OR en RvB, en ik heb geen reden om te denken dat het niet zo zal zijn, dan ben ik ergens dit najaar geen secretaresse meer, en dat doet nog steeds pijn. Dus na het overleg, toen diverse collega's me kwamen vragen hoe het met me ging.......tja, toen gingen de kranen weer open en droogden ze pas in de loop van donderdag weer een beetje op.

Ik realiseer met terdege dat ik eigenlijk geen recht tot klagen heb. Er zijn voldoende administratieve functies binnen de sector en zelfs binnen de afdeling, waarop ik kan reageren en waar ik geen reden zie waarom ik die niet zou kunnen krijgen. Maar op dit moment zie ik gewoon nog niet de kansen die ongetwijfeld in die functies voor me weggelegd zijn. Bovendien ben ik verre van de enige binnen de sector die zich moet gaan bezinnen op hoe verder. Maar ook ik ben maar mens, en mijn pijn voel ik even het hardst.

En ja, ik weet het; er zijn zoveel mensen die geen werk meer hebben, die zich suf moeten solliciteren en vaak niet eens bericht krijgen op sollicitaties. Of afwijzing op afwijzing. In vergelijking met die mensen ben ik een grote zeurpiet, dat weet ik, ik relativeer me suf, maar het gevoel zit er gewoon.
Ik heb inmiddels me erbij neergelegd dat ik even in een soort van rouw fase zit. Dat mag van mezelf. Ik had gewoon de leukste baan die ik ooit had kunnen verzinnen en daarvan afscheid nemen doet pijn.



Wel heb ik mezelf inmiddels uit het "slachtoffer" hoekje gehaald. Ik weet dat er veranderingen nodig waren, en ik hoop dat al deze plannen uiteindelijk ook echt gaan brengen waar we op hopen. Dat we een mooie, solide, goed geoliede sector zullen worden die weer helemaal toegespitst is op het ziekenhuis zoals het nu is. Dat we mee kunnen bewegen met de veranderingen die ongetwijfeld ook in de toekomst binnen ons ziekenhuis zullen komen, en dat ik volgend jaar zeg: "Ik heb de allerleukste baan ooit!".

Voor nu doe ik wat ik kan doen om het heft weer in eigen hand te nemen. Ik ga maandag een test doen om te kijken waar mijn sterktes en zwaktes liggen, talenten en valkuilen. En ja, natuurlijk weet ik de meeste wel, maar goed, wetende dat ik straks een keuze moet maken is zoiets nooit weg. Bovendien DOE ik dan iets. Want echt...... "lijdzaam" afwachten is zo niet mijn ding!

Precies, als ik volgend jaar een mooi tuintje wil hebben moet ik nu aan het werk om de juiste zaadjes te zaaien :)

En vandaag? Vandaag ga ik heerlijk koken, samen met mijn hubbie. We helpen kennissen van ons die een soort "preuvenement" organiseren met allerlei heerlijke hapjes. En zoals altijd als Ardie en ik zo'n klusje samen doen, zal vandaag een van de zeldzame keren zijn dat Ardie verteld wat ik moet doen, ik en heel braaf doe wat hij zegt ;)

Fijne dag allemaal en tot de volgende keer.

Liefs,
Harriette