De grote omslag kwam afgelopen maandag. Ik had een gesprek bij Frank, de loopbaancoach van mijn werk, om te kijken naar mijn mogelijkheden nu mijn baan komt te vervallen.
Zoals ik had kunnen weten (Frank en ik kennen elkaar al langer) ging het gesprek meteen de diepte in. En nogal niet zo'n beetje ook!
DAT ik in gesprek ging was voor mij al een positieve stap. Nu had ik het heft zelf weer in handen, ik kan er niet zo goed tegen als ik dingen me maar moet laten overkomen, als ik zelf weinig invloed kan uitoefenen op iets wat voor mij wel (erg) belangrijk is (zoals mijn werk).
Frank hielp me, om dit punt waarop ik nu ben, te zien als een kans, als een kans om los te laten wat niet goed bij mij als persoon past, en aan te grijpen wat juist helemaal in m'n straatje past. Ergens wist ik dat allemaal wel al, maar ik had nog een zetje nodig om het ook zo te voelen.
Gaandeweg kreeg ik ook nog een paar dikke veren in m'n .... gestopt, of ik wel doorhad wat ik voor veel mensen/collega's beteken. Of ik wel doorheb hoeveel mensen "iets" bij mij komen "halen".
Nee.. niet echt I guess, maar ergens ook wel. Want dat soort gesprekken zijn over het algemeen ook gesprekken waar ik bergen energie krijg.
Misschien niet zo raar dus dat me op een gegeven moment gevraagd werd of ik niet zelf iets zou willen gaan doen in coaching, simpelweg omdat ik dat eigenlijk al doe ;)
Moge duidelijk zijn dat het een geweldig, intens en erg zinvol gesprek was. Soms tot tranen toe, warm, oprecht en man o man, ik kwam er met een energie vandaan! Niet normaal meer.
Ik kan het dus ook iedereen aanraden. Een coach kan je op dit soort momenten net de juiste vragen stellen waarmee je verder komt.
Helemaal happy kwam ik dus dinsdag op mijn werk. En daar gebeurde iets wat me het laatste zetje gaf. De manager kwam er bij navraag achter dat ik nogal heftig had gereageerd, en wilde meer weten. Ze gaf ook duidelijk aan dat ze dit gedeelte in zo'n proces altijd het lastigste vond, ze wist hoe het voelde. Door de manier waarop ze met me sprak, de oprechte belangstelling en wil om me helpen raakte me best wel merkte ik.
Het werd echter nog mooier. Want even later kreeg ik een opdracht van haar. Ik moet iedere dag een briefje bij haar inleveren met daarop iets waardoor ik energie krijg van mijn werk. Dat gaat ze verzamelen en daarna gaan we kijken wat een passende functie voor me zou kunnen zijn.
Ik vind het heel bijzonder. Iemand die met zo'n grote en intensieve processen bezig is, iemand die een club met zoveel mensen moet besturen, die dan de tijd en rust neemt om dit te doen, dat vind ik bijzonder en... dat geeft ook wel een bepaald vertrouwen voor de toekomst.
Het is tevens een hele slimme zet van haar geweest. Want door deze opdracht wordt ik gedwongen iedere dag stil te staan bij de leuke dingen in mijn werk, i.p.v. bij zorgen of angst om dingen los te laten. Het heeft mij dat laatste zetje gegeven om uit mijn "emotioneel incontinente" staat te komen, en daar ben ik echt heel blij mee. Bovendien heb ik de vraag nog iets breder getrokken en focus ik er me nu op waarvan ik in mijn dagelijks leven energie krijg, dus niet alleen de dingen op mijn werk maar ook daarbuiten. Dat maakt dat ik weer focus op de positieve dingen in mijn leven. En dat heeft er voor gezorgd dat ik me weer helemaal mezelf voel. Sterker nog, ik voel me lichter, vrijer en krijg langzaamaan ook zin om te kijken naar waarnaar ik toe op weg ben.
En blijkbaar is het ook zichtbaar voor de buitenwereld. Want donderdag stond ik op een gegeven moment bij een collega van me. Ze keek, ze keek nog eens en zegt "goh, wat grappig, dat hangertje (ketting) van je geeft licht". Ik kijk, kijk naar haar en begin te lachen. Ik dacht in eerste instantie nog dat ze de weerspiegeling van het lampje van de telefoon of verlichting zag maar nee, ze zag echt licht komen van mijn hangertje. En ergens begrijp ik dat wel.
Het is ook een bijzonder hangertje. Als het niet goed met me gaat kijkt de steen er aan dof, en als het goed met me gaat, zoals nu, dan flonkert hij bij het leven.
Op het moment dat ik bij haar stond voelde ik me zo bevrijd en lekker dat het voor haar leek alsof er echt licht van het hangertje af kwam. Misschien gewoon een effect door een lamp. Maakt mij niet uit, voor mij voelde het alsof de blijheid die ik in mijn hart voelde, vrij naar buiten stroomde en dus ook echt visueel zichtbaar was voor de wereld om me heen.
Tot slot kreeg ik de opmerking van een collega "klopt toch ook? Je straalt vaak zo, dat het gewoon lijkt alsof er licht van je af komt". Nou ja, kun je nog een mooier compliment krijgen?
Ik heb weer vertrouwen in de toekomst, ik heb het vertrouwen in mezelf teruggevonden en ... ben vooral blij dat ik het van me af gegooid heb. Het voelt zoveel lichter, zoveel vrijer.
En tegelijk ben ik blij dat ik het meegemaakt heb. Dat ik dat verdriet, die angsten, de zorgen gevoeld heb. Want hoeveel mensen gaan hier momenteel doorheen? Nu ik weet hoe het voelt, kan ik die mensen die misschien op mijn weg komen, beter begrijpen en heel misschien ook een beetje verder op weg helpen.
Het weegmoment bij Dave vrijdag gaf een extra kick; 0,8 kg afgevallen! Ondanks de emoties en dus ook soms niet zo slimme keuzes m.b.t. eten...... Yes!
En als kers op de pap is daar vanavond eerst een optreden met Happy Sound in de grote kerk in Venray, waar ik o.a. "mien Durp" mag zingen en " Oh happy day", daarna gaan we door naar Beesel, naar de benefietavond voor Duchenne. Vandaag wordt het dus een aaneenschakeling van "feelgood" momenten :)
Fijn weekend allemaal.
Liefs,
Harriette
Geen opmerkingen:
Een reactie posten