LaBloemen, het vervolg

Zoals jullie in mijn blog over het VieCuri feest konden lezen, is een grote droom van me uitgekomen, doordat ik voor het feest een echte jurk van Karin mocht lenen.
Alleen al het feit dat ze er zo spontaan aan mee wilde werken deed me enorm veel. Karin is zoals ik al schreef een grote inspiratie voor me, ik vind het een prachtige vrouw om te zien en heb enorm veel bewondering voor haar vakvrouwschap.
Toen we haar tijdens het ophalen van de jurken in het eggie ontmoeten bleek ze ook nog eens een echt leuk, hartelijk, spontaan en vooral lief mens te zijn. Wat hebben we gelachen, en wat voelde het natuurlijk om daar te zijn.

Het hele verhaal rondom de jurk hoef ik jullie niet weer te vertellen, dat staat al breed uitgemeten in mijn blog over het feest. Dat e.e.a. uiteindelijk meer voor me betekende als 'alleen' een droom van een avond waarop ik me de koningin van het bal voelde beschreef ik zojuist in mijn blog over dromen.
Ik kan alleen maar hopen dat ze op enig moment heeft kunnen zien en voelen, hoeveel dit voor me betekend heeft. Want zeg nu zelf, iets wezenlijks kunnen betekenen voor een ander, is dat niet een van mooiste dingen in het leven?

Toen ik dit blog begon wilde ik vooral aan jullie laten weten hoe geweldig onze ontmoeting met Karin weer is geweest. Hoe relaxed en gezellig, hartelijk en leuk. En dat was het ook allemaal. Het voelde goed om weer samen met Rianne dit stukje te kunnen doen, en het liefst had ik zuslief er ook bij gehad, maar goed, dat ging helaas niet. Dat het uiteindelijk veel meer voor me is gaan betekenen vertel ik later, eerst maar eens het stukje over het terugbrengen van de jurken.

De reis heen verliep ook deze keer voorspoedig en weer klokslag afgesproken tijd stonden we op de afgesproken plek. Karin was net een paar ladders naar buiten aan het sjouwen die ze graag aan de vuilnis mee wilde geven. Nadat zij en wij even vrolijk over en weer gegrapt hadden met de vuilnisman, was ze helemaal klaar voor ons.
We zijn even binnen geweest, Karin wilde graag horen hoe het was geweest, en ik wilde haar graag een persoonlijk bedankje geven (zeg lekker niet wat), we kletsten gezellig bij alsof we elkaar al menig maal spraken, ze nam uitgebreid de tijd voor een dubbele fotosessie, en tot slot vroeg ze tot mijn verbazing; 'en, wanneer zien we elkaar weer'? "19 maart" was mijn antwoordt, "we zitten bij je show in Venray op rij 0, precies in het midden, je kunt niet om ons heen!". Waarop ze vrolijk aangaf dat we dan nog maar even een ontmoeting in de artiestenfoyer moesten doen met haar in vol ornaat.....
Whoepie! Mazzelkontjes die we zijn! Ik wist niet hoe snel ik het naar Ardie moest appen na afloop, hij baalde zo vreselijk dat hij er weer niet bij kon zijn die dag en nu dit.
Ze is mij en ons niets verplicht en was al zo gul, ik bedoel...... die jurken van haar zijn stuk voor stuk kostbare kostuums. Kostbaar vanwege materialen, ontwerper etc. Maar ook kostbaar voor haar lijkt me. Iedere jurk heeft een verhaal tenslotte.

Links Rianne en Karin in de 'stoere' pose                                       zelf ben ik toch echt beter in lachen ;)

Nadat we hartelijk afscheid namen en weer richting centrum togen, werd er op de hoek van de straat getoeterd, de vuilniswagen met dezelfde vuilnismannen van daarvoor. Een er van kwam ons vragen of dat zojuist een bekende Nederlandse was geweest, wat wij natuurlijk vrolijk beaamden. We kletsten even hartelijk over en weer, zwaaiden naar de twee andere mannen in de cabine dat ze het idd goed gezien hadden, vrolijkheid alom. En wat het mooiste van alles was, een vuilnisman die z'n werk met bezieling deed zo bleek uit ons gesprekje.

Vrolijk vertrokken Rianne en ik naar een heerlijke lunch bij Bagels&Beans en na een lekker wandeltocht door wat rossige delen van Amsterdam uiteindelijk weer richting huis.
Na een uurtje moest ik het stuur overgeven aan Rianne, ik begon danig in te kakken. En al knikkebollend kwamen we (nou ja dat knikkenbollen deed ik dus) prachtige herinneringen rijker weer thuis.

Lekker lunchen bij Bagels&Beans

So far die fantastische belevenis met Karin en die geweldige feestavond.
Ergens de afgelopen weken ging ik steeds duidelijker voelen dat die prachtige feestavond symbolisch meer voor me betekende dan ik in eerste instantie door had. Het was ergens een afscheidsfeestje van mezelf als secretaresse. Van een rol in het centrum van een afdeling naar een wat meer bescheidener rol.
Of het daadwerkelijk een bescheidenere rol gaat worden valt nog maar af te wachten, tja, we hebben het wel over mij he.... en zoals ik in mijn blog over dromen beschreef, ik heb nogal eens de neiging 'groots' te dromen.

Ik merk trouwens ook dat er een conflict in mij gaande is over precies dat. Werd ik niet opgevoed met het gedachtegoed dat meisjes vooral lief, aardig, mooi, en bescheiden moesten zijn? Het gezegde, 'doe maar normaal, dan doe je gek genoeg' werd regelmatig gebruikt. Maar iets in mij heeft helemaal geen zin om bescheiden te zijn. Ik vind het juist heerlijk om helemaal uit mijn dak te gaan met een nummer wat ik zing, of met dansen op muziek die me raakt. Ik vond het zalig helemaal los te gaan met op feest in een gedurfde outfit om waarschijnlijk meer te stralen dan menig lampje. Bescheidenheid, tja, het zal best een mooie eigenschap zijn, en op momenten zal ik er ook wel goed in zijn, maar gaandeweg ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik meer intens leef op momenten dat ik iets gewaagds, geks, bijzonders, 'out of the box' doe. Dat is blijkbaar mijn 'ding'.

Afgelopen week werd me het stukje wat ik hierboven aanhaalde steeds duidelijker. Gelukkig heb ik een paar goede vrienden om me heen waar ik alles mee kan bespreken en gaandeweg die gesprekken werd me duidelijk dat ik niet zozeer verdrietig ben om de functie die me wordt 'ontnomen' maar meer met mijn beeld wat bij die functie hoort. Let wel, mijn beeld, want uiteindelijk ben ik geselecteerd voor mijn nieuwe functie om precies diegene wie ik ben.
Bovendien krijg ik de kans om met medewerking van mijn werk, mijn kennis bij te spijkeren waardoor ik straks bij een eventueel volgende reorganisatie of nieuwe manager mezelf ook op papier kan 'bewijzen'. Die medewerking is niet vanzelfsprekend vind ik, daar ben ik dus ook oprecht blij mee.

Maar toch, hoe mooi ik het allemaal kan benoemen, beredeneren en verklaren. Evenzogoed moet ik dit stukje afscheid door. Afscheid van mijn functie als secretaresse, als klankbord van mijn leidinggevende (wat in feite al gebeurt is met het vertrek van Monique). En eigenlijk denk ik dat het nog een tikkeltje verder gaat. Want sinds enige tijd ben ik anders gaan eten, meer volgens de richtlijnen van de voedselzandloper, omdat ik graag meer gewicht wil verliezen maar vooral gezond oud wil worden. En tot nu toe met succes. Na ruim een half jaar stilstand gaat de weegschaal nu weer (langzaam) naar beneden. Volgens mij ben ik dus meer en meer afscheid aan het nemen van de oude Hariëtte. En wat het zo lastig maakt is dat ik geen flauw benul heb waar ik op weg naar toe ben. Dat is voor deze "planner" toch ietwat heftig zo blijkt.

afscheid van het team klantgerichtheid, waar ik een aantal jaar met veel plezier deel van mocht zijn.

En dan zie ik ineens de nieuwe titel van mijn blog. Jeetje Hariëtte... je schreef het dus al maanden eerder....... je bent gewoon op weg naar Jezelf! MUTS!



liefs,
Hariëtte

Nieuwjaarswens

Jaren komen, jaren gaan

We vliegen door ons dagelijks bestaan
Druk, druk, druk roepen we naar elkaar
Vaak is er amper tijd voor een vriendelijk gebaar
 
En nu aan het eind van het jaar komt vaak het gevoel
Dat we voorbij rennen aan ons eigenlijke doel
Gelukkig zijn in het dagelijks leven
Met je familie, met jezelf, liefst langer dan heel even
 
Goede doelen doen goede zaken in deze tijd
We spenderen royaal, zonder enige spijt
Winkelkarretjes worden vol geladen, het hoort er bij
Even niet denken aan zorgen, even gewoon lekker vrij

Ik zie het aan, en doe er aan mee
Soms heel bewust, soms wat gedwee
Mijn hart roept echter steeds luider naar mijn brein
Mens, wordt wakker, spring toch van die op hol geslagen trein

Geluk zit niet in dingen, het zit in ons!
In mooie momenten, in prachtige songs.
Je vind het in de ogen van je lief, je ouders je kinderen
Daar hoeft geen enkele crisis je in te hinderen
 
2013 had voor mij mooie momenten in overvloed
Al was loslaten wel echt een uitdaging voor mijn gemoed
2014 is nog onbeschreven, puur en volop kansen voor jou en mij
Dus geluk wens ik ons allen toe, met onze geliefden aan onze zij

Fijne dagen allemaal

Liefs,
Harriëtte

Durf te dromen

Dromen, ik doe het graag, regelmatig en al vanaf jongs af aan. Zo lang als ik me kan herinneren kon ik uren dagdromen, fantaseren, verhalen en sprookjes verzinnen en mezelf daarmee oppeppen.
Dromen was voor mij een manier om uit de sleur van alle dag te komen, of minder mooie dingen of ronduit hele vervelende dingen uit mijn hoofd te blokken en daar iets moois en positiefs tegenover te zetten. Het was mijn manier om aan dingen te ontsnappen die ik niet aan kon, waar ik bang voor was, waar ik verdrietig van werd etc..
In die dromen kon alles. Ik droomde er van een slank populair meisje te zijn die de sterren van de hemel danste. In de wintermaanden transformeerde ik in die droom in een kunstschaatser en soms ook in een turnster. En natuurlijk blonk ik altijd uit in welke vorm ik mezelf dan ook transformeerde.
Ik droomde er van hoe het zou zijn als mijn ouders geen geldzorgen zouden hebben. Ik droomde er van mensen te redden, op te komen voor mezelf, iets te bereiken.
Maar de diepe wens was vooral natuurlijk ... ik droomde er van gelukkig te zijn, niet bang te zijn voor van alles en nog wat, want tjonge wat vond ik veel eng als kind en jong meisje.

Natuurlijk was ik niet doorlopend aan het wegdromen, ik speelde veel buiten met de buurtkinderen, trok veel op met mijn vader, hing aan de rokken van mijn zus en irriteerde mijn broer.
Een ding deed ik echter ook veel, vervelen, en wat WAS het dan heerlijk om met mijn fantasie er vandoor te gaan. Tijdens 'studio sport' (voor de jongeren, destijds nog het enige sportprogramma op tv), het journaal,  gesprekken van mijn ouders met anderen waar ik mijn mond geacht werd te houden en ga zo maar door.
Laat ik het zo zeggen, mijn talent om groots te dromen heb ik ontwikkeld in mijn jeugd en waarschijnlijk ook grotendeels door mijn jeugd.

Kleine meisjes worden groot. Ik groeide op, werd mondiger (grote mond klein hartje), kwam terecht in de hard-rock scene en voor het eerst had ik het gevoel ergens bij te horen. Zo lang ik me maar als 'one of the guys' gedroeg en niet de verwachting had van de jongens dat ik iets met ze wilde, kon ik prima mee. Ik had een vriendin die erg populair was en daardoor in elk geval wel regelmatig aanspraak van knappe kerels (wat is haar naam, telefoonnummer, heeft ze een vriend, kun je geen goed woordje voor me doen... etc.) en geloof het of niet, ik was niet jaloers op haar.
En soms was er wel een jongen (vooral laat op de avond en flink beschonken) geïnteresseerd in mij. Dat was (waarschijnlijk vaak onder druk van de groep, ga je met DIE!?) helaas meestal van korte duur. En nee, ik was geen muurbloempje, had veel lol (meestal ook met aardig wat alcohol, ik dronk menige 'kerel' onder de tafel), danste graag en uitbundig en ging veel en graag uit. Mijn vriendin was dan misschien populair, ze stelde onze vriendschap meestal boven de flirt van dat moment, zodat ik zelden mezelf alleen hoefde te amuseren. En.... jullie raden het al... in mijn dromen kon nog steeds alles, durfde ik alles en had ik de mooiste avonturen. Na een korte relatie met een jongen die me juist bijzonder leuk, lief, mooi en geweldig vond, en die me daardoor minstens 6x per dag belde om even mijn stem te horen, ja, die helemaal idolaat van me was, en ik dat (ja ik schaam me nog) uiteindelijk via de telefoon uitmaakte omdat mijn ouders nog helemaal niet wisten dat ik een vriendje had (hij was 21 ik 15), en ik het vreselijk beklemmend vond, besloot ik dat het wel even klaar was met 'mannen'.

In 1991, op een van de eerste avonden dat ik na jaren weer eens ging stappen in Horst (want daar waren kroegen met goede rock muziek volgens de verhalen) ontmoette ik Ardie. Ik kan me het moment dat ik hem zag staan nog herinneren, niet dat ik het opvallend knap vond of zo, nee het was een gevoel. Ik kan niet omschrijven wat het gevoel was, maar het was in elk geval in m'n hart, rechtstreeks en hartstikke raak.
Hoe onze relatie verder ontwikkeld heeft is een heel ander verhaal, daar gaat het nu even niet over.

Waar het om gaat is vanaf het moment dat ik iemand had die me wel mooi vond, van me hield, een arm had als ik verdrietig was, steun gaf als ik het nodig had, kortom, vanaf het moment dat het wij i.p.v. ik was, bloeide ik open. Het is heel langzaam gegaan, totdat ik dit neertikte besefte ik niet eens dat dat zo'n beetje de omkeer was. Blijkbaar had ik die bevestiging van een ander nodig om meer in mezelf en mijn eigen kunnen te gaan geloven. Dat was het moment dat ik eindelijk meer IN het leven stond. Ja ... ik werd volwassen.

Dromen ben ik echter altijd blijven doen. Groots dromen ook. En zoals jullie in mijn blog meerdere keren konden lezen (Mannenkoor Venray, Rode loper), met succes.
En tijdens dat laatste evenement werd me eindelijk iets duidelijk.
Want wat ik ooit een beetje wegmoffelde als kinderachtig blijkt gewoon mijn grote kracht te zijn.
Dromen! Maar niet alleen dromen, die dromen waar ik ECHT blij van wordt, daar durf ik ook voor te gaan.
Zo had ik tijdens het schrijven van mijn mail aan het management van LaBloemen al een gevoel dat het misschien wel zou kunnen lukken, net zoals met mijn mail naar het Venrayse mannenkoor. Ik had dat gevoel ooit bij een marktloterij waar ik 1(!!!) bonnetje in de bus gooide en daarmee een reischeque van 500 euro won. Het overkwam me toen ik een keer spontaan mijn gitaar mee naar binnen nam bij een kroeg en vervolgens 'live' op mocht treden bij de lokale omroep. En ga zo nog maar even door.

Daarom denk ik dat ik mijn grootste talent EINDELIJK ontdekt heb. Mijn talent om 'groots' te dromen, en .... daar voor te durven gaan. En een doel heb ik daarmee ook ontdekt. Nu ik weet hoe heerlijk het voelt om je dromen waar te maken, heb ik mezelf tot doel gesteld dat daar waar ik een handje kan helpen iemand anders z'n droom waar te maken, ik dat ook zal doen.
Natuurlijk kan ik daar geen dagen mee vullen of een boterham mee verdienen (nog niet in elk geval), maar het voelt wel lekker om een doel voor ogen te hebben.

Rest me nu alleen nog te ontdekken wat mijn eigen volgende grootse droom is. Iemand nog tips?

Liefs,
Hariëtte

Rode loper

Een tijd geleden viel de uitnodiging voor het 3-jaarlijkse personeelsfeest van VieCuri in de bus. Ik las de uitnodiging en vond meteen leuk wat zag. Thema "Rode loper" met de vraag "dress to Impress".
En was (zo bleek gaandeweg) niet tegen dovemansoren gezegd.
Eigenlijk wist ik meteen dat ik voor deze avond 'alles'  uit de kast wilde halen, tja, volgens mij schreef ik het al vaker, ik ben wat dit soort dingen betreft toch echt wel een 'meisjes meisje'. Dus ging ik op zoek naar een (betaalbare) 'gala' jurk op internet.
Ik weet niet hoeveel sites ik bezocht heb, ontelbare jurken tot in detail bekeken, maar DE jurk zag ik niet. Het was daarbij ook knap lastig een beeld te krijgen hoe die jurken (ik bedoel, de zeldzame exemplaren die mij zouden passen) me zouden staan aangezien ze altijd geshowd worden op modellen met maximaal maatje 36 (ik heb best fantasie maar dat is teveel gevraagd).
In een grote matenwinkel vond ik uiteindelijk wel 1(!) jurk maar ik vond zowel de kleur als ook het model niet echt geweldig, het model wat het showde was nog steeds een maatje of wat kleiner dan ik, en de prijs was nog altijd meer dan ik wilde uitgeven voor (waarschijnlijk) 1 avond.

Nu is het zo dat ik een groot voorbeeld heb in de Nederlandse showbizz wereld, een vrouw die zowel met lef zichzelf durft te laten zien, maar die bovendien een vakvrouw is in wat ze doet. En dat is Karin Bloemen.
Al jaren verzucht ik tegen Ardie: 'wat zou ik graag eens in zo'n jurk optreden'. Nu met dit feest in zicht begon er langzaamaan een stout plannetje te broeien, en na wederom (jawel) een goed gesprek met zus, zette ik door.
Ik zocht haar website op, vond een pagina met contactgegevens en mailde met als titel 'brutale vraag', mijn wens. Omdat ik geen ellenlang verhaal wilde schrijven (jullie kennen me) maar wel heel duidelijk wilde zijn waarom dit idee ontstaan was, vertelde ik in de mail wat voor inspiratie Karin voor me is op verschillende manieren, en hoe graag ik eens in zo'n jurk zou willen staan. Vertelde beknopt over zowel het VieCuri feest als ook mijn familie reünie die de dag er na zou zijn en waar ik mijn eigen versie van 'ons Dorp' wilde zingen, en dat ik dit nummer heb ik omgeschreven nadat ik haar het origineel hoorde zingen en bevestigd kreeg dat ook vrouwen dit nummer prachtig konden zingen.
Daarna kwam de vraag of ik misschien een jurk van haar voor een zacht prijsje kon overnemen of misschien lenen, en vermelde voor de zekerheid mijn maat erbij.
Kortom, ik trok weer eens de stoute schoenen aan, verstuurde de mail en heel raar, ik had zo'n voorgevoel dat het wel eens wat zou kunnen worden...
Lang hoefde ik niet te wachten, twee dagen later had ik mail terug van het management. De 'normale' jurken van Karin waren me te klein, maar ze had wel twee overslagjurken die zouden moeten passen, dus als ik het geen probleem vond zelf voor een korset en petticoat te zorgen, dan kon er wel wat geregeld worden. Ik moest de mail twee keer lezen voordat het echt doordrong, whoehoe!
We mailden wat over en weer, er werd een afspraak gepland om de jurk te gaan halen en gaandeweg kreeg ik door dat Karin daar zelf bij aanwezig zou zijn.
Omdat je zo'n dag niet in je eentje wilt beleven, mijn zus Marij altijd voor me klaar staat en collega/vriendin Rianne me een lift aanbood, togen we 26 oktober met z'n drieën richting Amsterdam.
We hadden wat file's, en we dachten te parkeren bij het Olympisch stadion, maar ik had het verkeerde adres erbij gezocht waardoor we ineens bijna in centrum Amsterdam stonden. Uiteindelijk parkeerden we bij Nemo, zochten de tram en stapten uiteindelijk, om nog op tijd te zijn in een taxi. Onderweg vroeg de taxi chauffeur heel belangstellend waarnaar we op weg waren en ik vertelde het verhaal, tot enthousiasme van de man. Eenmaal aangekomen zag hij al dat Karin ook net gearriveerd was en toen ik eenmaal uitstapte wisselde ze even wat woorden met de man.
De ontvangst was hartelijk en heel relaxed. Het klinkt misschien heel stom, maar het voelde heel normaal om daar te staan, een gesprek te hebben en later om in haar kleding magazijn te staan.
Het voelde zelfs zo 'gewoon' dat ik totaal vergat om foto's te maken. Ik was alleen maar aan het genieten. Het voelde alsof ik in een snoepwinkel stond, maar dan vol met de meest prachtige jurken.
Karin babbelde ondertussen gezellig met ons alle drie, vertelde dat ze net terug was uit Rio en dat ze de avond ervoor nog een optreden had gehad dus dat ze nog even moest opruimen.
De eerste jurk die ik aanpaste was de zogenaamde 'rozenjurk' een jurk van rekbaar materiaal met daarop heel veel bloemen, ik vond hem mooi maar kon even niet het totaalplaatje voor mijn geest halen, vroeg me af of het niet te 'carnavalistisch' was voor zo'n avond. De andere jurk was 'de dreamgirl jurk' van de show in Ahoy in 2004. Iets meer ingetogen alhoewel hij vol zat met grote pailletten. Onder deze jurk hoefde geen petticoat (iets wat ik juist wel graag wilde) omdat hij een sleep had, en hij zat wat krap in de mouwen, waardoor Karin Marij wees hoe ze dag heel gemakkelijk kon verhelpen. Ik verbaasde me er over dat ze het blijkbaar geen probleem vond als we er aan gingen knutselen. Uiteindelijk koos ik voor de laatste jurk alhoewel ik het lastig vond. Ik verwachtte dat dat de mooiste jurk voor de gelegenheid was. Toen ik het koffer al gesloten had zegt Karin ineens 'anders neem je ze beiden mee, kun je thuis nog even rustig kiezen'. Misschien voelde ze aan dat de andere jurk eigenlijk beter paste? Voordat ik kon vragen of ze er iets voor wilde hebben, of een borg of zo kwam ze zelf al met de opmerking 'ik wil wel een foto, dat is mijn beloning!', nou die belofte kom ik graag na. Hoe dan ook, ik liet het me geen twee keer zeggen, koffer open, andere jurk erbij en toen was het ook alweer tijd om te gaan.
Na nog even buiten op de stoep geanimeerd gesproken te hebben over afvallen en alles eromheen, werd er hartelijk afscheid genomen.

Helaas heb ik geen mooie heldere foto van ons samen, zal proberen er aan te denken er te maken als ik de jurk ga terug brengen ;)

Na nog even gezellig wat gegeten en gedronken te hebben in de stad, vertrokken we weer huiswaarts, gezellig babbelend, nagenietend van de heerlijke dag.

De weken er na was het vreselijk moeilijk voor me te houden wat voor outfit ik 'gescoord' had voor het feest. Soms kon ik het ook echt niet voor me houden en vertelde ik het aan mensen waarvan ik zeker wist dat ze het niet zouden verklappen. Even samen genieten van de voorpret is tenslotte zoveel leuker. Inmiddels had ik toch besloten om voor de rozenjurk te gaan. Ardie zag hem voor het eerst en wist meteen zeker DAT is hem, en later bleek dat ook Rianne het gevoel had dat deze beter bij mij paste. En tja, ik wilde eigenlijk wel heel graag een wijdvallende jurk met petticoat.
Marij ging aan de slag om een petticoat in elkaar te draaien op patroon van de hoepel van mijn trouwjurk, met dezelfde baleinen voor een grootser effect. De zaterdag voor het feest toog ik met schoonzus Anita naar Masu in Panningen voor mooie accessoires en om Rianne's en collega's outfits te bewonderen die ze die dag op zouden halen. En tjonge, het waren inderdaad plaatjes!
Al snel vond ik een mooi setje 'juwelen', en even later had ik ook een leuk passend tasje gevonden.

De vrijdag er voor had zus de rok klaar en die avond ging het complete setje voor het eerst aan. Het voelde zo gaaf! Ik moest het met iemand delen dus togen we richting buren om even te showen, en daar in de spiegel in hun hal zag ik mezelf voor het eerst. Ik moest mezelf eigenlijk even knijpen, kon het beeld bijna niet geloven.... Vanaf dat moment liep ik alleen nog maar te glimmen.

De zaterdag van het feest was ik in alle vroegte al wakker, kriebels in mijn buik nog erger dan op mijn trouwdag! Ik leek wel een puber. Over en weer gingen de berichtjes tussen Rianne, collega en ik, we hadden toch een portie lol en voorpret! Collega's waren inmiddels stik nieuwsgierig (hadden we wel voor gezorgd), we konden bijna niet wachten tot de avond.
Om twee uur had ik een afspraak bij de kapper om mijn haren op te laten steken, en ik moet zeggen, petje af. Nadat ze klaar was leek het net of ik lang haar had, had ik een mooie toef krullen op mijn hoofd en ging ik langzaamaan het totaalplaatje zien. Eenmaal thuis ging ik aan de slag met de make-up, werd ik ingesnoerd door Ardie en mocht ik het spul eindelijk allemaal aan.
Gelukkig paste ik nog in de auto en zo togen we vol voorpret richting vriend Mark die deze avond mijn 'date' zou zijn.

Mijn 'date' die ik het grootste deel van de avond kwijt was

Samen vertrokken we richting de plek waar we zouden verzamelen en daar druppelden de collega's een voor een binnen. De reacties waren erg leuk en lief, de verrassing was goed gelukt.
Ardie begeleide me nog naar de schouwburg en daar kon het feest beginnen.
Vanaf dat moment heb ik om de 5 minuten uit moeten leggen hoe ik aan de jurk kwam, of ik hem zelf gemaakt had, of ik geen grapje maakte als ik vertelde dat het echt een jurk van Karin Bloemen was. Mensen gingen met ons (want Rianne en collega waren ook plaatjes) op de foto, we flaneerden ons helemaal suf, werden geregeld geïnterviewd en gefilmd, en dansten we dat het een lieve lust was.

 

Rond kwart voor elf werd ik in 'studio 2' verwacht, want wat nog niemand wist... ik zou die avond ook nog tafeldame zijn van Pierre Wind tijdens zijn 'programma' kom je bij me eten? Ik kreeg e.e.a. uitgelegd en toen ging het ook al van start. Pierre gaf een inleiding waarom ik daar zat, dat ik een bijzondere jurk aan had maar ook dat ik zoveel ben afgevallen. Hij vroeg ook hoeveel ik nu woog (slik) waarop ik uiteindelijk eerlijk antwoordde. Hij reageerde erg leuk, had oprecht respect en bewondering voor wat ik tot nu toe klaargebokst had. Daarna werden de andere gaste en ik uitgenodigd hem te helpen in de keuken, erg leuk allemaal en ik dacht eigenlijk dat we al aan het eind kwamen. Maar terwijl de andere gaste weer mocht gaan zitten moest ik nog even blijven, ze hadden nl. nog een cadeautje voor me als compliment voor mijn prestatie, en kreeg ik een prachtige champagnekoeler met een heerlijke fles wijn cadeau. Maar.... er was nog een verrassing, en daar kwam ineens Ardie aangelopen! Had hij al drie uur beneden in de artiesten foyer gezeten tot dat moment! Ik was stomverbaasd.
Ik mocht gaan zitten terwijl de mannen samen een lekkere salade voor me maakten.
Daarna was het ook al snel klaar en konden we nog even met Pierre op de foto. Iedereen zegt altijd dat hij zo druk is, en ja, hij is druk in zijn bewegingen. Maar ik vind het een erg sympathieke man, oprecht, belangstellend en gewoon heel aardig.


Daarna hebben we nog een paar uurtjes heerlijk gedanst en gefeest in de grote zaal totdat veel te snel de lichten alweer aangingen en het feest voorbij was.

Wat heb ik genoten, wat hebben WE genoten, wat een heerlijk feest, wat een geweldig thema, wat een geoliede organisatie. Wat een ongelooflijke ervaring.
Ik voelde me deze avond echt de koningin van het bal, misschien nog wel meer als op mijn trouwdag, misschien omdat ik nu wat ouder ben en er relaxter onder was, maar ook door alle super lieve reacties, de oprechte bewondering, en niet te vergeten de trotse blik in Ardie's ogen.

Ergens is het jammer dat de jurk terug moet, ik voelde me er supermooi in, zat als gegoten, maar goed, een voordeel heeft het wel. Moet ik nog een keer naar Amsterdam, wat een straf ;)

Zusterliefde

Zoals jullie merken blog ik minder. Soms betreur ik dat, maar om heel eerlijk te zijn, gisteren werd me duidelijk dat ik ook m.b.t. bloggen een keuze gemaakt heb.
Was tijdens mijn gesponsorde afvalrace (ook) het gevoel aanwezig dat ik mijn sponsoren op de hoogte 'moest' houden van mijn vorderingen, inmiddels heb ik het besluit genomen alleen een blog te schrijven als ik het gevoel heb iets te vertellen te hebben.
Natuurlijk niet alleen maar hele serieuze onderwerpen, dat bedoel ik juist niet. Wat ik bedoel is dat ik alleen wil schrijven op het moment dat het van binnen kriebelt, dat een verhaal er uit 'moet'.
Het schrijven is mijn uitlaatklep, mijn manier om de vele bijzondere, heftige, mooi, fantastische, verdrietige, leerzame, gelukkige 'engazonogmaarevendoor' momenten met jullie te delen, maar vooral dus ook voor mezelf om dingen op een rijtje te krijgen.

Vandaag is weer zo'n moment. Terwijl ik kon uitslapen werd ik al achterlijk vroeg wakker. Kriebels in mijn buik zoals jaren geleden toen ik ging trouwen en ik voor het eerst in mijn leven mezelf als prinses uit mocht en kon dossen. En dat ik me zo uit kan dossen heb ik grotendeels te danken aan mijn lieve zus Marij.

Voor wie haar niet kent, ze is 9 jaar ouder en 1 hoofd kleiner, en qua persoonlijkheid en grootte van haar hart is ze altijd een voorbeeld voor me geweest. De hele geschiedenis hoe onze band ontstaan en zich ontwikkelde is te lang om hier te vertellen. Daar zou ik beter een boek aan kunnen wijden of zo.
Zus heeft vanaf mijn geboorte voor me gezorgd als een tweede moeder.
Onze moeder had het buiten haar gezin druk met de zorg rondom oma (haar moeder), die twee weken nadat mijn opa en opa in de aangebouwde bejaardenwoning woonden, weduwe werd.
Toen ik dus op de kleuterschool kwam, en daar een 'kijkdag' voor familie was, kreeg zus te horen "dus JIJ bent 'os Marij', we krijgen zoveel verhalen over jou te horen!
Marij was dus mijn grote voorbeeld, mijn grote zus, en deels ook mijn moederfiguur. Mam was wel echt mam, terwijl Marij degene was waar ik heenging met mijn vragen.

Mijn leven lang heeft ze alles wat ik haar vroeg, als het enigszins in haar mogelijkheden zat, gedaan. Ze heeft me jarenlang de haren geknipt toen ik ze lang had omdat kapsters naar mijn idee altijd te veel er af haalden. Ze heeft me geholpen met werkstukken, ze heeft een toneelstukje tijdens Sinterklaas voor me geschreven waar we op de hele school de blits mee maakten, en misschien nog wel het allerbelangrijkste, ze effende mijn pad door zichzelf als dochter vrij te knokken in haar pubertijd.
Mijn zus heeft me vaak verwenst, want hoe leuk is het als je met je vrienden bij elkaar zit als 17 jarige, je 8 jarig zusje er bij wil zitten? Wat heb ik gehuild toen ze veel langer dan gedacht als aupair in Engeland bleef, en wat heb ik veel brieven naar haar geschreven in die tijd (is het daar begonnen?).
Ik hing aan haar rokken omdat ik voelde dat ze afstand nam, en ze nam die afstand omdat ze dat zo hard nodig had. Allemaal heel duidelijk nu zoveel jaren later. Het knalde dus zoals dat gaat tussen zussen, tijdens mijn kindertijd ook vaak gigantisch.
Maar... vanaf de dag dat Marij besloot (heel vooruitstrevend in haar tijd) te gaan samenwonen, ze aan het werk ging in haar nieuwe huis, en mijn moeder meehielp ondanks dat het toch schande was dat 'hokken'. Ging ik mee en hielp ik waar ik kon, ik vond het erg dat ze uit huis ging, maar was inmiddels zelf ook een pubertje en zag een grote kamer voor mezelf binnen bereik komen. Vanaf het moment dat we niet meer bij elkaar op de lip zaten, gingen we meer op gelijkwaardig niveau met elkaar om. Al was ik het pubertje en zij de 'volwassen' vrouw. We kregen dezelfde hobby's, en ze woonde binnen fietsafstand. In die tijd ontwikkelde onze zussenband zich van moeder/dochter naar grote zus/kleine zus met 4 handen op 2 buiken.

Een ding is niet veranderd. Nog steeds, als ik haar iets vraag, en het kan enigszins..... dan doet ze het. Sinds ik dat besef, ben ik dus wel wat voorzichtiger geworden met wat ik vraag. En zeg ik er bij dat ze het eerlijk moet zeggen als ze niet kan of wil.
Sinds ze moeder is (ook alweer een jaartje of 20), vind ik het dan ook doodnormaal dat ik links en rechts een handje meehelp. Als jong meisje mocht ik lekker met de kids tutten en oppassen, en toen eenmaal bleek dat kinderen voor Ardie en mij een onvervulde wens zou blijven, mocht ik naar hartenlust (binnen grenzen natuurlijk) mee moederen over haar kroost.
Zij en ik delen dus niet alleen een stuk geschiedenis, onze familie, ons koor en vele hobby's. Mijn zus en ik delen al 43 jaar lang een deel van ons leven met elkaar. Bij alle belangrijke momenten van de een is de ander op een of andere manier betrokken. Mijn lieve schoonzus Anita maakte mijn prachtige trouwjurk, Marij zette er heel veel pareltjes op en maakte het stukje voor in mijn haar. Ik zong zelf het Ave Maria op die dag, maar met haar hoogzwanger (en Ardie natuurlijk) aan mijn zij. Zij werd een fantastische boerenbruid een aantal jaren geleden en Ardie en ik waren suikeroom en suikertante, mijn vriendin Danielle (en vele anderen die ons na stonden) overleefde haar rot ziekte niet en Marij haar armen waren daar om ons op te vangen. En zo kan ik nog een heel leven doorgaan.

Vandaag is een bijzondere dag. Vandaag zit ik met vergelijkbare kriebels als ruim 19 jaar geleden toen ik de bruid was. Want vandaag is het feest van mijn werk. En vanavond ga ik me weer een prinses voelen, niet alleen, maar wel voor een groot deel dankzij Marij. Want een belangrijk deel van mijn outfit heeft zij in elkaar gezet. Ze heeft er uren werk aan gehad, en waarschijnlijk ook wel wat stress. En nu geniet ze volop mee. Het verhaal rond vanavond is nog veel langer, maar dat horen jullie later. Het gaat nu nl. eens niet om mij maar om haar.

Daarom deze keer geen foto's van mezelf, maar een van haar. Een vrouw zoals er waarschijnlijk heel veel rondlopen, die heel belangrijk zijn in anderen hun leven, maar die zelf vaak net niet de spotlight 'vangen'.

Marij tijdens haar solo tijdens ons jubileum concert van ons koor dit jaar.
Vol overtuiging en bezieling zingt ze hier "go like Elijah'

Marij, dank je wel. Ik heb het echt wel vaker gezegd, maar nu ik ouder wordt ga ik meer en meer beseffen wat anderen doen zodat ik zoveel mooie, bijzondere dingen kan en mag beleven. Natuurlijk heb ik daar zelf ook een flinke rol in, maar zoals ik al zei; deze keer gaat het om jou, niet om mij. Take you're moment of fame with pride&joy sister!

Liefs,
Harriette

p.s.
Voor wie het zich afvraagt... Ook mijn broer staat klaar als ik hem dat vraag. Hij is echt een grote broer met ons 11 jaar leeftijdsverschil. De band is anders maar niet minder waardevol. Als ik iets technisch moet weten hang ik bij hem aan de telefoon. En heel af en toe kan ik hem ook ergens mee helpen. We lopen de deur niet plat bij elkaar, hangen niet uren aan de telefoon, maar zorgen dat we wel op de hoogte blijven van de belangrijke dingen en proberen er te zijn als het nodig is. Dat even 'for the record'. Mijn broer is echter ook iemand die niet snel op de voorgrond gaat staan, en dat respecteer ik natuurlijk en dan ga ik hier geen hele persoonlijke dingen over hem neertikken ;)

Nedinsco fabriek

29 september was de verjaardag van Mark. Mark is een collega waarmee ik een aantal jaren heb samengewerkt op mijn vorige afdeling binnen VieCuri, en waarmee ik sindsdien vooral ook bevriend ben. De mannelijke tegenhanger dus van een collegadin, en eh... 'collegaiend' klinkt toch net iets anders hè....
Nou ja, jullie begrijpen het vast.

Mark en ik hebben qua humor altijd op een lijn gezeten maar ook in moeilijke tijden wisten we elkaar te vinden. Sinds een aantal jaren heeft hij een relatie met een schat van een man (ik wilde zeggen jongen maar dat klinkt zo oud...hihi), Lubert, en samen hebben ze erg leuk.

De jarige Job aan 't werk

Hypnose wil wel eens werken?

 

Nu wil het 'toeval' dat sinds enige tijd Lubert werkzaam is bij omroep Venlo en hij wat vaker in Venlo is. En heel toevallig huist omroep Venlo tegenwoordig in de voormalige Nedinsco fabriek, sinds deze gerestaureerd en gemoderniseerd is. En wat toevallig... Lubert kon een sleutel regelen en een rondleiding verzorgen in dit gebouw.

Nu wisten Ardie en ik al dat hij geweldig kan vertellen (zie dit blog), ook niet heel raar natuurlijk voor een journalist. Dus wilden we dit niet aan onze neus voorbij laten gaan.

Nu vind ik het toch al leuk de jongens te zien (nu zeg ik het nog, oude taart!), maar dit maakte het wel helemaal verleidelijk.

Dus zondagmiddag, toen ik eenmaal bijgekomen was van het dagje 'modellenwerk', togen Ardie en ik richting Venlo. Nadat we al lang en breed binnen waren, cadeau afgegeven en een lekkere kop koffie achter de kiezen hadden, kwamen we tot de ontdekking dat het ook op zondag betaald parkeren was daar. Dus om te voorkomen dat het een erg dure verjaardag met bijsmaak ging worden, stiefelde Jet weer naar de auto en ging ik op zoek naar een parkeerplek.
Na bijna verdwaald te zijn in een van de vele zijstraatjes besloot ik maar gewoon een parkeergarage op loopafstand op te zoeken. Beter een tientje betalen voor parkeren dan aan het eind van de dag je auto niet meer terug kunnen vinden. Ik kon daarna nog net even naar het toilet voordat de voettocht richting Nedinsco terrein begon.

De wandeling was heerlijk, wat genoot ik! Stom is dat, kom ik zo vaak rond die plekjes, en voor het eerst zag ik nu een mooi kunstwerk (ik schat zo Aqaurius of iets in die aard) staan. Het zonnetje scheen zalig, de sfeer was gezellig en voor we het door hadden konden we alweer aansluiten bij Lubert (die was voorop gegaan met mensen die iets minder goed ter been waren).

Het gebouw kende ik eigenlijk alleen uit de enkele verhalen van Ardie, dat er ooit periscopen gemaakt waren voor onderzeeërs, en verder kende ik het eigenlijk alleen als een troosteloos vervallen gebouw, wat jarenlang braak stond. Waar steeds meer ruiten sneuvelden, en waarvan ik amper had meegekregen dat er ge- en verbouwd werd. Zoveel verbaasder was ik dus over wat ik zag.

Men heeft zoveel mogelijk van de historie in tact proberen te houden. Het hele gebouw is in dezelfde kleuren geschilderd (originele kleuren als ik me niet vergis), het trappenhuis is nog zo goed als origineel en overal vind je nog dingen terug uit de historie van de fabriek.

Een originele rails waarlangs dingen getransporteerd werden

En een originele haak, voor datzelfde transportsysteem

Het trappenhuis

Ardie en ik zijn geen fervente museum bezoekers,  maar historie op deze manier gaat er in als zoete koek!

Lubert liet vol trots de het gebouw zien, zover hij ons het kon en mocht laten zien natuurlijk. We mochten ongegeneerd rondkijken in het kantoor gedeelte van Omroep Venlo en later ook in de (op dat moment lege) studio's. Ook daar werden veel bijzonderheden verteld en geshowd door onze gastheer. En wat ik erg bijzonder vond om te horen was dat veel van het installatiewerk m.b.t. de omroep door de medewerkers zelf gedaan wordt. Natuurlijk om kosten te sparen, maar dan nog, het zegt veel over de betrokkenheid van de mensen daar.

Een ruim, licht en zo goed als papierloos kantoor. Gaaf!

En het uitzicht van de medewerkers is niet verkeerd, toch?

 

Ook hier zijn de oude elementen duidelijk zichtbaar

De tv studio, natuurlijk wilde Ardie weer niet in beeld. Pech gehad ;p

 

 

Voor we het doorhadden was het dan ook weer tijd om op te stappen. Wederom te voet vertrokken we richting Mark die inmiddels soep en broodjes (broodjes dekt niet echt de lading, heerlijk luxe broodjes met allerlei lekkers er op) klaar had staan.

Het werd nog erg gezellig daar in centrum Venlo. Wederom een heerlijke dag, met goed gezelschap, en heerlijk eten. Wat wil een mens nog meer?

Ik vond op YouTube ook nog een filmpje over het gebouw, dat wil ik jullie natuurlijk niet onthouden.

Liefs,
Hariëtte

Verjaardag & Modeshow

Ik zag zojuist dat ik op mijn verjaardag m'n laatste blog plaatste, al bijna een maand geleden! Jeetje, de tijd is echt omgevlogen!



Zoals jullie kunnen zien ben ik ook deze verjaardag weer flink verwend :)

De dag zelf was heerlijk! Er waren veel afmeldingen wat dit jaar eigenlijk wel goed uitkwam i.v.m. de duizelingen waar ik nog steeds last van had. Grappig hoe de dingen zich soms vanzelf regelen. Deze verjaardag had ik alle tijd om met mijn gasten te praten, te lachen en vooral te genieten. En gaandeweg de dag kwam ik tot de ontdekking dat verjaardag vieren op deze manier voor mij niet meer zo nodig hoeft. Ardie en ik zijn binnen een maand jarig, en onze trouwdag zit daar nog tussenin. Ardie vind het geweldig zijn verjaardag groots te vieren, ik vind het eigenlijk veel leuker om met een klein groepje iets leuks te doen. Dus beslisten we dat we voortaan onze verjaardagen samen vieren op Ardie's verjaardag, en ik lekker op mijn verjaardag op de "joets" ga. Ardie's verjaardag valt eigenlijk altijd in onze vakantie, onze familie en vrienden hebben dan minder drukke agenda's dus kunnen we het dan mooi groots aanpakken.
Niemand hoeft zich meer bezwaard te voelen als 2x in 1 maand komen wat veel gevraagd is, Ardie blij, ik blij, iedereen blij :D
Kan ik er mooi nog lekker lang broeien wat ik met mijn verjaardag wil gaan doen, hihi.

Het weekend na mijn verjaardag was de modeshow in Nijkerk. Rond negen uur stonden Ans en Harry voor de deur om me op te pikken. Gelukkig paste mijn ietwat grote koffer (met grotendeels schoenen en laarzen aangezien ik niet verwachtte dat ze schoenen maat 43 bij de hand hadden) nog in de kofferbak. Grappig detail: Uiteindelijk heb ik alleen de schoenen gedragen die ik aan had, go figure....
In de auto leerde ik Fanny kennen, die ook zou meelopen. Een erg gezellige tante, dat was al duidelijk voordat we Venray uit waren. Ans had het goed gezien, het klikte onderling.
De rit verliep voorspoedig ondanks een eigenwijze TomTom, we waren mooi op tijd present zodat we nog even rustig konden kennismaken met met de eigenaresse van de winkel (X-tra beautifull fashion) Astrid. Even op ons gemak (mijn eerste!) kopje koffie wegwerken en de winkel rondstruinen (we mochten zelf meebepalen wat we zouden dragen). Rond elf uur moesten we nl. door naar de kapper waar we ook opgemaakt zouden worden.
De meiden van de kapperszaak hadden hun handjes vol die ochtend, na ons kwamen er nog een aantal modellen van een andere zaak en iedereen moest om 14.00 uur de eerste show lopen.

De voor (zo zie je me zelden) en na foto:





Wakker worden!



Oke, mijn kritische noot: Ik heb fijn haar, dat stort snel in. Maar och... ;)

 

En de voor en na (kapper, make up moest nog) van Ans:

 

Aardig en looks, en nog goed in haar werk ook!



Skon woh!

Totaalplaatje van beiden (van de andere dames heb ik geen foto's)

Sorry Ans, ik verraste je geloof ik :)

Skinny benen zo he... :)

Ik vind dat getut altijd heerlijk, leuk om te zien wat een ander er van maakt, maar eerlijk is eerlijk, al waren de reacties van anderen heel positief op kapsel en make-up, ikzelf ben wat kritischer over het geheel. Maakt verder niet uit trouwens. Ik heb weer e.e.a. opgestoken, weet nu heel zeker dat ik alleen per hoge uitzondering mascara op wil (jankogen van begin tot eind), en ging iedere show vol overtuiging en vooral met heel veel lol het podium op. Geen kunst aan trouwens want echt, wat een gaaf publiek daar in Nijkerk!

Iedere groep modellen werd enthousiast onthaald, er werd geklapt voor iedereen, de sfeer was gezellig, alle stoelen waren bezet en wat hadden we fantastisch weer.
 

De sfeer backstage was ook erg gezellig. Er stonden links naast ons telkens een paar leuke kerels zich om te kleden, maar natuurlijk hebben wij helemaal niks gezien (*engelachtige smile met duivels glimlachje*), en rechts van ons probeerde een vrouw van een kinderkledingzaak een groepje kids in bedwang te houden (wat trouwens ook best goed lukte), ik zag prachtige jonge mensen, en prachtige mensen op leeftijd, en alles er tussenin. Maar het allerbelangrijkste, volgens mij had iedereen er lol in. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar, dus dat heb ik ook nog maar even tegen Astrid gezegd ;)
 

Bij de laatste show kregen we allemaal een bosje bloemen en mochten we nog een 'grand finale' doen.

Bekaf maar met een heerlijk tevreden gevoel gingen we ergens rond 17.00-18.00 uur weer huiswaarts. Een geweldige ervaring en mooie dag rijker.

Liefs,
Harriette

Met een lach en traan

Afgelopen week werd ik sinds hele lange tijd geconfronteerd met het gevoel ieder moment flauw te kunnen vallen. Wat een raar gevoel is dat!
Ik weet het aan een iets te vol schema door een avondwake en uitvaart waar ik heen wilde. Niet alleen omdat me gevraagd was om te komen zingen bij de avondwake, en stand-by te staan bij de uitvaart. De reden dat ik er absoluut heen wilde was omdat we afscheid gingen nemen van een heel bijzonder mens: Jo.

Ik heb Jo leren kennen als zijnde de moeder van een van onze koorleden, inmiddels dierbare vriendin Therezi.
Vanaf de allereerste kennismaking hield ik van deze vrouw. Zelden ontmoet je in je leven mensen die vanaf het allereerste moment je hart veroveren. Die volledig oprecht zijn in hun doen en laten. Die belangstelling hebben voor iedereen in hun naaste en minder naaste omgeving. Jo was zo'n mens. Het duurde ook maar even en Jo was fan van Happy Sound, en donateur erbij. Bovendien liet ze me toe in haar gezin, mocht ik meegenieten van diverse hoogtepunten in haar leven, en was ze altijd oprecht blij me te zien. Ze was inmiddels al 87 maar bijzonder 'jong' van geest.
Kortom: Een puur, lief, bijzonder, creatief en warm mens.

Omdat ik inmiddels door mijn vakantiedagen heen ben, er werk in overvloed lag en ik ook hoognodig mijn sporten wilde opkrikken, besloot ik gewoon te gaan werken en dinsdag aansluitend na het werken, en sporten, de avondwake en de repetitie (die niet gemist kan worden i.v.m. het snel naderende jubileum) te doen. Kortom, ik vertrok 's morgens om 07.10 u van huis en viel 's avonds rond 22.30 u helemaal gaar in m'n stoel. Slim? Nee... heb ik er van geleerd? Yep, echt wel!

Woensdag na het werk, de bijzonder mooie uitvaart en nog meer werk, kwam ik ietwat duizelig aan bij de fitness. Ik ging op een rustig tempo aan de slag maar merkte dat ik niet vooruit te branden was, hoe graag ik ook wilde. Daarom vroeg ik Dave even mijn bloeddruk te meten, met de verwachting dat die misschien wat hoog zou zijn. Wat bleek? Hij was aan de lage kant, zeker na inspanning; 110/64, terwijl mijn gemiddelde bloeddruk altijd rond 120/80 hangt.
Sommige mensen hebben er amper last van als de onderdruk wat laag is, Jet wordt dan blijkbaar erg licht in haar hoofd. De rest van de avond was het dus rustig aan doen, een heerlijk lang bad en op tijd naar bed.

Ik verwachtte daarom donderdag weer boven Jetje te zijn. Maar....helaas. Niet dus. Gedurende de dag ging het prima, ik heb tenslotte een zittend beroep, maar rond vijf uur, bij de fitness, was ik weer duizelig. Uit voorzorg liet ik maar meteen meten. Nu was het 124/64 in rust. Ik mocht daarom niets anders dan op een slakkengang 10 min fietsen en dan weer meten. De meter sloeg toen zoals 'den Dave' al verwachtte naar 133/54. Niks sporten dus. Rustig aan, goed eten en op tijd naar bed was het 'commando'.

Na wat speurwerk op internet leerde ik dat een lage bloeddruk niet direct gevaarlijk is, in elk geval niet schadelijk voor je vaten, maar wel knap lastig kan zijn (joh). Het kan een gevolg van stress of vermoeidheid zijn (hmmmmm..... okeeeee), en is een momentopname (I know).
In samenspraak met Dave en op verzoek van Ardie kijk ik het dit weekend aan, ga ik maandag weer braaf aan de meter en is het dan nog laag ga ik praten met tante huisarts.
Na het speurwerk, goed nadenken over mijn eigen handelen afgelopen week, ben ik grotendeels er wel uit waar het zit. Ik had iets betere keuzes kunnen maken. Of werk, of sporten had ik kunnen skippen, maar neeee, Jet wilde weer eens alles doen.
Goed dus, weer wat geleerd.

Gisteren ben ik dus op een slakkengang op pad gegaan voor de boodschappen voor mijn verjaardag, voor een paar cadeautjes die ik zelf uit mocht zoeken, en nog wat meer boodschappen. Heb ik alleen bij mams wat schoonmaakwerk gedaan (van de andere pap en mam kreeg ik vrij .. grijns) en heb ik met heel veel liefde en plezier de keuken tot een chaos getransformeerd om 3 zelfgemaakte taarten te produceren.

Ik heb nog zo gezegd.. geen ...?

Opruimen bleef liggen tot vanmorgen, het was goed geweest, inmiddels vet na middernacht was het echt bedtijd.

Vanmorgen was ik verschrikkelijke nieuwsgierig. Dus nadat ik de keuken onder handen genomen had, wilde ik de taarten bekijken. Maar... eerst een kopje koffie.

Beter :)

Zojuist kon ik m'n nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Zie hier het resultaat.

De worteltaart, ik ben zo nieuwsgierig hoe hij smaakt. Het huis rook gisteren zalig!
 

De relatief simpele nieuwe creatie: Een witte chocolade taart met aardbeien

Grappig; de 'oudgediende' waarvan ik het recept kan dromen is het minst gelukt.
De monchou zakt een beetje.
Maar... volgens mij smaakt hij evenzogoed lekker :)

En nu nog even de rest van het huis in 'shape' maken en dan gaat dit jarig Jobientje lekker badderen en genieten van wat de rest van de dag gaat brengen. Over m'n bloeddruk maak ik me dus niet druk, komt vast goed als ik maar goed luister (en handel) naar wat mijn lijf me zegt.

En eerlijk is eerlijk, door ineens zo'n stappen terug te moeten zetten, door alles wat ik anders binnen no time gedaan heb, nu 3x zo langzaam te moeten doen. Door te merken dat mijn concentratie stukken minder is dan anders. Door nu echt eens even aan den lijve te ondervinden hoe lastig dat is met juist de simpele, kleine dingen in 't leven, begrijp ik mijn moeder, mijn schoonouders, maar ook alle andere mensen om me heen, die minder actief kunnen zijn of meer afhankelijk zijn, dan dat ze zouden willen. Jetje heeft dus een hele mooie les gekregen als verjaardagscadeau, en daar ben ik, ondanks dat ik het lastig vind, echt dankbaar voor.

Liefs,
Hariëtte

Mijn ultieme doel

Afgelopen week liep ik weer eens spontaan tegen een paar tijdschriften aan, met diverse artikelen die me boeiden. Ze gaven me het laatste zetje voor onderstaand blog.

 

Een artikel komt uit de Sante van september 2013. "Afvallen heeft niets met wilskracht te maken".

Het artikel is een interview met Marjolijn Loderichs, die verteld over de 'Gabriel Methode', "een methode die voor eens en voor altijd duidelijk maakt waarom diëten niet werken".

Deze dame beschrijft heel mooi waarmee ik de laatste jaren worstel. Over wat ik ergens wel weet, maar waar ik vervolgens vaak overheen stap. Ik kan en wil het artikel hier niet navertellen, een belangrijke conclusie was in elk geval dat stress en het onderbewuste een grote rol spelen in het wel of niet slagen van gewichtsbeheersing.

Niet dat ik nu genegen ben dat boek te kopen of deze 'goeroe' te volgen. Niet de theorie maar het DOEN is voor mij de kunst ....

 

Een conclusie (doel) die ik voor mezelf trok (handig, morgen begint het gewone leven na de vakantie weer) is dat ik elk geval stress in mijn leven wil verminderen. Waar een artikel uit het blad psychologie van september me een mooi zetje mee gaf, "lessen voor elke levenscrisis, wat nieuw geluksonderzoek ons leert'.

Mijn 'boerenverstandconclusie': De meeste stress ontstaat in mijn eigen hoofd. Door alle dingen die ik van mezelf 'moet', de vele dingen die ik denk te moeten en/of willen doen.

 

De laatste weken werd me steeds helderder dat mijn grootste uitdaging in het leven 'keuzes maken' is. Er is zo ontzettend veel wat leuk is om te doen! Als ik ergens aan begin ontdek ik vaak onbekende talenten in mezelf. Daar duik ik vervolgens enthousiast op met als resultaat 'nog een bordje meer om in de lucht te houden', alsof ik alles wat ik kan of waar ik goed in ben ook daadwerkelijk moet doen!

Onderliggend probleem is waarschijnlijk angst (zover ik weet is angst ook de grootste stressfactor maar dat even terzijde), en wel de angst om een verkeerde keuze te maken. Terwijl ik heel goed weet dat er zelden zoiets bestaat als een verkeerde keuze. Dat elke keuze je ook weer iets brengt, dat je overal van leert en je soms gewoon een omweg maakt om toch bij je doel te komen.

 

Bovenstaande was grotendeels een mail die ik vanmorgen aan mijn coach Dave wilde schrijven, maar gaandeweg die mail ontdekte ik dat dit mijn volgende blogonderwerp moest zijn. En veel belangrijker; met een beetje mazzel heb ik nu meer focus of wat Jet 'deep down inside' wil.

 

Wat me brengt op de titel van dit blog. Een (voor iedereen die hem kent) bekende uitspraak van Dave: ' Doel is Doen', en dat voelt voor mij als helemaal waar.

 

Al schrijvend aan dit blog ontdekte ik dat ik geen helder doel heb. Dat ik helemaal niet weet wat ik nu eigenlijk echt wil. Het gaat niet om slanker zijn (niet alleen), het gaat niet om gezonder zijn/blijven (niet alleen). Gaandeweg dit blog zakte het besef dat mijn doel eigenlijk heel simpel en tegelijk verdomde lastig is:

Ik wil 'gewoon' blij zijn met mezelf, tevreden kunnen zijn met mezelf, ook als ik besef dat ik 'niet alles eruit gehaald heb wat er misschien in zat', kortom houden van mezelf in al mijn mooie en minder mooie gedaantes, zonder me er veel van aan te trekken wat mijn omgeving of wie dan ook daar van denkt. Dat als vandaag ineens mijn leven voorbij zou zijn (prachtige visualisatie oefening uit het boek van Stephen Covey), er tijdens de uitvaart dingen over me gezegd worden waaruit blijkt dat mijn leven zinvol was, om misschien wel hele kleine, basale dingen. Maar dingen die maakten dat ik mijn leven met plezier leefde en dat 'als krent op de pap' menigeen van dit plezier mee genoot.

Ergens heel simpel als ik er even goed over nadenk. Ik hoef dus alleen maar van mezelf te houden, zoals ik van alle mensen die wat voor me betekenen houdt..... Niet straks, niet als ik een doel heb gehaald maar juist NU, tijdens die reis naar volgende en uiteindelijk mijn ultieme doel. Wat, waar en wanneer dat ook moge zijn.

 

Een foto gemaakt tijdens een van mijn wandelingen in Groesbeek. Het illustreert heel mooi m'n verhaal vond ik. Het doel waar dit pad naar toe gaat is niet zichtbaar, het uitzicht is echter prachtig. Dus i.p.v. alleen te focussen op het uiteindelijke doel, kan ik beter meteen genieten van het uitzicht tijdens de wandeling......

En wat heb ik daar voor nodig? Juist, mezelf. Want of ik mezelf voldoende tijd gun om iedere dag een paar minuten te nemen om te mediteren/visualiseren (wat me rust en helderheid brengt), ligt toch echt aan mezelf. Of ik ga sporten (iets wat soms gigantisch veel moeite kost maar me bijna altijd meer energie oplevert), juist, die keuze maak ik zelf. En zo kan ik (en waarschijnlijk kunnen jullie dat ook) nog heel veel voorbeelden aandragen.

 

Heb ik nu de illusie dat ik ieder moment van de dag blij ga zijn met mezelf? Neuh, lijkt me stug. Maar zoals een Duitse reclame zo mooi zegt 'nicht immer, aber... immer öfter !'

 

En nu pas herinner ik me een sms die ik mezelf vannacht voor het slapen gaan stuurde (moderne versie van velletje papier en pen naast het bed). Een gedachte die in me opkwam toen ik even een moment genomen had om te mediteren. En heel bijzonder, het vat bovenstaand verhaal kort en krachtig samen:

"Ik ben compleet zoals ik ben. Alles zit in me; ying en yang, goed en kwaad, hemel en aarde, man en vrouw. Ik heb dus geen enkele toevoeging van buitenaf nodig om compleet te zijn.

Echter, dit geluk kunnen en mogen delen met anderen maakt het magisch".

 

Het is de afgelopen jaren door een paar goede vrienden al vaker tegen me gezegd. Ik ben vaak op zoek naar goedkeuring, naar een aai over mijn bol, van een ander ja, maar eigenlijk, diep van binnen, wil ik die goedkeuring van mezelf. En daar kan ik honderden boeken en artikelen over lezen, ontelbare cursussen voor volgen, en oneindig veel filosoferen. Maar uiteindelijk hoef ik het alleen maar te DOEN.

 

Liefs,

Hariëtte

 

Bijzondere dag

Hi lieve mensen,

Vrijdag 16 aug was het dan eindelijk zo ver. Even een dagje er helemaal uit, en nog wel in gezelschap van 2 erg leuke mannen. Eindelijk zouden we eens gaan kijken waar Lubert, de vriend van oud-collega en vriend Mark (nog) woont in Maastricht.
Het zuiden is toch al een omgeving waar ik graag ben, als dat dan ook nog eens gecombineerd wordt met fijn gezelschap is Hariëtte helemaal in haar nopjes.

Nu verheugde ik me in het bijzonder op de verhalentocht die ons aangeboden werd door de jongens. Lubert is journalist en heeft het talent om ECHT te luisteren. Hij is iemand waarbij je jezelf meteen (ik in elk geval wel) op je gemak voelt en waarbij het al snel over de wezenlijke dingen in het leven gaat, afgewisseld met veel humor.
Lubert is sterk in het stellen van hele goede vragen op het juiste moment, en stil zijn op de wezenlijke momenten. Kortom, hij is goed in wat hij doet.
Een van de dingen die hij tegenwoordig doet is het verzorgen van verhalentochten, samen met vriendin Maria, en ik was dan ook erg nieuwsgierig wat ik me er nu eigenlijk bij voor moest stellen.

Om 13.25 u moesten we ons melden in Uikhoven, (net over de grens dus België) bij het houten veerhuisje. Ruim op tijd vertrokken we zodat we alle tijd hadden en niet in de stress hoefden te schieten als er ergens een file op onze weg zou komen.
Zoals altijd als je er rekening mee houdt, geen file in velden of wegen te bekennen, zodat we, voordat het zou beginnen, we nog even konden genieten van het uitzicht over de maas.



Toen de groep eenmaal compleet was, en Maria ook met het pontje overgekomen was, kon het van start gaan. We hadden een prachtig gemêleerd gezelschap, een kunstenares, een vrouwelijke makelaar (met beiden heb ik later nog een leuk gesprek gehad), twee vrouwen die aan de maas woonden, een in Arcen en een bij Rotterdam, een stel waar ik verder niet mee gesproken heb maar wel een heerlijk pruimpje (gekocht in een kraampje aan de route) van kreeg, en een bekende kinderboekenschrijver met zijn vrouw. Prachtig hoe zo'n groep mensen, totaal vreemden van elkaar, in zo'n korte tijd zo lekker relaxed met elkaar om kan gaan en waar aan het eind van de tocht zelfs mailadressen uitgewisseld worden :)



Een prachtige muurschildering gemaakt door Lou Asperslagh, die eigenlijk bekend staat om zijn glas in lood werk

Al wandelend met her en der stopplaatsen om even wat dieper op een onderwerp in te gaan, hoorden we allerlei verrassende dingen over het plaatsje Uikhoven. Over de bedrijvigheid vroeger, de smokkelaars, de kerktoren die nog een verrassing onder z'n dak heeft en ga zo maar door.
Wat de tocht echter uniek maakte was het verhaal van Sjooke, de plaatselijke kapper, die ooit door Lubert geïnterviewd was. Dit interview kregen we in 4 etappes via een koptelefoon en mp3 te horen. Tijdens die tocht gingen we zien dat niet alles is wat het lijkt in Uikhoven, en ging je als vanzelf houden van die prachtige man Sjooke, die tot ver in zijn 80ers als kapper aan het werk was.
Een indrukwekkend verhaal, zijn verhaal, zijn leven. Ontroerend, met humor, nuchterheid maar ook intens triest.



En ook over dit plekje valt veel te vertellen

Meer ga ik er niet over verklappen, ik kan jullie alleen maar aanraden zelf een keer zo'n toch te gaan ervaren. Het zal een dag met een gouden randje worden, gegarandeerd!

Na afloop hebben we nog even gezellig wat gedronken in de plaatselijke kroeg, waarna ieder zijn eigen weg ging. Wij reden door naar Maastricht, naar Luberts appartement waar Mark op ons wachtte.
Via een prachtige route, met een slingerweg waarover je eigenlijk in een 50er jaren cabrio zou moeten touren, kwamen we Maastricht binnen en vonden we zonder al te veel zoeken de juiste straat (lang leve de routemiep). Mark begeleidde ons naar een goede parkeerplek, want we zaten echt in hartje Maastricht. Volop studentenleven, dagjesmensen en een vrachtwagen die amper de straten door kon i.v.m. de geparkeerde auto's (petje af).

Eenmaal in het appartement kwam je in een oase van rust. Ik voelde me in elk geval meteen 'thuis'.
En een plaatje van een binnenplaats waar we de rest van de avond heerlijk genoten hebben van een overheerlijk diner van Mark z'n hand (het was zo lekker dat ik vergeten ben foto's te maken...), prachtige gesprekken met diepgang, tranen van het lachen en heerlijke wijn.

Jullie begrijpen, het was een fantastische dag. Een heerlijke vakantiedag met een gouden randje. Ik verheug me nu al op een volgende keer. Met sommige mensen heb je gewoon een klik, maakt het niet uit hoe vaak (of weinig) je elkaar ziet. Op het moment dat je elkaar weer treft is het gewoon meteen vertrouwd, als vanouds, heerlijk relaxed en altijd te kort ;)

Begrijpen jullie dat ik me een ongelooflijk rijk mens voel met meer dan 1 van dit soort vriendschappen? Met eigenlijk alleen maar mensen in mijn nabije omgeving waarmee ik dit soort contacten heb. Soms zie ik ze misschien wel een half jaar niet, soms 3x per week. En altijd is het goed zoals het is. Bezoeken niet afwegend tegen elkaar maar gewoon genieten van dat wat relatief spontaan ontstaat.