LaBloemen, het vervolg

Zoals jullie in mijn blog over het VieCuri feest konden lezen, is een grote droom van me uitgekomen, doordat ik voor het feest een echte jurk van Karin mocht lenen.
Alleen al het feit dat ze er zo spontaan aan mee wilde werken deed me enorm veel. Karin is zoals ik al schreef een grote inspiratie voor me, ik vind het een prachtige vrouw om te zien en heb enorm veel bewondering voor haar vakvrouwschap.
Toen we haar tijdens het ophalen van de jurken in het eggie ontmoeten bleek ze ook nog eens een echt leuk, hartelijk, spontaan en vooral lief mens te zijn. Wat hebben we gelachen, en wat voelde het natuurlijk om daar te zijn.

Het hele verhaal rondom de jurk hoef ik jullie niet weer te vertellen, dat staat al breed uitgemeten in mijn blog over het feest. Dat e.e.a. uiteindelijk meer voor me betekende als 'alleen' een droom van een avond waarop ik me de koningin van het bal voelde beschreef ik zojuist in mijn blog over dromen.
Ik kan alleen maar hopen dat ze op enig moment heeft kunnen zien en voelen, hoeveel dit voor me betekend heeft. Want zeg nu zelf, iets wezenlijks kunnen betekenen voor een ander, is dat niet een van mooiste dingen in het leven?

Toen ik dit blog begon wilde ik vooral aan jullie laten weten hoe geweldig onze ontmoeting met Karin weer is geweest. Hoe relaxed en gezellig, hartelijk en leuk. En dat was het ook allemaal. Het voelde goed om weer samen met Rianne dit stukje te kunnen doen, en het liefst had ik zuslief er ook bij gehad, maar goed, dat ging helaas niet. Dat het uiteindelijk veel meer voor me is gaan betekenen vertel ik later, eerst maar eens het stukje over het terugbrengen van de jurken.

De reis heen verliep ook deze keer voorspoedig en weer klokslag afgesproken tijd stonden we op de afgesproken plek. Karin was net een paar ladders naar buiten aan het sjouwen die ze graag aan de vuilnis mee wilde geven. Nadat zij en wij even vrolijk over en weer gegrapt hadden met de vuilnisman, was ze helemaal klaar voor ons.
We zijn even binnen geweest, Karin wilde graag horen hoe het was geweest, en ik wilde haar graag een persoonlijk bedankje geven (zeg lekker niet wat), we kletsten gezellig bij alsof we elkaar al menig maal spraken, ze nam uitgebreid de tijd voor een dubbele fotosessie, en tot slot vroeg ze tot mijn verbazing; 'en, wanneer zien we elkaar weer'? "19 maart" was mijn antwoordt, "we zitten bij je show in Venray op rij 0, precies in het midden, je kunt niet om ons heen!". Waarop ze vrolijk aangaf dat we dan nog maar even een ontmoeting in de artiestenfoyer moesten doen met haar in vol ornaat.....
Whoepie! Mazzelkontjes die we zijn! Ik wist niet hoe snel ik het naar Ardie moest appen na afloop, hij baalde zo vreselijk dat hij er weer niet bij kon zijn die dag en nu dit.
Ze is mij en ons niets verplicht en was al zo gul, ik bedoel...... die jurken van haar zijn stuk voor stuk kostbare kostuums. Kostbaar vanwege materialen, ontwerper etc. Maar ook kostbaar voor haar lijkt me. Iedere jurk heeft een verhaal tenslotte.

Links Rianne en Karin in de 'stoere' pose                                       zelf ben ik toch echt beter in lachen ;)

Nadat we hartelijk afscheid namen en weer richting centrum togen, werd er op de hoek van de straat getoeterd, de vuilniswagen met dezelfde vuilnismannen van daarvoor. Een er van kwam ons vragen of dat zojuist een bekende Nederlandse was geweest, wat wij natuurlijk vrolijk beaamden. We kletsten even hartelijk over en weer, zwaaiden naar de twee andere mannen in de cabine dat ze het idd goed gezien hadden, vrolijkheid alom. En wat het mooiste van alles was, een vuilnisman die z'n werk met bezieling deed zo bleek uit ons gesprekje.

Vrolijk vertrokken Rianne en ik naar een heerlijke lunch bij Bagels&Beans en na een lekker wandeltocht door wat rossige delen van Amsterdam uiteindelijk weer richting huis.
Na een uurtje moest ik het stuur overgeven aan Rianne, ik begon danig in te kakken. En al knikkebollend kwamen we (nou ja dat knikkenbollen deed ik dus) prachtige herinneringen rijker weer thuis.

Lekker lunchen bij Bagels&Beans

So far die fantastische belevenis met Karin en die geweldige feestavond.
Ergens de afgelopen weken ging ik steeds duidelijker voelen dat die prachtige feestavond symbolisch meer voor me betekende dan ik in eerste instantie door had. Het was ergens een afscheidsfeestje van mezelf als secretaresse. Van een rol in het centrum van een afdeling naar een wat meer bescheidener rol.
Of het daadwerkelijk een bescheidenere rol gaat worden valt nog maar af te wachten, tja, we hebben het wel over mij he.... en zoals ik in mijn blog over dromen beschreef, ik heb nogal eens de neiging 'groots' te dromen.

Ik merk trouwens ook dat er een conflict in mij gaande is over precies dat. Werd ik niet opgevoed met het gedachtegoed dat meisjes vooral lief, aardig, mooi, en bescheiden moesten zijn? Het gezegde, 'doe maar normaal, dan doe je gek genoeg' werd regelmatig gebruikt. Maar iets in mij heeft helemaal geen zin om bescheiden te zijn. Ik vind het juist heerlijk om helemaal uit mijn dak te gaan met een nummer wat ik zing, of met dansen op muziek die me raakt. Ik vond het zalig helemaal los te gaan met op feest in een gedurfde outfit om waarschijnlijk meer te stralen dan menig lampje. Bescheidenheid, tja, het zal best een mooie eigenschap zijn, en op momenten zal ik er ook wel goed in zijn, maar gaandeweg ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik meer intens leef op momenten dat ik iets gewaagds, geks, bijzonders, 'out of the box' doe. Dat is blijkbaar mijn 'ding'.

Afgelopen week werd me het stukje wat ik hierboven aanhaalde steeds duidelijker. Gelukkig heb ik een paar goede vrienden om me heen waar ik alles mee kan bespreken en gaandeweg die gesprekken werd me duidelijk dat ik niet zozeer verdrietig ben om de functie die me wordt 'ontnomen' maar meer met mijn beeld wat bij die functie hoort. Let wel, mijn beeld, want uiteindelijk ben ik geselecteerd voor mijn nieuwe functie om precies diegene wie ik ben.
Bovendien krijg ik de kans om met medewerking van mijn werk, mijn kennis bij te spijkeren waardoor ik straks bij een eventueel volgende reorganisatie of nieuwe manager mezelf ook op papier kan 'bewijzen'. Die medewerking is niet vanzelfsprekend vind ik, daar ben ik dus ook oprecht blij mee.

Maar toch, hoe mooi ik het allemaal kan benoemen, beredeneren en verklaren. Evenzogoed moet ik dit stukje afscheid door. Afscheid van mijn functie als secretaresse, als klankbord van mijn leidinggevende (wat in feite al gebeurt is met het vertrek van Monique). En eigenlijk denk ik dat het nog een tikkeltje verder gaat. Want sinds enige tijd ben ik anders gaan eten, meer volgens de richtlijnen van de voedselzandloper, omdat ik graag meer gewicht wil verliezen maar vooral gezond oud wil worden. En tot nu toe met succes. Na ruim een half jaar stilstand gaat de weegschaal nu weer (langzaam) naar beneden. Volgens mij ben ik dus meer en meer afscheid aan het nemen van de oude Hariëtte. En wat het zo lastig maakt is dat ik geen flauw benul heb waar ik op weg naar toe ben. Dat is voor deze "planner" toch ietwat heftig zo blijkt.

afscheid van het team klantgerichtheid, waar ik een aantal jaar met veel plezier deel van mocht zijn.

En dan zie ik ineens de nieuwe titel van mijn blog. Jeetje Hariëtte... je schreef het dus al maanden eerder....... je bent gewoon op weg naar Jezelf! MUTS!



liefs,
Hariëtte