Over mij

Mijn foto
Verre van slank maar lekker in mijn vel. Verre van het schoonheidideaal maar opmerkelijk vaak erg gelukkig. Verre van "normaal" and loving it. Wel een echte vrouw met alle bijbehorende "gebruiksaanwijzingen", een meisjes meisje in de zin van graag shoppen (liefst alleen), lekker tutten (maar wel effectief), en schoenen heb ik nooit te veel (vind ik). Mijn grootste uitdaging in dit leven tot nu toe is mezelf accepteren op allerlei vlakken en tegelijkertijd een zo gezond mogelijk gewicht te "vinden". En over die zoektocht gaat dit blog tegenwoordig.

dinsdag 25 december 2012

Het grote geschenk van ontvangen...

M.b.t. het afvallen: 14 dec. was ik weer bij Dave en was ik 0,5 kilo afgevallen sinds het vorige bezoek. Niet veel, minder dan ik zou willen voor de sponsoractie maar.... je kunt het zien als stabiel dus NIET aangekomen. En dat alleen is in de decembermaand al iets waar IK blij van kan worden ;)
In totaal ben ik officieel tijdens het sponsor traject voor Duchenne nu 15,8 kg afgevallen.
Omdat ik echter een eindsprint wil maken voordat de actie afgelopen is, heb ik tijdens dit bezoek de 14e met Dave afgesproken dat ik bij het volgende weegmoment 2 kilo kwijt zal zijn. Ja mensen, dat is met kerst en Nieuwjaar ertussen want de volgende "date" met Dave is op 11 januari a.s.
Tot zover mijn afvalrace, nu het onderwerp waar ik het deze keer over wil hebben ;)

Inmiddels zijn er een week of drie voorbij sinds mijn vorige blog.
Misschien hebben een aantal van jullie me gemist, of vonden het stil, maar ach, misschien wat het ook wel even lekker, die zendpauze? ;)

Mijn vorige blog ging over het geschenk van geven. En in de afgelopen 3 weken is er zoveel gebeurt dat ik in principe inspiratie heb voor een boek vol blogs. Daarom kies ik er nu bewust voor om 1 ervaring, een groot cadeau er uit te pikken en dat met jullie te delen.


Zoals velen van jullie weten is muziek mijn grote passie in het leven. Al vanaf jongs af aan heb ik iets met muziek. Als kind danste ik vaak door de kamer op de Duitse schlager muziek waar mijn ouders graag naar keken en luisterden, en vanaf mijn 11e ben ik lid van Happy Sound in Merselo. Destijds nog een jongerenkoor, inmiddels een popkoor met een redelijk stabiel ledenaantal, waarvan ik mezelf voorzitster mag noemen.

Bij Happy Sound leerde ik Therezi kennen. Ik heb haar wel eens vaker genoemd in mijn blogs. Therezi is inmiddels een dierbare vriendin, en niet alleen van mij maar ook van Ardie en mijn lieve zus Marij.

Therezi is opgegroeid in een heel muzikaal gezin. En daarbij een gezin waar goede manieren en cultuur met de paplepel ingegoten is. Mijn gezin is ook altijd heel muzikaal geweest en cultuur was ook bij ons niet vreemd en toch lagen beiden werelden mijlenver van elkaar.
Therezi's vader was een schoolmeester, mijn vader een boer in hart en nieren en "cultuur" betekende in beide gezinnen dan ook iets totaal anders.....

Toen ik eenmaal Therezi had leren kennen, leerde ik ook snel genoeg daarna, beetje bij beetje haar familie kennen. Haar lieve moeder die ons koor een heel warm hart toedraagt. Een zus die een prachtige yoga studio heeft waar wij met Happy Sound al eens een hele bijzondere feestavond konden beleven. Een broer die ook lid is van een koor in Veenendaal, waar zij en ik al eens een prachtig concert van konden beleven. En alle broers en zussen die op Therezi's verjaardag maakten dat het een onvergetelijke, bijzondere avond werd met veel muziek, sketches en plezier. Waar wij van Happy Sound ook aan mochten deelnemen en onderdeel van mochten zijn.

Een broer van Therezi (Jan Ezendam) heeft van muziek zijn werk gemaakt. En niet zomaar zijn werk, maar werk wat hij met veel plezier, talent en passie doet en deelt met de wereld.
Ik wist dat Therezi bezig was met de organisatie rondom een "Mozartiana" voor hem, maar wat het precies inhield wist ik niet. Ik wist dat het "iets met klassieke muziek" te doen had en tja, als ik ergens weinig kaas van gegeten heb op muzikaal gebied... dan is het wel klassieke muziek...
En toen ging een paar weken geleden ineens de telefoon en kreeg ik van Therezi, namens Therezi's moeder de vraag of ik misschien met mijn zus gast wilde zijn bij het Mozartiana....
Ik wist even niet hoe te reageren. Had net besloten rustiger aan te doen, minder afspraken in de doordeweekse avonden, even dicht bij mezelf blijven en dan zo'n vraag....
De vraag kwam van Therezi's moeder omdat deze het zo leuk zou vinden als er vriendinnen van Therezi bij het concert zouden zijn. En ja, ik voelde wel op een of andere manier dat het heel bijzonder was dat we dit aanbod kregen.



Mijn zus bedankte, ook zij zit hartstikke vol en de decembermaand is vaak een gekkenhuis. En ik gaf aan er even over te willen denken. Maar.... toen ik Ardie erover vertelde gaf hij meteen aan dat hij dat wel eens mee wilde maken! Voor mij totaal onverwacht! Zo zie je maar weer, ben je ruim 21 jaar samen, al dik 18 jaar getrouwd, en dan nog ken je elkaar niet door en door, en weet je elkaar nog steeds te verrassen!

Tja, dat veranderde voor mij het verhaal wel. Dus heb ik gevraagd of Ardie misschien mee mocht komen i.p.v. Marij. En jawel hoor, moeder en Therezi vonden het prima!

19 december j.l. was het dan zo ver. Na een volle werkdag voor beiden, vertrokken we rond vijf uur richting stad om daar even een hapje samen te eten. Omdat we beiden in Venlo werken en het Mozartiana ook in Venlo zou zijn, vonden we het gekkenwerk om op en neer te gaan.
Ik had maar 1 eis m.b.t. het eten, het mocht niet te calorierijk zijn i.v.m. mijn "deal"  met Dave.
Het werd daarom het Japanse Sushirestaurant Sashimi.
We hebben heerlijk gegeten, allerlei zalige hapjes kwamen op tafel en Ardie en ik genoten optimaal van even weer eens echt samen er uit.
Rond half 8 vertrokken we te voet naar Domani in Venlo. Ooit een kerkje, nu een heel bijzonder plekje midden in de stad waar je kunt trouwen, feesten kunt houden maar dus ook concerten.

Ik zou urenlang kunnen vertellen over deze avond. Maar ik vrees dat de woorden niet kunnen omschrijven wat die avond met me gedaan heeft. Het was mijn 2e klassieke concert in mijn leven tot nu toe, en vanaf het moment dat de eerste noten gespeeld werden, werd ik meegezogen in het leven van Mozart.
Het bezielde spel van de hoofdrolspeler Xavier Emmen kwam vanaf zijn eerste stappen op het podium bij me binnen. Maar wat me vooral raakte was het complete gebeuren.
Muzikanten en artiesten van jong tot oud gaven me een kijkje in het leven van Mozart. Het leerde me dat Mozart een heel bijzonder kind was, een kind wat we nu waarschijnlijk "nieuwetijdskind" zouden noemen en wat waarschijnlijk het stempeltje "ADHD" mee zou krijgen.

Het eerste deel vertelde d.m.v. toneel en muziek het levensverhaal van Mozart, waardoor ik het tweede deel van de avond, de uitvoering van de diverse muziekstukken met het koor, orkest en solisten echt ging begrijpen en voelen.

Ik zag en hoorde verschillende jonge en wat minder jonge talenten, klanken kwamen rechtstreeks bij me binnen, tranen zaten vaak hoog en rolden regelmatig over mijn wangen.

En echt, jullie kunnen het misschien niet geloven, maar Jetje werd hartstikke stil.....


Ik heb die avond niet veel meer kunnen vertellen. Jan Ezendam heb ik alleen maar "dank je wel" kunnen zeggen toen ik hem de hand gaf. Moeder Ezendam heb ik een knuffel en een paar zoenen gegeven als dank je wel en voor de rest heb ik de ervaring vooral even laten zakken....

Mijn "vooroordeel" over klassieke muziek is vanaf die avond weg, gesmolten als sneeuw voor de zon.

Moeder Ezendam, Therezi, haar hele familie en niet op de laatste plaats ALLE artiesten van het Mozartiana hebben mij maar net zo goed ook Ardie, een prachtig cadeau gegeven. Zonder dat we er om gevraagd hebben, zonder dat we iets verwacht hadden.
Hoe mooi kunnen geschenken zijn als je niets verwacht....

Vandaar de titel deze keer. Want groot was het cadeau wat we kregen.

Afgelopen week stelde iemand mij de oprechte vraag: "Wordt je nu nooit eens moe van alle dingen die je doet voor anderen? Nooit eens teleurgesteld?" En ja, natuurlijk ben ik wel eens ooit teleurgesteld, ik ben net als ieder ander maar gewoon een mens.
Maar wat ik ooit, al best weer een tijdje geleden leerde is dat als ik een ander iets geef, gewoon omdat ik die ander daarmee blij wil maken en er verder niets voor terug verwacht of verlang. Dat juist de reactie van de ontvanger het grote geschenk is wat je terugkrijgt.
Ik hoop dat Therezi, haar moeder en alle andere mensen van die avond, een beetje hebben kunnen zien en voelen hoe hun geschenk mij en ook Ardie geraakt heeft....

Dat was het voor vandaag, 1e kerstdag 2012. De pc gaat nu weer uit en Jetje gaat genieten van dat wat er komt vandaag. Geen mensen om me heen en gewoon doen waar ik zin in heb....
Fijne dagen lieve allemaal :)

Liefs,
Harriette

zaterdag 8 december 2012

Het grote cadeau van geven...

En weer is er een week voorbij. Volgens mij wordt ik toch echt oud, het lijkt wel alsof ik even mijn m'n vingers knip en hup, we zijn weer een week verder...

Het was dan ook wel weer een volle week (ik val in herhaling, ik weet het), maar.... wel ook een hele leuke! Ik zal jullie de standaard dingen besparen (werken, sporten, schoonmaken etc.) en me beperken tot de hele hele leuke dingen. Want ....afgelopen week stond zoals jullie weten, voor een groot deel in het teken van Sinterklaas!
Mensen die me goed kennen weten hoe leuk ik het vind om cadeautjes uit te zoeken voor anderen (en ook voor mezelf trouwens), om er helemaal voor te gaan om iets te vinden waar een ander ECHT blij mee is. Iets wat past bij die persoon. Daar kan ik behoorlijk wat energie in steken en... daar krijg ik ook enorm veel energie voor terug! Een duidelijk gevalletje win-win dus ;)


Ieder jaar wordt er wel iets aan Sinterklaas gedaan op mijn werk. Niets groots, geen dure cadeaus (dat zou ook wat krom zijn in deze tijd lijkt me) maar wel iets waar aandacht aan is besteed en over is nagedacht. Mijn collega secretaresse en ik hadden de opdracht gekregen dit jaar scheurkalenders te bestellen, welke we bestelden waren we vrij in. Beiden vonden we het een erg leuk idee. Je krijgt dan in feite een cadeau waar je 365 dagen wat aan hebt.. toch? Nou mensen, nooit geweten dat er zoveel verschillende en leuke scheurkalenders waren!
na wat speuren hadden we een selectie van 5:
* 365 dagen positief denken (favoriet bij ons beiden)
* Kook ook (allemaal recepten)
* Braintraining
* Anti-crisis kalender
* Onderwijsneus (onderwijskalender)

 
 

Het idee was om ze willekeurig te verdelen tussen de collega's, en in het gedicht een stukje te verwerken waarin stond dat er onderling volop geruild kon worden.
We zouden het dan compleet maken met een lekker chocolade pietje of sintje van Rousseau(bescheiden aangezien er genoeg mensen zijn die aan de lijn denken en het cadeau tenslotte de kalender was) en een leuk naamkaartje.

Mij was gevraagd het bijpassende gedicht te schrijven omdat inmiddels bekend was dat ik dat vaker (en blijkbaar ook leuk en goed genoeg) doe. En leuk vind om te doen. De managers hadden me input gegeven over de diverse onderdelen van PO&O zodat ik deze in het gedicht kon betrekken. Al met al toch een hele uitdaging, mede omdat PO&O ongeveer 57 medewerkers heeft, maar absoluut een hele leuke!
Na een aantal versies kwam ik uiteindelijk (dankzij de aanvullende input van de managers en collega secretaresse) tot een gedicht van 2 A4tjes... ja echt! Niet te geloven he....
Maar ja, als je alle onderdelen wilt benoemen en nog een algemene boodschap voor iedereen mee wilt geven, niemand te kort wilt doen en het moet ook nog een beetje rijmen... dan krijg je het niet in een gedichtje van een regel of 15 rond. IK niet in elk geval....hihi.
Kortom, we waren er stiekem aardig wat tijd mee zoet. Tja, zoals ik al zei, als ik (en mijn collega is daar volgens mij niet anders in) een cadeau uitzoek, doe ik dat met zorg. Dat vraagt tijd en aandacht.
Het bestellen op zich was nog al eens gedaan en het inpakken viel op zich ook nog wel mee. Maar ja, de boodschappen eromheen, en al dat inpakken ga je (ik in elk geval) niet de hele tijd op of tijdens je werk zitten doen. Daar lagen andere dingen die riepen om onze aandacht. Al met al vroeg het dus wel wat vrije tijd. Maar nogmaals.... je krijgt er zoveel voor terug dat het me dat wel waard is.
Uiteindelijk was het dan woensdagavond zo ver dat mijn collega en ik ook daadwerkelijk klaas en piet konden spelen. Yes!
Inmiddels hebben we ook al weer aardig wat reacties terug gekregen. En... de reacties die we krijgen zijn erg leuk! Missie geslaagd mogen we dus denk ik wel zeggen ;)

Sinterklaasavond zouden we bij Ardie's ouders eten. Lekker de bakplaat op tafel en allemaal kleine hapjes. Heerlijk! Geen gedoe, geen uren in de keuken maar vooral gezellig met elkaar zijn.
Normaal gesproken zijn we op 5 december altijd bij Ardie's broer omdat hij dan jarig is, maar omdat hij net geopereerd was en ze natuurlijk ook graag zelf met hun dochtertje Sinterklaas wilden vieren, hadden we besloten dan gewoon gezellig naar pap en mam te gaan. En tja, bijkomend voordeel was natuurlijk voor Ardie een avondje niet hoeven koken :) Het werd in elk geval weer erg gezellig.
En als kers op de pap kreeg ik 's avonds van Sinterklaas een leuk tuniekjurkje en een prachtig bedeltje voor aan mijn armband (dolfijntje) en Ardie kreeg een lekker geurtje en een lekker drankje. Wat een verwennerij!

Gisteren mocht ik nog kerstvrouwtje spelen ook! Ik had van de schoonmaker op het werk gehoord dat hij waarschijnlijk geen kerstboom zou zetten dit jaar omdat hij nog geen spullen had. Hij was pas gescheiden en was nog volop bezig met het inrichten van zijn nieuwe woning. Tja, dan ga je je geld niet meteen uitgeven aan kerst spullen. En meteen ging er een lampje bij me branden. In onze garage stond nog onze oude kunstboom en een flinke lading blauwe kerstballen van mijn schoonouders. En nog wat andere kerstspullen die niet bij mijn verzameling pasten, maar die ik ook niet weg wilde gooien....
Spontaan vroeg ik hem dus of hij die spullen misschien wilde hebben. En jawel hoor, het viel in goede aarde, jullie hadden zijn gezicht moeten zien! Zeker toen ik zei dat ik er niets voor wilde hebben. Heel snel was het daarna geregeld, zaterdag zou hij alles komen halen.
En precies op de afgesproken tijd was hij er ook. Snel alles in de auto, nog even wat drinken en even een praatje en en passant kreeg ik nog een lekkere fles wijn in mijn handen gedrukt.
Maar echt.. die smile op zijn gezicht, dat was mijn cadeau. Natuurlijk had ik alles op marktplaats kunnen zetten en misschien had ik dan nog iets van 25 euro kunnen vangen. Maar echt, de tijd die je daarmee kwijt bent is het me niet waard. En bovendien, het cadeau wat ik er nu voor terugkreeg is niet in euro's uit te drukken. Iemand oprecht blij maken is toch veel leuker?!

En dan was er gisteravond nog het feest ter ere van Rianne's 50e verjaardag. Ook daarvoor moest natuurlijk een cadeau verzonnen worden. Deze was echter zo verzonnen. Een tijdje terug had ze nl. een post op facebook gezet met de titel "ik ben verliefd" met een plaatje (letterlijk en figuurlijk) van een jas. Tja, dan is het zo duidelijk toch? Een bijdrage voor die jas op een leuke manier verpakt zou het worden. Een aantal collega's zouden meedoen dus het zou nog een leuk bedrag worden ook!
Bij Action liep ik vervolgens maandag spontaan tegen een snoepje van een doosje, in de vorm van een hart en bij Xenos vond ik vervolgens prachtige houten hartjes en bloemetjes en een zakje waar het geld in kon. Nog een klein uurtje fröbelen en klaar was het cadeau. En zoals ik het in kon schatten "helemaal Rianne" ook nog. Wat ze vandaag ook bevestigde op haar facebook :)


Het grootste cadeau voor mij afgelopen week was echter weer een inzicht. Het gebeurde ergens tijdens een van de ritten naar huis toe, altijd zo'n lekker moment om even niets te zeggen en bezig zijn met je eigen gedachten en gevoelens. Ardie vind het fijn als ik niet de oren van z'n hoofd praat na een dag hard werken dus dat treft... ;)
Tijdens dat ritje zat ik me af te vragen hoe ik het wat rustiger kon krijgen. De afgelopen weken waren zo vol vaak, ja zelfs te vol soms. Maar wat kon ik dan laten vallen? Het waren toch ook veel hele leuke dingen die mijn weken zo vol maakten. En daar ergens ging het (spaar)lampje van Jet branden, mede door de feedback die ik deze week kreeg in een mail van een vriend van me....

Ik heb het al vaker gezegd, ik vind mezelf een ongelooflijke mazzelaar met al die talenten die ik in mijn leven meegekregen heb. Gaandeweg de jaren heb ik ontdekt dat ik veel meer in huis heb als dat ik ooit dacht. Was tot 2002 mijn grote passie en een van mijn weinige hobby's het zingen. Na verloop van tijd ging ik ontdekken dat ik eigenlijk alles wat ik uitprobeer, wat ik ECHT graag wil en waar ik tijd en energie in stop, me ook eigenlijk altijd lukt. In principe kan ik dus best veel en... vind ik ook HEEL veel erg leuk om te doen. En daar, precies daar zit mijn uitdaging....
Ik kan het nl. allemaal wel leuk vinden, uiteindelijk kun je maar 1 ding tegelijk GOED doen. Dus zal ik wat vaker een bewuste keuze moeten maken wil ik er ook optimaal van kunnen genieten.
Als ik voor het een helemaal wil gaan, dan kan ik het ander niet net zoveel tijd en aandacht geven. Perfectionisme zit in mijn aard, ik heb een broertje dood aan dingen half doen dus daar zit een echte uitdaging voor me. :)

Ach ja, spaarlampjes hebben wel zo hun voordelen he. Ze zijn energiezuinig en gaan lang mee... :))


zondag 2 december 2012

Rust

Hi lieve mensen,

Tja, eigenlijk heb ik volgens mij niet eens zoveel te melden. Maar goed, dat denk ik dan wel eens vaker en als ik dan klaar ben met typen staat er nog een heel verhaal. ;)

Afgelopen week was een relatief rustig weekje. Niet dat er veel minder werk ligt maar ik voelde me rustiger. Ik had dan ook wel bewust wat gas terug genomen links en rechts. Even bijtanken.
Het werk schoot lekker op, iedere keer en ik zat lekker in mijn vel. Gewoon lekker dus.

Er moest e.e.a. aan Klaas cadeautjes gezocht worden (iets wat ik altijd leuk vind om te doen), ik had een training van het werk (altijd leuk om nieuwe dingen te leren), ik had een mylene avond en ik ben nog even lekker gaan rondstruinen bij een outletwinkel voor grote maten.
Oh ja, ik kreeg ook nog een hele leuke reactie over mijn zingen bij het mannenkoor, heel gaaf om te horen!
En natuurlijk ben ik weer di, wo en do avond gaan sporten bij de bedrijfsfitness. Dinsdag en donderdag heb ik mezelf vermaakt, woensdag heeft Dave me goed onder handen genomen. Dan kom je zo voldaan van het sporten af!

En voor je het dan weet is het alweer weekend.

Mijn vrijdag was super productief. Ik was al heel vroeg wakker en ben toen eerst voor mijn werk aan de slag gegaan, daarna de benedenverdieping onder handen genomen, vervolgens schoonmaken bij mam, daarna door naar mijn schoonouders om de slaapkamer onder handen te nemen, weer terug naar Marij om op te halen voor ons winkel rondje, tussen de bedrijven door een paar machines was gedraaid, nog wat kado's voor klaas gehaald, boodschappen gedaan  en nog een hele tijd aan de telefoon gehangen met iemand die door een hele heavy periode gaat.
Zeg nu zelf, dat ziet er toch ook uit als een productief dagje of niet?


Zaterdag heb ik daarom lekker rustig aan gedaan. Eerst heerlijk lui uitgeslapen, en daarna uitgebreid op mijn gemak ontbeten. Wel wat klusjes gedaan zoals het bed verschonen en nog meer was wassen, nog wat klaas cadeautjes ingepakt, nog een beetje werk voor het werk en dat was het ook wel zo'n beetje. We zouden al op tijd naar mijn schoonouders vertrekken want Sinterklaas zou die avond bij mijn zwager en schoonzus komen.
Ardie had lekkere lasagne en gyros (met gebakken aardappelen, salade en zelfgemaakt tzatziki)gemaakt als avondeten. Een leuke traditie aan die kant van de familie. Lekker samen eten en dan nog wat cadeautjes voor m.n. de jongste telg Shinju.
Het werd super gezellig ondanks dat mijn zwager Wilbert heel rustig aan moet doen, hij is net geopereerd aan zijn neus en zitten is nog geen succes. We hebben het dan ook niet laat gemaakt om hem zijn broodnodige rust te gunnen.
Nog even lekker nagepraat bij mijn schoonouders en toen op weg naar huis (dacht ik).
Ardie kwam echter op het idee om nog even bij Babouche (de kroeg waar we elkaar hebben leren kennen) binnen te wippen dus zo gezegd zo gedaan. Bleek een groot deel van zijn oude vriendengroep daar te zijn. Ardie kon dus even zijn hartje ophalen en ik heb heerlijk staan kletsen met Laura, een prachtig mens en vrouw van een van de vrienden. Ze komt oorspronkelijk uit Ierland en is heerlijk alternatief. Echt my kind a girl dus.

En dan is het alweer zondag, en weer bijna het begin van een nieuwe week...


Maar het mooiste wat me afgelopen week overkwam was toch wel weer een inzicht. Eentje die me ook waarschijnlijk voor een groot deel deze rust bezorgd heeft.

Doordat ik mijn blog over mijn moeder geschreven had, kreeg ik behoorlijk wat reacties van mensen om me heen. En gaandeweg ging me opvallen dat wel heel veel mensen van mijn leeftijd of ietsjes ouder, ouders hebben met depressieve klachten. Opvallend veel vond ik zelfs.
Ik heb daar eens rustig over zitten peinzen en ineens viel het kwartje....

Mijn ouders en die van vele leeftijdgenootjes van mijn zus (ik ben tenslotte een nakomertje), dus zeg maar de mensen uit eind 50er, begin 60er jaren, hebben bewust de oorlog meegemaakt.
Als kind weliswaar maar toch.
Het is voor mij en velen met mij, gelukkig niet voor te stellen hoe dat destijds geweest moet zijn. De constante dreiging van een bezetter, armoede en honger op plaatsen, mannen, zonen, kleinzonen, neven, buurjongens, etc. die meegenomen werden om te gaan werken of erger nog, die opgepakt werden voor verzetswerk en waarvan je niet wist wat er mee gebeurt was. De onzekerheid en angst. De heftige gevechten rondom de bevrijding. En ga zo maar even door.
Wij kunnen van geluk spreken dat we geen idee hebben hoe dat voelt, en ik hoop van ganser harte dat we dat ook nooit gaan ervaren.

De generatie die het wel heeft meegemaakt is eigenlijk allemaal wel op een of andere manier getraumatiseerd. Daar komt bij dat na de oorlog de mentaliteit heerste van aanpakken en niet zeuren. De wederopbouw. Men wilde vergeten veelal, het er niet over hebben.
Gevoelens werden weggestopt, er werd niet gepraat over gevoelens en angsten.
En vrouwen? Die werden geacht om voor hun man en gezin te zorgen. Met ambities kon je nog niet zoveel in die tijd. Een vrouw stopte met werken na haar trouwen en kreeg kinderen.
Het was dus een generatie van hard werken en niet zeuren.
Tja.... is het dan raar dat juist van die generatie veel mensen rondlopen met depressieve klachten?
Bovendien, als ze al eens naar een arts gingen was de kans groot dat ze wat pilletjes toegestopt kregen en daar met een beetje pech de rest van hun leven aan vast bleven zitten.
Therapie was nog niet echt gangbaar. Eenmaal eens bij een psychiater gelopen wilde al snel betekenen het stempeltje "gek".
 
Voor mijn moeder kwam daar nog een stukje verdriet bovenop. Toen mijn opa en oma nl. niet meer zo goed vooruit konden, ontstond het idee om voor hun een bejaardenunit te bouwen aan mijn ouderlijk huis. Mijn vader deed een groot gedeelte zelf met ingehuurde bouwvakkers.
Mijn vader werkte in die tijd ploegendiensten wat betekende: in alle vroegte opstaan, werken, thuiskomen, even eten en hup verder werken aan de bouw. Of als hij late had, eerst meewerken en dan naar zijn werk. Dat heeft hij zolang volgehouden totdat hij totaal overspannen thuis kwam te zitten. Een HELE heftige tijd thuis.
En toen mijn opa en oma eenmaal bij ons woonden, kwam mijn opa na 2 weken of 2 maanden, dat moet ik even in het midden laten, te overlijden aan kanker. Hij ging naar het ziekenhuis, werd geopereerd en heeft toen nog een paar weken geleefd. Het was al helemaal uitgezaaid.
Dat alles heeft een zware wissel op mijn moeder getrokken. Ze had haar eigen verdriet, maar ook haar lamgeslagen moeder bij zich wonen. Dubbel op dus. En oma die claimde mijn moeder behoorlijk.
Als wij als gezin eens ergens heen wilden, dan zat oma in bed, "ziek". Dat was haar manier om met angst om te gaan. Als mam dan maar thuis bleef dan was het goed. Ik kan me zelfs zondagen herinneren dat we stiekem via de andere kant van het huis wegreden zodat ze het niet zag..... go figure.
Mijn vader kon ook behoorlijk uit zijn slof schieten als een gepland uitje weer eens in het water viel, om maar te zwijgen van mijn teleurstelling (mijn broer en zus waren ouder en deden hun eigen ding).

Tja, als ik dat allemaal op een rijtje zet, dan komt er toch wel een flinke dosis begrip naar boven geplopt. Wat niet wil zeggen dat ik nu ineens weer alles ga pikken van mijn moeder.
Ik begrijp haar beter, wat dan weer helpt om minder snel uit mijn slof te schieten. Maar bepaalde opmerkingen of bepaald gedrag zal ik nog steeds niet kunnen accepteren. So be it ;)

Bovendien hadden zuslief en ik het vrijdag goed aangepakt. We hebben eerst gezellig samen koffie geleut waardoor we daarna ook ontspannen naar mam vertrokken. Die houden we er dus in :)

Hoe dan ook, dat inzicht heeft mij wel e.e.a. aan rust en begrip gebracht. Nog steeds vind ik het lastig als mam zo somber is maar tegelijk voel ik me gezegend met mijn positieve kijk op het leven.