Over mij

Mijn foto
Verre van slank maar lekker in mijn vel. Verre van het schoonheidideaal maar opmerkelijk vaak erg gelukkig. Verre van "normaal" and loving it. Wel een echte vrouw met alle bijbehorende "gebruiksaanwijzingen", een meisjes meisje in de zin van graag shoppen (liefst alleen), lekker tutten (maar wel effectief), en schoenen heb ik nooit te veel (vind ik). Mijn grootste uitdaging in dit leven tot nu toe is mezelf accepteren op allerlei vlakken en tegelijkertijd een zo gezond mogelijk gewicht te "vinden". En over die zoektocht gaat dit blog tegenwoordig.

maandag 30 december 2013

LaBloemen, het vervolg

Zoals jullie in mijn blog over het VieCuri feest konden lezen, is een grote droom van me uitgekomen, doordat ik voor het feest een echte jurk van Karin mocht lenen.
Alleen al het feit dat ze er zo spontaan aan mee wilde werken deed me enorm veel. Karin is zoals ik al schreef een grote inspiratie voor me, ik vind het een prachtige vrouw om te zien en heb enorm veel bewondering voor haar vakvrouwschap.
Toen we haar tijdens het ophalen van de jurken in het eggie ontmoeten bleek ze ook nog eens een echt leuk, hartelijk, spontaan en vooral lief mens te zijn. Wat hebben we gelachen, en wat voelde het natuurlijk om daar te zijn.

Het hele verhaal rondom de jurk hoef ik jullie niet weer te vertellen, dat staat al breed uitgemeten in mijn blog over het feest. Dat e.e.a. uiteindelijk meer voor me betekende als 'alleen' een droom van een avond waarop ik me de koningin van het bal voelde beschreef ik zojuist in mijn blog over dromen.
Ik kan alleen maar hopen dat ze op enig moment heeft kunnen zien en voelen, hoeveel dit voor me betekend heeft. Want zeg nu zelf, iets wezenlijks kunnen betekenen voor een ander, is dat niet een van mooiste dingen in het leven?

Toen ik dit blog begon wilde ik vooral aan jullie laten weten hoe geweldig onze ontmoeting met Karin weer is geweest. Hoe relaxed en gezellig, hartelijk en leuk. En dat was het ook allemaal. Het voelde goed om weer samen met Rianne dit stukje te kunnen doen, en het liefst had ik zuslief er ook bij gehad, maar goed, dat ging helaas niet. Dat het uiteindelijk veel meer voor me is gaan betekenen vertel ik later, eerst maar eens het stukje over het terugbrengen van de jurken.

De reis heen verliep ook deze keer voorspoedig en weer klokslag afgesproken tijd stonden we op de afgesproken plek. Karin was net een paar ladders naar buiten aan het sjouwen die ze graag aan de vuilnis mee wilde geven. Nadat zij en wij even vrolijk over en weer gegrapt hadden met de vuilnisman, was ze helemaal klaar voor ons.
We zijn even binnen geweest, Karin wilde graag horen hoe het was geweest, en ik wilde haar graag een persoonlijk bedankje geven (zeg lekker niet wat), we kletsten gezellig bij alsof we elkaar al menig maal spraken, ze nam uitgebreid de tijd voor een dubbele fotosessie, en tot slot vroeg ze tot mijn verbazing; 'en, wanneer zien we elkaar weer'? "19 maart" was mijn antwoordt, "we zitten bij je show in Venray op rij 0, precies in het midden, je kunt niet om ons heen!". Waarop ze vrolijk aangaf dat we dan nog maar even een ontmoeting in de artiestenfoyer moesten doen met haar in vol ornaat.....
Whoepie! Mazzelkontjes die we zijn! Ik wist niet hoe snel ik het naar Ardie moest appen na afloop, hij baalde zo vreselijk dat hij er weer niet bij kon zijn die dag en nu dit.
Ze is mij en ons niets verplicht en was al zo gul, ik bedoel...... die jurken van haar zijn stuk voor stuk kostbare kostuums. Kostbaar vanwege materialen, ontwerper etc. Maar ook kostbaar voor haar lijkt me. Iedere jurk heeft een verhaal tenslotte.



Links Rianne en Karin in de 'stoere' pose                                       zelf ben ik toch echt beter in lachen ;)

Nadat we hartelijk afscheid namen en weer richting centrum togen, werd er op de hoek van de straat getoeterd, de vuilniswagen met dezelfde vuilnismannen van daarvoor. Een er van kwam ons vragen of dat zojuist een bekende Nederlandse was geweest, wat wij natuurlijk vrolijk beaamden. We kletsten even hartelijk over en weer, zwaaiden naar de twee andere mannen in de cabine dat ze het idd goed gezien hadden, vrolijkheid alom. En wat het mooiste van alles was, een vuilnisman die z'n werk met bezieling deed zo bleek uit ons gesprekje.
Vrolijk vertrokken Rianne en ik naar een heerlijke lunch bij Bagels&Beans en na een lekker wandeltocht door wat rossige delen van Amsterdam uiteindelijk weer richting huis.
Na een uurtje moest ik het stuur overgeven aan Rianne, ik begon danig in te kakken. En al knikkebollend kwamen we (nou ja dat knikkenbollen deed ik dus) prachtige herinneringen rijker weer thuis.

Lekker lunchen bij Bagels&Beans
So far die fantastische belevenis met Karin en die geweldige feestavond.
Ergens de afgelopen weken ging ik steeds duidelijker voelen dat die prachtige feestavond symbolisch meer voor me betekende dan ik in eerste instantie door had. Het was ergens een afscheidsfeestje van mezelf als secretaresse. Van een rol in het centrum van een afdeling naar een wat meer bescheidener rol.
Of het daadwerkelijk een bescheidenere rol gaat worden valt nog maar af te wachten, tja, we hebben het wel over mij he.... en zoals ik in mijn blog over dromen beschreef, ik heb nogal eens de neiging 'groots' te dromen.

Ik merk trouwens ook dat er een conflict in mij gaande is over precies dat. Werd ik niet opgevoed met het gedachtegoed dat meisjes vooral lief, aardig, mooi, en bescheiden moesten zijn? Het gezegde, 'doe maar normaal, dan doe je gek genoeg' werd regelmatig gebruikt. Maar iets in mij heeft helemaal geen zin om bescheiden te zijn. Ik vind het juist heerlijk om helemaal uit mijn dak te gaan met een nummer wat ik zing, of met dansen op muziek die me raakt. Ik vond het zalig helemaal los te gaan met op feest in een gedurfde outfit om waarschijnlijk meer te stralen dan menig lampje. Bescheidenheid, tja, het zal best een mooie eigenschap zijn, en op momenten zal ik er ook wel goed in zijn, maar gaandeweg ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik meer intens leef op momenten dat ik iets gewaagds, geks, bijzonders, 'out of the box' doe. Dat is blijkbaar mijn 'ding'.

Afgelopen week werd me het stukje wat ik hierboven aanhaalde steeds duidelijker. Gelukkig heb ik een paar goede vrienden om me heen waar ik alles mee kan bespreken en gaandeweg die gesprekken werd me duidelijk dat ik niet zozeer verdrietig ben om de functie die me wordt 'ontnomen' maar meer met mijn beeld wat bij die functie hoort. Let wel, mijn beeld, want uiteindelijk ben ik geselecteerd voor mijn nieuwe functie om precies diegene wie ik ben.
Bovendien krijg ik de kans om met medewerking van mijn werk, mijn kennis bij te spijkeren waardoor ik straks bij een eventueel volgende reorganisatie of nieuwe manager mezelf ook op papier kan 'bewijzen'. Die medewerking is niet vanzelfsprekend vind ik, daar ben ik dus ook oprecht blij mee.

Maar toch, hoe mooi ik het allemaal kan benoemen, beredeneren en verklaren. Evenzogoed moet ik dit stukje afscheid door. Afscheid van mijn functie als secretaresse, als klankbord van mijn leidinggevende (wat in feite al gebeurt is met het vertrek van Monique). En eigenlijk denk ik dat het nog een tikkeltje verder gaat. Want sinds enige tijd ben ik anders gaan eten, meer volgens de richtlijnen van de voedselzandloper, omdat ik graag meer gewicht wil verliezen maar vooral gezond oud wil worden. En tot nu toe met succes. Na ruim een half jaar stilstand gaat de weegschaal nu weer (langzaam) naar beneden. Volgens mij ben ik dus meer en meer afscheid aan het nemen van de oude Hariëtte. En wat het zo lastig maakt is dat ik geen flauw benul heb waar ik op weg naar toe ben. Dat is voor deze "planner" toch ietwat heftig zo blijkt.

afscheid van het team klantgerichtheid, waar ik een aantal jaar met veel plezier deel van mocht zijn.

En dan zie ik ineens de nieuwe titel van mijn blog. Jeetje Hariëtte... je schreef het dus al maanden eerder....... je bent gewoon op weg naar Jezelf! MUTS!



liefs,
Hariëtte

donderdag 26 december 2013

Nieuwjaarswens


Jaren komen, jaren gaan
We vliegen door ons dagelijks bestaan
Druk, druk, druk roepen we naar elkaar
Vaak is er amper tijd voor een vriendelijk gebaar
 
En nu aan het eind van het jaar komt vaak het gevoel
Dat we voorbij rennen aan ons eigenlijke doel
Gelukkig zijn in het dagelijks leven
Met je familie, met jezelf, liefst langer dan heel even
 
Goede doelen doen goede zaken in deze tijd
We spenderen royaal, zonder enige spijt
Winkelkarretjes worden vol geladen, het hoort er bij
Even niet denken aan zorgen, even gewoon lekker vrij

Ik zie het aan, en doe er aan mee
Soms heel bewust, soms wat gedwee
Mijn hart roept echter steeds luider naar mijn brein
Mens, wordt wakker, spring toch van die op hol geslagen trein

Geluk zit niet in dingen, het zit in ons!
In mooie momenten, in prachtige songs.
Je vind het in de ogen van je lief, je ouders je kinderen
Daar hoeft geen enkele crisis je in te hinderen
 
2013 had voor mij mooie momenten in overvloed
Al was loslaten wel echt een uitdaging voor mijn gemoed
2014 is nog onbeschreven, puur en volop kansen voor jou en mij
Dus geluk wens ik ons allen toe, met onze geliefden aan onze zij

Fijne dagen allemaal

Liefs,
Harriëtte

woensdag 18 december 2013

Durf te dromen

Dromen, ik doe het graag, regelmatig en al vanaf jongs af aan. Zo lang als ik me kan herinneren kon ik uren dagdromen, fantaseren, verhalen en sprookjes verzinnen en mezelf daarmee oppeppen.
Dromen was voor mij een manier om uit de sleur van alle dag te komen, of minder mooie dingen of ronduit hele vervelende dingen uit mijn hoofd te blokken en daar iets moois en positiefs tegenover te zetten. Het was mijn manier om aan dingen te ontsnappen die ik niet aan kon, waar ik bang voor was, waar ik verdrietig van werd etc..
In die dromen kon alles. Ik droomde er van een slank populair meisje te zijn die de sterren van de hemel danste. In de wintermaanden transformeerde ik in die droom in een kunstschaatser en soms ook in een turnster. En natuurlijk blonk ik altijd uit in welke vorm ik mezelf dan ook transformeerde.
Ik droomde er van hoe het zou zijn als mijn ouders geen geldzorgen zouden hebben. Ik droomde er van mensen te redden, op te komen voor mezelf, iets te bereiken.
Maar de diepe wens was vooral natuurlijk ... ik droomde er van gelukkig te zijn, niet bang te zijn voor van alles en nog wat, want tjonge wat vond ik veel eng als kind en jong meisje.

Natuurlijk was ik niet doorlopend aan het wegdromen, ik speelde veel buiten met de buurtkinderen, trok veel op met mijn vader, hing aan de rokken van mijn zus en irriteerde mijn broer.
Een ding deed ik echter ook veel, vervelen, en wat WAS het dan heerlijk om met mijn fantasie er vandoor te gaan. Tijdens 'studio sport' (voor de jongeren, destijds nog het enige sportprogramma op tv), het journaal,  gesprekken van mijn ouders met anderen waar ik mijn mond geacht werd te houden en ga zo maar door.
Laat ik het zo zeggen, mijn talent om groots te dromen heb ik ontwikkeld in mijn jeugd en waarschijnlijk ook grotendeels door mijn jeugd.



Kleine meisjes worden groot. Ik groeide op, werd mondiger (grote mond klein hartje), kwam terecht in de hard-rock scene en voor het eerst had ik het gevoel ergens bij te horen. Zo lang ik me maar als 'one of the guys' gedroeg en niet de verwachting had van de jongens dat ik iets met ze wilde, kon ik prima mee. Ik had een vriendin die erg populair was en daardoor in elk geval wel regelmatig aanspraak van knappe kerels (wat is haar naam, telefoonnummer, heeft ze een vriend, kun je geen goed woordje voor me doen... etc.) en geloof het of niet, ik was niet jaloers op haar.
En soms was er wel een jongen (vooral laat op de avond en flink beschonken) geïnteresseerd in mij. Dat was (waarschijnlijk vaak onder druk van de groep, ga je met DIE!?) helaas meestal van korte duur. En nee, ik was geen muurbloempje, had veel lol (meestal ook met aardig wat alcohol, ik dronk menige 'kerel' onder de tafel), danste graag en uitbundig en ging veel en graag uit. Mijn vriendin was dan misschien populair, ze stelde onze vriendschap meestal boven de flirt van dat moment, zodat ik zelden mezelf alleen hoefde te amuseren. En.... jullie raden het al... in mijn dromen kon nog steeds alles, durfde ik alles en had ik de mooiste avonturen. Na een korte relatie met een jongen die me juist bijzonder leuk, lief, mooi en geweldig vond, en die me daardoor minstens 6x per dag belde om even mijn stem te horen, ja, die helemaal idolaat van me was, en ik dat (ja ik schaam me nog) uiteindelijk via de telefoon uitmaakte omdat mijn ouders nog helemaal niet wisten dat ik een vriendje had (hij was 21 ik 15), en ik het vreselijk beklemmend vond, besloot ik dat het wel even klaar was met 'mannen'.

In 1991, op een van de eerste avonden dat ik na jaren weer eens ging stappen in Horst (want daar waren kroegen met goede rock muziek volgens de verhalen) ontmoette ik Ardie. Ik kan me het moment dat ik hem zag staan nog herinneren, niet dat ik het opvallend knap vond of zo, nee het was een gevoel. Ik kan niet omschrijven wat het gevoel was, maar het was in elk geval in m'n hart, rechtstreeks en hartstikke raak.
Hoe onze relatie verder ontwikkeld heeft is een heel ander verhaal, daar gaat het nu even niet over.

Waar het om gaat is vanaf het moment dat ik iemand had die me wel mooi vond, van me hield, een arm had als ik verdrietig was, steun gaf als ik het nodig had, kortom, vanaf het moment dat het wij i.p.v. ik was, bloeide ik open. Het is heel langzaam gegaan, totdat ik dit neertikte besefte ik niet eens dat dat zo'n beetje de omkeer was. Blijkbaar had ik die bevestiging van een ander nodig om meer in mezelf en mijn eigen kunnen te gaan geloven. Dat was het moment dat ik eindelijk meer IN het leven stond. Ja ... ik werd volwassen.

Dromen ben ik echter altijd blijven doen. Groots dromen ook. En zoals jullie in mijn blog meerdere keren konden lezen (Mannenkoor Venray, Rode loper), met succes.
En tijdens dat laatste evenement werd me eindelijk iets duidelijk.
Want wat ik ooit een beetje wegmoffelde als kinderachtig blijkt gewoon mijn grote kracht te zijn.
Dromen! Maar niet alleen dromen, die dromen waar ik ECHT blij van wordt, daar durf ik ook voor te gaan.
Zo had ik tijdens het schrijven van mijn mail aan het management van LaBloemen al een gevoel dat het misschien wel zou kunnen lukken, net zoals met mijn mail naar het Venrayse mannenkoor. Ik had dat gevoel ooit bij een marktloterij waar ik 1(!!!) bonnetje in de bus gooide en daarmee een reischeque van 500 euro won. Het overkwam me toen ik een keer spontaan mijn gitaar mee naar binnen nam bij een kroeg en vervolgens 'live' op mocht treden bij de lokale omroep. En ga zo nog maar even door.

Daarom denk ik dat ik mijn grootste talent EINDELIJK ontdekt heb. Mijn talent om 'groots' te dromen, en .... daar voor te durven gaan. En een doel heb ik daarmee ook ontdekt. Nu ik weet hoe heerlijk het voelt om je dromen waar te maken, heb ik mezelf tot doel gesteld dat daar waar ik een handje kan helpen iemand anders z'n droom waar te maken, ik dat ook zal doen.
Natuurlijk kan ik daar geen dagen mee vullen of een boterham mee verdienen (nog niet in elk geval), maar het voelt wel lekker om een doel voor ogen te hebben.

Rest me nu alleen nog te ontdekken wat mijn eigen volgende grootse droom is. Iemand nog tips?

Liefs,
Hariëtte