Zusterliefde

Zoals jullie merken blog ik minder. Soms betreur ik dat, maar om heel eerlijk te zijn, gisteren werd me duidelijk dat ik ook m.b.t. bloggen een keuze gemaakt heb.
Was tijdens mijn gesponsorde afvalrace (ook) het gevoel aanwezig dat ik mijn sponsoren op de hoogte 'moest' houden van mijn vorderingen, inmiddels heb ik het besluit genomen alleen een blog te schrijven als ik het gevoel heb iets te vertellen te hebben.
Natuurlijk niet alleen maar hele serieuze onderwerpen, dat bedoel ik juist niet. Wat ik bedoel is dat ik alleen wil schrijven op het moment dat het van binnen kriebelt, dat een verhaal er uit 'moet'.
Het schrijven is mijn uitlaatklep, mijn manier om de vele bijzondere, heftige, mooi, fantastische, verdrietige, leerzame, gelukkige 'engazonogmaarevendoor' momenten met jullie te delen, maar vooral dus ook voor mezelf om dingen op een rijtje te krijgen.

Vandaag is weer zo'n moment. Terwijl ik kon uitslapen werd ik al achterlijk vroeg wakker. Kriebels in mijn buik zoals jaren geleden toen ik ging trouwen en ik voor het eerst in mijn leven mezelf als prinses uit mocht en kon dossen. En dat ik me zo uit kan dossen heb ik grotendeels te danken aan mijn lieve zus Marij.

Voor wie haar niet kent, ze is 9 jaar ouder en 1 hoofd kleiner, en qua persoonlijkheid en grootte van haar hart is ze altijd een voorbeeld voor me geweest. De hele geschiedenis hoe onze band ontstaan en zich ontwikkelde is te lang om hier te vertellen. Daar zou ik beter een boek aan kunnen wijden of zo.
Zus heeft vanaf mijn geboorte voor me gezorgd als een tweede moeder.
Onze moeder had het buiten haar gezin druk met de zorg rondom oma (haar moeder), die twee weken nadat mijn opa en opa in de aangebouwde bejaardenwoning woonden, weduwe werd.
Toen ik dus op de kleuterschool kwam, en daar een 'kijkdag' voor familie was, kreeg zus te horen "dus JIJ bent 'os Marij', we krijgen zoveel verhalen over jou te horen!
Marij was dus mijn grote voorbeeld, mijn grote zus, en deels ook mijn moederfiguur. Mam was wel echt mam, terwijl Marij degene was waar ik heenging met mijn vragen.

Mijn leven lang heeft ze alles wat ik haar vroeg, als het enigszins in haar mogelijkheden zat, gedaan. Ze heeft me jarenlang de haren geknipt toen ik ze lang had omdat kapsters naar mijn idee altijd te veel er af haalden. Ze heeft me geholpen met werkstukken, ze heeft een toneelstukje tijdens Sinterklaas voor me geschreven waar we op de hele school de blits mee maakten, en misschien nog wel het allerbelangrijkste, ze effende mijn pad door zichzelf als dochter vrij te knokken in haar pubertijd.
Mijn zus heeft me vaak verwenst, want hoe leuk is het als je met je vrienden bij elkaar zit als 17 jarige, je 8 jarig zusje er bij wil zitten? Wat heb ik gehuild toen ze veel langer dan gedacht als aupair in Engeland bleef, en wat heb ik veel brieven naar haar geschreven in die tijd (is het daar begonnen?).
Ik hing aan haar rokken omdat ik voelde dat ze afstand nam, en ze nam die afstand omdat ze dat zo hard nodig had. Allemaal heel duidelijk nu zoveel jaren later. Het knalde dus zoals dat gaat tussen zussen, tijdens mijn kindertijd ook vaak gigantisch.
Maar... vanaf de dag dat Marij besloot (heel vooruitstrevend in haar tijd) te gaan samenwonen, ze aan het werk ging in haar nieuwe huis, en mijn moeder meehielp ondanks dat het toch schande was dat 'hokken'. Ging ik mee en hielp ik waar ik kon, ik vond het erg dat ze uit huis ging, maar was inmiddels zelf ook een pubertje en zag een grote kamer voor mezelf binnen bereik komen. Vanaf het moment dat we niet meer bij elkaar op de lip zaten, gingen we meer op gelijkwaardig niveau met elkaar om. Al was ik het pubertje en zij de 'volwassen' vrouw. We kregen dezelfde hobby's, en ze woonde binnen fietsafstand. In die tijd ontwikkelde onze zussenband zich van moeder/dochter naar grote zus/kleine zus met 4 handen op 2 buiken.

Een ding is niet veranderd. Nog steeds, als ik haar iets vraag, en het kan enigszins..... dan doet ze het. Sinds ik dat besef, ben ik dus wel wat voorzichtiger geworden met wat ik vraag. En zeg ik er bij dat ze het eerlijk moet zeggen als ze niet kan of wil.
Sinds ze moeder is (ook alweer een jaartje of 20), vind ik het dan ook doodnormaal dat ik links en rechts een handje meehelp. Als jong meisje mocht ik lekker met de kids tutten en oppassen, en toen eenmaal bleek dat kinderen voor Ardie en mij een onvervulde wens zou blijven, mocht ik naar hartenlust (binnen grenzen natuurlijk) mee moederen over haar kroost.
Zij en ik delen dus niet alleen een stuk geschiedenis, onze familie, ons koor en vele hobby's. Mijn zus en ik delen al 43 jaar lang een deel van ons leven met elkaar. Bij alle belangrijke momenten van de een is de ander op een of andere manier betrokken. Mijn lieve schoonzus Anita maakte mijn prachtige trouwjurk, Marij zette er heel veel pareltjes op en maakte het stukje voor in mijn haar. Ik zong zelf het Ave Maria op die dag, maar met haar hoogzwanger (en Ardie natuurlijk) aan mijn zij. Zij werd een fantastische boerenbruid een aantal jaren geleden en Ardie en ik waren suikeroom en suikertante, mijn vriendin Danielle (en vele anderen die ons na stonden) overleefde haar rot ziekte niet en Marij haar armen waren daar om ons op te vangen. En zo kan ik nog een heel leven doorgaan.

Vandaag is een bijzondere dag. Vandaag zit ik met vergelijkbare kriebels als ruim 19 jaar geleden toen ik de bruid was. Want vandaag is het feest van mijn werk. En vanavond ga ik me weer een prinses voelen, niet alleen, maar wel voor een groot deel dankzij Marij. Want een belangrijk deel van mijn outfit heeft zij in elkaar gezet. Ze heeft er uren werk aan gehad, en waarschijnlijk ook wel wat stress. En nu geniet ze volop mee. Het verhaal rond vanavond is nog veel langer, maar dat horen jullie later. Het gaat nu nl. eens niet om mij maar om haar.

Daarom deze keer geen foto's van mezelf, maar een van haar. Een vrouw zoals er waarschijnlijk heel veel rondlopen, die heel belangrijk zijn in anderen hun leven, maar die zelf vaak net niet de spotlight 'vangen'.

Marij tijdens haar solo tijdens ons jubileum concert van ons koor dit jaar.
Vol overtuiging en bezieling zingt ze hier "go like Elijah'

Marij, dank je wel. Ik heb het echt wel vaker gezegd, maar nu ik ouder wordt ga ik meer en meer beseffen wat anderen doen zodat ik zoveel mooie, bijzondere dingen kan en mag beleven. Natuurlijk heb ik daar zelf ook een flinke rol in, maar zoals ik al zei; deze keer gaat het om jou, niet om mij. Take you're moment of fame with pride&joy sister!

Liefs,
Harriette

p.s.
Voor wie het zich afvraagt... Ook mijn broer staat klaar als ik hem dat vraag. Hij is echt een grote broer met ons 11 jaar leeftijdsverschil. De band is anders maar niet minder waardevol. Als ik iets technisch moet weten hang ik bij hem aan de telefoon. En heel af en toe kan ik hem ook ergens mee helpen. We lopen de deur niet plat bij elkaar, hangen niet uren aan de telefoon, maar zorgen dat we wel op de hoogte blijven van de belangrijke dingen en proberen er te zijn als het nodig is. Dat even 'for the record'. Mijn broer is echter ook iemand die niet snel op de voorgrond gaat staan, en dat respecteer ik natuurlijk en dan ga ik hier geen hele persoonlijke dingen over hem neertikken ;)