Emotioneel incontinent deel 2

Jullie hebben even geduld moeten hebben, maar hier ben ik weer.
Mijn schoonouders zijn vorig weekend verhuisd naar een prachtig huisje na een week keihard werken. En wat een fantastische week was het! Nee, natuurlijk was het niet altijd leuk, maar wat het bijzonder en mooi maakte was de sfeer in het "klus-team".
Zo was er ome Peter, iemand die jaren in de bouw gewerkt heeft en degene waarvan tante Nelly zegt dat het geen "echte" is. De rest van de rij broers en zusters is nl. op z'n zachtst gezegd wat ongeduldig, lichtelijk opvliegend en tja, ome Peter is de rust zelve (tenminste dat straalt hij uit), en ik heb hem buiten de schuine grappen her en der, geen onvertogen woord horen zeggen.
Maar het allermooiste viel me meteen dag 1 al op. Ik keek hem eens een keer goed aan en daar zag ik het, die twinkel oogjes, de vorm van z'n gezicht, het kapsel, de bouw...... echt waar, het had een broer van mijn vader kunnen zijn.... dus met enige regelmaat voelde het voor mij alsof ik met mijn vader aan het klussen was.... en dat is op z'n zachtst gezegd toch heel bijzonder aangezien die inmiddels alweer 8 jaar geleden overleden is.

Maar ook de andere broers en zussen heb ik in die week beter leren kennen en ik ben ze nog meer dan ik al deed, gaan waarderen. Wat een humor, wat heb ik gelachen! De spierpijn die ik had die week was m.n. rondom mijn buikstreek, gewoon, van het onbedaarlijk lachen om de zoveelste mop of opmerking van de een of ander. Niet te filmen. Betere stand-up komedie heb ik al lang niet meer gezien.....

Maar goed, buiten dat werkten we ons dus uit de naad. Dagen van 12-13 uur met de verhuisdag als uitschieter met een uurtje of 15 op de teller, maakten dat ik vanaf die zaterdag (vorige week) alleen nog maar wilde slapen. Op maandag was het weer gewoon werken en maandagmiddag moest het PS-je nog verhuisd worden. Die hele week kon ik mijn zorgen rondom mijn werk dus goed loslaten, parkeren zeg maar. Gewoon even een week flink fysiek aan de bak was het beste medicijn voor mij.

Het uitzicht vanuit de woonkamer. De straat is in aanleg, bijna klaar, het landschap blijft zover ik weet zo.

Een deel van de kamer/keuken, met mijn vest heel charmant over de stoel gemikt ;)

Op dinsdag had ik een ouderwetse balie dienst, waardoor ik weinig kans zag te piekeren en op woensdag was daar dan de dag dat onze sector bijgepraat zou worden over alle plannen rondom de reorganisatie. Tot het overleg bleef ik rustig, af en toe een beetje vochtige oogjes maar verder oké.
Tijdens het overleg moest ik met enige regelmaat wat ademhalingsoefeningen doen maar eigenlijk werd er voor mijn gevoel weinig nieuws gezegd, al bleef het heel erg confronterend om te zien dat bij mijn functie stond: vervalt. Want ja, als alle plannen goedgekeurd worden door de OR en RvB, en ik heb geen reden om te denken dat het niet zo zal zijn, dan ben ik ergens dit najaar geen secretaresse meer, en dat doet nog steeds pijn. Dus na het overleg, toen diverse collega's me kwamen vragen hoe het met me ging.......tja, toen gingen de kranen weer open en droogden ze pas in de loop van donderdag weer een beetje op.

Ik realiseer met terdege dat ik eigenlijk geen recht tot klagen heb. Er zijn voldoende administratieve functies binnen de sector en zelfs binnen de afdeling, waarop ik kan reageren en waar ik geen reden zie waarom ik die niet zou kunnen krijgen. Maar op dit moment zie ik gewoon nog niet de kansen die ongetwijfeld in die functies voor me weggelegd zijn. Bovendien ben ik verre van de enige binnen de sector die zich moet gaan bezinnen op hoe verder. Maar ook ik ben maar mens, en mijn pijn voel ik even het hardst.

En ja, ik weet het; er zijn zoveel mensen die geen werk meer hebben, die zich suf moeten solliciteren en vaak niet eens bericht krijgen op sollicitaties. Of afwijzing op afwijzing. In vergelijking met die mensen ben ik een grote zeurpiet, dat weet ik, ik relativeer me suf, maar het gevoel zit er gewoon.
Ik heb inmiddels me erbij neergelegd dat ik even in een soort van rouw fase zit. Dat mag van mezelf. Ik had gewoon de leukste baan die ik ooit had kunnen verzinnen en daarvan afscheid nemen doet pijn.

Wel heb ik mezelf inmiddels uit het "slachtoffer" hoekje gehaald. Ik weet dat er veranderingen nodig waren, en ik hoop dat al deze plannen uiteindelijk ook echt gaan brengen waar we op hopen. Dat we een mooie, solide, goed geoliede sector zullen worden die weer helemaal toegespitst is op het ziekenhuis zoals het nu is. Dat we mee kunnen bewegen met de veranderingen die ongetwijfeld ook in de toekomst binnen ons ziekenhuis zullen komen, en dat ik volgend jaar zeg: "Ik heb de allerleukste baan ooit!".

Voor nu doe ik wat ik kan doen om het heft weer in eigen hand te nemen. Ik ga maandag een test doen om te kijken waar mijn sterktes en zwaktes liggen, talenten en valkuilen. En ja, natuurlijk weet ik de meeste wel, maar goed, wetende dat ik straks een keuze moet maken is zoiets nooit weg. Bovendien DOE ik dan iets. Want echt...... "lijdzaam" afwachten is zo niet mijn ding!

Precies, als ik volgend jaar een mooi tuintje wil hebben moet ik nu aan het werk om de juiste zaadjes te zaaien :)

En vandaag? Vandaag ga ik heerlijk koken, samen met mijn hubbie. We helpen kennissen van ons die een soort "preuvenement" organiseren met allerlei heerlijke hapjes. En zoals altijd als Ardie en ik zo'n klusje samen doen, zal vandaag een van de zeldzame keren zijn dat Ardie verteld wat ik moet doen, ik en heel braaf doe wat hij zegt ;)

Fijne dag allemaal en tot de volgende keer.

Liefs,
Harriette