Zware dip

Ja inderdaad, jullie lezen het goed. Ik heb een fikse dip achter de rug.
En ja.... gelukkig verleden tijd, man o man, wat had ik het even gehad twee weken geleden.

Het begon met een "off" feeling m.b.t. mijn werk. Op een of andere manier liep 't gewoon niet lekker. Tja, dat heb je soms zul je zeggen, maar het was maar het begin.
Al het regelwerk wat op komst (en gaande) is m.b.t. de a.s. verhuizing van mijn schoonouders maakte dat het in m'n hoofd niet zo heel rustig was, zeker omdat ook nog eens mijn vaders verjaardag (3 april zou hij 86 geworden zijn, hij is echter in 2005 overleden). Meestal kan ik er goed mee omgaan maar het besef dat het 8gemis voor mam steeds erger wordt maakt zo'n dag dubbel.
En dan hadden we nog diverse verjaardagen, veel verleidingen dus, veel weerstaan maar niet altijd met plezier. Want ja, als ik me niet lekker voel voel snoep ik nog liever dan anders...

Ook bleek dat mijn knie het niet zo leuk vond dat ik gerend had bij het circuit die week daarvoor. Ikzelf vond het hartstikke leuk, ik heb wel vaker de neiging om te rennen als ik snel moet lopen, en als ik snel van het ene deel van de gang naar het andere moet ren ik ook regelmatig. No problem, maar die dinsdag was het telkens circuit van 5 oefeningen, 2x op en neer de zaal door rennen en weer 5x oefeningen, 2x op en neer de zaal door. Minuutje op adem komen of zo en hup weer door. Weer zo'n reeks en tot slot nog een halve ronde. Ik was door en doornat maar het voelde lekker!
Maar goed, mijn knie begon dus de dag erna te zeuren en bleef zeuren. Geen pijn maar een krakend gevoel binnenin. Niet fijn en tja, ik was toch bang dat ik misschien wat overdreven had.
Toch heb ik de hele week gewoon gesport al heb ik wel telkens mijn knie zoveel mogelijk ontzien.
En ja, donderdag ook evenzogoed weer een circuit. So far so good. Vervelend maar meer ook niet.
Maar ...... zaterdag had Dave een gezamenlijk sportgebeuren geregeld voor alle mensen die hij begeleid zoals ik. In totaal zijn dat 6 mensen geloof ik, er hadden zich er 4 aangemeld, waaronder ik. Eerst samen sporten in het Odapark en daarna samen lunchen.
Uit mijn tijd bij de Obesitaskliniek weet ik hoe motiverend het kan zijn met andere "lotgenoten" te sporten en te praten, dus ik was vanaf 't begin enthousiast.

Die zaterdag vertrok ik (heel sportief, nee eerlijk is eerlijk, gewoon praktisch) met de fiets. Nadat we compleet waren (3 meiden.. oké 2 meiden en ik en 1 jongeman), gingen we aan 't werk.
We zouden warmdraaien door een mooie ronde te lopen of te rennen, daarin werden we vrij gelaten. Tja, rennen kon ik vergeten dus ik wist dat het voor mij lopen werd. Maar ja, dan begin je en binnen no time gaan de andere 3 aan 't rennen. Auw, dat deed de streber in mij toch even fiks pijn.
Ik moest mezelf echt op 't hart drukken te blijven lopen en niet ook te gaan rennen. Zo ging er een ronde voorbij. Op 't moment dat ik bij Dave aankwam was de rest al lang weer weg voor de volgende ronde. Ik BAALDE. Had zwaar de pe in, de tranen zaten hoog (lekker handig, dat ademt ook zo fijn...).
Maar ergens die 2e ronde drong 't besef tot me door dat ik van deze groep veruit de oudste was. Dat de rest waarschijnlijk iets van 30- was en ik toch echt 40+ hoe jong ik me soms ook voel....
En daar kwam nog bij dat ik van deze groep ook veruit de zwaarste ben (nog wel in elk geval), dus tja...... Dan is het niet raar dat je minder kunt en ik in dit geval de jeugd moet laten gaan.....
Leuk vond ik het nog steeds niet (ik heb ergens afgelopen jaar ontdekt dat ik echt wel een streber kan zijn, dat ik het NIET leuk vind de niet goed of een van de betere in iets te zijn), maar ik had er wel een soort van vrede mee. Eigenlijk liep ik al te luisteren of de jongeman niet haast voorbij kwam, dan had ik hem een high five meegegeven (hij had tenslotte 10 km Venloop gelopen en daar een jaar lang of nog langer keihard voor getraind, diep respect dus), maar ietsjes achter mij stopte hij met rennen. Mmm moet hem toch eens vragen of hij me niet voorbij wilde lopen of dat hij gewoon echt even op adem wilde komen...

Na een paar rondjes lopen begon het echt leuke werk (duh), een circuit in het bos. Met halters spelen, met dumble's zwaaien, een autoband (zonder velg, dat dan weer wel) omhoog gooien oprapen en weer gooien, met een zware bal zwaaien en als kers op de pap een tractorband optillen, omgooien etc. Jippie! (ik zeg 't nu cynisch, maar als die dingen je relatief goed of in elk geval beter dan een vorige keer afgaan krijg je daar een kick van, dus ja, dat is ook echt gewoon leuk).
En daarna weer een paar rondjes lopen.
Daarna verplaatste het rondje naar een ander deel van het park, waar we weer een paar rondjes liepen en daarna weer hetzelfde circuit. Met als leuke "pauze" een man die blijkbaar iets met 't park van doen heeft en even kwam checken dat wat wij deden wel afgesproken (en dus legaal) was....... grijns.

Tot slot mochten we samen op adem komen onder het genot van een lekkere en gezonde lunch. Eerlijk is eerlijk, "den Dave"  (zo noem ik hem vaker, schijnt ook een maaskant/new kids typetje te zijn ...), had het goed voor elkaar. Aan tafel was ook eindelijk de kans elkaar wat beter te leren kennen. Leuk!
Wat mij betreft gaan we dit vaker doen. 1x per maand (of als dat lastig is 2 maanden) of zo? Lijkt me erg leuk af en toe elkaar te zien en te spreken! Maar zoals ik al zei, het strebertje in mij had wel een knauw gekregen.
En nu ik dit schrijf zakt (eindelijk) een tweede besef. Ergens.... ergens is het maar goed dat mijn knie een rem er op zette die zaterdag. Want anders was ik dus gaan rennen. Met mijn gewicht, in een bos, met ongelijke ondergrond, met gewone sportschoenen..... oei oei..... Eigenlijk heeft m'n knie me dus een dienst bewezen. Mijn knie heeft me dus een aantal inzichten gegeven, weer heb ik meer van mezelf leren kennen.
Als cadeautje is mijn knie ook weer lief voor me, kraakje weg (mensen met een spirituele inslag zoals ik denken nu, die heeft z'n zegje gedaan en kan nu weer gewoon doen....grijns).

Wat mijn humeur de afgelopen week vooral verziekte was het feit dat alles wat ik dacht kwijt te zijn aan gewicht gewoon weer er aan zat. En als je me nu vraagt waar ik iets heb laten liggen? Geen idee... Natuurlijk heb ik af en toe "gezondigd" ik wil zo gewoon mogelijk leven ondanks het afvallen (en had nogal wat feestjes/verjaardagen).
Lijnen hou ik geen jaren vol, een "lifestyle" verandering heeft niets met lijnen te maken maar met het defintief omgooien van je leven naar iets blijvends. Dat is de theorie die ik me telkens weer voor ogen moet houden, maar die bovengenoemde streber wil gewoon slinkende getallen zien op die @#$%% weegschaal ;)
En ik was me toch een portie frustie toen ik het resultaat op mn weegschaal zag!. Maandag zou ik weer naar Dave gaan en ik voelde het al aankomen. Niks - 2 kg waar ik helemaal voor was gegaan. Met een beetje pech dus nada noppes niks! Bah, bah en nog eens bah. Jet had te balen.

En inderdaad, maandag gaf de weegschaal - 0,6 kg aan. 6 ons dus als "beloning" voor een maand lang mezelf te barsten werken 3x per week bij de fitness, iedere dag zo bewust mogelijke keuzes maken. Ik was boos, niet een beetje, nee ik was pisnijdig, teleurgesteld, gefrustreerd, verdrietig en dat in 't kwadraat. Ik heb gejankt als een klein kind en was niet gevoelig voor alle positieve woorden die Ardie en Dave op me afvuurden. Ik wilde het even niet horen, nee.... ik wilde gewoon even boos zijn, en al het andere wat ik hierboven schrijf.
En.... ja, dat was ook goed. Ik had dat even nodig. Ik mocht eindelijk gewoon ook eens niet leuk, lief, aardig, vrolijk of whatever zijn, ik mocht eindelijk gewoon eens stinksjacherijnig zijn. Hehe.... en ondanks dat het kut voelde, voelde DAT (dat 't van mezelf mocht) ook wel weer erg lekker.

De baalzin heeft denk ik tot vorige week woensdag rondgehangen. Dinsdag heb ik de frust en boosheid vooral bij de fitness in m'n voordeel gebruikt. Met een focus om een puntje aan te zuigen doorliep ik het circuit met glans (en veel zweet ook wel ja). Woensdag met sporten legde ik de nadruk op cardio. Half uurtje crosstrainer met wisselend tempo. 20 min loopband en 10 min fiets geloof ik. Voor donderdag had ik me voorgenomen om op tijd te stoppen met werk want........ ik had een "zwemdate" met collega Remo. Een jonge knul die ook bij de bedrijfsfitness is en het zwembad wel eens uit wilde proberen. Ikzelf wilde dat ook al lang dus zo kwamen we op het idee om dan maar eens samen het zwembad onveilig te maken (met een bal of zo).

De bal-spartel-lach partij in het zwembad was volgens mij het laatste zetje wat ik nodig had, want de baalzin is voorbij. Ik ben niet weggezakt in oud "wegvreet" gedrag of troost eten (en trust me, daar heb ik regelmatig zin in gehad). Dus al met al, was afgelopen week denk ik een goede graadmeter wat ik sinds de zomer 2011 bereikt heb.
Oh ja, Dave had afgelopen week nog een "leuke" manier om me dat duidelijk te maken.... Ik moest me op een gegeven moment bij de fitness omdraaien en meteen daarna legde hij een halter met een totaalgewicht van 30 kg op m'n schouders! Het gewicht wat ik sinds die zomer tot nu ben kwijtgeraakt.....
Dat is wel erg goed voor je motivatie kan ik je zeggen. En.... auw! Wat was dat zwaar!

Wat die knorzin me verder nog bracht? Ik ben nog eerlijker geworden naar mijn omgeving. Heb met diverse mensen (die kwamen vragen hoe het ging, dus niet zomaar iedereen) verteld dat ik even niet zo lekker in m'n hum zat en waarom. Dat waren er niet heel veel maar genoeg om mn. voor mezelf helder te krijgen wat er mis was. Op het werk ben ik dus eerlijker geworden in de zin dat ik me meer en meer meld als iets gaat op een manier die me niet aanstaat. Of mensen dat nu leuk vinden of niet. Letwel, respectvol en zonodig met uitleg. Met Dave heb ik mijn reactie uitgebreid besproken en hij kan gelukkig ook respecteren dat ik even sacherijnig was. Ardie was extra lief en deed nog meer zijn best om gezonde dingen te maken en tegelijkertijd niet te bestraffend te kijken als ik snoepte.
Ik wordt meer en meer eerlijk naar mijn omgeving. Niet alleen de mensen in mijn naaste omgeving maar ook de kringen daarbuiten. Niet lachen en slikken als ik dat eigenlijk niet wil, maar vertellen waarom iets wel of niet kan. En als iets echt moet, oke, dan moet het, maar verlang dan niet van me dat ik dat leuk vind.
Wauw...... dat is pas een lifestyle verandering!

Het was dus een week waar iedere andere "lijnpoging" zou zijn spaakgelopen. Maar goed, ik ben dan ook niet aan het lijnen, ik ben bezig met een soort trainingsschema voor de "Olympisch spelen" he coach? M.a.w. een lange weg om een doel te bereiken wat nu nog onmogelijk lijkt maar wat met heel veel doorzetten, en vooral ook lol hebben in 't leven, uiteindelijk gaat lukken.
En die Olympische spelen? Die zijn nog zo ver weg dat ik me daar net op focus (m.a.w. ik heb nog geen idee wat mijn einddoel is. Ik ben geloof ik nog bezig met de Nederlandse kampioenschappen (de volgende -3 kg) en kijk met een scheel oog naar de Europese ( -5/10 kg)
:)

Fijn weekend allemaal

Liefs,
Harriette