Me, myself & I

Het is misschien stil rondom mij, maar... er gebeurt van alles in mij.

Sinds vorige week donderdag ben ik mijn stem zo goed als kwijt. Er komt niet meer uit dan een hees gefluister.
Lukte het me vorige week om, ondanks dat en het vele hoesten te werken. Deze week lukte dat niet meer. In overleg met m'n leidinggevende besloot ik een paar dagen thuis te werken om mijn stem en mezelf rust te geven. Uiteindelijk lukte ook dat niet meer en moest ik me alsnog ziekmelden.

Normaal gesproken als ik ziek ben doe ik niet veel meer dan slapen, slapen en nog eens slapen. Deze keer is 't anders. Slapen lukte vaak niet (ook door 't vele hoesten), energie om iets anders te doen heb ik niet. Wat me dus dwingt om rust te nemen, en me bezig te houden met mezelf.
Aangezien ik amper kan praten heb ik op dit moment maar een gesprekspartner, nl. mezelf.
Het dwingt me dus om stil te staan bij waar ik nu sta, hoe het met me gaat, wat ik wil en hoe ik dat klaar wil boksen.
Confronterend? Ja! Vervelend?.... Nee....

Het klinkt misschien raar maar ergens zie ik het ziekzijn op dit moment ook als een cadeautje.

Mijn leven bestond de laatste jaren voor een heel groot deel uit werken, sporten, zorgen en regelen.

Het sporten doe ik dan wel voor mezelf. Maar het voelt toch ook wel met enige regelmaat als flink werken, ook al doe ik het dan nog zo voor mezelf.
Het zingen is een grote passie van me, maar omdat ik ook voorzitter van de club ben, voel ik toch ook altijd een verantwoordelijkheid in de groep. Eigenlijk ben ik me altijd bewust van mijn rol als voorzitter, de voorbeeldfunctie etc. Het gewoon lekker zingen kwam daardoor ook wel eens in 't gedrang.
Het zorgen (ouders en schoonouders) doe ik met alle liefde. Natuurlijk! Zij hebben al die jaren zo goed voor ons gezorgd, dan vind ik het niet meer dan normaal dat je op een gegeven moment ook je steentje bijdraagt, simple as that.
En mijn werk. Tja, ik heb gewoon heel erg leuk werk, hele lieve collega's, en nog steeds ben ik me bewust hoe blij ik daarmee mag zijn. Dat maakt dat ik ook vol voor mijn werk ga, me verantwoordelijk ervoor voel en vaak meer doe dan wat misschien gevraagd wordt.

Al die dingen doe ik met liefde en plezier, en meestal krijg ik er ook heel veel voor terug. Maar nu, nu ik een aantal dagen even niet anders kan dan me bezighouden met mezelf, besef ik ook dat ik daardoor ook te vaak over mijn eigen grenzen heenging. Het belang van de anderen eigenlijk bijna altijd boven dat van mezelf stel wat maakt dat het op een gegeven moment niet meer zozeer als een keuze maar als een moet gaat voelen. En de vraag die bij me opkwam was; waarom dan?

Nu ik zo weinig kan praten ben ik verplicht me te beperken tot de kern van de dingen die ik wil zeggen. Cut the crap & get to the point. En ja, dat voelt wel heel erg lekker.

 

Afgelopen week las ik een stukje terug wat ik een tijd geleden aan iemand mailde. Diegene gaf toen aan dat het nogal overweldigend was, een beetje too much.
Ergens is die opmerking blijven hangen. Ging ik beseffen dat het zo maar zou kunnen zijn dat ik op sommige mensen heel erg aanwezig over kan komen. Ik ging beseffen dat ik toch wel heel vaak het woord heb... dat soort dingen. En...weer ging ik me afvragen waarom ik zo doe.
En toen ik het stukje mail teruglas, kon ik ook niet anders dan erkennen dat het wel heel erg veel was. Echt een massa aan woorden, ik kreeg het er zelf gewoon benauwd van....

Gelukkig heb ik nogal wat mensen om me heen die heel eerlijk naar me durven zijn en precies de vinger op de zere plek weten te leggen. Zo zei laatst iemand tegen me "je doet veel te veel je best om aardig gevonden te worden, dat is helemaal niet nodig!".
Auw! Raak! Midden in de roos....
Ik wilde het op dat moment nog niet meteen als waarheid aannemen, maar nu, na een paar dagen volop met mezelf bezig te zijn geweest, kan ik niet anders dan erkennen en herkennen, dat er wel een grote kern van waarheid in zit.
Waarom zou ik anders zo aanwezig zijn? Als ik volledig tevreden met mezelf was, zou ik in alle rust in een groep kunnen zijn zonder het hoogste woord te voeren....
Natuurlijk heb ik ook een enthousiaste aard, dat hoort bij mijn karakter, en daar is ook niets mis mee. Maar als je zo aanwezig bent in een groep, neem je wel heel erg veel ruimte in en is er minder ruimte voor anderen....

Afgelopen week mailde ik met een vriendin. Geen koetjes en kalfjes verhalen, het ging over de wezenlijke dingen in ons leven. En ergens tijdens die mailwisseling ging er een lichtje op bij me. Ineens had ik helder waarom ik me ondanks dat ik ziek ben en verre van (lichamelijk) fit ben, ook een goed gevoel over dit alles heb. Ineens kon ik het glashelder beschrijven.
Het voelt nl. alsof ik in een soort van transformatie zit. Ik vergeleek het met het vervellen van een slang. Voor die slang is het fysiek erg vermoeiend, zo'n proces, maar het is gewoon nodig om te kunnen groeien. En precies zo voelt 't ziek zijn van mij ook.
Het is pittig, het vraagt fysiek veel maar misschien is het even nodig voor mijn groeiproces?

Het afvallen is een onderdeel ervan. Langzaamaan wordt ik fysiek minder aanwezig, heel letterlijk. Gewoon minder massa. Het misschien staat dat wel symbool voor mijn innerlijke transformatie.....

Ik hoop van harte dat ik dit gevoel, en deze lijn vast kan houden. Dat ik minder woorden nodig heb om duidelijk te maken wat ik denk, voel en vind. Zodat ik duidelijk ben naar mijn omgeving en tegelijk ruimte geef aan mezelf en de mensen om me heen.

Het is nog een uitdaging om dat ook qua tekst korter neer te tikken, ook dat is een proces.
Heb wat geduld met me ;)

Liefs,
Harriette

De volgende stap

Het is weer een tijdje stil geweest, I know.
Tja, ik schrijf alleen als ik ook het gevoel heb wat zinnigs te kunnen schrijven, en.... ik daar ook rustig de tijd voor kan nemen ;)

Ik merk aan mezelf dat ik het sponsorjaar (oke... een jaar en een beetje) echt voor mezelf aan het afronden ben. Het is goed zo. Het voelt heel sterk alsof ik klaar ben voor een volgende stap.
Was het sponsortraject rondom de vrienden van Tijs afgelopen jaar een goede extra stimulans in moeilijke momenten, nu kijk ik er echt naar uit om het helemaal voor mezelf te doen.
Met die kanttekening dat er wel een hele trouwe sponsor is die besloten heeft te blijven sponsoren. Natuurlijk ben ik daar hartstikke blij om, de stichting blijf ik tenslotte een heel warm hart toedragen.

Wat me de laatste tijd meer en meer op is gaan vallen, is dat ik echt steeds meer vanuit een keuze handel. Vaak is dat de keuze om een gezonde, evenwichtige maaltijd te eten, niet te laat 's avonds, liever vers gemaakt dan afhaal, soms een vette hap maar dan wel heel bewust, zelden gebak op 't werk en bij familie verjaardagen liefst een "snibbeltje voor de lekker" en natuurlijk niet te vergeten, met enige regelmaat sporten.

Ik heb heus niet altijd zin om die verstandige keuzes te maken, om 3x per week mijn sporttas uit de kast te pakken na dik 9 uur werken, om me dan nog even helemaal te geven, om iedere dag weer bewust met eten en alles eromheen (en dan m.n. het emotionele stuk) bezig te zijn. Echt niet. Maar toch doe ik het wel meer en meer, ook als ik er eigenlijk even geen zin in heb.
En af en toe kies ik dan ook met een heel relaxed en lekker gevoel de minder verstandige variant. En dat voelt dan ook helemaal prima!

Afgelopen week tijdens een gesprek met Dave, kreeg ik weer een een helder moment. Dat heb ik vaak als ik met hem praat, en dat heb ik hem dan ook gezegd. Hij vroeg me nl. op een gegeven moment wat ik nog van hem verwachtte, wat zijn toegevoegde waarde voor mij was.
En ergens in dat gesprek kwam ik er op terug. Ik zei hem toen dat ik heel vaak tijdens onze gesprekken van die heldere momenten heb. Dat ik ineens weet waarom ik iets wil, of doe. Krijg ik inzichten in mijn eigen handel en wandel. Waarschijnlijk omdat ik er heel bewust voor kies om naar hem te gaan, om even een half uurtje echt helemaal voor mezelf te hebben, waar het alleen maar over mij gaat en wat ik wil.
Dan is er ook de rust om de wat lastigere vragen in 't leven aan te vliegen en er goed over na te denken, of om een vraag (Dave stelt echt hele goede vragen) goed te laten bezinken. En dan komt er ook vanzelf een antwoordt. Het was een heel mooi moment, zowel voor hem als voor mij.

En... dat gesprek leerde me twee dingen:
1. Dave is echt een goede keuze geweest als coach.
2. Het wordt tijd dat ik wat meer tijd op een dag inruim voor mezelf, al is het maar even een stuk lopen, een bad (zonder leesboekje), een meditatie of wat dan ook. Iedere dag een momentje al is 't maar een kwartier, waarin ik even helemaal terugga naar mezelf en wat ik wil en hoe ik dat wil doen, lijkt me een goed idee.

Wat mooi om te horen was dat Dave kon zien en voelen dat wat ik zei oprecht was. Toen ik net bij hem kwam lachte ik nog veel weg. Nu is die lach er wel even maar meer om te laten zien dat ik iets herken, en daarna komt het stukje eruit. Eerlijk, met emotie, vanuit m'n gevoel. Blijkbaar heb ik toch wel wat stapjes gezet ;)
Grappig ook dat die avond ervoor een vriendin van me nog tegen me gezegd had dat ik een stukje mysterieus ben. Ze kent me goed, maar heeft 't idee dat ze nog steeds niet alles van me te zien krijgt. En ik denk dat ze wel gelijk heeft. Aan de ene kant ben ik een heel open mens maar aan de andere kant zijn er onderwerpen die ik niet snel en niet met veel mensen zal delen. Een deel van mezelf laat ik niet snel zien, alleen aan de mensen die dat vertrouwen verdiend hebben en op 't moment dat ik daar klaar voor ben.
Is dat erg? Nee... vind ik niet. Maar het leert me wel dat ik niet het open boek ben wat ik lang dacht te zijn....

Afgelopen week belandde ik in de lappenmand. Ik moest steeds heftiger hoesten. Mijn longen deden pijn, ik had geen trek (grote zeldzaamheid) en slapen lukte ook niet best.
Wel heb ik gewoon gewerkt, heb zelfs een paar hele productieve dagen gehad door de relatieve rust op 't werk, maar een aantal collega's vroegen zich af wat ik kwam doen. Dus vandaag toch maar even naar de huisarts.
Er zit nog geen ontsteking maar ze hoorde wel geluidjes die niet erger moeten worden, volgende week dus terug en aan de ventolin.
Maar goed, dat is eigenlijk maar bijzaak. Doordat ik het zo aan m'n longen had kwam er dus van sporten niets, ik had niet eens de puf. (Als ik dan 't onderwerp spiritueel aanvlieg staan je longen voor ruimte.... mijn ruimte of 't ontbreken daarvan....I rest my case).
Donderdag ben ik toch even naar Dave gelopen om even een afspraak te verzetten en we raakten aan de praat. En ja hoor, er kwam weer zo'n moment.

We hadden het erover dat er qua voeding toch nog wel een winst te halen is. We halen toch nog redelijk vaak iets aan eten als Ardie geen zin heeft om te koken en tja, dat is vaak nu eenmaal geen gezonde keuze. Het treft dus dat Ardie de volgende keer meegaat naar Dave, kunnen we het er samen over hebben. Ook dat is een volgende stap.
Wat ik bv. ook vaak merk is dat als ik een bewuste keuze maak bij bv. een traktatie, om niet mee te doen, maar mijn stuk fruit daarvoor te bewaren, er vaak mensen zijn die dan zeggen dat ze dat eigenlijk ook zouden moeten doen. Ze krijgen dus blijkbaar een schuldgevoel als ze mij een gezonde keuze zien maken. Waarom denk ik dan?!
Iedereen maakt zijn of haar keuze. Niemand is aan mij verantwoording schuldig of ze een stuk taart nemen, van mij part al eten ze het halve ding op. Leven en laten leven.
Als ik iets niet snel zal doen is mensen daar op aankijken. Ik weet hoe vervelend dat is, want geloof me, ik wordt altijd wel door iemand aangekeken als ik een frietje op de hand durf te nemen of in de zomer ergens eens een lekker ijsje neem. Dat maakte ook dat ik vroeger veel liever thuis iets nam omdat ik er dan niet op afgerekend werd. M.a.w. die bestraffende blikken werken het stiekem eten lekker in de hand.
Tegenwoordig maak ik naar zo'n mensen een denkbeeldige middelvinger (ik hoop tenminste dat ik het nooit onbewust ook doe) en geniet van dat wat ik heb. Dan ga ik toch geen anderen vertellen wat ze moeten doen!

Maar het belangrijkste moment was toch wel toen we het op die afhaal maaltijden hadden en Ardie's rol in 't geheel. Dat ik ineens een power in me op voelde borrelen en ik zei " klopt, hulp van mijn omgeving is nodig, IK heb dat nodig, maar.... IK ben degene die het eten in m'n mond stopt, IK ben degene die de keuze maakt. Ik wil me NOOIT meer in de slachtofferrol laten drukken, daar heb ik lang genoeg in gezeten. Het is mijn lijf, mijn keuze, mijn ding". En echt.......... dat voelde zo goed en zo krachtig!

Ik ben er dus klaar voor, voor de volgende stap. Laat jaar 2 met Dave maar beginnen, ik heb er zin in!