To be or not to be

Tja, hoe kom ik nu weer aan die titel zul je misschien denken. Het heeft alles te maken met het festival waar ik gisteren was.

Maar laat ik bij het begin beginnen.

Vorige week was een hectische week. Een collega van me viel onverwacht uit en daardoor was het wat rommelig op de afdeling. Niet dramatisch maar goed, anders, rommelig, druk ook.
Met sporten deed ik er onder de motiverende leiding van Dave een tandje bovenop, ik zat hartstikke lekker in mijn vel, energie voor 10 ondanks alle hectiek. Heerlijk!
Die hectiek was zelfs zo erg dat ik in de loop van donderdag compleet vergat dat het voorlopig mijn laatste werkdag was omdat ik vakantie kreeg........ hahahah.
Pas na Pinksteren hoef ik weer te werken. That is.... op het werk dan want thuis gaan we hard aan de slag met de woonkamer. Na 15 jaar mag er wel een nieuw kleurtje op.
Maar daarover in mijn volgende blog meer. Vandaag wil ik het vooral hebben over zondag.

Het was dus een drukke week, er kwam nog een uitvaart bij, het werk bij moeders en schoonouders ging ook gewoon door, en... en... en.
Ik had me dan ook al voorgenomen om zondag maar eens een flink stuk te gaan wandelen in Groesbeek. En toen kwam er het telefoontje van mijn vriendin Therezi.

Ze was gevraagd om naar het festival ZIJN te komen om te assisteren met een vuurloop.
Ze twijfelde, had eigenlijk geen zin om alleen te gaan en de geweldige dag in gedachten dat we de vorige keer samen op stap waren deed haar besluiten mij mee te vragen.
Ik hoefde er niet lang over na te denken, mijn gevoel zei DOEN! En dus deed ik, ik zei ja :)
Daarna ging ik even speuren op internet, wat voor festival het precies was.
En dit stond er zoal:
www.festivalzijn.nl/
VOOR WIE?
Een informatieve dag voor iedereen die meer wil weten over allerlei spirituele disciplines, waar geinteresseerde elkaar mogen ontmoeten, of er alleen maar willen 'ZIJN'.

Om 10.30 uur kwam ze me zondag oppikken. En ik had enorm veel zin in gewoon een dagje "ZIJN". Niets hoeven veel mogen. Heerlijk!
De weg erheen was erg gezellig. Tot we op een gegeven moment op een punt aankwamen dat Therezi het af moest kappen omdat het haar rijgedrag niet ten goede zou komen. We beloofden elkaar daar aangekomen er op terug te komen. Wat en hoe precies, tja dat is iets tussen Therezi en mij. Jullie mogen er op vertrouwen dat het een prachtig, open en heel eerlijk gesprek werd later die dag...

De locatie was prachtig. Midden in een bosgebied, vroeger was er blijkbaar een camping geweest.
Heerlijk rustig en een prachtige open plek met daaromheen allemaal bomen waar het festival zelf was.

Ik heb eerst kennis gemaakt met de anderen van de vuurloop. Ursula had ik al eens ooit even ontmoet op een feest, de rest kende ik nog niet.
Voor meer informatie over wat ze zoal doen zie http://www.definest.nl.
De ontvangst was erg warm en hartelijk, ik voelde me meteen welkom in de groep. In eerste instantie dacht Ursula dat ik ook vaker vuurlopen gedaan had maar dat is dus niet zo....hihi.
Ik bood aan om waar ik kon te helpen en voor de rest een stap terug te doen en e.e.a. te fotograferen.

Therezi met de eerste lading hout om de brandstapel te maken.

Als snel waren we dus hard aan het werk om een mooie hoge stapel te bouwen met de groep. Ik vond het bijzonder dat ik ze mee mocht helpen, dat ze me er echt bij betrokken. Tja, zoals ik al zei, ik voelde me erg welkom.

In volgorde: Het gezamenlijk bouwen van de stapel, de stapel klaar voor gebruik.

Klokslag 12 uur staken we met z'n allen de stapel aan, nadat we allemaal onze wensen meegegeven hadden . En vervolgens is het dan afwachten, een uurtje of 4. Rond de klok van vier begon het daadwerkelijke vuurlopen.

De geweldige groep mensen waar ik zondag een groot deel mee doorbracht.

En toen waren we dus vrij om te doen wat we wilden. Natuurlijk waren we dat al maar toch.
Therezi en ik zijn op ons gemak het terrein over gelopen. Veel bijzondere mensen ontmoet, een verscheidenheid aan kraampjes en mogelijkheden. Sommige mensen voel je dan meteen een klik mee, anderen juist totaal niet. We liepen alle kraampjes op ons gemak af en genoten vooral van het mooie weer en de sfeer.

Maar mijn aandacht werd toch vooral getrokken door de paarden die er stonden..... Een prachtige fries en nog twee anderen.Wat een geweldige dieren, wat een power, wauw! De eerste keer stonden Therezi en ik er samen. Grappig om te zien hoe zo'n paard je onopvallende continu in de gaten houdt. De Fries was overduidelijk de baas, hij hield de andere 2 bij ons weg.

Na een tijdje van ze genoten te hebben, liepen we weer verder.

Bij een ander kraampje kon je "dankbaarheids" steentjes kopen. Kleine stukjes amethist.
De opbrengst gaat naar waterputten in Egypte als ik me niet vergis.
Hoe dan ook een goed doel, duidelijk uitgelegd en joh, we hebben toch zoveel om dankbaar voor te zijn! Zo'n steen wilde ik maar wat graag!
Bij een andere kraam kwam ik nog een liggende boeddha tegen maar.......wonder boven wonder heb ik die laten staan. Ik vind hem prachtig hoor, daar niet van.
Ken hem van onze reis naar Singapore. Hij stelt de Boeddha voor op het punt nét voordat hij de verlichte staat bereikt.
Verder had ik geen kraampjes waar ik nodig heen wilde, weliswaar bijzondere mensen gezien, mensen ook waar ik een klik mee voelde maar....... ik hoefde vandaag alleen maar te 'zijn' van mezelf, en dat beviel prima! Als mensen met me wilden praten waren ze welkom maar ik ging het niet opzoeken.

Na verloop van tijd zijn Therezi op een bankje neergezakt, hebben wat te drinken besteld en kwamen toen terug op het gesprek in de auto.
Het werd een prachtig, eerlijk, oprecht gesprek. Het ging diep, het was bijzonder en heel erg mooi.
Maar nogmaals. Het is aan Therezi. Het is haar verhaal, als ze daarover wil vertellen kan dat, maar dit is niet de plek nu.

Op een gegeven moment kwamen er mensen bij ons zitten van de stand van Ithaka (ja, van dat gedicht), wat een bijzondere mensen, en wat een leuk gesprek!

En ik......... ik genoot alleen maar, op en top. Niets hoefde, veel mocht. Ik vond het heerlijk!
Therezi was op een gegeven moment even wat te eten halen, en ik zat alleen maar te genieten, zoals ik de hele dag al deed. Ik voelde me zo rustig..... ondanks de weinige uurtjes slaap ook heel fit, vrij ....kortom....super! Het zonnetje scheen prachtig, het was heerlijk warm en toen ik op een gegeven moment mijn gezicht richting zon hield was dit het beeld.... Tja, wat wil je nog meer?

En zo verliep de dag heerlijk relaxed. Op een gegeven moment hebben Therezi en ik ons weer bij de groep gevoegd en ben ik op de deken bij ze gaan liggen. Heerlijk in het zonnetje, ogen dicht en genieten maar. Wat een rijkdom dacht ik nog daar op dat prachtige plekje. Mooie lieve mensen om me heen, een stukje natuur, prachtig weer en een geweldige sfeer. Meer heb je toch niet nodig om je op en top gelukkig te voelen?
Af en toe wisselde ik het luieren af met een fijn gesprek met een van de anderen. Het meisje naast me bleek een praktijk te hebben in lichaamswerk, vooral veel dansen en werken met de stem. Tja, dat maakt me dan nieuwsgierig...... Het zou zomaar eens kunnen dat ik een keer haar kant op ga. Ik vind dansen heerlijk, zo'n zalige vrije manier om je te uiten, kan daar helemaal in op gaan.
En tja, zingen vanuit mijn gevoel is iets wat ik ook met ziel en zaligheid doe......
Ik heb in elk geval een foldertje meegenomen van haar...hahahah.

Op de achtergrond hoorde je de muziek van de mensen die vol overgave aan het dansen waren, afgewisseld met een indianendrum (andere stand) en een didgeridoo (weer een ander), en dan was er nog dat klankschalen concert. Heerlijk.

Rond vier uur was het zover, het vuur had z'n werk gedaan, er lag nu nog een mooie laag smeulende as, tijd dus voor de vuurloop.
Helaas heb ik daar geen foto's van. Ik was zo druk bezig met de foto's voor Ursula en het filmen voor Hetty dat ik totaal vergeten ben voor mezelf een foto te knippen. Ach ja, misschien krijg ik er nog een van de anderen, dan plaats ik hem later nog wel.
Ik vond het in elk geval een hele bijzondere ervaring. Op een gegeven moment moesten ze zich uit de luie modus halen en begonnen we met een soort mantra om de energie weer wat hoger te krijgen. Ik kende het niet en toch klonk het bekend. En ja, ik deed gewoon mee :)

Op een gegeven moment waren ze er klaar voor, het ging voor mijn gevoel snel en een voor een gingen ze over de hete kolen. Ik was volop bezig met filmen en foto's maken maar toch kreeg ik het goed mee. Het trok ook aardig de aandacht.
Later hoorde ik dat de sfeer heel anders was als bij een workshop, vooral omdat er nu veel andere invloeden zijn. Muziek op de achtergrond, het is wat onrustiger zeg maar, je bent wat sneller afgeleid. Maar...... ik kreeg toch een heel aardig beeld.
En toen was het dus al voorbij. De as werd bij elkaar geharkt door Ursula in de vorm van een prachtig hart.

Ik had de behoefte nog een keer rond te lopen. Heb nog even staan te genieten van de mensen die aan het dansen waren en ging nog 1 keer naar de paarden. En daar had ik toch wel de mooiste beleving van de dag.
Ik liep volledig ontspannen naar de paarden en ineens zag ik de grote zwarte op mij toe lopen, ook heel rustig, lekker kauwend op wat gras, een sliert hing uit zijn mond.
Ik liep heel rustig dichterbij en hij liep op mij aan. Zogenaamd grazen maar me wel in de gaten houdend. En toen, op het moment dat ik vlakbij was richtte hij zich ineens op en keek me recht in mijn ogen. Hij en ik stonden face to face. En ondanks dat het een imponerend paard was voelde ik me volkomen op mijn gemak. Hij had iets heel liefs in zijn ogen, een hele lieve warme blik.
Zo stonden we een tijdje tegenover elkaar, hij met een sliert hooi bungelend uit zijn mond die ik met een hele rustige beweging weghaalde. Hij snuffelde wat aan mijn hand en keek weer in mijn ogen en ik in de zijne. Wauw, echt mensen, zó bijzonder.
En toen was er een tromgeroffel van een indianenmuziek of zo op de achtergrond, hij richtte zich helemaal op, oren gespitst, man wat een imposant beest. Was ik vroeger misschien aan de kant gegaan, nu bleef ik staan. Nog een keer een blik over en weer en toen draaide hij zich om en ging weer naar de rest.
Ik was helemaal onder de indruk van deze ontmoeting.......... en natuurlijk moest ik die delen met de rest maar toch. Ik kan het denk ik niet goed verwoorden, zoiets moet je meemaken en zelf voelen.

Het was dus een prachtige dag, een dag waar ik alleen maar hoefde te zijn, een dag om van te genieten, je op te laden en verder niets.

Therezi en ik namen afscheid van de rest en besloten dat we nu zin hadden in een dikke vette frites.
Dat heb je vaak na zo'n dagen, ook als ik bv een Reiki cursus heb gegeven. Meestal heb ik dan behoefte aan een vette hap. Weer even met de pootjes op de grond..........hahahha.

In Overloon ploften we op een terras en genoten van onze vette hap (viel wel mee), heerlijk!
Ik had een ouderwetse puntzak frites met mayo en wat te snacken, het was zalig. Een heerlijk relaxte afsluiting van een heerlijk relaxte dag.

Dank je wel lieve Therezi, voor deze heerlijke dag, je gezelschap en mooie gesprekken.