Race tegen de kilo's voor Duchenne

Lieve lezer,

Fijn dat je mijn blog bezoekt. Welkom!

Iedereen die mijn "lijnverhaal" kent raad ik aan door te scrollen naar de roze regel, daar begint mijn uitleg waarom deze sponsoractie.

De meeste mensen die me kennen weten dat ik mijn leven lang "te zwaar" ben en sinds mijn puberteitsjaren daar ook af en toe wat aan probeer te veranderen.
Als jonge meid is het me al eens gelukt 20 kg af te vallen met een poedertje wat je op moest lossen in water en dat was dan 3x per dag je maaltijd. Achteraf het allerstomste wat ik ooit gedaan heb want waarschijnlijk heb ik daar mijn stofwisseling aardig verziekt, dit was natuurlijk een zogenaamd "crashdieet" en mensen, als er IETS is wat je NIET moet doen als je af wilt vallen en vooral die kilo's er af wilt houden is het crashen.

Maar goed, een tweede goede poging was rond mijn 23e. Ardie en ik wilden trouwen en tja, volgens mij gaat zo'n beetje elke toekomstige bruid wel op dieet om er toch ook maar zo mooi mogelijk uit te zien. Wat ik toen deed was niet eens zo gek. Gewoon gezond eten, brood mee naar het werk i.p.v. de bedrijfskantine (met alle verleidingen), i.p.v. gewone frisdrank "light" en geen suiker meer in de koffie maar zoetjes.
En vooral, 's avonds geen grote porties meer meesnaaien met Ardie die dan altijd nog wat moest eten omdat hij overdag nooit goed at.....
Dat resulteerde in 15 kg er af en een mooi plaatje op de trouwfoto's.

Tja, en toen stopten we met roken, binnen no time aten we beide er 30!!!! kg aan. Ongelooflijk he. Ik weet het stom, jammer, en wat veel!
Maar goed, in 2006 was ik het helemaal zat. Doordat ik zo'n overgewicht had, had ik 1 jaar lang met pijn rondgelopen omdat mijn gynaecologe met niet zondermeer durfde opereren. Door de aandoening endometriosehad ik 2 grote cystes aan mijn eierstok. Hierdoor knikte deze af en toe om waardoor de bloedtoevoer afknelt, een zgn torsie.
Zo'n torsie is vreselijk pijnlijk. Ieder ander met een normaal postuur was meteen dat eerste weekend geopereerd.... maar zoals ik al zei, bij mij twijfelde men door het grote overgewicht. Volgens mij was dat de eerste keer dat ik me echt heel erg gehinderd voelde door de kilos te veel.
In 2005 werd ik dan toch eindelijk geholpen en nadat ik er goed van hersteld was en bijgekomen van het rouwproces rondom het afscheid van mijn vader was ik er klaar voor. Er moest wat gebeuren.
Ik had een werkplekondezoek omdat ik soms wat last had van mijn rug. De toenmalige arbocoördinator van mijn werk sprak voor mij de onvergetelijke woorden "tja, we kunnen drie dingen doen: 1. De stoel aanpassen aan het postuur, 2. Het postuur aanpassen aan de stoel, 3. Iets daar tussen in.".
Het was dat laatste zetje wat ik nodig had. VieCuri was bezig met het opstarten van de adipositas poli en daar had hij wat over gehoord, helaas was deze poli destijds nog niet opgestart waardoor ik verder ben gaan zoeken en uitkwam bij de Obesitas kliniek.
Ik ben er heen geweest voor een intake en de sfeer en het verhaal wat ik daar hoorde sprak me zo aan dat ik een verwijzing heb geregeld en binnen no time startte ik in een nieuwe groep bij de Obesitas kliniek in Hilversum (er was destijds nog geen vestiging in Eindhoven).
Het traject zou 66 weken duren. Eerst 22 weken moest ik wekelijks naar Hilversum, daarna nog 44 weken lang 2 wekelijks.
We ging iedere keer op de weegschaal, werden af en toe qua omvang gemeten, we werden medisch in de gaten gehouden, we werden psychisch begeleid (in mijn ogen het allerbelangrijkste stuk in de begeleiding), we hadden geregeld een op een gesprekken met de diëtiste en we ging gezamenlijk sporten. Daar kwam mijn streberige persoonlijkheid ook erg naar boven, ik moest en ik zou, ik wilde 40 kg afvallen! Van alle bijeenkomsten heb ik er geloof ik ook maar 2 gemist, 1x omdat ik ziek was en 1x omdat ik op vakantie was. Voor je beeld. De heenreis kostte me meestal een kleine twee uur en de terugreis meestal een goed anderhalf uur.
Uiteindelijk heb ik er 38 kg vanaf gekregen! Ik was zo trots op mezelf (ik sportte dagelijks, in elk geval 6 x per week thuis op de crosstrainer) en ook op Ardie want tja, die had al die tijd heel creatief toch maar telkens voor lekkere, gezonde en magere gerechten gezorgd.

Ik zat heerlijk in mijn vel, was actief, voelde me fit, en ik vond mezelf mooi. Kortom, ik was tevreden.
Tja, en toen kwam deze geweldige baan als secretaresse voorbij en werd ik aangenomen. Helemaal super natuurlijk maar.... ik miste ineens 2 uur op mijn dag door het reizen.
Was ik voorheen altijd rond 16.15 uur thuis, ineens was dat ergens tussen 17.00 - 18.00 uur. Ging ik voorheen thuis lunchen, nu zat ik de hele dag in Venlo en ook het werk was een stuk intensiever. Mijn crosstrainer begaf het en om een lang verhaal kort te maken, in het sporten kwam een beetje de klad. In elk geval in het regelmatig, meerdere keren per week sporten.
En nu is het inmiddels bijna 2012 en deze zomer heb ik mezelf maar weer eens die spreekwoordelijke trap onder mijn achterste gegeven en heb ik het fanatieker sporten, gezonder eten en bewuster leven weer fanatieker opgepakt.
Sinds deze zomer sport ik minimaal 3x per week. Dit doe ik bij de bedrijfsfitness van Vitaal. Het is super gemakkelijk om meteen na het werk naar de sport te lopen. Ik heb de sporttas al bij me en hoef mezelf dan ook niet echt op te pakken. In het begin wilde het werk nog wel eens voorrang krijgen en werkte ik die "sport"tijd door om iets af te krijgen. Nu nam ik dan het werk mee naar huis zodat ik daar de verloren uurtjes van het sporten weer inhaalde.
En als het dan even wil doe ik thuis nog 2x per week iets aan buikspieroefeningen. Maar eerlijk is eerlijk, het schoonmaken van mijn eigen huis, dat van mijn moeder en de klusjes bij mijn schoonouders moeten ook gedaan worden, ik ben ook voorzitster van Happy sound en goh ja, ik wil ook nog wel bezig zijn met mijn praktijk dus er zijn genoeg weken dat het er thuis vaak amper van komt. ;-)
Sinds een paar weken heb ik Ardie aangestoken met het sport-virus en is hij ook aan het sporten bij de bedrijfsfitness (introducee lidmaatschap). Dat betekent voor mij dat ik niet meer eerder hoef te stoppen met werken (omdat we carpoolen) en ik gewoon rond vijf uur naar de sportzaal kan wandelen, daar 40 minuten op de crosstrainer kan staan en dan nog tijd over heb voor andere dingen.
Vorige maand heb ik voor het eerst ook meegedaan met een circuit training.... God o god wat heb ik spierpijn gehad! 3 dagen lang, waarvan ik er 2 bijna niet normaal van een trap af kon lopen....hahahah. Wat ben ik uitgelachen door mijn lieftallige ega.
En het ergste van alles? Ik heb me voor de volgende alweer ingeschreven...... 21 dec is het zo ver, met een beetje mazzel ben ik rond kerst dan net van de spierpijn af........:-).
Jullie kunnen het tzt wel nalezen op de blog.

Maar goed. Dat is mijn persoonlijke verhaal. De inleiding eigenlijk nog maar want.... de sponsoractie die ik opgestart heb is natuurlijk niet voor mezelf. Sponsoractie? Jazeker, sponsoractie.
Iedereen die het wil kan mij vanaf nu sponsoren per afgevallen kilo.

Het goede doel wat ik er aan verbonden heb is Duchenne heroes en vrienden van Tijs. 

Vorig jaar kreeg mijn collega Francy een gigantische klap. Haar jongste zoontje Tijs had motorisch gezien een achterstand en ze waren al een tijdje aan het zoeken naar wat er dan aan mankeerde.
En wat bleek uiteindelijk? Tijs heeft de ziekte van Duchenne.
Als je met Duchenne wordt geboren, breken je spieren langzaam maar zeker af en word je steeds minder sterk. De ziekte wordt veroorzaakt doordat een eiwit, nodig voor de opbouw van nieuwe spiercellen, niet kan worden aangemaakt. Mensen met de ziekte van Duchenne worden over het algemeen niet zo heel oud, ik geloof dat de prognose nu op ongeveer 30 jaar staat waarbij de kinderen vaak al op jonge leeftijd in een rolstoel belanden.

Je begrijpt, dit nieuws stop je als ouders niet zomaar even weg. Ik zag mijn lieve, super enthousiaste, energieke, positieve collega rondlopen alsof alle energie in een keer uit haar weggezogen was. Haar gezicht wat altijd zo vrolijk stond was nu bleek en afgetobd. Wij als collega's voelden ons machteloos en konden niets anders doen dan luisteren naar haar verhaal en haar zoveel mogelijk moed inspreken.
Maar Francy zou Francy niet zijn als ze zichzelf (in mijn ogen razendsnel) weer oppakte en in actie overging. Ze ging op zoek naar behandelmethodes en verdiepte zich in de stichting Duchenne.
Ook kwam ze er achter dat er voor kinderen van de leeftijd van Tijs eigenlijk geen goed voorlichtingsmateriaal was dus wat deed Francy, ze maakte zelf een boekje waarmee ze de kinderen van Tijs z'n klas kon uitleggen wat hij nu eigenlijk heeft!
Een paar vrienden van Francy en Roy zijn een sponsoractie begonnen om dit boekje uit te kunnen geven zodat ook anderen hiermee hun voordeel kunnen doen. Het wordt nu dus ook professioneel aangepakt met een illustrator en al. Meer informatie kun je opvragen bij duchennereuver@kpnmail.nl.

En Roy, Francy's man, die zich ook zo vreselijk machteloos voelde...  heeft zich als doel gesteld om via Duchenne Heroes geld in te zamelen voor de stichting Duchenne. Een mountainbike tocht van 7 dagen over 4 landen waarbij ze zo'n 100 km per dag afleggen!
Meer informatie over dit project vind je op:
http://www.duchenneheroes.nl/PersonalPage.aspx?teamId=27 

Dit zijn dus de twee acties die ik graag wil ondersteunen met mijn sponsoractie. Ikzelf heb hiermee een hele grote stimulans om af te vallen. Daarom laat ik de sponsoractie ook lopen tot september, op die manier heb ik een lange periode waardoor ik een andere leefwijze ook echt kan leren vasthouden en heb ik ook een lange periode om lekker veel centjes op te halen.
Op 9 september (prachtige dag, onze trouwdag) start de mountainbike tocht dus wil ik uiterlijk 1 september het geld wat ik bij elkaar verdiend heb met afvallen storten.
Ik ben nog een formulier aan het maken waarop je precies aan kunt geven wat je wilt sponsoren, tot welk maximum, en of dit geld aan het boekje of aan duchenne heroes gestort moet worden (of 50/50). Sommige van jullie hebben misschien meer meer met boeken, sommigen meer met sport, iedereen van jullie heeft echter vast wel wat met dit prachtige manneke ;-)

Let wel, ik kijk niemand er raar op aan als hij/zij niet meedoet. Iedereen is daar natuurlijk vrij in maar ik hoop dat jullie me niet kwalijk nemen dat ik al mijn vrienden, familie, collega's, bekenden en onbekenden in elk geval probeer warm te laten lopen voor dit goede doel. Sorry dat het een wat lang verhaal is geworden. Ik wilde jullie alleen zo duidelijk mogelijk uitleggen waarom dit project dubbel belangrijk voor me is. 50% omdat ik heel heel heel graag op een gezonder gewicht uit wil komen en 150% omdat ik heel heel heel graag wil dat er een medicijn komt wat kinderen zoals Tijs een beter leven kan geven.

Heel veel liefs,
Harriëtte