Omdenken

Lieve mensen,

Gisteren kreeg ik een reactie van het team van omdenken, of ik had gezien hoe vaak mijn omdenkverhaal gelezen was en zo hoog gewaardeerd. Of ik misschien wist hoe dat kwam, zodat ze er wat van konden leren, of ik misschien een link gedeeld had.
En ja, ik ben inderdaad fanatiek aan het promoten geslagen, niet eens zozeer voor de stemmen, al is dat natuurlijk heel leuk, maar vooral om de actie onder de aandacht te brengen en dan met name om de naam Duchenne meer bekendheid te geven. Zoveel meer we van deze ziekte weten, zoveel sneller zullen mensen symptomen herkenen, diangnoses gesteld worden, kinderen de beste behandeling krijgen en hopelijk is een goed medicijn binnen handbereik.
Hierbij dus nog een keer de link, stemmen mag, niets moet :)
http://www.omdenken.nl/praktijk/casusarchief/866

Ik heb een paar hectische weken achter de rug. Vorig weekend is mijn schoonvader opgenomen geweest, er waren weer wat plekjes op de blaas gezien (kanker) die weg moesten. Gelukkig waren het maar minscule plekjes en was hij binnen no time weer thuis.
Daar kwam bij dat mijn moeder onverwacht ook naar de dokter moest, ze had een bloeding spontaan gekregen, en al snel werd ze doorverwezen naar de gynaecoloog. Inmiddels is gisteren het bericht gekomen dat het hoogstwaarschijnlijk kwaadaardig is. 7 maart krijgt ze een curretage en dan weten we het zeker.
Dat komt natuurlijk wel even binnen, dat ze dit nog mee moet maken met bijna 80...

En op het werk was ook het ook weer hectisch. Ik merkte op een gegeven moment dat ik wat overliep, het overzicht kwijt was, en er erg onrustig van werd. Voor mij een teken om aan de bel te trekken. Ik heb samen met mijn leidinggevende gekeken waar de knelpunten zaten, heb zelf eea op een rijtje kunnen zetten en uiteindelijk kwam er weer wat rust in mij (het is niet minder druk maar ik kan het weer handelen).

Vroeger zouden dit de uitgelezen momenten zijn om te gaan snaaien, om "troost-eten" naar binnen te stoppen. Ik ben dan ook heel blij om te merken dat dat anders is nu.
Ik ben heel dicht bij mezelf gebleven, ben bewust goed blijven eten, al was het natuurlijk rondom de ziekenhuisopname soms zo hectisch dat er wel een fritesdag tussenzat (wat ook prima is).
Deze keer had ik niet de drang om te gaan zoeken naar eten, deze keer is het anders.
Twee dingen die ik bewust doe nu. Aan de ene kant zoek ik af en toe heel bewust de stilte op. Even weer dicht bij mezelf komen, even niks, bv door een wandeling door de natuur. Of juist andersom, even afreageren en flink dansen op een mooi nummer.
Het tweede is dat ik heel bewust op tijd stop met werken om te gaan sporten. Zodat ik alle tijd heb om me even helemaal af te kunnen reageren dmv me in het zweet te werken.
Ik ben zo blij dat ik voel aan mijn lijf en mijn hoofd dat dit werkt voor me! Dat het me helpt een balans te vinden/houden.

Voor mij is bovenstaande een duidelijk teken dat er echt wezenlijk iets veranderd is in me, en daar ben ik heel blij om en dankbaar voor.
Het leven is nu eenmaal niet altijd een groot feest. In ieders leven komen uitdagingen voorbij, het is alleen aan ons hoe we daarmee omgaan. En ik... ik ben heel blij dat ik weer die rust voel in mezelf, hoe dol het misschien soms ook om me heen is. Zolang ik dat voel, kan ik alles aan :)

Als slot nog even een paar foto's. Mijn collega/vriendin Rianne vond mijn profielfoto niet meer zo up to date. Met name omdat ze vind dat ik tegenwoordig zo straal ..... :)
Vandaar dat ik mijn buurman, een hobbyfotograaf gevraagd heb wat nieuwe foto's te maken. Hierbij het resultaat.

Heel veel liefs,

Harriëtte