D-day deze keer dip-dag?

Hoi lieve mensen,

Tja, vandaag was weer een D-day, een dag/moment waar ik naartoe leef en meestal ook weer nieuwe energie opdoe.
Vandaag was ietsjes anders. Niets negatiefs over Dave hoor, hij heeft zijn best gedaan me weer met een goed gevoel te laten gaan.

Wat er aan de hand is? Nou eigenlijk niet eens iets schokkends. Het moment wat ik gevreesd heb is gewoon nu daar. Het moment dat je het gevoel hebt dat je alles doet om af te vallen en geen gram kwijt raakt.....

Helemaal terecht is mijn teleurstelling niet trouwens. Want inderdaad, in die 5 weken ben ik volgens de weegschaal niet afgevallen, maar ik heb wel 1% meer spiermassa gekweekt en mijn visceraal vet (het vet rondom de organen) is ook weer met 1 punt gezakt. Twee hele positieve ontwikkelingen. Jaja, ik weet het, ik hoor het allemaal, maar toch.... toch baal ik gewoon.
Ik heb nog maar een korte tijd om zoveel mogelijk geld voor Duchenne binnen te slepen. Ik wil dus gewoon heel graag een goede eindspurt maken m.b.t. de actie. Die dip mag wat mij betreft dus potverdomme ff wachten tot na deze actie. Dedju!

Dus tja, hoezeer Dave ook zijn best gedaan heeft me op te peppen, ik zit even in een dipje.
Zelfs de tranen vloeiden terwijl hij juist zo zijn best deed om me een goed gevoel mee te geven...
En ook Dave vond het niet echt goed te begrijpen, ook hij was heel benieuwd nu ik al zoveel weken weer zoveel intensiever bezig was met sporten. Want geloof me mensen (en voor die twijfelen ik heb getuigen en een filmpje om het te bewijzen) ik heb de afgelopen weken mijn stinkende best gedaan met sporten. Ik had met enige regelmaat geen droog stukje kleding meer aan. Twee keer per week doe ik tegenwoordig een pittig circuit, inmiddels zelfs telkens met 2 cardio oefeningen en dan nog een stukje kracht, en dat een keer of 6 achter elkaar. En geloof me, dat is HEEL pittig, zeker als je al 25 min je longen uit je lijf hebt geswingd op de crosstrainer, waar ik het programma ook flink opgevoerd heb ook nog eens.... En tussen die twee pittige trainingsdagen heb ik nog altijd een "gewone" sportdag.

Hieronder twee korte filmpjes terwijl ik met de zgn kettlebell bezig ben. Ze lijken een beetje op een koe-bel, maar dan veel zwaarder :). Het ding waar ik hieronder mee aan het swingen ben weegt 12 kg...
Het is een nieuwe manier van cardio/kracht training, en geloof me... het kost heel veel energie dat spelen met die dingen....

Eigenlijk wel jammer dat jullie het geluid niet horen wat er bij hoort. Op een of andere manier lukt het me niet om de filmpjes met geluid over te halen naar de pc. Want echt, Monica Seles is er niks bij..... ;)

De teleurstelling was er dus, en die is er nog steeds. Heel eerlijk... toen ik straks van mam en zuslief afkwam na het rondje poetsen en een kop koffie had ik mezelf eigenlijk voorgenomen even flink te gaan snaaien, gewoon... uit pure frust even me helemaal vol vreten. En ja, daarna weer met goede moed verder, dat wel, maar helemaal gezond is het niet.... en echt....Ik had HEEL veel zin in!

Maar goed, ik moest nog wat boodschappen doen en goddank heb ik onbewust dat gedaan wat we ook geleerd hebben bij de obesitaskliniek. Op het moment dat je in een oude (slechte) gewoonte wilt schieten, even je zinnen verzetten, even wat anders gaan doen.
Nou, ik moest nog naar de apotheek en wat boodschappen halen in het dorp. Dat ging ik dus eerst doen.

En ja ja, wat doet een vrouw als ze zichzelf op wil vrolijken? JUIST! Shoppen!!!
Ik heb dus een nieuwe broek en een paar schoenen gescoord. En die broek bevestigde nog een keer wat ik al langer geconstateerd heb. Ik ben echt duidelijk in omvang geslonken. Qua maat zit ik bijna vergelijkbaar aan mijn slankste periode destijds na de obesitaskliniek. Qua kilo's scheelt dat echter nog bijna 10 kg... Waar dat in zit?? Geen idee, misschien meer spieropbouw tegenover destijds, misschien gaat het er gelijkmatiger af, wie zal het zeggen...

Hoe dan ook, die ronde door het dorp (en die paar tientjes, want duur was het shoppen niet) heeft er wel voor gezorgd dat ik nu bij de lunch heel braaf een relatief gezond broodje kipfilet heb gegeten i.p.v. allerlei ongezonde dingen waar ik dan later weer spijt van zou hebben gehad.
Oftewel, een heuse vreetbui. Want eerlijk is eerlijk, ik zat HEEL dicht tegen een echte fikse vreetbui aan. It was a very close call deze keer. Pffff.

En nu ik dit hier zo allemaal neertik komt ook langzaamaan mijn positieve zelf weer naar boven. Kan ik oprecht blij zijn dat ik die vreetbui af heb kunnen wenden, kan ik ook blij zijn met het resultaat wat ik wel behaald heb, en merk ik dat de sombere stemming stilletjes aan verdwijnt. Toch wel erg therapeutisch, zo'n blog bijhouden.....

Een beetje baal ik nog steeds, niet voor mezelf, ik heb er alle vertrouwen in dat ik nog best wel wat aan kilo's ga verliezen. Nee ik baal gewoon een beetje dat ik niet meer eruit sleep voor Duchenne. Ik had gewoon gehoopt nog een fikse eindspurt te maken en zoals het er nu naar uitziet, zit dat er niet in.
Ik zat net te kijken. Oorspronkelijk zou ik de actie afronden net voordat Roy gaat fietsen. Maar omdat Roy en Francy rond die tijd heel druk zijn met voorbereidingen lijkt me dat niet zo'n strak plan. Want Francy heeft al gezegd dat ze er wel een heus officieel moment van wil maken. :)
Gevoelsmatig zou ik het liefst de actie willen verlengen tot het eind van het jaar. Zodat de race tegen de kilo's voor Duchenne in totaal een jaar duurt, maar ja, dat is weer niet eerlijk tegenover mijn sponsoren..... Ik zou tenslotte in september eindigen.
Ik kan dus twee dingen doen. Of ik rond de actie af op 21 september, mijn verjaardag. Een feestelijke dag is altijd leuk om zoiets te doen. Of ik ga al mijn sponsoren mailen met de vraag of ze het ermee eens zijn dat ik de actie verleng...... Daar moet ik nog even op broeien... en natuurlijk even met mijn steun en toeverlaat Ardie overleggen.

En tja, natuurlijk ben ik ook heel eerlijk gaan kijken naar de afgelopen weken. Er zat een week vakantie tussen, en die week heb ik echt wel wat minder gezonde lunches gehad, zijn we geloof ik 2x gaan uit eten en zo... En ook over al die 5 weken gezien, als ik heel eerlijk kijk had ik links of rechts waarschijnlijk nog wel wat verstandigere keuzes kunnen maken. Echt heel duidelijk kan ik mijn vinger er niet op leggen, voor een deel blijft het onverklaarbaar voor mezelf. En ach, wat heeft het ook voor zin om nog lang erover na te denken. Het is zoals het is. Ik kan beter vooruit kijken. ;)

Over 4 weken heb ik het volgende weegmoment. 4 weken met nieuwe kansen. Het sporten ga ik trouwens mooi voortzetten op deze manier. Ik voel me er gewoon hartstikke lekker bij, en dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste. En ik ben ondanks het dipje, hartstikke trots op mezelf. Trots dat ik al zover ben gekomen, trots dat ik zo trouw ga sporten, trots dat ik zo vaak wel goede keuzes maak, en... trots dat ik bovenstaande zo eerlijk met jullie durf te delen.
Want ja, als het goed met je gaat, als je je lekker voelt of goed resultaat haalt, dat is gemakkelijk om te delen. Maar voor mij is het altijd lastig geweest om mijn zwakkere momenten de delen met anderen. Eigenlijk was het altijd maar een heel select groepje mensen die het mochten zien als ik in een dip zat en nu flep ik het zo het web op... toch een aardige vooruitgang dunkt me :)

Eerlijk is eerlijk. Of ik het ook eerlijk verteld had als ik daadwerkelijk die gigantische vreetbui had gehad? Daar durf ik geen gif op in te nemen....

Ik rond voor nu af. Eigenlijk wil ik gewoon wat vaker gaan bloggen en dan minder lange stukjes, net zoals mijn collega en vriendin Rianne doet. Misschien wel mega korte stukjes met alleen de highlights van de dag of zo. Ach ja, ik zie het wel. Voor nu is het in elk geval genoeg.

Thanks voor het lezen en meeleven en tot gauw!

Liefs,
Harriette