Vakantie. Jazeker, ik heb een weekje vakantie. Ja oké, hij is bíjna voorbij, nog 1 dagje en dan mag ik weer aan het werk. Maar ach, dan een weekje of zes en dan heb ik nog 3 weken dus...
De voorspellingen deze week waren zo la-la. Beetje mooi en veel regen. Ardie en ik lachten er al mee, we hadden ons voorgenomen om het zwembad te zetten en ik zou 1 dag bij "ons mam" gaan "puinruimen" en voor de rest zouden we vóóral véél gaan genieten. Ergens voelden we aan ons water (of was het gewoon stiekeme hoop?) dat het wel mee zou vallen met al die regen.
Hoe dan ook. Hoe het afgelopen week met het weer verlopen is weten jullie allemaal. Het was zonnig, het was heerlijk warm, af en toe wat klef maar heej MIJ hoor je daarover niet klagen (bovendien bij Singapore peanuts), de grootste laag nattigheid die ik afgelopen week over me heen kwam, kwam uit de tuinslang van onze buurman gisteravond die buiten de plantjes, mij ook even water wilde geven (wat hem trouwens een emmertje vanuit ons op dat moment nog vrij lege zwembad, dankzij Ardie treffend gegooid, retour opleverde....), de "zegen" van boven blijft tot nu toe dus nog uit.
Alle voorspellingen voor morgen zijn slecht, toch heb ik de hoop dat ik morgenvroeg nog een redelijk droge wandeling door de bossen van Groesbeek kan maken. Ik ben benieuwd.....
Onze vakantie is dus weer een super lekkere, relaxte, échte vakantie. Was die in mei ondanks al het werk in onze woonkamer al een cadeautje, deze mag je gerust een klein wondertje noemen in Nederland... (en zeker als je Ardie en Harriëtte heet, en diverse zomers in Nederland op de camping verregend, half bevroren of weggedreven bent).
Onze kruiden doen het goed met dit weer 
En onze varens worden zo groot dat mr. Boeddha bijna niet meer zichtbaar is :)
De dagen kabbelen rustig voort. Relaxed, beetje uitslapen, rustig ontbijten, beetje rommelen in en om huis, veel gezellige bezoekjes bij de buren en familie en vooral heel veel buiten zitten en in mijn geval lezen. Heerlijk, urenlang, aan een stuk door, lezen. Wat een genot!
Buiten een hele stapel Margrieten en Libelle's die ik van zuslief kreeg, ben ik ook in mijn nieuwe boek gedoken, maar... daarover dadelijk meer...
Qua afvallen gaat het redelijk. Ik heb het idee een pond verder te zijn in mijn race maar durf er geen gif op in te nemen. De verleidingen zijn groot tijdens zo'n vakantieweek waarin de regelmaat ver te zoeken is...
Lekker eten is iets wat volgens Ardie onlosmakelijk bij het leven en zéker bij vakantie hoort, dus tja.... keuzes ... keuzes en nog eens keuzes maken.Daarom ben ik deze week ook heel braaf toch twee keer op en neer naar Venlo gekachelt om te gaan sporten. Dinsdag kreeg Ardie een nieuw trainingsschema dus toen is hij mee geweest, donderdag had ik met Dave een circuit afgesproken, even flink afgeknepen worden door mr. D .... raar maar waar..... zoooo lekker! hahahha.
Woensdag zijn zus en ik een groot deel van de dag zoet geweest om mam's slaapkamer in orde te maken voor als er t.z.t. een hoog/laag bed moet komen. Op zich merk je nog niet veel aan haar maar mijn gevoel zegt me dat het wel zit te broeden in haar. Ik hoor haar vaker over buikpijn, het lopen gaat volgens mij niet bepaald vooruit en tja, weet ik veel, een gevoel is niet altijd te verklaren met logische, met feiten onderbouwde logica. Hoe dan ook, ik had het de week voor onze vakantie met zuslief erover en we zaten al langer tegen mams heiligdom, haar slaapkamer aan te hikken.
Mam had daar nl. een hele verzameling aan spullen staan waar ze geen afstand van wilde/kon doen en wat ons het poetsen daar niet bepaald gemakkelijk maakte.
Om een lang verhaal kort te maken: De slaapkamer ligt er weer gelikt bij, buurvrouw en daarmee het handwerk gedeelte van "de Reden" in Venray, is 1 mega groot koffer, 1 hele grote doos en nog een aantal kleinere koffers vol met meters stoflappen rijker. Dat wat niet gebruikt kan worden gaat naar de winkel van Sinkel.
Verder is er nog e.e.a. naar de stort gegaan, en 1 mandje met sentiment staat op dit moment bij mij in de woonkamer om uit te zoeken.
En mam? Die onderging het wonder boven wonder heel goed. Iets waar ik heel heel blij om ben.
Het was dus niet bepaald de leukste dag van de week maar ik denk wel zo'n beetje de meest bevredigende.....uiteindelijk dan ;)
Woensdagavond was helemaal top. Heerlijk eten bij Sushimi in Venlo, mijn favoriete eten sushi en zo... mmmmm.
http://www.sushimivenlo.nl/index.html
Donderdagavond hadden we de buren uitgenodigd om mosselen te komen eten. Het seizoen is weer begonnen en buurvrouw had het nog nooit en buurman heeeeel lang geleden gehad.
Ardie en ik vinden het heerlijk maar ook erg gezellig om het met meer mensen te doen, en aangezien onze buren zo'n setje is van 1 uit heel erg veel dozijnen als je godsgruwelendigveel mazzel hebt... was de uitnodiging zo gedaan en ook aangenomen! Het werd een ontzettend gezellige avond, met heel veel heerlijke mosseltjes en een dessert (dankzij de pattesier van HANOS), een dessert.... Buurman en ik hadden de chocolade versie.... we zullen er nog lang over na-kwijlen .... zoooo lekker!
En zo kwam uiteindelijk vrijdag. En nóg hadden we het zwembad niet staan dus hup, aan de slag.
Kunstgrasmat gelegd, alle kiezels verbannen naar de zijkant van de tuin, het bad prachtig glad uitgelegd, bíjna geen plooien... Rand opgepomp en slang er in.
So far ... so good. Totdat Ardie ontdekte dat het nepgras knap nat werd... @#$$% een lek!
Wat zeg ik? 1 lek??? Neeeee, heel veel kleine gaatjes, een hele %$#@ strook gaatjes.
Gadverdamme.... Tja, zit niks anders op denk ik dan, water er uit en proberen te plakken en anders op zoek naar een nieuw. Maar ja... Ardie had even wat meer tijd nodig.
Laat ik het zo zeggen. Het was even een tijdje zwaar bewolk, hèèèèl plaatselijk in Venray.... ;)
Het zwembad toen het uiteindelijk toch stond, zo goed als vol, met wat pleisters voor de diverse wondjes...
Uiteindelijk de dag toch nog gezellig, wat zeg ik, superdeluxe, op en top vakantiestyle... afgesloten bij welness resort... "bij de buren"!
Vandaag een gewone zaterdag, schoonmaken bij mams, boodschappen, bad geplakt en zo, wat rommelen in en om huis en heel veel lezen.
Kom ik terug op het boek waarin ik bezig ben. Het is een boek van Paul Brand en heet "de stoel van God". Mijn god wat een indrukwekkend boek.
Een collega van me tipte me laatst, ze had me horen vertellen over de boeken van Kim Moelands (een CF patiënte die 2 prachtige, heel indrukwekkende boeken heeft geschreven over het afscheid van haar vriend, haar rouwproces en haar uiteindelijke longtransplantatie).
CF is een afschuwelijke ziekte. Net als Duchenne eigenlijk....
En net als Duchenne een ziekte waar je niet oud mee wordt (hoogst zelden in elk geval). CF staat voor Cystische Fibrose, in de volksmond beter bekend als taaislijm ziekte. Ik las de recensie en wist, dat boek wil ik lezen, dus meteen die dag nog besteld en binnen no time in huis (sorry noodlijdende boekhandels, als ik iets snél wil hebben bestel ik). En deze week dus begonnen aan dit indrukwekkende boek. Geschreven door Paul Brand, een kinderarts en onderzoeker. In feite pleit hij in dit boek voor wet en regelgeving voor actieve euthenasie bij kinderen. Iets wat tot nu toe nog verboden is in Nederland omdat kinderen "wilsonbekwaam" zijn.
In de recensie stond dat het eigenlijk verplichte kost zou moeten zijn voor alle co-assistenten. Nou, ik vind het vooral ook verplichte kost voor al die mensen die met die wet en regelgeving bezig zijn.
Natuurlijk begrijp ik de moeilijkheden (enigszins) rondom dit probleem, maar God allemachtig. Je zou maar een kind hebben wat een afschuwelijke dood tegemoet gaat, een dood die niet om te keren is, waar uiteindelijk, als alle trukendozen leeg zijn niet meer af te keren is, en je moet dan toezien hoe je kind een vreselijke doodstrijd moet doorstaan omdat de artsen met handen en voeten gebonden zijn.....
Ik weet het, niet bepaald een luchtig of fijn onderwerp om mee af te sluiten. Maar ik kan niet anders, zo opgezogen als ik wordt door dit verhaal en het besef dat zoveel ouders, kinderen, artsen, verpleegkundigen en ga zo nog maar even door..... zo vaak geconfronteerd worden met de gevoelsmatig zo onrechtvaardige regelgeving.
Zoals Theo, de fictieve arts in dit verhaal het zo mooi omschrijft in zijn gedachtegang. Je mag als arts niet op de stoel van God gaan zitten en beslissen over leven en dood. Maar... doe je dat, als je zo'n kind ondraaglijke pijn en strijd laat doorstaan door niets te doen, niet ook?
Het boek is bijna uit. Dr. Paul Brand heeft er een fan bij, thats for sure en dit boek? Nadat zuslief hem gelezen heeft wil ik hem de bibliotheek in ons ziekenhuis aanbieden, in de hoop dat het vaak gelezen gaat worden....
Liefs,
Harriëtte
p.s. Het is inmiddels zondagochtend. Het werd vannacht laat omdat het boek uit MOEST.
Het is me behoorlijk onder mijn huid gekropen... mijn god wat een verhaal.
Even voor de duidelijkheid, het is een boek geschreven in roman vorm, het zijn fictieve karakters. Natuurlijk heeft de schrijver zijn ervaringen er links en rechts in verwerkt, dat zeker. Het is in tegenstelling tot Kim haar boeken echter wel fictie.
Feit blijft dat jaarlijks te veel mensen, te veel kinderen en jongeren, sterven aan deze ziekte. Gelukkig zijn de behandelingen de laatste 50 jaar zo sterk verbeterd dat inmiddels ongeveer de helft van de patiënten 30 jaar of ouder wordt. Maar ja... de andere helft dus niet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten